Στην παρούσα ιστορική περίοδο αποτελεί μονόδρομο η επίθεση στα πιο “εξασφαλισμένα” κομμάτια της εργατικής τάξης που στις ΗΠΑ ταυτίζονται με τους συνδικαλισμένους εργάτες/εργάτριες. Μια αποτρόπαια εικόνα αυτής της “στρατηγικής του τρόμου” μας δίνει η πολιτική διαχείριση της “Κατρίνα”, του τυφώνα που κατέστρεψε τις εργατικές συνοικίες της Νέας Ορλεάνης τον Αύγουστο του 2005. Στο πρώτο μέρος αυτής της ταινίας τρόμου μεγάλου μήκους, οι αρχές προστάτεψαν την ιδιοκτησία των εμπόρων από τις απόπειρες απαλλοτρίωσης που έκαναν οι πιο εξαθλιωμένοι προλετάριοι στέλνοντας την εθνοφρουρά και δαιμονοποιώντας τους πληγέντες ως “τέρατα” που βιάζουν και σκοτώνουν. Στο δεύτερο μέρος, το “ανθρωπιστικό”, στοίβαξαν χιλιάδες ανθρώπους σε στάδια-στρατόπεδα, όπου δεν μπορούσαν να καλύψουν ούτε τις βασικές τους ανάγκες και “εξόρισαν” μεγάλο μέρος του πληθυσμού έξω από τα σύνορα της πολιτείας σε φρουρούμενους καταυλισμούς-στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στο τρίτο μέρος, οι τακτικές που ακολουθήθηκαν ήταν πιο εκλεπτυσμένες…

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ

Η ιδιαιτερότητα της αίσθησης αβεβαιότητας που επικρατεί σήμερα έγκειται στο ότι δε συνοδεύεται από καμιά επικρεμάμενη ιστορική καταστροφή. Είναι, αντίθετα, υφασμένη στις καθημερινές συνήθειες ενός δυναμικού καπιταλισμού. Η αστάθεια θεωρείται πλέον κανονική και ο επιχειρηματίας του Σουμπέτερ μετατρέπεται σε υπόδειγμα για τον καθημερινό άνθρωπο. Ίσως, λοιπόν, η διάβρωση του χαρακτήρα να αποτελεί μια αναπόφευκτη συνέπεια. Το σύνθημα “τέρμα στη λογική του μακροπρόθεσμου” αποπροσανατολίζει την πράξη μας σε μακροπρόθεσμο επίπεδο, χαλαρώνει τους δεσμούς εμπιστοσύνης και αμοιβαίας δέσμευσης και δημιουργεί ένα χάσμα ανάμεσα στη βούληση και την καθημερινή μας πρακτική.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ

…Η παραπάνω φράση [“Είσαι Σεξιστής!”] αποτελεί ένα μεγάλο taboo για τους άνδρες αναρχικούς που νομίζουν ότι με το να δηλώνουν «αντιεξουσιαστές» έχουν αποβάλει από πάνω τους κάθε εξουσιαστική συμπεριφορά. Ο εχθρός, ναι, είναι οι μπάτσοι, τα αφεντικά, το Κράτος κι οι φασίστες. Ο εχθρός δεν μπορεί να είναι στις τάξεις μας, πάνω απ’ όλα, «δεν μπορεί να είμαι Εγώ»… Η πραγματικότητα, όμως, είναι σκληρή. Οι «κακές» συντρόφισσες φροντίζουν να το υπενθυμίζουν. Το γιατί τόσο κακία είναι, βέβαια, αδιανόητο. Το ότι είναι ζήτημα επιβίωσης, αξιοπρέπειας δεν περνάει από το μυαλό κανενός. Ολοι βλέπουν μια κάποια πονηριά και κακία όταν εγείρονται τέτοιου είδους ζητήματα. Ετσι, όμως, ξαφνικά η αναρχική πολιτική (;) γίνεται άνευ νοήματος, δηλαδή τόσο αφηρημένη που δεν αφορά την προσωπική ζωή κανενός και καμιάς. Αφορά πάντα κάτι άλλο: τον μπάτσο, το μετανάστη, την Ισπανία του 36’ και την Κροστάνδη, τον Τόνι Νέγκρι και τον 3ο Κόσμο. Κυρίως, τις εικόνες που έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας για όλα αυτά. Η «θεωρία για τη θεωρία» κι ο «επαναστατικός τριτοκοσμισμός» θέτουν τα θεμέλια μιας πολιτικής ως τρόπου ζωής, σιωπηρά εξουσιαστικής.

Σιωπηρά εξουσιαστική γιατί παρόλα τα περιστατικά που έχουν να κάνουν με σεξισμό και καταγγέλλονται από συντρόφισσες, το αποτέλεσμα είναι να φεύγουν οι συντρόφισσες, τελικά, και όχι οι θύτες από τις δομές του χώρου. Δεν είναι δυνατόν αυτή που καταπιέζεται να ζει μέσα στο χώρο. Η, για να το πούμε πιο σωστά, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει μια τέτοια φήμη γι αυτήν (ότι καταπιέζεται) και για τον θύτη (ότι αυτός ευθύνεται) και τα πράγματα να μείνουν ως έχουν. Τα πράγματα θα αλλάξουν μέσω της αλλαγής της συμπεριφοράς της συντρόφισσας. Ο χώρος σιωπηρά πάντα υπερψηφίζει τέτοιες λύσεις. Και, έτσι, δεν είναι λίγες αυτές που ρητά ή άρρητα φεύγουν λόγω της σεξιστικής συμπεριφοράς που αντιμετωπίζουν στις καταλήψεις και τις συλλογικότητες. Κάποιες, μάλιστα, δικαίως αποκτούν ένα αντιαναρχικό μένος. Δικαίως, γιατί μία από τις πιο κατάφωρες κοινωνικές αδικίες συνεχίζει να λαμβάνει χώρα και εντός των δομών του αναρχικού χώρου με τον ίδιο και, ίσως φορές, πιο βάρβαρο τρόπο…

Διαβάστε ολόκληρη την μπροσούρα εδώ

Την εποχή της ίδρυσης του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΓΚΚ) στην Τουρ το 1920, η Γαλλία ήταν ακόμα μια μεγάλη αποικιοκρατική δύναμη, έχοντας στην κατοχή της περιοχές στην Αφρική, την Άπω Ανατολή και αλλού. Για να προσχωρήσει στην Κομμουνιστική Διεθνή, το ΓΚΚ όφειλε να αποδεχτεί τις διάσημες 21 προϋποθέσεις, η όγδοη από τις οποίες απαιτούσε:

“Πριν και Μετά: Αποικιοκρατία και Πατερναλισμός, η Ίδια Μάχη”

«Κάθε Κόμμα που συμμετέχει στην 3η Διεθνή έχει καθήκον να ξεσκεπάζει αλύπητα τα κατορθώματα των “δικών” του ιμπεριαλιστών στις αποικίες, να βοηθά, όχι στα λόγια, αλλά έμπρακτα, κάθε κίνημα χειραφέτησης στις αποικίες, να ζητά την απομάκρυνση από τις αποικίες των ιμπεριαλιστών από τη μητρόπολη, να τρέφει στις καρδιές των εργατών της χώρας αληθινά αδερφικά αισθήματα προς τον εργαζόμενο πληθυσμό των αποικιών και προς τις καταπιεσμένες εθνότητες και να διεξάγει μέσα στα μητροπολιτικά στρατεύματα ακατάπαυστη αγκιτάτσια ενάντια σε κάθε καταπίεση των αποικιοκρατούμενων λαών.»

Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ

Όταν το 1997 στο Βορά και το Νότο της Αργεντινής γεννήθηκαν οι πρώτες κινήσεις πικετέρο (piquetero), και κάποιοι από την παγκοσμιοποιημένη και διανοητικοποιημένη μητρόπολη ξυπνήσαμε με την είδηση ότι μια νέα επαναστατική μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας και λαϊκής έκφρασης αναδύεται, εκείνα τα κεφάλια των πικετέρος με τις κουκούλες έφεραν αναπόφευκτα στο μυαλό μας τους Ζαπατίστας.

Είχαμε διαβάσει τα κείμενα του υποδιοικητή Μάρκος, τις συνεντεύξεις του με τον Μονταλμπάν, το βιβλίο του Ζιμπέκι, κάποιοι σύντροφοι είχαν ήδη ταξιδέψει εκεί. Όμως, ενώ όλα φαίνονταν από το διαδίκτυο πολύ μακρινά, κάποια φήμη είχε κάνει την καρδιά μας να χτυπά πιο γρήγορα. Υπήρχε ένας άλλος τρόπος να κάνουμε πράγματα, μια άλλη λογική, και μια εικόνα εξαπλωνόταν σε όλη την ήπειρο, αντικαθιστώντας ενστικτωδώς σε πολλά δωμάτια και πολιτιστικά κέντρα τη διάσημη φωτογραφία του Τσε. Αυτό δεν ήταν κομμουνισμός, δεν ήταν κατάληψη της κρατικής εξουσίας, δεν κατέληξε όπως ένας ανταρτοπόλεμος. Ως κύριο πρωταγωνιστή είχε τους ιθαγενείς οι οποίοι την ίδια στιγμή άνοιξαν ένα παράθυρο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο – με μας, τους γκρίνγκος, απελπιστικά πληγμένους από ένα αιματηρό παγκοσμιοποιημένο παρόν και από το σύνολο των επιπτώσεων και των συνεπειών του.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ

Σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες ο Νικόλας Κάλας ήταν ο πρώτος που σε ιδιωτικές συναντήσεις ζητούσε την καταστροφή της Ακρόπολης. Το 1933, η ποιητική του συλλογή Ποιήματα (την οποία δημοσίευσε με το ψευδώνυμο Νικήτας Ράντος) περιέχει το ποίημα “Ακρόπολη” στο οποίο ο Κάλας δημιουργεί μια πολύ δυνατή εικόνα της κατεστραμμένης Ακρόπολης εν μέσω σκουπιδιών και ευτελών προϊόντων όπως πεταμένα κάνιστρα φωτογραφικού φιλμ, κέρματα… κ.λπ.

«H τέχνη τρομάζει, αναμοχλεύει την επιθυμία, ερεθίζει το φύλο, κάνει τα μέλη μας να τρέμουν… Η τέχνη δεν είναι ποτέ συναισθηματική, ποτέ ηθική· η τέχνη είναι εναντίον της καθεστηκυίας τάξης, εναντίον της κυρίαρχης τάξης, εναντίον κάθε κομφορμισμού, εναντίον των αγάδων κάθε είδους και προέλευσης. O Παρθενώνας το αποδεικνύει: η τέχνη είναι μπαρουταποθήκη!», έγραφε ο Κάλας, επιτιθέμενος στους απαρχαιωμένους θεσμούς του σύγχρονου κράτους.

Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ