Στην εκδήλωση έγινε και προβολή του ντοκιμαντέρ “Antifa Attitude”, παραγωγή (2008) της κολλεκτίβας Children of bakunin και την εισήγηση έκανε η συλλογικότητα antifa_i.
Η εκδήλωση έγινε στις 19.4.2013 στην κατάληψη αντιβίωση.
Για να ακούσετε το ηχητικό αρχείο, πατήστε εδώ
Επίσης εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε το ντοκιμαντέρ “Antifa Attitude” (διαθέσιμο μόνο με αγγλικούς υπότιτλους).
Πορτραίτο της Maud Wagner (περίπου την ίδια εποχή που δημοσιεύτηκε το άρθρο της Γκόλντμαν), μίας από τις πρώτες γυναίκες tattoo artists στην Αμερική. Ακροβάτρια σε τσίρκο, η Wagner διδάχτηκε την τέχνη της δερματοστιξίας από τον σύζυγό της.
Η ειρήνη ή η αρμονία μεταξύ των φύλων και των ατόμων δεν εξαρτάται απαραίτητα από μια επιφανειακή εξίσωση των ανθρώπινων όντων• ούτε απαιτεί την εξάλειψη εξατομικευμένων γνωρισμάτων και ιδιαιτεροτήτων. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα, και που στο άμεσο μέλλον πρέπει να επιλυθεί, είναι το πώς μπορεί κάποιος να είναι ο εαυτός του και ταυτόχρονα να είναι ένα με τους άλλους, να συμμερίζεται αισθήματα με όλα τα ανθρώπινα όντα και ταυτόχρονα να διατηρεί ατόφιες τις ιδιότητες που τον χαρακτηρίζουν. Αυτή, νομίζω, πως είναι η βάση πάνω στην οποία μπορούν να συναντηθούν χωρίς ανταγωνισμό και αντίθεση η μάζα και η μονάδα, το αληθινά δημοκρατικό και το πραγματικά ατομικιστικό, ο άνδρας και η γυναίκα. Ίσως το σύνθημα δεν θα πρέπει να είναι «συγχωρήστε ο ένας τον άλλον», αλλά «κατανοήστε ο ένας τον άλλον»…
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
Το κείμενο που ακολουθεί είναι μετάφραση του “An impossible cinema? The proletarian avant–garde in Los Angeles” (2003) του αμερικανού συγγραφέα και καθηγητή κινηματογραφικών σπουδών David E. James και αποτελεί μια σύντομη εξιστόρηση των προσπαθειών για τη δημιουργία ενός εργατικού (πλήρους διαχωρισμένου από τα μικρά ή μεγαλύτερα χολυγουντιανά στούντιο) κινηματογράφου κατά την περίοδο 1925-1975). Το αφιερώνουμε σε όλους τους «μεταμοντέρνους» και την αποπνιχτική υπεροψία της άποψης πως η τέχνη για να είναι επιδραστική πρέπει να είναι «αφαιρετική» (και οπωσδήποτε «μη ταξική») αλλά ταυτόχρονα και σε όσους προσπάθησαν να καταγράψουν την συλλογική ιστορία της εργατικής τάξης, στην προσπάθειά τους να διασώσουν το πολιτικό παρελθόν και να δυναμώσουν το πολιτικό παρόν και μέλλον της…
Διαβάστε τη συνέχεια του Μέρους 1 και συνεχίστε στα
Μέρος 2ο – Το ρήγμα στην SDS και οι Μαύροι Πάνθηρες
Μέρος 3ο – Ριζοσπαστικό σινεμά και Χόλυγουντ – Η περίπτωση των Weather Underground
Δεν υπάρχει τίποτα που να χρειάζονται, τίποτα που να μην έχουν ήδη, τίποτα που ακόμη και να θέλουν. Οπότε τους αγοράζεις ένα ηλιακά κινούμενο φυτό, μια βούρτσα για τον αφαλό ή ένα σετ μίνι-γκολφ για την τουαλέτα. Φαίνονται διασκεδαστικά την πρώτη μέρα των Χριστουγέννων, βαρετά τη δεύτερη, ντροπιαστικά από την τρίτη και μετά. Ως τη δωδέκατη μέρα έχουν μετατραπεί σε σκουπίδια. Για 30 δευτερόλεπτα αμφιλεγόμενης διασκέδασης, ή ένα ηδονιστικό ερέθισμα που διαρκεί όσο και μια δόση νικοτίνης, εγκρίνουμε τη χρήση υλικών των οποίων οι επιπτώσεις θα είναι ορατές για γενιές μετά…
Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ
Η «Κόκκινη ζώνη» αφηγείται μέσα από τις παράλληλες ιστορίες τεσσάρων εφήβων Αφγανών, την πανομοιότυπη περιπέτεια που περνάνε όλοι οι Αφγανοί μετανάστες και πρόσφυγες (που για λόγους ζωής ή θανάτου εγκατέλειψαν τη πατρίδα τους) στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν μια καινούρια ζωή στην Ευρώπη, με σημείο εισόδου, και αφετηρία προς τη Δύση, την Ελλάδα. Φεύγουν, όμως, από έναν πόλεμο και φτάνουν σε έναν άλλον. Εγκαταλείπουν μια «κόκκινη ζώνη» για μια άλλη, στην Ευρωπαϊκή Ελλάδα.
Σκηνοθεσία-Σενάριο: Ζαφείρης Χαϊτίδης
Μουσική: Χρήστος Τριανταφύλλου
Διευθυντής Φωτογραφίας: Φώτης Μήτσης
Ηχοληψία: Σπύρος Δρόσος, Άρης Αναστασόπουλος
Μοντάζ–Μιξάζ: Κυρηναίος Παπαδημάτος
Κάμερα: Νίκος Μέξης
«Η έρημος δεν μπορεί να εξαπλωθεί περισσότερο: είναι παντού.
Αλλά μπορεί να γίνει ακόμα πιο βαθιά.
Μπροστά στο προφανές της καταστροφής υπάρχουν
εκείνοι που αγανακτούν και εκείνοι που παρατηρούν,
εκείνοι που καταγγέλλουν και εκείνοι που οργανώνονται.
Είμαστε μεταξύ αυτών που οργανώνονται.»
(Αόρατη Επιτροπή – Κάλεσμα)
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τάγμα εφόδου της ΧΑ, η σύλληψη και ομολογία του δολοφόνου Ρουπακιά, η καθεστωτική διαχείριση των γεγονότων και οι δύο νεκροί-μέλη περιφρούρησης της ΧΑ σηματοδοτούν, εν μέσω της συστημικής κρίσης που συνεχώς βαθαίνει, την αρχή μιας νέα φάσης στην κοινωνική-ταξική σύγκρουση στην Ελλάδα.
Οι διαδηλώσεις την επομένη της δολοφονίας σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό (με επίκεντρο τις πολύωρες συγκρούσεις δεκάδων χιλιάδων κόσμου στο Κερατσίνι), οι επιθέσεις σε ναζιστικά γραφεία και η αντιφασιστική οργή που διαπέρασε όλη την επικράτεια οδήγησαν στο να μην επιχειρηθεί η αποσιώπηση (που ήταν εκ των πραγμάτων δύσκολο) ή η υποβάθμιση της δολοφονίας, όπως είχε συμβεί με όλες τις προηγούμενες -δολοφονικές ή μη- επιθέσεις, κυρίως εναντίον μεταναστών. Η βαρύτητα των γεγονότων, η διάχυτη κοινωνική οργή, που επανέφερε το ενδεχόμενο μιας κοινωνικής έκρηξης εν μέσω εύθραυστης κοινωνικής και πολιτικής ισορροπίας, και το περιβάλλον έντονων πολιτικών πιέσεων, οδήγησαν το κράτος στην «εξάρθρωση της εγκληματικής συμμορίας» για να διαχειριστεί, όπως γράψαμε εξ αρχής, τις κοινωνικές εντάσεις από θέση ισχύος και προς όφελός του. Η καθεστωτική αυτή τακτική επιλογή επιχείρησε •να αθωώσει τους κρατικούς μηχανισμούς και τα πολιτικά κόμματα που μέχρι σήμερα παρείχαν ασυλία στους φασίστες •να ακινητοποιήσει και απονοηματοδοτήσει τον αντιφασιστικό λόγο και δράση •να περιορίσει μια ενδεχόμενη αντιφασιστική ενεργοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση νέων κοινωνικών ομάδων και ρευμάτων •να επανεπιβεβαιώσει το κρατικό μονοπώλιο της βίας και τέλος •να επαναφέρει μια -προσωρινή- ενδοσυστημική ισορροπία…
Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ
Στις 9 Δεκεμβρίου ξεκινάει η δίκη του Θεόδωρου Σίψα, ο οποίος κατηγορείται για τον εμπρησμό της Marfin στις 5 Μαΐου του 2010. Ήταν τότε που τρεις άνθρωποι (η μία έγκυος) έχασαν τη ζωή τους μετά τη δολοφονική επίθεση με μολότοφ στο υποκατάστημα της τράπεζα το οποίο βρισκόταν επί της οδό Σταδίου. Η τραγωδία αυτή άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της και αποτέλεσε μοχλό πόλωσης στην ελληνική κοινωνία, αφού προσέφερε τα πρώτα θύματα «αριστερής» βίας μετά από πολλά χρόνια. Αυτοί όμως που βίωσαν εντονότερα τις συνέπειες είναι φυσικά οι οικογένειες των θυμάτων.
Ο Γάλλος φιλόσοφος Ρολάν Μπάρτ έλεγε ότι «ο καθένας μας έχει τον δικό του ρυθμό στο πένθος» και οι οικογένειες των θυμάτων σίγουρα χρειάζονται την τιμωρία των ενόχων προκειμένου να μπορέσουν -αν γίνεται στην πραγματικότητα αυτό- να προχωρήσουν παρακάτω. Όχι όμως την τιμωρία οποιουδήποτε «ενόχου» αλλά του πραγματικού. Και εδώ τα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας περιπλέκουν πολύ την κατάσταση…
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Από τον απεργοσπάστη στο “μη απεργό” και από την απεργοσπασία στο “ιερό δικαίωμα στη δουλειά”, μεσολάβησε περίπου μια δεκαετία. Οι σημερινοί απεργοσπάστες, όσο κι αν η ανάκγη διαβίωσης έφτασε στα όρια της, είναι κοινωνικά νεκροί. Ειδικά σήμερα, καμιά απενοχοποίηση στην απεργοσπασία, καμία δικαολογία στον κοινωνικό θάνατο.- Νίνα Γεωργιάδου (η δημιουργός του σατιρικού video), 14-09-2013.
Για τη συλλογή θα μιλήσουν οι: Μαριάννα Λάβδα (φιλόλογος), Νικήτας Σινιόσογλου (Δρ. Φιλοσοφίας), Κωστής Τριανταφύλλου (ποιητής, εικαστικός) και θα παρουσιάσουν οι ηθοποιοί: Ελένη Ζαραφίδου, Βαλάντης Φράγκος, Αντιγόνη Φρυδά.
…σήμερα όταν κάποιος/α εκφράζει άρνηση ή δεν αναγνωρίζει το φύλο που του/της αποδόθηκε όταν γεννήθηκε , οφείλει σύμφωνα με την κοινωνία να παραδεχτεί ότι ζει με παραισθήσεις και ψευδαισθήσεις , οφείλει να προσπαθήσει να ξαναβρεί το σωστό φύλο , και φυσικά αυτό το φύλο πρέπει να είναι ένα από τα δύο κυρίαρχα, αλλιώς η κατάσταση είναι πραγματικά πολύ σοβαρή. Επίσης οφείλει να αναγνωρίσει εξαρχής ότι δεν θα γίνει ποτέ αποδεκτό επί ίσοις όροις με μη τρανς άντρες /γυναίκες , κι ότι δεν θα ομοιάζει ποτέ απόλυτα μαζί τους , άρα όλοι οι υπόλοιποι θα καταλαβαίνουν ότι είναι τρανς…
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
