Πολύς λόγος, δημόσιος ή ιδιωτικός έχει γίνει για το αν κάποιο αστείο είναι προσβλητικό ή όχι, σεξιστικό, ρατσιστικό, ομοφοβικό ή όχι κλπ. Για παράδειγμα, τι προωθούν τα βιντεάκια του Mikeius, tweeps που πανηγυρίζουν για τον εγκλεισμό μελών της Χρυσής Αυγής, μια ολόκληρη ενότητα εκπομπών στο Comedy Lab, τα ελαφριά άρθρα του Καμπουράκη σε γυναικεία περιοδικά, και άρθρα περί εμφάνισης της Ουρανίας Μιχαλολιάκου. Σε κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις που κάποιος ή/και κάποια έχει υποδείξει την προβληματική φύση του εκάστοτε χιούμορ, έχει βρεθεί και κάποιος ή/και κάποια που το υπερασπίζεται επιθετικά χωρίς να καταλαβαίνει τις επιπτώσεις του (επειδή δε μπορεί ή επειδή αρνείται) και μειώνοντας την αντίθετη άποψη με δικαιολογίες όπως «η σάτυρα δεν έχει όρια» ή «κανείς δε μπορεί να μου υποδείξει με τι θα γελάσω, το χιούμορ είναι υποκειμενικό».
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, επιλέχθηκε ως πρώτη ανάρτηση σ’ αυτό το μπλογκ-υβρίδιο (που κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η μορφή του και σε τι θα εξελιχθεί) μια μετάφραση ενός άρθρου του Raj Sivaraman που ασχολείται με το χιούμορ ως μέσο απενοχοποίησης προβληματικών συμπεριφορών και προώθησης μιας κουλτούρας ανοχής. Παρ’ όλο που κάποια σημεία του άρθρου ίσως απαιτούν μια πιο διεξοδική κουβέντα (όπως εκείνο το σημείο σύμφωνα με το οποίο ο κωμικός μπορεί να συνεχίσει να κάνει προβληματικά αστεία εφόσον μετέπειτα διαχωρίσει τη θέση του και τονίσει την προβληματικότητά τους), αυτό που μας αφορά κυρίως αυτή την στιγμή είναι η κατανόηση της λειτουργίας του χιούμορ∙ γιατί, δηλαδή, ένα αστείο δεν είναι απλά ένα αστείο…
Διαβάστε την συνέχεια του κειμένου εδώ