Παρόλο που το ποσοστό των κατοίκων της ελληνικής επικράτειας που είναι μετανάστες και πρόσφυγες εγγίζει το 10% του συνολικού πληθυσμού, οι ανάγκες τους για παροχή υπηρεσιών υγείας και ιδιαίτερα ψυχικής υγείας, έχουν πλήρως αγνοηθεί. Είναι γνωστό ότι η επίσημη πολιτική για την παροχή υπηρεσιών από το Εθνικό Σύστημα Υγείας σε «μη νόμιμους» μετανάστες προβλέπει την παροχή υπηρεσιών μόνο για την αντιμετώπιση του «επείγοντος», απαγορεύοντας την όποια παροχή σε καταστάσεις «μη επείγουσες».
Στον τομέα της ψυχικής υγείας, οι ιδιαίτερες ανάγκες των ατόμων από διαφορετικές εθνότητες και κουλτούρες αγνοούνται τόσο στο επίπεδο της έρευνας, όσο και σε αυτό της «κλινικής» προσέγγισης και της παροχής υπηρεσιών.
Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, ένας μετανάστης ή πρόσφυγας (συνήθως «χωρίς χαρτιά») έρχεται σε επαφή με την υπηρεσία ψυχικής υγείας (συνήθως μια νοσοκομειακή μονάδα) όταν το «πρόβλημά» του «ξεπεράσει τα όρια» – όταν πάρει ακραίες μορφές και γίνει ορατό, ενοχλητικό και διαταρακτικό – οπότε κινητοποιούνται οι διωκτικές αρχές για τη διαδικασία της αναγκαστικής νοσηλείας.
Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ