Οι διαδηλώσεις στην Ουκρανία συνεχίζονται και όλες οι πηγές συμφωνούν ότι έχουν πάρει μια νέα τροπή. Αλλά οι πηγές συμφωνούν μέχρι εκεί. Το που πάει η όλη κατάσταση μένει να φανεί, αλλά ήδη φαίνονται οι δυναμικές και τα όρια του κινήματος.

Στην Ουκρανία όλοι πλέον συμφωνούν ότι παρά τις προσπάθειες και από τον Γιανούκοβιτς και από την ενωμένη αντιπολίτευση, να παραμείνει η αντιπαράθεση στο “φιλοευρωπαικός ή φιλορωσικός προσανατολισμός, τα πράγματα αλλάζουν. Από τις 19 Ιανουαρίου και μετά-αν και το ζήτημα του φιλοευρωπαισμού παραμένει-έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Ο κόσμος διαδηλώνει κυρίως ενάντια στα αυταρχικά μέτρα που πήρε ο Γιανουκοβιτς στις 16 Ιανουαρίου. Ο κόσμος διαδηλώνει γιατί θέλει να διαδηλώσει. Αυτό ανέτρεψε και πλήρως τις ισορροπίες και ο αντιφατικός χαρακτήρας του Μαϊντάν ήρθε στην επιφάνεια. Τι κατάφεραν τελικά οι αγωνιζόμενοι στο Μαϊντάν ακόμα και εν αγνοία τους;

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ

Γνωρίστε την υπερηρωίδα που παλεύει για Δικαιοσύνη, πατάσσει το έγκλημα και τις προκαταλήψεις και αποτελεί τον εφιάλτη των βιαστών. «Μητέρα» της είναι η Αιγύπτια Ντίνα Μοχάμεντ, που δηλώνει ότι «το ξεκίνησε σαν ένα αστείο μεταξύ φίλων», αλλά πολύ γρήγορα δημιούργησε ένα μεγάλο διαδικτυακό κοινό.

Το όνομα Καχίρα, στα αραβικά σημαίνει «Κάιρο», το όνομα της Αιγυπτιακής πρωτεύουσας. Επίσης, σημαίνει «κατακτητής» ή «νικητής».

Η Ντίνα έντυσε την δυνατή υπερηρωίδα της με μαντήλα για να καταρρίψει το στερεότυπο ότι οι γυναίκες στον ισλαμικό κόσμο είναι αδύναμες.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ και μάθετε περισσότερα για την Καχίρα στο site της.

Σε μια πόλη όπου, η ανεργία, η φτώχεια, τα λουκέτα, η μετανάστευση κι η έλλειψη ελπίδας για το μέλλον, συνθέτουν την πραγματικότητα χιλιάδων πολιτών, η εξουσία των εταιρειών (πολυεθνικές) αναδιαρθρώνεται κι αναπτύσσεται (μεγιστοποίηση κερδών, υπερσυσσώρευση κεφαλαίου) επιβάλλοντας την απόλυτη κυριαρχία της.

Κράτος και κεφάλαιο γνωρίζοντας ότι η κρίση κάνει τα οικολογικά προβλήματα να φαίνονται λιγότερο επείγοντα, με τα ιδεολογήματα της «ανάπτυξης» και της «εθνικής οικονομίας», επιβάλλουν τη λογική της ανηλεούς εκμετάλλευσης, της λεηλασίας, της εμπορευματοποίησης και της ιδιωτικοποίησης του φυσικών και ενεργειακών πόρων (γη, αέρας, νερό, ήλιος), φέρνοντας τον πλανήτη με ταχύτητα στο όριο της αντοχής του.

Η «ανάπτυξή» τους είναι στην πραγματικότητα μια μορφή ληστείας του πλούτου της φύσης και της εκμετάλλευσης των ανθρώπων (ανθρώπινη εργασία). Η φύση, γίνεται αντιληπτή μόνο ως πεδίο κερδοσκοπίας, μόνο ως εμπόρευμα. Ο κεντρικός πυρήνας της λογικής τους είναι η ακόρεστη δίψα για περισσότερα κέρδη και νέες «ελεύθερες» αγορές. Στον αγοραίο επεκτατισμό τους, τα δημόσια κοινωνικά αγαθά μετατρέπονται σε χυδαία εμπορεύματα…

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ

…Κατά τη διάρκεια των χειμερινών διακοπών, που αυξάνονται οι παραγγελίες, διπλασιάζουν ή ακόμα και τριπλασιάζουν το εργατικό δυναμικό τους. Κατά καιρούς, εργαζόμαστε σε θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν˙ και μιλάμε για εσωτερικές αποθήκες. Όταν, όμως, έχεις κάπου 40 πόρτες ανοιχτές για να μπορούν να μπουν τα φορτηγά, μπάζει από παντού. Και δεν είναι μόνον αυτό. Τους ανθρώπους τους οποίους προσλαμβάνουν για παροδική εργασία, για τη διάρκεια δηλαδή των διακοπών που πέφτουν μαζεμένες οι παραγγελίες, τους ρίχνουν στις νέες θέσεις εργασίας τους, με μηδενική σχεδόν εκπαίδευση. Εμένα, όταν με πήγαν στην ταξινόμηση, ως stower, δούλευα ήδη τρεις μήνες στην Amazon. Τους δύο από εμάς που επέλεξαν τότε να κρατήσουν, μας έβαλαν να τοποθετούμε τα είδη που παραλαμβάναμε στα ράφια. Μας εκπαίδευσαν για περίπου 45 λεπτά και, μετά την πρώτη ημέρα, η διοίκηση μας απείλησε ότι θα στείλει επίσημο έγγραφο ζητώντας να μας διώξουν. Με το που σχόλασα εκείνη την ημέρα, αποφάσισα να μην ξαναπατήσω το πόδι μου εκεί μέσα. Και όντως˙ δεν κοίταξα πίσω μου…

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ

Κάθε Τετάρτη από τις 19:00 έως τις 00:00 λειτουργεί Αυτοδιαχειριζόμενο Καφενείο, τα έσοδα του οποίου προορίζονται για την οικονομική ενίσχυση του χώρου. Πολλές φορές κάποια/ος αναλαμβάνει χρέη d.j (από τις 21:00 και μετά) και η βραδιά έχει συγκεκριμένη μουσική θεματική. Αυτό ανακοινώνεται πάντα από τα πριν.

Στο Καφενείο “επιτρέπεται” το άραγμα, το διάβασμα, η μουσική, οι συζητήσεις και (εννοείται) το κάπνισμα. Σπάμε την απομόνωση, τη μοναξιά, τη μιζέρια, μοιραζόμαστε την καλή μας διάθεση, το γέλιο, τις σκέψεις και τις ιδέες μας, την θέλησή μας να μην αφήσουμε αυτό που μας τρώει να χορτάσει…

Μιας και έγινε της μόδας να λέμε για εγκληματικές οργανώσεις, να πούμε κι εμείς τη γνώμη μας: Έχουμε την εντύπωση ότι μία από τις πλέον εμβληματικές φιγούρες του κρατικού – αστυνομικού – μαφιόζικου συμπλέγματος είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Και μια άλλη ο Νίκος Δένδιας. Δεν το λέμε μόνο για αισθητικούς λόγους. Το λέμε και γιατί εμείς δεν είμαστε από εκείνους που ανακάλυψαν τον φασισμό πέρυσι και γιατί, όπως όλοι ξέρουμε, η μακρόχρονη ενασχόληση με ένα θέμα, όσο να ‘ναι, όλο και κάτι αφήνει.

Ας θυμηθούμε το Καλοκαίρι του 2009 λοιπόν. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν ήταν παρά ένας απλός υπουργός Πολιτισμού. Επίσης ήταν στιγματισμένος με την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1992. Ελάχιστοι τότε μπορούσαν να διανοηθούν ότι αυτός ο άνθρωπος σε λίγα χρόνια θα ήταν πρωθυπουργός της χώρας…

Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ

Οτιδήποτε άλλο κι αν είναι μια πόλη, είναι την ίδια στιγμή ο τόπος που κατοικεί ένας συγκεντρωμένος πληθυσμός φτωχών ανθρώπων, και στις περισσότερες περιπτώσεις, ο χώρος μιας πολιτικής εξουσίας που επηρεάζει τις ζωές τους. Ιστορικά, ένα από τα πράγματα που οι πληθυσμοί των πόλεων έκαναν γι’ αυτό, ήταν να διαδηλώνουν, να κάνουν ταραχές ή εξεγέρσεις, ή να εξασκούν εν πάσει περιπτώσει μια άμεση πίεση στις αρχές που συμβαίνει να δρουν στην εμβέλειά τους. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για τους κατοίκους μιας πόλης εάν η εξουσιαστική αρχή της πόλης είναι τοπική, ή αν σε άλλες περιπτώσεις είναι ευρύτερη, εθνική, ή ακόμα και παγκόσμια. Ωστόσο, κάτι που επηρεάζει τους υπολογισμούς τόσο των αρχών όσο και των πολιτικών κινημάτων που θέλουν ν’ ανατρέψουν καθεστώτα, είναι εάν οι πόλεις είναι πρωτεύουσες (ή -κάτι που έχει ανάλογη σημασία- ανεξάρτητες πόλεις-κράτη), ή έδρες γιγαντιαίων εθνικών ή πολυεθνικών οργανισμών, καθώς εάν είναι, οι αστικές ταραχές κι εξεγέρσεις μπορούν να πάρουν πολύ πιο δυναμική τροπή απ’ ότι αν η αρχή της πόλης είναι απλά τοπική…

Διαβάστε την συνέχεια του κειμένου εδώ