H οικονομική κρίση που βιώνουμε φέρνει στα όρια της εξαθλίωσης μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού και αποκαλύπτει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τις μεθόδους αύξησης της κερδοφορίας και υπέρβασης των – εγγενών προς τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και ανάπτυξης- κρίσεων.

Πρόκειται για την ωμή εφαρμογή εκ μέρους των κυρίαρχων της κοινωνικής ευγονικής που ποτέ δεν έλειψε από τα συρτάρια των σχεδιασμών της οικονομικής και πολιτικής ελίτ που ασκεί την εξουσία. Σ’ αυτή τη γη δεν χωράμε όλοι. Κάποιοι-πολλοί- περισσεύουν, αποτελώντας ένα φορτίο που ο καπιταλισμός θεωρεί ζημιογόνο και, ως τέτοιο, ασύμφορο στην αναπαραγωγή του.

Αν δούμε την ιστορία της ανάπτυξης του καπιταλισμού όχι μόνο στα στενά όρια της ευρώπης και της βόρειας αμερικής, διαβάζουμε τις σελίδες μιας αέναης γενοκτονίας λαών που καταδικάστηκαν σε οικονομικές εξαρτήσεις, λεηλασία των φυσικών τους πόρων, αρρώστιες, λιμοκτονίες, πολέμους. Έφτασε η ώρα αυτό το μοντέλο να εισαχθεί και στη γηραιά ευρώπη, αρχής γενομένης από τις παρυφές της, τις νότιες και ανατολικές «επαρχίες» της. Ο νεοφιλελευθερισμός, αυτή η άγρια καπιταλιστική λεηλασία της φύσης και της ζωής μας έχει πολύ συγκεκριμένες στρατηγικές, επιδιώξεις και νομοθετικά και εκτελεστικά επιτελεία για να υλοποιηθούν οι πολιτικές και οικονομικές επιλογές των κυρίαρχων.

Σε τέτοια λοιπόν συγκυρία ξεδιπλώνονται μια σειρά από κινήσεις που μεταβάλλουν συθέμελα –ανάμεσα στα υπόλοιπα πεδία- τους όρους ύπαρξης και επιβίωσης των φτωχών και φτωχοποιούμενων κομματιών της ελληνικής επικράτειας.

Κομβικό αναδεικνύεται, όπως είναι φυσικό, το θέμα της τροφής. (…………………………………………………………………………………………………..)
Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου της Συλλογικής Κουζίνας της Τετάρτης.

ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ,
ιούνης 2014

Όπως κι αν τοποθετείται κανείς απέναντι στον μαρξισμό και τον αναρχισμό, δεν μπορεί να μην αναγνωρίζει ότι οι ιστορικές κοινωνικές συνθήκες που γέννησαν αυτά τα ρεύματα και τα οδήγησαν στις κορυφαίες πρακτικές εκφράσεις τους έχουν αλλάξει δραματικά. Ο σύγχρονος καπιταλισμός, αν και παραμένει καπιταλισμός και από μια άποψη αποκτά σήμερα την πιο “καθαρή” μορφή του, είναι πολύ διαφορετικός από τον καπιταλισμό της βιομηχανικής επανάστασης και της πρώιμης αστικοποίησης των κοινωνιών που αποτέλεσε την ιστορική φύτρα των παραδοσιακών επαναστατικών ρευμάτων.

Ο καπιταλισμός της αναπτυσσόμενης μαζικής βιομηχανικής παραγωγής, των αναδυόμενων εθνών-κρατών, των συμπαγών και σταθερών κοινωνικών τάξεων και ταυτοτήτων, για να αναφέρουμε μόνο ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά, έχει δώσει τη θέση του, τουλάχιστον στην αναπτυγμένη Δύση, σε έναν μεταφορντικό γνωσιακό καπιταλισμό ευέλικτης, δικτυωμένης παγκόσμια, “άυλης” παραγωγής, με την έννοια ότι η υλική παραγωγή, που προφανώς εξακολουθεί να αποτελεί τη βάση της οικονομίας, υπάγεται όλο και περισσότερο και εξαρτάται από αυτό που ο Μαρξ περιέγραφε ως “γενική διάνοια”, δηλαδή τις γενικές διανοητικές, συναισθηματικές και επικοινωνιακές δυνάμεις της κοινωνίας. Έχει δώσει τη θέση του σε έναν καπιταλισμό υπερεθνικών ολοκληρώσεων και διεθνικών δικτύων που υπερβαίνουν το έθνος-κράτος, χωρίς να το καταργούν, αλλά πάντως αναδιατάσσοντας το ρόλο του υπό τις ανάγκες και τους μηχανισμούς της διεθνοποίησης του κεφαλαίου. Και έχει επίσης δώσει τη θέση του σε έναν καπιταλισμό κοινωνικής αποδιοργάνωσης που αποδομεί τις τάξεις και ρευστοποιεί τις ταυτότητες, ανατρέποντας με μηχανισμούς επιλεκτικής συμπερίληψης και μαζικού αποκλεισμού τις “σταθερές” των παραδοσιακών κοινωνικών θέσεων.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Κώστα Χαριτάκη εδώ.

Σε πείσμα των καιρών και των αφελών που μας θέλουν γκρινιάρες και μίζερους αποφασίσαμε την τετάρτη να φτιάξουμε κάτι ιδιαίτερο, ως ανταμοιβή για το γεγονός ότι δουλέψαμε πολύ σκληρά όλη τούτη τη χρονιά, σταθήκαμε όπου κληθήκαμε/μπορέσαμε αλληλέγγυες, διατηρώντας συνάμα και την πεποίθηση  ότι οι αντιξοότητες είναι κομμάτι του αγώνα κάθε μάχιμης κοινότητας ανθρώπων, ακόμα, ναι ακόμα, κι αυτής που κρατάει κουτάλες και κατσαρόλες και όχι για την πάρτη της, το life-style ή την ματαιοδοξία της . Τα παραπάνω σε συνδυασμό και με το καφενείο των τροφοσυλλεκτών που θα ακολουθήσει μετά την κουζίνα μας -και το οποίο αντιλαμβανόμαστε σαν μια μικρή πρώτη γιορτή-  μας…οδήγησαν  στο να ετοιμάσουμε «κάτι πιο εκλεκτό» γι’ αυτή την Τετάρτη 11 Ιούνη.

Όπως πάντα το μαγείρεμα ξεκινάει στις 15.00
και τρώμε από τις 17.30 μέχρι της 19.00

Η Σίλβια Φεντερίτσι πιστεύει ότι χρειαζόμαστε ένα νέο φεμινιστικό κίνημα, αποτελούμενο όχι κατ’ ανάγκη μόνο από γυναίκες, το οποίο θα θέσει πάλι στο κέντρο την αναπαραγωγική εργασία. Μετά τον Κάλιμπαν και τη μάγισσα, εκδίδει την Επανάσταση στο σημείο μηδέν.

Ακολουθεί η συνέντευξη που έδωσε στον Ιμπάι Αρμπίντε Άθα στα πλαίσια της περιοδίας της για το καινούριο της βιβλίο. Μετάφραση: Δήμητρα Κοκκινίδου.

Στη Νιγηρία συνειδητοποιείς τη σημασία του χρέους, θέμα που τώρα είναι κεντρικό στη Νότια Ευρώπη.

Είναι βασικό να κατανοήσουμε τη σημασία της οικονομίας του χρέους. Το χρέος είναι τόσο παλιό όσο και ο καπιταλισμός· στην πραγματικότητα είναι παλαιότερο. Αλλά ως ταξική σχέση έχει υποστεί πολλές μεταβολές. Ο Μαρξ μιλά για το εθνικό χρέος ως μέσο πρωταρχικής συσσώρευσης, επιπλέον όμως είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί το χρέος σήμερα.

Με την έννοια ότι έχει γίνει μέσο πειθαρχίας, έτσι δεν είναι;

Ναι, το χρέος είναι μέσο διακυβέρνησης, μέσο πειθαρχίας και μέσο επιβολής διαλυτικών ταξικών σχέσεων. Πιστεύω ότι αυτή η τρίτη όψη της οικονομίας του χρέους δεν έχει επισημανθεί επαρκώς. Παραδείγματος χάρη, ο Μαουρίτσιο Λατσαράτο στην εργασία του Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου δεν αναδεικνύει αυτή την πτυχή[4]. Εννοώ ότι όλο και περισσότερο το χρέος συνιστά ταξική σχέση, στο πλαίσιο της οποίας εξαφανίζεται η εργασία, φαίνεται ότι εξαφανίζεται η εκμετάλλευση (αν και το χρέος είναι από μόνο του φοβερή μέθοδος εκμετάλλευσης) και εξαφανίζεται η ίδια η ταξική σχέση, επειδή επιβάλλει ατομική σχέση με το κεφάλαιο, με τις τράπεζες, αντί για συλλογική σχέση. Εξαφανίζεται το αναγνωρίσιμο πρόσωπο του ιδιοκτήτη που τώρα είναι οι τράπεζες. Είναι μηχανισμός που δημιουργεί αίσθημα ενοχής αντί ενδυνάμωσης.

Για μένα ήταν πολύ σημαντικό να καταλάβω πώς γίνεται η μετάβαση από μια πρώτη φάση, συνδεδεμένη με τα σχέδια δομικής προσαρμογής…..

Διαβάστε τη συνέχεια της συνέντευξης εδώ.