Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού Αυτό/. Ήταν το τεύχος αρ. 23 με ημερομηνία Μάρτιος του 2009. Το ξαναδημοσιεύουμε (με άλλη σελιδοποίηση) για να δείξουμε το είδος των προβληματισμών που κυριαρχούσαν από τότε στα μυαλά ενός κομματιού της Αυτονομίας στην Ελλάδα. Όπως φαίνεται από αυτό το κείμενο, υπήρξε ένας λόγος πέρα από την εξύμνηση της εξέγερσης, πέρα από το θάμπωμα μπροστά στη βία.
Εξίσου προφανές βέβαια είναι ότι οι συντάκτες του κειμένου, αν και ίσως οι πιο ρεαλιστές απ’ όσους έγραφαν σχετικά εκείνη την εποχή, απέτυχαν να προβλέψουν τους συγκεκριμένους τρόπους με τους οποίους το ελληνικό κράτος θα αφομοίωνε τα διδάγματα του Δεκέμβρη και θα τα μετουσίωνε σε πρακτικές. Όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοια κείμενα, οι γενικές διαπιστώσεις του είδους “αν τα αφεντικά μας αξίζουν το όνομά τους έστω και στο ελάχιστο, πίσω από τις βραχυπρόθεσμες σκέψεις τους, ήδη θα πρέπει να διαμορφώνονται οι νέες στρατηγικές της κυριαρχίας αλά ελληνικά”, είναι πολύ περισσότερο ακριβείς από τις συγκεκριμένες προβλέψεις. Και πάλι όμως, αυτό το κείμενο, βγαλμένο από την πρόσφατη κινηματική παραγωγή είναι και σήμερα χρήσιμο. Αν μη τι άλλο, γιατί μας θυμίζει κάποια χρήσιμα διδάγματα από την εξέγερση του Δεκέμβρη που έμειναν στα αζήτητα γιατί δεν υπήρχε κανείς να τα αφομοιώσει.
Απ’ όσο ξέρουμε, τρισήμισι χρόνια μετά παραμένουν αναφομοίωτα…
Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ