Η Σίλβια Φεντερίτσι πιστεύει ότι χρειαζόμαστε ένα νέο φεμινιστικό κίνημα, αποτελούμενο όχι κατ’ ανάγκη μόνο από γυναίκες, το οποίο θα θέσει πάλι στο κέντρο την αναπαραγωγική εργασία. Μετά τον Κάλιμπαν και τη μάγισσα, εκδίδει την Επανάσταση στο σημείο μηδέν.
Ακολουθεί η συνέντευξη που έδωσε στον Ιμπάι Αρμπίντε Άθα στα πλαίσια της περιοδίας της για το καινούριο της βιβλίο. Μετάφραση: Δήμητρα Κοκκινίδου.
Στη Νιγηρία συνειδητοποιείς τη σημασία του χρέους, θέμα που τώρα είναι κεντρικό στη Νότια Ευρώπη.
Είναι βασικό να κατανοήσουμε τη σημασία της οικονομίας του χρέους. Το χρέος είναι τόσο παλιό όσο και ο καπιταλισμός· στην πραγματικότητα είναι παλαιότερο. Αλλά ως ταξική σχέση έχει υποστεί πολλές μεταβολές. Ο Μαρξ μιλά για το εθνικό χρέος ως μέσο πρωταρχικής συσσώρευσης, επιπλέον όμως είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί το χρέος σήμερα.
Με την έννοια ότι έχει γίνει μέσο πειθαρχίας, έτσι δεν είναι;
Ναι, το χρέος είναι μέσο διακυβέρνησης, μέσο πειθαρχίας και μέσο επιβολής διαλυτικών ταξικών σχέσεων. Πιστεύω ότι αυτή η τρίτη όψη της οικονομίας του χρέους δεν έχει επισημανθεί επαρκώς. Παραδείγματος χάρη, ο Μαουρίτσιο Λατσαράτο στην εργασία του Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου δεν αναδεικνύει αυτή την πτυχή[4]. Εννοώ ότι όλο και περισσότερο το χρέος συνιστά ταξική σχέση, στο πλαίσιο της οποίας εξαφανίζεται η εργασία, φαίνεται ότι εξαφανίζεται η εκμετάλλευση (αν και το χρέος είναι από μόνο του φοβερή μέθοδος εκμετάλλευσης) και εξαφανίζεται η ίδια η ταξική σχέση, επειδή επιβάλλει ατομική σχέση με το κεφάλαιο, με τις τράπεζες, αντί για συλλογική σχέση. Εξαφανίζεται το αναγνωρίσιμο πρόσωπο του ιδιοκτήτη που τώρα είναι οι τράπεζες. Είναι μηχανισμός που δημιουργεί αίσθημα ενοχής αντί ενδυνάμωσης.
Για μένα ήταν πολύ σημαντικό να καταλάβω πώς γίνεται η μετάβαση από μια πρώτη φάση, συνδεδεμένη με τα σχέδια δομικής προσαρμογής…..
Διαβάστε τη συνέχεια της συνέντευξης εδώ.