Δημοσιεύτηκε αρχικά στο “Καταλήψεις σπιτιών στη Δυτική Ευρώπη”, Εκδόσεις Κομμούνα. Για την αναδημοσίευση: Αρχείο 71, Αύγουστος 2012.

Χιλιάδες κόσμου στο Άμστερνταμ και σε άλλες ολλανδικές πόλεις ζει σε καταλειμένα σπίτια. Αυτό δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο. Συνήθως μάλιστα οι καταλήψεις ούτε καν προσελκύουν ιδιαίτερη προσοχή. Το ενδιαφέρον του Τύπου κεντρίζεται μονάχα όταν γίνονται θεαματικές καταλήψεις, ή ακόμα περισσότερο θεαματικές εκκενώσεις σπιτιών. Στις περιπτώσεις αυτές ο Τύπος δεν εντοπίζει το πρόβλημα στην έλλειψη κατοικίας στην Ολλανδία, αλλά ασχολείται με την θεαματική του πλευρά και μόνο. Έτσι, γι’ αυτούς που δεν συμμετέχουν άμεσα και πολύ περισσότερο για τους ξένους, είναι σχεδόν αδύνατο να κατανοήσουν τις αιτίες και τις συνθήκες ανάπτυξης του κινήματος των καταλήψεων στην Ολλανδία. Για αυτό τον λόγο είναι σημαντικό να παρακολουθήσουμε την ανάπτυξη του κινήματος τα τελευταία χρόνια έχοντας μία συνολική οπτική, και όχι αποσπασματική, όπως αυτή των απομονωμένων εντυπωσιακών περιστατικών που προσπάθησε να περάσει ο Τύπος.

Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ

Φαρμακονήσι, Πάλαιρος, Λαμπεντούζα, Έβρος, Γιβραλτάρ

*

«… δεν πρέπει να πέφτει λάσπη, ιδιαίτερα σε ανθρώπους σαν τους άνδρες του λιμενικού που κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες και για την προστασία των συνόρων και για την προστασία της ανθρώπινης ζωής.»

Σ. Κεδίκογλου – Κυβερνητικός εκπρόσωπος για Φαρμακονήσι

Το καθεστώς θέλει το καλό μας. Αυτή είναι η βάση. Όλα συνεπώς ξεκινάνε από τις αυταπόδεικτες καλές προθέσεις των λιμενικών. Από τη συνεχή επανάληψη του ότι δεν είναι δυνατόν να έπνιξαν τους ανθρώπους. Όταν ειπωθεί πέντε χιλιάδες φορές, έχει εντυπωθεί πλέον στο συλλογικό υποσυνείδητο. Το εκκωφαντικό κλάμα των ανθρώπων που έχασαν τα παιδιά τους μπορεί να ισοσκελιστεί μόνο με τέτοιου τύπου επικοινωνιακές μαγγανείες. Μετά από κάνα-δυο μέρες δίπλα στην αυτονόητη θλίψη συμπληρώνεται και το ‘‘πάντως και οι άλλοι δεν μπορεί να τους έπνιξαν έτσι, κάτι άλλο θα έγινε’’. Μετά έρχονται και όλα τα υπόλοιπα, οι φασίστες να φωνάζουν για τα παιδιά του λαού που θαλασσoπνίγονται για την πατρίδα, οι ανακοινώσεις, τα κροκοδείλια δάκρυα – ακόμα και τώρα ελάχιστων – δημοσιογράφων, η διεθνής εικόνα της χώρας, τα ‘‘ό,τι έγινε, έγινε’’. Ο πρωταρχικός σκοπός επετεύχθη. Η αποπολιτικοποίηση του γεγονότος, ότι δηλαδή υπάρχει εντολή για κυνήγι των σκαφών μέχρι την Τουρκία, αλλιώς βίαιη επαναπροώθηση, πέρασε σε δεύτερη μoίρα. Σε πρώτο χρόνο – και αυτό είναι πολύ σημαντικό – δεν κατηγορήθηκε το καθεστώς και οι εντολές του αλλά τα μαντρόσκυλα του και ο τρόπος με τον οποίο τις εκτελούν. Αποσιωπήθηκε το διαρκές έγκλημα. Αποσιωπήθηκε ότι για το καθεστώς το πρόβλημα δεν ήταν τα νεκρά γυναικόπαιδα αλλά οι επιζώντες.

Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ

.. Μια ωραία ημέρα, αποφασίζεις να μιλάς όλο και λιγότερο για τα πιο προσφιλή σου πράγματα, μιλάς με κόπο κάθε που αναγκάζεσαι να το κάνεις. Έχεις βαρεθεί να ακούς τον εαυτό σου να μιλάει… Συντομεύεις… Παραιτείσαι… Πάνε τριάντα χρόνια που παρλάρεις… Δεν σε κόφτει πια να χεις δίκιο. Σου φεύγει η διάθεση να κρατήσεις τη θεσούλα που χεις εξασφαλίσει μεταξύ των απολαύσεων… Σιχαίνεσαι τον εαυτό σου… Αρκεί τώρα πια να τρως λιγάκι, να εξασφαλίζεις λίγη ζέστα και να κοιμάσαι όσο πιο πολύ μπορείς, στο δρόμο του τίποτα. Θα πρεπε, για να αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον σου, να επινοήσεις νέες γκριμάτσες για τους άλλους… Μα δεν έχεις πια δύναμη να αλλάξεις ρεπερτόριο. Τραυλίζεις. Ψάχνεις ακόμα κόλπα και δικαιολογίες για να μείνεις κει δα με τους φιλάρες, μα είναι κι ο θάνατος κει δα, δίπλα σου, βρομερός, όλη την ώρα πια, λιγότερο μυστηριώδης κι από χαρτοπαίγνιο. Το μόνο πολύτιμο που σ’ απομένει είναι οι μικρές λύπες, το ότι δεν βρήκες, για παράδειγμα, το χρόνο να επισκεφτείς, όσο ζούσε ακόμα, τον γέρο θείο στο Μπουά-Κολόμπ, που το τραγουδάκι του έσβησε για πάντα ένα βράδυ του Φλεβάρη. Να τι διαφύλαξες όλο κι όλο από τη ζωή. Αυτή τη μικρούλα φρικτή τύψη, όλα τα άλλα τα ξέρασες λίγο πολύ στο δρόμο, με πολύ κόπο και λύπη. Δεν είσαι πια παρά ένα γέρικο φανάρι αναμνήσεων στη γωνιά κάποιου δρόμου, όπου δεν περνάει πια σχεδόν κανείς.

(ΣΕΛΙΝ, Ταξίδι στην άκρη της νύχτας, εκδόσεις Εστία, σελ. 533)

Τα παρακάτω κείμενα γράφτηκαν από ένα/μία/@/[they] queer που εκτέλεσε 120 ώρες κοινωφελούς εργασίας ως εναλλακτική ποινή την άνοιξη του 2013, σε ένα πρόγραμμα μη αμειβόμενης εργασίας για την ‘terrible community’. Τα άρθρα αποτελούν μια σύντομη ανάλυση των πτυχών της κοινωφελούς εργασίας, των εργασιών που εκτελούνται και των επιπτώσεών τους και γενικότερα μια περιγραφή από-τα-μέσα αναφορικά με το τι είναι τελικά αυτό το χάλι.

Ας μπω κατευθείαν στο ζουμί, δεν έχει και τόση σημασία πώς βρέθηκα σε αυτό το σημείο: από τα χέρια των τραμπούκων με τις μπλε στολές, στη στοργική αγκαλιά του σάπιου δικαστικού συστήματος που αποφασίζει εναντίον των φτωχών/μη λευκών και γενικά όποιου δεν ταιριάζει στο καθιερωμένο καλούπι του ‘εργοστασίου πολιτών’, έπειτα στα χέρια της αδιάφορης υπηρεσίας επανένταξης που ενδιαφέρθηκε περισσότερο για το λόγο για τον οποίο είμαι queer στο γένος και τη σεξουαλικότητα από ότι για την κατάστασή μου, τον σπασμένο μου καρπό ή για το ποια δουλειά θα ήθελα να κάνω. Και τελικά σε μια δημόσια υπηρεσία στο Sydenham (Νότιο Λονδίνο) όπου πρέπει να καθαρίζω τα κάγκελα χωρίς να πληρώνομαι, για 7 ώρες την ημέρα, με μισή ώρα διάλειμμα και θεωρητικά ακόμη δύο διαλείμματα των δεκαπέντε λεπτών, ενώ κάποιοι μεσήλικες wannabe φύλακες με πρήζουν κάθε φορά που ξεχνάω κάποιο κομμάτι…

Διαβάστε τα κείμενα εδώ

Υ.Γ. η διαμαρτυρία μας έχει κανονιστεί απ’τη συνέλευση να είναι ειρηνική