Το παρακάτω κείμενο, παρότι γραμμένο μία εικοσαετία πριν, καταφέρνει μέσα από ιστορικές μνήμες να δίνει τόσο επίκαιρα το στίγμα όχι μόνο των ανδρικών φυλακών, αλλά κάθε κρατικού θεσμού καταστολής, εν τέλει κάθε ιεραρχικού μοντέλου το οποίο με επίφαση το «σωφρονισμό», τη «θεραπεία», την «ανάγκη για κανονικότητα», χρησιμοποιεί την αρρενωπότητα για να παραγάγει Εξουσία, Κυρίαρχο Λόγο. Ποια αρρενωπότητα όμως; Υπάρχουν υποδεέστερες αρρενωπότητες, ταξικά προσδιορισμένες; Kι αν ναι, ποιες είναι αυτές που επιστρατεύονται για να επιβιώσει καθένας/καθεμία μέσα σ’ ένα πλαίσιο ανελευθερίας και αδυναμίας αυτοδιάθεσης;
Η δυναμική από τον διάλογο μεταξύ των κειμένων που επιλέξαμε για να μιλήσουμε για την αρρενωπότητα, καθώς και από τους λόγους μας γι’ αυτήν, καθόρισε το γιατί επιλέξαμε κι αυτό το κείμενο. Ένας διάλογος για τις ιεραρχίες, την ταξικότητα, την αρρενωπότητα ή, όπως πολύ ωραία περιγράφει η Butler για το ότι «[το φύλο] ως στρατηγική επιβίωσης εντός αυταρχικών συστημάτων, είναι μια παράσταση με σαφώς τιμωρητικές συνέπειες. Τα διακριτά φύλα αποτελούν μέρος του μηχανισμού «εξανθρωπισμού» των ατόμων στη σύγχρονη κουλτούρα —συχνά μάλιστα τιμωρούμε αυτούς που αποτυγχάνουν να επιτελέσουν το φύλο τους».
Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ