«60.000 μάρκα ισοβίως κοστίζει στην κοινωνία αυτός ο εκ γενετής ανάπηρος. Σύντροφε, αυτά είναι και δικά σου χρήματα. Διαβάστε το Νέος Λαός, τη μηνιαία έκδοση του Γραφείου Φυλετικής Πολιτικής του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος». Απλοί υπολογισμοί για το κόστος των δαπανών της νοσηλείας των ψυχασθενών στα ιδρύματα, κατά τη διάρκεια μιας γενιάς. Παρόμοιες κατασκευές μπήκαν αργότερα, στα πλάισια της ναζιστικής προπαγάνδας, σαν προβλήματα αριθμητικής στα γερμανικά σχολικά βιβλία…

Με σημείο εκκίνησης τη βασική αστική ιδέα περί της “ελευθερίας του ατόμου”, οι κρατικές πολιτικές για την υγεία τουλάχιστον τα τελευταία τριάντα χρόνια έθεσαν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός τους όχι τη θεραπεία, αλλά την πρόγνωση. Η υγεία δεν ήταν απλά η απουσία κάποιας ασθένειας, αλλά μια πολύ ευρύτερη συνθήκη· έγινε τρόπος ζωής, ένα σύνολο κανόνων, συμπεριφορών και υποχρεώσεων ενάντια στις “βλαβερές” συνήθειες της καθημερινότητας. Και σε αυτό το σημείο είναι που η ατομική ευθύνη παίρνει τα ηνία. Όσοι, λοιπόν, αρρωστήσουν είναι υπεύθυνοι για την ασθένειά τους, αφού δεν πρόσεχαν, και πρέπει να είναι οι ίδιοι που θα πληρώσουν για τη θεραπεία τους. Και ξέρουμε πολύ καλά ποιοι θα είναι αυτοί στις ταξικές κοινωνίες που ζούμε. Αυτός ο μεθοδικός αποκλεισμός από τα δημόσια συστήματα περίθαλψης όσων “κοστίζουν” λόγω της δήθεν ανθυγιεινής συμπεριφοράς τους, ανοίγει δρόμους για την επιβολή ενός μοντέλου ελέγχου, αξιολόγησης και αυτοεπιτήρησης…

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο Τα Ιατρικά Πειράματα των Εμπόλεμων Κοινωνιών και εδώ ολόκληρο το τεύχος 13 του περιοδικού Σχιζό-Metropolitans της ομάδας Σαχ.

Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που τις μηχανές της αμερικανικής βιομηχανίας χειρίζονταν μικροσκοπικά δάχτυλα. Έτσι, όταν ο Newt Gingrich (Σ.τ.Μ πολιτικός, υποψήφιος για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων) πρόσφατα δήλωσε ότι “Οι νέοι άνθρωποι οφείλουν να μάθουν πώς να εργάζονται” και πρότεινε ότι τα παιδιά θα μπορούσαν να αναπτύξουν μια ισχυρή εργασιακή ηθική δουλεύοντας στον καθαρισμό των σχολείων τους, πολλοί Αμερικανοί πιθανότατα δεν είδαν το πισωγύρισμα στις αρχές του εικοστού αιώνα, όταν εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά μοχθούσαν στα εργοστάσια. Αλλά μετά από δεκαετίες εκστρατειών κατά της εκμετάλλευσης των ανηλίκων, η δεξιά αναζωπυρώνει τα απομεινάρια της εποχής των κάτεργων, στοχεύοντας την προστατευτική νομοθεσία για την παιδική εργασία…

Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ 

Παρόλο που το ποσοστό των κατοίκων της ελληνικής επικράτειας που είναι μετανάστες και πρόσφυγες εγγίζει το 10% του συνολικού πληθυσμού, οι ανάγκες τους για παροχή υπηρεσιών υγείας και ιδιαίτερα ψυχικής υγείας, έχουν πλήρως αγνοηθεί. Είναι γνωστό ότι η επίσημη πολιτική για την παροχή υπηρεσιών από το Εθνικό Σύστημα Υγείας σε «μη νόμιμους» μετανάστες προβλέπει την παροχή υπηρεσιών μόνο για την αντιμετώπιση του «επείγοντος», απαγορεύοντας την όποια παροχή σε καταστάσεις «μη επείγουσες».

Στον τομέα της ψυχικής υγείας, οι ιδιαίτερες ανάγκες των ατόμων από διαφορετικές εθνότητες και κουλτούρες αγνοούνται τόσο στο επίπεδο της έρευνας, όσο και σε αυτό της «κλινικής» προσέγγισης και της παροχής υπηρεσιών.

Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, ένας μετανάστης ή πρόσφυγας (συνήθως «χωρίς χαρτιά») έρχεται σε επαφή με την υπηρεσία ψυχικής υγείας (συνήθως μια νοσοκομειακή μονάδα) όταν το «πρόβλημά» του «ξεπεράσει τα όρια» – όταν πάρει ακραίες μορφές και γίνει ορατό, ενοχλητικό και διαταρακτικό – οπότε κινητοποιούνται οι διωκτικές αρχές για τη διαδικασία της αναγκαστικής νοσηλείας.

Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ

(Το παρακάτω κείμενο αποτελεί συρραμμένη μετάφραση του άρθρου: “Voices of hate, sounds of hybridity: black music and the complexities of racism”, που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Black music research journal το φθινόπωρο του 2000.)

Αξίζει να επισημάνουμε το προφανές. Η μουσική της αφρικανικής διασποράς δεν εισήλθε πρόσφατα στην Ευρώπη. Αντίθετα υπάρχει σαν αδιάσπαστο στοιχείο πολλών ευρωπαϊκών κοινωνιών από τον 18ο αιώνα. Στη Βρετανία, συγκεκριμένα, η μουσική αυτή εισάχθηκε από τα χέρια και τις φωνές των jubilee τραγουδιστών, των jazz ορχηστρών, των χειριστών των reggae/dub ηχοσυστημάτων και των hip hop Djs. Είναι -ή θα έπρεπε να ήταν- αδύνατο να σκεφτούμε πάνω στην κοινωνική ιστορία της Ευρώπης γενικά, ή της Αγγλίας ειδικότερα, χωρίς να κατανοήσουμε τη θέση της μαύρης μουσικής σε αυτήν…

Διαβάστε τη συνέχεια του πρώτου μέρους του αφιερώματος εδώ και συνεχίστε με τα Μέρος II και Μέρος ΙΙΙ.

[Στο βίντεο μπορείτε ν’ ακούσετε την πρώτη εκδοχή του (υπερδιάσημου πλέον) Tainted Love από την Gloria Jones που ηχογραφήθηκε το 1964 και κυκλοφόρησε το 1965. Το κομμάτι αυτό (ένα b side σε κάποιο τυχαίο 45αρι που πάτωσε εμπορικά σε ΗΠΑ και Βρετανία) μετατράπηκε σε underground χιτ 8 χρόνια αργότερα, όταν ο Βρετανός Dj Richard Searling αγόρασε μια κόπια σε ταξίδι του στην Αμερική για να το λιώσει μετά την επιστροφή του στα club Va Va’s και Wigan Casino. Το 1981, το τραγούδι θα φτάσει στο νούμερο ένα του βρετανικού καταλόγου διασκευασμένο απ’ το synth-pop σχήμα των Soft Cell.]

Στο τέλος της ταινίας Without you I’m nothing η πρωταγωνίστρια Σάρα Μπερνάρ τυλίγεται µε µια αµερικάνικη σηµαία. Με αυτόν τον τρόπο εκθέτει το σώµα της ως εθνικό σώµα, δίνοντας µια παράσταση θηλυκότητας και γκροτέσκου πατριωτισµού. Η Μπερνάρ κάνει το σώµα της σηµαία για να ταυτίσει µια ερωτική φαντασίωση που φωνασκεί µε µια φαντασίωση που υποβόσκει, αλλά είναι παρόλα αυτά παρούσα: την εθνική φαντασίωση. Η πειθαρχική αυτή δέσµευση του σώµατος στην εθνική εικονοποιϊα, η οργάνωση του εαυτού και των σεξουαλικών µεταβλητών του σε τελετουργικές εικόνες που αναφέρονται στο έθνος, δείχνουν τα σηµεία στα οποία οι δύο σχέσεις διασταυρώνονται και διεκδικούν από κοινού το σχηµατισµό ενός αναπόδραστου πλέγµατος.

Οι βιοπολιτικές προσταγές µορφοποιούν το πλέγµα αυτό καθώς «πραγµατώνονται µέσω των διαπλοκών βιολογικής και πολιτικής ύπαρξης, κοινωνίας και σεξουαλικότητας, σώµατος και πληθυσµού, εθνικής πολιτικής και αναπαραγωγικής στάσης των κοινωνικών υποκειµένων». Η ταξινόµηση και κατ’ επέκταση έλεγχος των πειθαρχικών υποκειµένων µε επιθυµίες που έχουν υποβληθεί και όχι µε νόµους που επιβάλλονται κατευθύνει τις δύο σχέσεις, αν ακολουθήσουµε το σχήµα του Φουκώ για την θετικότητα της εξουσίας και τη δυνατότητά της να παράγει επιθυµίες και ηδονές…

[Αναδημοσίευση από την αντιεξουσιαστική επιθεώρηση BlackOut στο Κοινωνικό Εργοστάσιο, Θεσσαλονίκη, Νοέμβριος 2008, τεύχος 11]

Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου Έθνος ο Τόπος των Ανδρών και των Μανάδων τους και ολόκληρο το τεύχος 11 του BlackOut εδώ

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού Αυτό/. Ήταν το τεύχος αρ. 23 με ημερομηνία Μάρτιος του 2009. Το ξαναδημοσιεύουμε (με άλλη σελιδοποίηση) για να δείξουμε το είδος των προβληματισμών που κυριαρχούσαν από τότε στα μυαλά ενός κομματιού της Αυτονομίας στην Ελλάδα. Όπως φαίνεται από αυτό το κείμενο, υπήρξε ένας λόγος πέρα από την εξύμνηση της εξέγερσης, πέρα από το θάμπωμα μπροστά στη βία. 

Εξίσου προφανές βέβαια είναι ότι οι συντάκτες του κειμένου, αν και ίσως οι πιο ρεαλιστές απ’ όσους έγραφαν σχετικά εκείνη την εποχή, απέτυχαν να προβλέψουν τους συγκεκριμένους τρόπους με τους οποίους το ελληνικό κράτος θα αφομοίωνε τα διδάγματα του Δεκέμβρη και θα τα μετουσίωνε σε πρακτικές. Όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοια κείμενα, οι γενικές διαπιστώσεις του είδους “αν τα αφεντικά μας αξίζουν το όνομά τους έστω και στο ελάχιστο, πίσω από τις βραχυπρόθεσμες σκέψεις τους, ήδη θα πρέπει να διαμορφώνονται οι νέες στρατηγικές της κυριαρχίας αλά ελληνικά”, είναι πολύ περισσότερο ακριβείς από τις συγκεκριμένες προβλέψεις. Και πάλι όμως, αυτό το κείμενο, βγαλμένο από την πρόσφατη κινηματική παραγωγή είναι και σήμερα χρήσιμο. Αν μη τι άλλο, γιατί μας θυμίζει κάποια χρήσιμα διδάγματα από την εξέγερση του Δεκέμβρη που έμειναν στα αζήτητα γιατί δεν υπήρχε κανείς να τα αφομοιώσει.

Απ’ όσο ξέρουμε, τρισήμισι χρόνια μετά παραμένουν αναφομοίωτα…

Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ

Πριν από 110 ακριβώς χρόνια, στο διεθνές σοσιαλιστικό συνέδριο στο Παρίσι, καθιερώθηκε ο γιορτασμός της εργατικής Πρωτομαγιάς, σε ανάμνηση της μεγάλης απεργίας για τη διεκδίκηση του οκταώρου από τους εργάτες του Σικάγου την 1η Μαϊου 1886. Ισως θα ήταν πιο ορθό η γιορτή των εργατών να είχε οριστεί στις 16 Ιανουαρίου και να τιμούσε κάποιους άλλους εργάτες, που πολύ νωρίτερα είχαν δώσει το αίμα τους για να υπερασπίσουν τα στοιχειώδη δικαιώματα της τάξης τους. Μιλάμε για τους 14 Αγγλους υφαντουργούς που εκτελέστηκαν στο Γιορκ, το 1812, με την κατηγορία ότι κατέστρεψαν τις νέες μηχανές που τους καταδίκαζαν σε ανεργία και λιμοκτονία. Ηταν η κορύφωση του κινήματος των “λουδιτών” (1811-1813)…

Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ