«Καθαροί χώροι, καθαρά κρεβάτια, ζεστά ντους – τίποτε από αυτά δεν θα άλλαζε κάτι. Μη μας βοηθάτε, αν αυτά είναι που σκοπεύετε να διεκδικήσετε. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ελευθερία». (έγκλειστος μετανάστης από την Ερυθραία).

Η αντίθεσή μας με τα στρατόπεδα δεν έχει να κάνει μόνο με τις άθλιες συνθήκες που υποφέρουν οι φυλακισμένοι-χωρίς-δίκη. Η παραβίαση της αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων τους δεν ξεκινά με την ελλιπή ποιότητα διαβίωσης εκεί μέσα. Η καμπάνια έχει αφετηρία την εκτίμηση ότι με τέτοια στρατόπεδα η κοινωνία μας δημιουργεί «ά-νομους» κοινωνικούς χώρους, θεσμούς πολύ χειρότερους, πολύ πιο επικίνδυνους και από τις επίσης άθλιες φυλακές. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης δεν είναι καν φυλακή, νομικά είναι ένας «μη τόπος», το μαύρο παρελθόν του οποίου μάς πάει πίσω σε αποικιοκρατικά και ναζιστικά μοντέλα αντιμετώπισης κοινωνικών ζητημάτων.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο “Η Πολιτική Οικονομία των Στρατοπέδων“του Αθανάσιου Μαρβάκη (Αναπλ. καθ. Κλινικής Κοινωνικής Ψυχολογίας στο ΠΤΔΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης marvakis@eled.auth.gr).

Η μπροσούρα αυτή αποτελεί μετάφραση του“Burning Women: The European Witch Hunt, the Enclosures and the Rise of Capitalism”, της Lady Stardust που εκδόθηκε το 2006 στο Λονδίνο. Μέλος του εκδοτικού εγχειρήματος Past Tense η Lady Stardust επιχειρεί στην έκδοση αυτή, να αναδείξει ένα μεγάλο κενό της ευρωπαϊκής ιστορίας που υπάρχει τόσο στην επίσημη εκδοχή της όσο και στην κινηματική της αφήγηση. Πραγματεύεται το κυνήγι μαγισσών στην Ευρώπη, κυρίως στις αγροτικές περιοχές της σημερινής Αγγλίας και Γερμανίας από το 15^ο αιώνα και μετά και εξετάζει τη σύνδεσή του με τις περιφράξεις και την ανάδυση του καπιταλισμού.

Η μπροσούρα είναι διαθέσιμη εδώ

Αυτό είναι ένα πρώτο άρθρο για τους τρέχοντες αγώνες μέσα και γύρω από τα πανεπιστήμια στο Ηνωμένο Βασίλειο που γράφεται για το Beyond Europe από τη συλλογικότητα Plan C στο Μάντσεστερ.

Την Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013 το εκ νέου αναδυόμενο βρετανικό κίνημα για την εκπαίδευση επεκτάθηκε και ενέτεινε τη δραστηριότητά του με μια ημέρα δράσης με σύνθημα #CopsOffCampus (έξω οι μπάτσοι από το πανεπιστήμιο) – μια απάντηση στα πρόσφατα γεγονότα στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Οι καμπάνιες που λαμβάνουν χώρα σε πανεπιστήμια όπως του Σάσεξ (Sussex – Brighton), Σέφιλντ (Sheffield), Λονδίνου (London), συνοδευόμενες από διήμερη απεργία (31 Οκτωβρίου-3 Δεκεμβρίου) από τους εργαζόμενους του πανεπιστημίου, αντιμετωπίζουν την αστυνομική καταστολή και τη στοχοποίηση από πανεπιστημιακές διοικήσεις τις τελευταίες εβδομάδες.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο.

Αυτός ο κόσμος είναι χωρισμένος σε δύο στρατόπεδα το ένα εκ των οποίων επιθυμεί την ολοκληρωτική καταστροφή του άλλου.

Είμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’30. Η κρίση έχει χτυπήσει την Αμερική σε όλα τα μήκη και σε όλα τα πλάτη. Η IWW πρακτικά πλέον δεν υπάρχει μιας και έχει διαλυθεί κάτω από το βάρος της κρατικής καταστολής και των πληρωμένων από τα αφεντικά συμμοριών. Την έχει διαδεχθεί το Κομμουνιστικό Κόμμα των ΗΠΑ, το οποίο αντλεί τη βασική του δύναμη από το όποιο κύρος της νεαρής τότε ΕΣΣΔ. Το New Deal δεν έχει ξεκινήσει ακόμα, ούτε και η άνοδος του αστικού ολοκληρωτισμού (φασισμοί, ναζισμοί κλπ).

Αλλά όλα αυτά μπορεί και να έμοιαζαν ψιλά γράμματα για τους 18.000 ανθρακωρύχους που ζούσαν και έμεναν στην επαρχία Harlan του Kentucky… Στις αρχές του ’31 τα αφεντικά στα ανθρακωρυχεία αποφάσισαν να προχωρήσουν σε μειώσεις στους μισθούς της τάξης του 10%, αμέσως οι ανθρακωρύχοι ξεκίνησαν απεργία βάζοντας και επιπλέον αιτήματα που αφορούσαν τις συνθήκες διαβίωσης και εργασίας. Η πρώτη και ιδιαίτερα έντονη περίοδος της ταξικής αυτής σύγκρουσης με οπλισμένες και τις δύο μεριές κράτησε μέχρι τον Ιούνη του ’31, όταν ο κυβερνήτης του Kentucky έστειλε την εθνοφρουρά να αφοπλίσει και τις δύο πλευρές…

Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ

[Η διασκευή του “Which side are you on?” από τον B. Dolan είναι αφιερωμένη στη CeCe McDonald, αφροαμερικανή διεμφυλική που στις 4 Ιουνίου 2012 καταδικάστηκε σε 41 μήνες φυλάκιση για ανθρωποκτονία δευτέρου βαθμού. Ένα χρόνο πριν, γύρω στα μεσάνυχτα, η CeCe μαζί με την παρέα της περνούσαν έξω από το μπαρ “Schooner Tavern” στη Μινεάπολη, όταν μια ομάδα τουλάχιστον τεσσάρων λευκών άρχισαν να παρενοχλούν τη CeCe και την παρέα της, αποκαλώντας τους «αράπηδες» και «αδερφάρες».  Όταν η παρέα της CeCe επιχείρησαν ν’ απομακρυνθούν, μια γυναίκα από την ομάδα των λευκών της επιτέθηκε με ένα ποτήρι, σκίζοντάς της το μάγουλο. Οι δύο ομάδες πιάστηκαν στα χέρια και όταν η CeCe επιχείρησε ξανά να απομακρυνθεί, ένας από τους λευκούς την ακολούθησε.  Εκείνη έβγαλε από την τσάντα της ένα ψαλίδι για να αμυνθεί, με αποτέλεσμα να του καρφωθεί στο στήθος και να πεθάνει. Παρά το γεγονός ότι όλα τα στοιχεία έδειχναν ότι η CeCe ήταν σε νόμιμη αυτοάμυνα, συνελήφθη και καταδικάστηκε με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως.]

«…Η ασθένεια είτε θολώνει τα νερά, είτε συμβολίζει την αδυναμία επικοινωνίας. Ή, τουλάχιστον, η ασθένεια είναι απότοκος της αδυναμίας επικοινωνίας. Εξίσου προσχηματική είναι και η ανάμειξη των παιδιών. Στην ουσιαστική προβληματική της ταινίας η συμμετοχή των παιδιών είναι ανύπαρκτη και αδιάφορη. Το ζευγάρι υποφέρει μέσα σε μια απόλυτη απομόνωση. Το κυρίαρχο στοιχείο της ταινίας είναι ο τόνος με την έννοια τόσο της “ατμόσφαιρας”, όσο και της τονικότητας. Σε όλες τις ταινίες του ο Κασσαβέτης επιδείχνει μια έντονη κυκλοθυμία, που γίνεται εδώ σύμφυτο χαρακτηριστικό της Μέιμπελ, του Νικ και της σχέσης μεταξύ τους. Το χιούμορ, το πάθος, το κωμικό στοιχείο “σλάπστικ”, το γελοίο και το απόλυτα σοβαρό εναλλάσσονται σαν τις διαθέσεις και τις αντιδράσεις της Μέιμπελ. Η Gena Rowlands, στο ρόλο της Μέιμπελ, επιτελεί έναν υποκριτικό άθλο, σηκώνει την ταινία στους ώμους της…»

Πλάτων Ριβέλλης

«Χωρίς διάλειμμα», 2006

Η εκδήλωση-παρουσίαση πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 25/6/13 στο πλαίσιο των γενεθλίων των 11 χρόνων της Κατάληψης Ευαγγελισμού.

Διαβάστε την μπροσούρα online εδώ ή κατεβάστε την Μπροσούρα_Πλατφόρμα_ΑΑΙ

Η δίωξη των οροθετικών γυναικών χαρακτηρίστηκε «κυνήγι μαγισσών» από πολλά στόματα. Οι φωνές αυτές πνίγηκαν μέσα στον κυρίαρχο λόγο και στην γκεμπελική επικοινωνιακή διαχείριση της υπόθεσης, τον Mάη του 2012, παραμονές εκλογών, από ένα καπιταλιστικό σύστημα σε κρίση, από μια αστική δημοκρατία που στρατηγικά εδώ και δεκαετίες επαναδιαπραγματεύεται τα όρια της νομιμότητάς της.

Δεν ξεχάσαμε καμιά από αυτές τις μέρες ντροπής, δεν συγχωρήσαμε πελάτες, λομβέρδους, ΚΕΛΠΝΟ, τρεμουλιαστούς πρετεντέρηδες, την κοινή γνώμη που κοιμήθηκε τον ύπνο του αδίκου… Και επανερχόμαστε στο θέμα: