Το νερό στον καπιταλισμό ουδέποτε υπήρξε στην πράξη δημόσιο αγαθό. Πάντα ήταν είτε ιδιωτικό είτε κρατικό. Σε εμάς εναπόκειται με ένα δυναμικό μαζικό κίνημα να καταφέρουμε να περάσει σε κοινωνικό έλεγχο και να γίνει ένα από τα πρώτα κοινά αγαθά που θα αποσπάσουμε από τη λογική της εμπορευματοποίησης και της επέκτασης των περιφράξεων του κεφαλαίου, που αναζητά ολοένα και περισσότερα πεδία κερδοφορίας, μέχρι να μας πουλήσει και τον αέρα που αναπνέουμε.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Γιάννη Καψόπουλου “Προτού πούμε το νερό νεράκι…“

Πατέρα,

Υπήρξες πάντα

Ένας φάρος για μένα.

Σε απέφευγα,

Για να μην τσακιστώ.

Μια κρύα νύχτα του χειμώνα
με μουσικούς αυτοσχεδιασμούς στα πλατώ
και ρακόμελο ”χειροποίητο” στα ποτήρια μας.
Να ζεσταθούν οι καρδιές μας…

Τετάρτη 11 Δεκέμβρη στο Αυτόνομο Στέκι (9 μ.μ.-12.00 μ.μ).

Εξαρχής θεωρείται ότι τα προάστια δεν σχεδιάστηκαν για να αποκλείσουν τους κατοίκους τους, αλλά για να τους ενσωματώσουν επιλεκτικά σε ένα σύστημα αυστηρής ιεραρχίας. Ο ευρωπαϊκός ρατσισμός δεν λειτούργησε ποτέ με βάση τον αποκλεισμό, αλλά με βάση τους βαθμούς απόκλισης από το μοντέλο του λευκού ανθρώπου. Τα προάστια αποτελούν ένα πειραματικό πεδίο όπου εφαρμόζονται πρωτοποριακές στρατηγικές ελέγχου του πλήθους, στρατηγικές που ξεκινούν από εκεί και διαχέονται έπειτα στην υπόλοιπη κοινωνία. Ως αποτέλεσμα, τα προάστια πρέπει να αναλυθούν ως ένα προνομιακό πεδίο πάλης του πλήθους ενάντια στην εξουσία. Δηλαδή η χειρονομία της γαλλικής κυβέρνησης να ανασύρει το καθεστώς εξαίρεσης από το αποικιοκρατικό της παρελθόν για να καταστείλει την εξέγερση ήταν ουσιαστικά κενή. Ήταν κενή γιατί ισχυρίστηκε ότι αναγκάστηκε να επιβάλει κάτι που ήδη υπήρχε: στα προάστια η εξουσία έχει ήδη πάρει την μορφή μιας άτυπης αλλά μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης όπου η ζωή μπορεί να αφαιρείται χωρίς να έχει αξία…

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ

Η σκευωρία εις βάρος του συντρόφου μας Θοδωρή Σίψα, μέσα από την σχεδόν γκοτρέσκα δικογραφία στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στον κόσμο του αγώνα: “Ου μπλέξεις!“. Αποτελεί όχι μόνο έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα των πολιτικών διώξεων αλλά και κίνηση αναβάθμισης των μηχανισμών εξόντωσης όσων επιλέγουν να βαδίζουν στο δρόμο του αγώνα και της αξιοπρέπειας, όσων συνεχίζουν να αντιστέκονται απέναντι στο Λεβιάθαν που πάντα οραματίζεται το Κράτος για τον εαυτό του, όσων αρνούνται να αποδεχτούν το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης και συμμετέχουν ενεργά στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Ο σύντροφος Θοδωρής είναι ένας από εμάς και γι’ αυτό στεκόμαστε ανεπιφύλακτα στο πλευρό του.

Καλέσματα Αλληλεγγύης:
Έναρξη δίκης Δευτέρα 9 Δεκέμβρη, 09:00 στο Πρωτοδικείο Αθηνών, οδός Δέγλερη
Πορεία Σάββατο 14 Δεκέμβρη, 12:00 Μοναστηράκι

Δείτε το video”Η τυχαία δίωξη ενός Αναρχικού” που αφορά στην υπόθεση του Θοδωρή και φτιάχτηκε από την ομάδα εργαζομένων στο χώρο του θεάματος “ΔΙΑΚΟΠΤΕΣ”.

…το κριτήριο για τη λήψη μέτρων υλικής ή ψυχολογικής, άμεσης ή έμμεσης βίας εκ μέρους της αστυνομίας εναπόκειται στη βούληση/απόφαση της ίδιας της αστυνομίας, προσδίδοντας έτσι στη δράση της ντεσιζιονιστικά χαρακτηριστικά πέρα από μια έννοια τυπικής νομιμότητας και πολύ πιο κοντά σε μια «εν τοις πράγμασι» συνθήκη σκοπιμότητας. Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η σκιώδης de facto κατάσταση εξαίρεσης, στην οποία κινείται η αστυνομική δράση, δεν είναι καθόλου προϊόν μιας αυθαίρετης ανάληψής της από τα μεμονωμένα όργανά της, αλλά προβλέπεται ρητά από το νομικό καθεστώς που τη διέπει, αφήνοντάς της περιθώρια να ιχνηλατήσει χώρους πιθανής επέκτασης του ήδη θεσμισμένου, δοκιμάζοντας στην πράξη συμπεριφορές και πρακτικές μέχρι τώρα τυπικά απαγορευμένες.

Υπό το φως της παραπάνω διάκρισης, το πεδίο των «αυθαιρεσιών», των «παρανομιών», των «παρεκτροπών» και των όσων άλλων συγκροτούν το «σκοτεινό πρόσωπο» της αστυνομίας, ό,τι πιο βίαιο και κατασταλτικό, εγγράφεται σε αυτήν την τελευταία διάσταση της δράσης της: ως οργάνου που καλείται, όχι πια να εξασφαλίσει την τήρηση των σημερινών νόμων, αλλά να ρίξει τα θεμέλια των μελλοντικών. Δρώντας πλέον ως υλική δύναμη, ωμή εξουσία, νομιμοποιείται να προβεί στην εναρκτήρια βιαιοπραγία που βρίσκεται στη ρίζα κάθε μελλοντικού νόμου, να λειτουργήσει δικαιοπλαστικά / δικαιοπαραγωγικά σε πραγματικό και όχι νομικό χρόνο, σε κοινωνικοπολιτικό και όχι δικαιϊκό χώρο. Με άλλα λόγια κινείται στην κατεύθυνση της de facto παραγωγής δικαίου, διευκολύνοντας σημαντικά το μετέπειτα μετασχηματισμό του σε de jure δίκαιο, δηλαδή σε άτεγκτους νόμους που θα καλύπτουν πλέον μελλοντικά ανάλογες συμπεριφορές και από την άποψη της τυπικής νομιμότητας…

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο αστυνομία και μετανάστευση-μετανάστες