Στην παρούσα ιστορική περίοδο αποτελεί μονόδρομο η επίθεση στα πιο “εξασφαλισμένα” κομμάτια της εργατικής τάξης που στις ΗΠΑ ταυτίζονται με τους συνδικαλισμένους εργάτες/εργάτριες. Μια αποτρόπαια εικόνα αυτής της “στρατηγικής του τρόμου” μας δίνει η πολιτική διαχείριση της “Κατρίνα”, του τυφώνα που κατέστρεψε τις εργατικές συνοικίες της Νέας Ορλεάνης τον Αύγουστο του 2005. Στο πρώτο μέρος αυτής της ταινίας τρόμου μεγάλου μήκους, οι αρχές προστάτεψαν την ιδιοκτησία των εμπόρων από τις απόπειρες απαλλοτρίωσης που έκαναν οι πιο εξαθλιωμένοι προλετάριοι στέλνοντας την εθνοφρουρά και δαιμονοποιώντας τους πληγέντες ως “τέρατα” που βιάζουν και σκοτώνουν. Στο δεύτερο μέρος, το “ανθρωπιστικό”, στοίβαξαν χιλιάδες ανθρώπους σε στάδια-στρατόπεδα, όπου δεν μπορούσαν να καλύψουν ούτε τις βασικές τους ανάγκες και “εξόρισαν” μεγάλο μέρος του πληθυσμού έξω από τα σύνορα της πολιτείας σε φρουρούμενους καταυλισμούς-στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στο τρίτο μέρος, οι τακτικές που ακολουθήθηκαν ήταν πιο εκλεπτυσμένες…
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ