Την Κυριακή 8 Ιουνίου από τις 19.00 και μετά μαζευόμαστε στο κηπάκι της Τσαμαδού
για το γλέντι οικονομικής ενίσχυσης της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης!
Με καλό φαγητό, κρασί, ζωντανή μουσική και καλή παρέα!!
Σας περιμένουμε όλους και όλες!!

Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στην ΒΙΟΜΕ (Αθήνας)

GARAGE…    POST PUNK….    DARK WAVE….

Στο Αυτόνομο Στέκι από τις 20:00 το βράδυ…

«Η Γαλάζια Νο», το βραβευμένο έργο της Βίλιας Χατζοπούλου διασκευάστηκε για τις ανάγκες αυτής της παράστασης και άλλαξε τίτλο, έγινε “Η ΚΟΛΥΜΒΗΤΡΙΑ”. Η ΚΟΛΥΜΒΗΤΡΙΑ, αυτή τη φορά φέρνει μαζί της, την Ιστορία της, τη Μουσική της και το Φαγητό της, σε μία παράσταση που καλούμαστε να δούμε, να ακούσουμε και να γευτούμε. Η Ιωάννα Αποστολοπούλου, στο ρόλο της ΚΟΛΥΜΒΗΤΡΙΑΣ, συμπράττει με τον μουσικό Μανώλη Παπαγεωργίου και η ιστορία εξελίσσεται, σε ένα θέαμα που το φαγητό γίνεται σκηνικό θέμα και ενεργεί ισότιμα προς την αφήγηση και τη μουσική. Ετοιμαστείτε να συμπεριλάβουμε όλες μας τις αισθήσεις. Την όραση, την ακοή, την όσφρηση, τη γεύση, την αφή! Σκοπός είναι, να γίνουμε όλοι μια παρέα, συνδαιτυμόνες στο ίδιο τραπέζι και να πούμε μια ιστορία… έτσι ακριβώς όπως έκαναν παλιά!

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Βίλια Χατζοπούλου
Αφήγηση : Ιωάννα Αποστολοπούλου | Μουσική : Μανώλης Παπαγεωργίου

Η είσοδος θα είναι ελεύθερη, κάποια στιγμή όμως θα εμφανιστεί το κουτί ελεύθερης συνεισφοράς για να καλυφθούν τα έξοδα της παράστασης (!!).

Μνήμη
Η γωνιά του βιβλιοπωλείου μας μυρίζει Πρωτοψάλτη. Τα βιβλία του στέκουν στα ράφια μας. Οι τοίχοι του Αυτόνομου αντηχούν τις βροντερές παθιασμένες τοποθετήσεις του. Οι διαφωνίες, οι αφηγήσεις, ένα κομμάτι της ιστορίας μας μάς δένουν μαζί του σαν τους κρίκους μιας αλυσίδας που ενώνει το παρελθόν με το παρόν μας, μια αλυσίδα που δεν μας πνίγει, δεν μας καθηλώνει, είναι η μόνη κληρονομιά που θ’ αφήσουμε πίσω, στους ανήσυχους, ελεύθερους και ανυπότακτους ανθρώπους.

Πάντα θα λαλείς Μιχάλη, πάντα…

Ακολουθεί video με την πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση του Μιχάλη στην παρουσίαση του βιβλίου  “Η πολιτική βία είναι πάντα φασιστική”:

Και λίγα λόγια για τη ζωή του:

Ο Μιχάλης Πρωτοψάλτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1958 από γονείς φιλολόγους. Ξεκίνησε και ολοκλήρωσε τη Μέση Εκπαίδευση στη σχολή Μωραΐτη, σπούδασε Σκηνοθεσία στη σχολή Σταυράκου, Ηλεκτρονικά στα ΚΑΤΕΕ Αθήνας και Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Το Φεβρουάριο του 1973 βρέθηκε στα κυνηγητά γύρω από την κατάληψη της Νομικής και λίγους μήνες αργότερα, στις 4 Νοεμβρίου, στη διαδήλωση μετά το μνημόσυνο του Παπανδρέου παίρνει το βάπτισμα του πυρός. Στην εξέγερση του Νοέμβρη η συλλογική ψυχική ανάταση του μαζεμένου κόσμου έξω από το κατειλημμένο Πολυτεχνείο, η αίσθηση ότι οι ίδιοι άνθρωποι είναι οι δημιουργοί της ιστορίας τους και η μέθεξη στην εξέγερση, στη γιορτή χωρίς αρχή και τέλος, τον σημαδεύουν ανεξίτηλα. Στην ιωαννιδική δικτατορία μαζί με συμμαθητές του φτιάχνει μια μικρή αντιστασιακή ομάδα.
Στη Μεταπολίτευση συμμετείχε ενεργά στο αναρχικό κίνημα της εποχής. Εξέδιδε το περιοδικό «Ο Κόκκορας που Λαλεί στο Σκοτάδι», και συμμετείχε σε αναρίθμητες επιτροπές αλληλεγγύης σε κρατουμένους και υπεράσπισης πολιτικών, κοινωνικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το 1978-79 συμμετείχε στις αυτόνομες ομάδες και στις φοιτητικές καταλήψεις και στις αρχές της δεκαετίας του ’80 πρωταγωνιστεί στην έκδοση της αναρχικής εφημερίδας «Αλληλεγγύη». Για τη δράση του επανειλημμένα έχει συλληφθεί, διωχθεί και φυλακιστεί ενώ έχει υποστεί 13 (!) κατ’ οίκον έρευνες από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 εκδίδει το αντιεξουσιαστικό-εναλλακτικό περιοδικό «Άνθη του Κακού» και στα τέλη της ίδιας δεκαετίας προσχωρεί στην Οικολογική Εναλλακτική Ένωση Πολιτών, γίνεται από τα ιδρυτικά μέλη των Οικολόγων Εναλλακτικών και υποψήφιος για το ευρωπαϊκό και εθνικό κοινοβούλιο στις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις του 1989-90.
Το 1998 ίδρυσε τις εκδόσεις «Βιβλιοπέλαγος», έναν πολιτικοποιημένο εκδοτικό οίκο που εκδίδει ως επί το πλείστον ελληνική και ξένη λογοτεχνία, ιστορικά, οικολογικά και φεμινιστικά βιβλία καθώς και κόμιξ. Πολιτικά εμπνεύστηκε από τη θεωρία της κοινωνικής οικολογίας του Μάρεϊ Μπούκτσιν.

Τα τελευταία 3 χρόνια, κάθε Τρίτη μαζευόμασταν στο Αυτόνομο Στέκι, μαγειρεύαμε όλοι μαζί, χωρίς αρχηγούς ή “ειδικούς” και προκαθορισμένους ρόλους, και το φαγητό ήταν έτοιμο στην ώρα του. Υπήρχε ένα κουτί ελεύθερης συνεισφοράς, όπου η καθεμία συνεισέφερε όσο ήθελε, προκειμένου να καλύπτονται τα έξοδα λειτουργίας (τρόφιμα για να μαγειρέψουμε την επόμενη φορά, έξοδα του χώρου που μας φιλοξενούσε). Πολλές φορές χρησιμοποιήσαμε τα χρήματα από το κουτί για να συνεισφέρουμε στην κάλυψη δικαστικών και ιατρικών εξόδων συναγωνιστών και συναγωνιστριών, καθώς και για να ενισχύσουμε οικονομικά άλλες συνελεύσεις και δομές, με κριτήρια πάντα πολιτικά και όχι φιλανθρωπικά.

Όμως, δεν είναι όλα ρόδινα. Μας κούρασε το γεγονός ότι 3 χρόνια μετά και ενώ οι συλλογικές κουζίνες είναι ευρέως διαδεδομένες, εξακολουθούν συστηματικά να έρχονται άτομα που αντιμετωπίζουν την κουζίνα ως μία ευκαιρία για να φάνε τζάμπα. Όσοι δεν έχουν, φυσικά και θα τρώνε τζάμπα, άλλωστε αυτός ήταν ανέκαθεν ένας από τους στόχους μας. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για την επίτευξή του είναι όσες έχουν, να δίνουν κάτι.

Επιπλέον, η αντίληψη του “τρώω τζάμπα” οδήγησε και στην αδυναμία μας να μπορούμε να ενισχύσουμε οικονομικά συναγωνιστές και συναγωνίστριες, δομές, συλλογικότητες και σκοπούς.

Τέλος, παρ’ όλες τις προσπάθειές μας δεν έχουν δημιουργηθεί δεσμοί με τη γειτονιά, πράγμα που μας κάνει να πιστεύουμε ότι ο προσανατολισμός και οι στόχοι της Συλλογικής Κουζίνας δεν έχουν γίνει κατανοητοί. Για άλλη μία φορά λοιπόν: η Κουζίνα Ανέργων είναι για μετανάστες και ντόπιες, για πολύ φτωχούς ή και λιγότερο φτωχούς, για άνεργες αλλά και για δούλους, για παιδιά και μεγάλους σε όλα τα φύλ@, για παμφάγους και vegan, για όσους πεινάνε αλλά και για όσες θέλουν να μαγειρέψουν και να φάνε με παρέα ή να συνεισφέρουν στο να συνεχίσει να υπάρχει μία δομή αλληλεγγύης στη γειτονιά. Όπως φάνηκε όμως εκ των πραγμάτων, η ύπαρξη της Συλλογικής Κουζίνας Ανέργων μάλλον δε θεωρείται και τόσο αναγκαία από τη γειτονιά των Εξαρχείων.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να διευκρινίσουμε το εξής: ποτέ δε θεωρήσαμε ότι η επανάσταση θα ξεκινούσε από την Κουζίνα Ανέργων και ότι θ’ αλλάζαμε την κοινωνία με τις κατσαρόλες μας. Από την άλλη, ποτέ δεν υπήρξαμε “εναλλακτικές” και “χίπισσες” που δεν είχαν τι να κάνουν στον ελεύθερο χρόνο τους και αποφάσισαν να φτιάξουν μια συλλογική κουζίνα επειδή το μαγείρεμα “είναι της μόδας”. Είμαστε πολιτικά υποκείμενα και καταβάλλουμε μια συλλογική προσπάθεια για να αμυνθούμε στην περιρρέουσα μιζέρια, εμπορευματοποίηση και απομόνωση. Να ενισχύσουμε οικονομικά συνανθρώπους και συναγωνίστριες. Να είμαστε ζωντανή απόδειξη ότι η εργασία μας αξίζει περισσότερο χωρίς αφεντικά, ότι είμαστε ικανές να ζούμε με δημιουργικότητα, αλληλεγγύη, συντροφικότητα και νοστιμιά.

Ως εκ τούτου, και επειδή η Συλλογική Κουζίνα Ανέργων είναι ένα πολιτικό εγχείρημα που αγαπάμε και για την ύπαρξη του οποίου έχουμε καταβάλει τεράστιο κόπο και προσπάθεια, αποφασίσαμε ν’ αναστείλουμε τη λειτουργία μας στην παρούσα μορφή της. Αρνούμαστε να λειτουργούμε ως κινηματική ταβέρνα την οποία κάποιοι και κάποιες θεωρούν δεδομένη και έρχονται απλά για να φάνε τζάμπα, χωρίς να ενδιαφέρονται για την πολιτική της διάσταση και τη συνέχεια της ύπαρξής της.

Είμαστε σίγουρες ότι θ’ ακούσουμε από διάφορες πλευρές το πόσο κρίμα είναι που μια τέτοια δομή ανέστειλε τη λειτουργία της. Και είμαστε επίσης σίγουρες ότι η πλειοψηφία όσων εκφράσουν τη θλίψη τους, θα είναι οι ίδιοι και οι ίδιες που ποτέ δεν συμμετείχαν στην κουζίνα και ούτε ενδιαφέρθηκαν εμπράκτως για τη συνέχεια της ύπαρξής της. Γιατί, τελικά, είναι πολύ εύκολο να υποστηρίζουμε στα λόγια το πόσο αναγκαία είναι η ύπαρξη δομών, στεκιών και καταλήψεων και πολύ δύσκολο ν’ αυτοδεσμευτούμε και να δουλέψουμε σκληρά ώστε αυτά να συνεχίσουν να υπάρχουν.

Η Συλλογική Κουζίνα Ανέργων δε θα μαγειρεύει πλέον κάθε Τρίτη στο Αυτόνομο Στέκι, όμως αυτό δε σημαίνει ότι θα πάψουμε να υπάρχουμε ως συλλογικότητα. Από εδώ και στο εξής θα επικεντρωθούμε αποκλειστικά στην ενίσχυση αγώνων, ανθρώπων και συλλογικοτήτων που κάθε φορά κρίνουμε πολιτικά ότι αξίζει να ενισχύσουμε. Δεν έχουμε αποκλείσει το ενδεχόμενο να ξαναρχίσουμε να λειτουργούμε όπως λειτουργούσαμε μέχρι τώρα. Όμως αυτό προϋποθέτει ότι θα γίνει επιτέλους αντιληπτό πως οι δομές μπορούν να υπάρξουν όσο θα υπάρχουν τα χέρια που τις στηρίζουν έμπρακτα και όχι μόνο στο πλαίσιο μιας ψευδεπίγραφης “επαναστατικής” θεωρητικολογίας.

Ευχαριστούμε θερμά όσους και όσες τα τελευταία 3 χρόνια δεν έμειναν στα λόγια, αλλά μας στήριξαν στην πράξη τρώγοντας και μαγειρεύοντας μαζί μας, λερώνοντας τα χέρια τους για να διατηρήσουν το χώρο καθαρό, ρίχνοντας ό,τι μπορούσαν στο κουτί, προσφέροντας τρόφιμα, συμμετέχοντας στις απεργιακές και αλληλέγγυες κουζίνες μας. Είμαστε σίγουρες ότι θα ξαναβρεθούμε.

Συλλογική Κουζίνα Ανέργων
kouzina.anergon@yahoo.com

Το Σάββατο 10 Μαϊου οι ναζιστές της χρυσής αυγής επέλεξαν να ξαναεμφανιστούν στο κέντρο του Κορυδαλλού και να επιτεθούν στον Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο Pasamontaña.

Η πρώτη φορά ήταν στις 18/1 όταν «λέρωσαν» με φασιστικά συνθήματα τον εξωτερικό τοίχο του χώρου.

Η δεύτερη φορά, πριν δύο εβδομάδες (26/4), όταν επίσης χτύπησαν μια αγωνιζόμενη κάτοικο 66 ετών που δεν αποδέχτηκε τις προκλήσεις τους.

Την τρίτη φορά, το περασμένο Σάββατο, 5 αγωνιστές και αγωνίστριες που βρίσκονταν στο Pasamontaña υπερασπίστηκαν με επιτυχία τον εαυτό τους και το εγχείρημα, όταν οι περίπου 50-60 φασίστες κινήθηκαν επιθετικά προς το χώρο, χτύπησαν τα παράθυρα και έσπασαν το τζάμι της πόρτας. Μετά από 5λεπτη σύγκρουση -κατά την οποία οι φασίστες έφαγαν ακόμα και αυγά από γείτονες- αποχώρησαν προς τα γραφεία της Τ.Ο. ΝΙΚΑΙΑΣ απ’ όπου και ξεκίνησαν. Άμεσα συγκεντρώθηκαν συναγωνιστές/τριες και αλληλέγγυος κόσμος από κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους της περιοχής και αργότερα ακολούθησε αυθόρμητη αντιφασιστική πορεία στους δρόμους του Κορυδαλλού και της Νίκαιας με τη συμμετοχή περίπου 200 αντιφασιστών/τριών και με την προκλητική παρουσία των ΜΑΤ και της ομάδας ΔΕΛΤΑ…

Διαβάστε τη συνέχεια της ανακοίνωσης στον ιστότοπο του κοινωνικού χώρου Pasamontaña.