Φαρμακονήσι, Πάλαιρος, Λαμπεντούζα, Έβρος, Γιβραλτάρ
*
«… δεν πρέπει να πέφτει λάσπη, ιδιαίτερα σε ανθρώπους σαν τους άνδρες του λιμενικού που κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες και για την προστασία των συνόρων και για την προστασία της ανθρώπινης ζωής.»
Σ. Κεδίκογλου – Κυβερνητικός εκπρόσωπος για Φαρμακονήσι
Το καθεστώς θέλει το καλό μας. Αυτή είναι η βάση. Όλα συνεπώς ξεκινάνε από τις αυταπόδεικτες καλές προθέσεις των λιμενικών. Από τη συνεχή επανάληψη του ότι δεν είναι δυνατόν να έπνιξαν τους ανθρώπους. Όταν ειπωθεί πέντε χιλιάδες φορές, έχει εντυπωθεί πλέον στο συλλογικό υποσυνείδητο. Το εκκωφαντικό κλάμα των ανθρώπων που έχασαν τα παιδιά τους μπορεί να ισοσκελιστεί μόνο με τέτοιου τύπου επικοινωνιακές μαγγανείες. Μετά από κάνα-δυο μέρες δίπλα στην αυτονόητη θλίψη συμπληρώνεται και το ‘‘πάντως και οι άλλοι δεν μπορεί να τους έπνιξαν έτσι, κάτι άλλο θα έγινε’’. Μετά έρχονται και όλα τα υπόλοιπα, οι φασίστες να φωνάζουν για τα παιδιά του λαού που θαλασσoπνίγονται για την πατρίδα, οι ανακοινώσεις, τα κροκοδείλια δάκρυα – ακόμα και τώρα ελάχιστων – δημοσιογράφων, η διεθνής εικόνα της χώρας, τα ‘‘ό,τι έγινε, έγινε’’. Ο πρωταρχικός σκοπός επετεύχθη. Η αποπολιτικοποίηση του γεγονότος, ότι δηλαδή υπάρχει εντολή για κυνήγι των σκαφών μέχρι την Τουρκία, αλλιώς βίαιη επαναπροώθηση, πέρασε σε δεύτερη μoίρα. Σε πρώτο χρόνο – και αυτό είναι πολύ σημαντικό – δεν κατηγορήθηκε το καθεστώς και οι εντολές του αλλά τα μαντρόσκυλα του και ο τρόπος με τον οποίο τις εκτελούν. Αποσιωπήθηκε το διαρκές έγκλημα. Αποσιωπήθηκε ότι για το καθεστώς το πρόβλημα δεν ήταν τα νεκρά γυναικόπαιδα αλλά οι επιζώντες.
Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ