Την Παρασκευή, 14 Φεβρουαρίου 2014, πραγματοποιήθηκε στο Αυτόνομο Στέκι από την Ομάδα Αυτομόρφωσης της Αυτοδιαχειριζόμενης Δανειστικής Βιβλιοθήκης εκδήλωση-συζήτηση με αφορμή τα βιβλία του Pyotr Kropotkin “Αλληλοβοήθεια” και “Το κράτος και ο ιστορικός του ρόλος”.

Η Ομάδα Αυτομόρφωσης μαζεύεται και συζητά στο Αυτόνομο Στέκι εδώ και τέσσερα χρόνια. Η εκδήλωση-συζήτηση με αφορμή τα “Αλληλοβοήθεια” και “Το κράτος και ο ιστορικός του ρόλος” πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του κύκλου συζητήσεων περί κράτους, ο οποίος διεξάγεται τα τελευταία 2 χρόνια. Στο πλαίσιο αυτό, εκτός του Pyotr Kropotkin, έχουν συζητηθεί και παρουσιαστεί έργα των Μακιαβέλι, Λοκ, Ρουσσώ, Σπινόζα και Χομπς.

Ο κύκλος συζητήσεων περί κράτους στοχεύει στην κατανόηση της γενεαλογίας του κράτους και στην επισκόπηση της θεωρητικής του θεμελίωσης και κριτικής συν τω χρόνω.

Άλλωστε, πώς θα πολεμήσεις τον εχθρό σου αν δεν τον κατανοήσεις;

Στα παρακάτω links μπορείτε να διαβάσετε τις εισηγήσεις της εκδήλωσης κατά σειρά παρουσίασης:

Ιστορικό Πλαίσιο, Βιογραφικά Στοιχεία και Μεθοδολογία

Το εξελικτικό πλαίσιο της σκέψης του P. Kropotkin

Η καταγωγή των τάξεων στον Κροπότκιν

Μετά το γλέντι στους δρόμους της Αθήνας, το πάρτυ συνεχίζεται το Σάββατο 8 Μάρτη στο Αυτόνομο Στέκι, Ζωοδόχου Πηγής και Ισαύρων, Εξάρχεια.

Καλή μας αντάμωση
Ομάδα πείρα(γ)μα

Κοντά στην Νάντη στην Γαλλία βρίσκεται ένα νέο “Γαλατικό” χωριό και φέρει το όνομα Notre Dames Des Landes. Μια περιοχή γύρω στα 2000 εκτάρια αγροτικής γης και δάσους που εδώ και 40 χρόνια οι εκάστοτε κυβερνήσεις της Γαλλίας προσπαθούν να εκμεταλλευτούν και να “αναπτύξουν”. Το σχέδιο είναι η κατασκευή ενός δεύτερου αεροδρομίου στην περιοχή της Νάντης για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της πολυεθνικής Vinci, μια εταιρεία φημισμένη για την καταστροφή γης.

Συγκρούσεις διαδηλωτών-αστυνομίας στη Νάντη κατά τη διάρκεια πορείας ενάντια στο αεροδρόμιο στις 22/2/14

Τα τελευταία χρόνια υπήρξαν διάφορες διαμαρτυρίες χωρίς όμως κάποια επιτυχία. Η ανάγκη για μια πιο ριζοσπαστική δράση δημιούργησε την πρώτη κατάληψη της περιοχής, τον Μάη του 2011. Για τους πολιτικούς και την Vinci η περιοχή ονομαζόταν “Ζώνη Ειδικής Ανάπτυξης” (Zone d’Améngement Différé) και για τους ακτιβιστές “Ζώνη για Προστασία” (Zone A Défendre). Κάπως έτσι ξεκίνησε ένας τεράστιος αγώνας ακτιβιστών και αγροτών για να αποτρέψουν την τσιμεντοποίηση της περιοχής.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ (σελ. 31-32)

[από αναρχοσυνδικαλιστική συνομοσπονδία RKAS]

Για τι έχυσε το αίμα του ο ουκρανικός λαός και στο όνομα τίνος ενδεχομένως να το χύσει στο μέλλον; Για τα συμφέροντα της εγκληματικής ολιγαρχίας; Για τη νεοναζιστική μειονότητα; Για τον ευρωπαϊκό ή για το ρωσικό ιδιοκτήτη; Πότε θα είμαστε έτοιμοι να χύσουμε το αίμα μας για τα δικά μας συμφέροντα; Για τα συμφέροντα των εργαζομένων; Για τους εαυτούς μας και όχι για τους πολιτικούς, την αντιπολίτευση, τη γραφειοκρατία, τα αυτοκρατορικά ή εθνικά συμφέροντα; Ναι, χρειαζόμαστε έναν αγώνα! Χρειάζεται να ανατρέψουμε την κυβέρνηση. Αλλά δεν χρειάζεται να βάλουμε στη θέση της μια νέα! Ναι, αυτο-οργάνωση, αλλά στο όνομα της αυτοδιεύθυνσης! Και όχι να παραδοθούμε σε νέους ολιγάρχες, ακόμη και αν μιλούν σωστά ουκρανικά. Δεν χρειαζόμαστε ένα δεξιό Μαϊντάν, ένα Μαϊντάν χειραγωγημένο από τους πολιτικούς και τις οργανώσεις, αλλά μια νέα Μαχνοβτσίνα. Ένα κοινωνικό επαναστατικό κίνημα των πλέον μειονεκτούντων τμημάτων του λαού, ενωμένων σε ένα κοινό σκοπό: τη γέννηση μιας κοινωνίας χωρίς δούλους και αφέντες!

Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ

…ο φασισμός της εποχής μας δεν είναι σκέτα πρόσωπα και εθνικοσοσιαλιστικές οργανώσεις. Πίσω απ’ τη βιτρίνα του ναζισμού η καπιταλιστική μηχανή συνεχίζει να αλέθει σώματα και μυαλά. Πίσω απ’ τη βιτρίνα του ναζισμού η αστυνομική κατάληψη της πόλης μας προχωράει βάσει σχεδίου. Πίσω απ’ τη βιτρίνα του ναζισμού οι αστυνομικοί μηχανισμοί πολλαπλασιάζονται – κι εσχάτως δε στηρίζονται μόνο στους μπάτσους, αλλά και στους γιατρούς, στους διευθυντές λυκείων, στις πολιτικές του ΟΑΕΔ. Πίσω απ’ τη βιτρίνα του ναζισμού η μαφιοζοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και η γιγάντωση του εγκληματικού κεφαλαίου προχωράει ακάθεκτη. Πίσω απ’ τη βιτρίνα του ναζισμού η καθημερινή επιβίωση για δεκάδες χιλιάδες μετανάστες γίνεται όλο και πιο δύσκολη, όλο και πιο θανατηφόρα. Πίσω απ’ τη βιτρίνα του ναζισμού ο αποκλεισμός μεγάλων ομάδων της εργατικής τάξης από τα συστήματα υγείας και πρόνοιας γίνεται όλο και πιο καθημερινός. Πίσω απ’ τη βιτρίνα του ναζισμού οι πολεμικοί σχεδιασμοί του ελληνικού κράτους αποκτούν όλο και περισσότερο μια ρεαλιστική διάσταση. Πίσω απ’ τη βιτρίνα του ναζισμού τα αφεντικά στις δουλειές μοιάζουν όλο και περισσότερο με στρατιωτικούς διοικητές. Κι εντωμεταξύ ο φόβος κι η μοναξιά βασιλεύουν…

Διαβάστε ολόκληρη την προκήρυξη εδώ

Το παρακάτω κείμενο, παρότι γραμμένο μία εικοσαετία πριν, καταφέρνει μέσα από ιστορικές μνήμες να δίνει τόσο επίκαιρα το στίγμα όχι μόνο των ανδρικών φυλακών, αλλά κάθε κρατικού θεσμού καταστολής, εν τέλει κάθε ιεραρχικού μοντέλου το οποίο με επίφαση το «σωφρονισμό», τη «θεραπεία», την «ανάγκη για κανονικότητα», χρησιμοποιεί την αρρενωπότητα για να παραγάγει Εξουσία, Κυρίαρχο Λόγο. Ποια αρρενωπότητα όμως; Υπάρχουν υποδεέστερες αρρενωπότητες, ταξικά προσδιορισμένες; Kι αν ναι, ποιες είναι αυτές που επιστρατεύονται για να επιβιώσει καθένας/καθεμία μέσα σ’ ένα πλαίσιο ανελευθερίας και αδυναμίας αυτοδιάθεσης;

Η δυναμική από τον διάλογο μεταξύ των κειμένων που επιλέξαμε για να μιλήσουμε για την αρρενωπότητα, καθώς και από τους λόγους μας γι’ αυτήν, καθόρισε το γιατί επιλέξαμε κι αυτό το κείμενο. Ένας διάλογος για τις ιεραρχίες, την ταξικότητα, την αρρενωπότητα ή, όπως πολύ ωραία περιγράφει η Butler για το ότι «[το φύλο] ως στρατηγική επιβίωσης εντός αυταρχικών συστημάτων, είναι μια παράσταση με σαφώς τιμωρητικές συνέπειες. Τα διακριτά φύλα αποτελούν μέρος του μηχανισμού «εξανθρωπισμού» των ατόμων στη σύγχρονη κουλτούρα —συχνά μάλιστα τιμωρούμε αυτούς που αποτυγχάνουν να επιτελέσουν το φύλο τους».

Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ

Η κίνηση των μεταναστών εξομοιώνεται με φυσικό φαινόμενο (μια «πλημμυρίδα»), απέναντι στο οποίο πρέπει να λάβουμε προληπτικά μέτρα. Η μετανάστευση φυσικοποιείται κι έτσι απεκδύεται τα κοινωνικά-πολιτικά της αίτια και χαρακτηριστικά. Η αστυνομία (ως βιοπολιτικός προληπτικός μηχανισμός ανάμεσα στα άλλα) είναι εδώ για να μεριμνήσει για το καλό μας, να σχεδιάσει και να εκτελέσει ό,τι θεωρεί η ίδια πρόσφορο και αναγκαίο για την έγκαιρη και έγκυρη αναχαίτιση αυτής της φυσικής καταστροφής που εν δυνάμει μας απειλεί όλους: από καταστάσεις εξαίρεσης για τον γηγενή πληθυσμό μέχρι δολοφονίες για τους Άλλους. Έτσι ενισχύεται η αστυνομία, ως πρακτικές και ως ιδεολογία. Έτσι χτίζεται αργά αλλά σταθερά ο νέος ολοκληρωτισμός.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του λάμπε ρατ.

Πολύς λόγος, δημόσιος ή ιδιωτικός έχει γίνει για το αν κάποιο αστείο είναι προσβλητικό ή όχι, σεξιστικό, ρατσιστικό, ομοφοβικό ή όχι κλπ. Για παράδειγμα, τι προωθούν τα βιντεάκια του Mikeius, tweeps που πανηγυρίζουν για τον εγκλεισμό μελών της Χρυσής Αυγής, μια ολόκληρη ενότητα εκπομπών στο Comedy Lab, τα ελαφριά άρθρα του Καμπουράκη σε γυναικεία περιοδικά, και άρθρα περί εμφάνισης της Ουρανίας Μιχαλολιάκου. Σε κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις που κάποιος ή/και κάποια έχει υποδείξει την προβληματική φύση του εκάστοτε χιούμορ, έχει βρεθεί και κάποιος ή/και κάποια που το υπερασπίζεται επιθετικά χωρίς να καταλαβαίνει τις επιπτώσεις του (επειδή δε μπορεί ή επειδή αρνείται) και μειώνοντας την αντίθετη άποψη με δικαιολογίες όπως «η σάτυρα δεν έχει όρια» ή «κανείς δε μπορεί να μου υποδείξει με τι θα γελάσω, το χιούμορ είναι υποκειμενικό».

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, επιλέχθηκε ως πρώτη ανάρτηση σ’ αυτό το μπλογκ-υβρίδιο (που κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η μορφή του και σε τι θα εξελιχθεί) μια μετάφραση ενός άρθρου του Raj Sivaraman που ασχολείται με το χιούμορ ως μέσο απενοχοποίησης προβληματικών συμπεριφορών και προώθησης μιας κουλτούρας ανοχής. Παρ’ όλο που κάποια σημεία του άρθρου ίσως απαιτούν μια πιο διεξοδική κουβέντα (όπως εκείνο το σημείο σύμφωνα με το οποίο ο κωμικός μπορεί να συνεχίσει να κάνει προβληματικά αστεία εφόσον μετέπειτα διαχωρίσει τη θέση του και τονίσει την προβληματικότητά τους), αυτό που μας αφορά κυρίως αυτή την στιγμή είναι η κατανόηση της λειτουργίας του χιούμορ∙ γιατί, δηλαδή, ένα αστείο δεν είναι απλά ένα αστείο…

Διαβάστε την συνέχεια του κειμένου εδώ