Micro-installation του Ισαάκ Κορντάλ

Το τελευταίο χρονικό διάστημα ο αστικός χώρος της πρωτεύουσας, και πιο συγκεκριμένα το κέντρο της, έχει απασχολήσει έντονα το δημόσιο λόγο εμπλέκοντας από τα ΜΜΕ και τα θεσμικά όργανα του κράτους μέχρι πολιτικούς και επιστημονικούς φορείς. Μέσα από τον κυρίαρχο λόγο επιχειρείται μια συστηματική προσπάθεια συσχέτισης του αθηναϊκού κέντρου με μια σειρά από κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα που ξεπερνούν κατά πολύ τα γεωγραφικά του όρια και απασχολούν το σύνολο της επικράτειας. Αποτέλεσμα αυτής της επικοινωνιακού τύπου προσπάθειας είναι η αναγωγή της διαχείρισης του κέντρου της πρωτεύουσας σε μείζον πολιτικό ζήτημα.

Προκειμένου να δούμε σε τι αφορά αυτή η διαχείριση, θα επιχειρήσουμε μια συνοπτική θεωρητική προσέγγιση του όρου gentrification προσπαθώντας στη συνέχεια να ανιχνεύσουμε πιθανές συγκλίσεις ή αποκλίσεις της θεωρίας αυτής με τις πρόσφατες εξελίξεις στο κέντρο της Αθήνας. Έτσι ευελπιστούμε να μπορέσουμε να εξάγουμε συμπεράσματα σχετικά με το πού τελικά αποσκοπούν αυτές οι κινήσεις, αλλά και με το πώς εμφανίζεται η διαδικασία του gentrification σε περιβάλλον οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης. Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ό,τι συμβαίνει σήμερα στην Αθήνα gentrification; Μήπως τελικά σε καιρούς κρίσης το ζήτημα της αστικής αναμόρφωσης παίρνει νέα τροπή και σχετίζεται ολοένα και περισσότερο με ζητήματα αστικού ελέγχου και με μια γενικότερη διαχείριση της εργασίας στο πλαίσιο ενός αναδυόμενου νέου ολοκληρωτισμού;

Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ

Θ’ ακολουθήσει bar οικονομικής ενίσχυσης για τους διωκώμενους της εξέγερσης στην Αμυγδαλέζα.

“…Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για ειδική κράτηση εκτός ποινικού δικαίου αλλά εντός ποινικής διαχείρισης. Δεν υπάρχει έγκλημα που να τιμωρείται με αυτή την κράτηση, δε λαμβάνει χώρα δίκη. Η διάρκεια της ποινής είναι κάποιες φορές θεσμικά προσδιορισμένη αλλά πρακτικά απροσδιόριστη, πρόκειται για φυλάκιση χωρίς σωφρονιστικό χαρακτήρα αλλά πάντοτε “εκπαιδευτικό”. Δεν σκοπεύει, ούτε καν σε ρητορικό επίπεδο, στην παραγωγή λειτουργικών πολιτών που εντάσσονται ομαλά στην κοινωνία. Αντίθετα στοχεύει στην παραγωγή μιας ακραία υποτιμημένης κοινωνικής τάξης που συμπεριλαμβάνεται στο κοινωνικό σώμα δια του αποκλεισμού της από αυτό…”

“… η ύπαρξη των στρατόπεδων συγκέντρωσης προσπορίζει πολλαπλά οφέλη: επισφραγίζει την ασυμφιλίωτη εθνοφυλετική διαφορά μεταξύ ντόπιων και μεταναστών, συσπειρώνει τις αντιδραστικές κοινωνικές δυνάμεις πίσω από μια ακροδεξιά ατζέντα με εκλογική σημασία, επανεπιβεβαιώνει την ικανότητα της κυβέρνησης για δράση και ενισχύει, έστω και συμβολικά, την κρατική ισχύ. Την ίδια ώρα, εκπαιδεύει τον πληθυσμό σε «ειδικές καταστάσεις», κανονικοποιώντας το θέαμα των μαζικών συλλήψεων ολόκληρων τμημάτων του και αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα αντιμετώπισης όσων αντιστέκονται και όσων περισσεύουν από την καπιταλιστική αξιοποίηση…”

Στην πλατεία μας μάγκα δεν είναι χαλαρά

δεν έχει καρουζέλ και μαλλί της γριάς

στην πλατεία μας έχει πεθαμένο δίευρο στην τσέπη

και ληγμένη άδεια παραμονής

εδώ μάγκα δεν είναι χαλαρά

δεν έχει παιδιά με όνειρα πολλά

έχει μανάδες με ρυτίδες στα μάτια

και μαραντόνα με παντόφλα στο πόδι

εδώ μάγκα δεν είναι χαλαρά

δεν έχει «ψηλά αγνάντευε» κι όλα καλά

έχει κοφτά βλέμματα και περίεργες γλώσσες

έχει «πολέμα χαμηλά» μπας κι αντέξουμε

Από το έντυπο των Antifa Kallithea, τεύχος 4

Το ζήτηµα της «ανάκτησης», της «αποπερίφραξης», της «επανοικειοποίησης» ή/και της παραγωγής των «κοινών», και της συγκρότησής τους ως µιας µορφής «κοινωνικής δύναµης» απέναντι στο κεφάλαιο, µέσα από την αυτοοργάνωση και την αυτοδιαχείριση, την «άµεση δηµοκρατία» και την «αλληλέγγυα και συνεργατική οικονοµία», τίθεται σήµερα µε επιτακτικό τρόπο από διάφορες σκοπιές, και µε διαφορετικό πολλές φορές σηµαινόµενο,¹ µέσα στο κίνηµα. Η παραγωγή και η διαχείριση των «κοινών» παρουσιάζεται όχι µόνο ως η «απάντηση των από κάτω στην κρίση», δηλαδή σαν ένα ζωτικό ζήτηµα που αφορά στην επιβίωση των προλετάριων, αλλά και ως πολιτικό πρόταγµα. Με ιδεολογικούς όρους αυτό σηµαίνει πως δεν παρουσιάζεται πλέον µόνο ως «εναλλακτισµός», δηλαδή ως αυτό που το κίνηµα της αντιπαγκοσµιοποίησης συνόψιζε στο σύνθηµα «ένας άλλος κόσµος είναι εφικτός», αλλά παρουσιάζεται από κάποια κοµµάτια του κινήµατος και ως το περιεχόµενο της επανάστασης της τρέχουσας περιόδου.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο των Βlaumachen “Περί_Κοινών” που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Blaumachen, 6ο τεύχος, την Άνοιξη του ’13.

Κόντρα στην κρατική σκευωρία και το κυνήγι μαγισσών των ΜΜΕ
ο αναρχικός Θοδωρής Σίψας που διώκεται για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας
για το τραγικό γεγονός στην τράπεζα Μarfin δεν είναι μόνος!
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!

Οι εργάτριες, όταν δεν κάνουν ενέσεις ή εξετάσεις, έχουν ως βασικό καθήκον την «ξεκούραση». Ένας σεκιουριτάς στην πόρτα, οπλισμένος με ένα ραβδί από μπαμπού, ελέγχει τις κινήσεις στο χώρο.

Ο Μαρξ περιέγραψε τις περιφράξεις γης που εφαρμόστηκαν τον 16^ο αιώνα στην Αγγλία από την –αναδυόμενη τότε- αστική τάξη ως γενέθλια πράξη του καπιταλισμού σ’ αυτή τη χώρα. Η ιδιωτικοποίηση της φεουδαρχικής κοινοτικής ιδιοκτησίας μετασχημάτισε τη γη -από κοινά διαχειριζόμενη- σε ιδιωτική ακίνητη περιουσία και τους αγρότες –αποστερώντας τους τα μέσα παραγωγής και συντήρησης- σε εργάτες με μοναδική ιδιοκτησία την εργατική τους δύναμη. Ο Μαρξ ονόμασε αυτή την ιστορική διαδικασία χωρισμού του παραγωγού από τα μέσα παραγωγής «πρωταρχική συσσώρευση».

Η χρησιμότητα της έννοιας αυτής, κατά την άποψη της αυτόνομης φεμινίστριας Sylvia Federici, είναι ότι συνεισφέρει στην κατανόηση των αλλαγών που προκάλεσε η έλευση του καπιταλισμού στις κοινωνικές σχέσεις. Η ίδια μάλιστα στο σημείο αυτό τονίζει ότι, πέρα από τη σκοπιά του μισθωτού άντρα προλετάριου και της παραγωγής των εμπορευμάτων, η πρωταρχική συσσώρευση προκάλεσε ριζικές αλλαγές τόσο στην κοινωνική θέση των γυναικών, όσο και στην παραγωγή της εργατικής δύναμης. Αυτές αφορούν στην ανάπτυξη ενός νέου έμφυλου καταμερισμού της εργασίας που απέκλεισε τις γυναίκες από τη μισθωτή εργασία και υπέταξε την εργασία τους και την αναπαραγωγική τους λειτουργία στην αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, καθιστώντας τες μηχανές παραγωγής νέων εργατών…

Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ