Σε μια πόλη όπου, η ανεργία, η φτώχεια, τα λουκέτα, η μετανάστευση κι η έλλειψη ελπίδας για το μέλλον, συνθέτουν την πραγματικότητα χιλιάδων πολιτών, η εξουσία των εταιρειών (πολυεθνικές) αναδιαρθρώνεται κι αναπτύσσεται (μεγιστοποίηση κερδών, υπερσυσσώρευση κεφαλαίου) επιβάλλοντας την απόλυτη κυριαρχία της.
Κράτος και κεφάλαιο γνωρίζοντας ότι η κρίση κάνει τα οικολογικά προβλήματα να φαίνονται λιγότερο επείγοντα, με τα ιδεολογήματα της «ανάπτυξης» και της «εθνικής οικονομίας», επιβάλλουν τη λογική της ανηλεούς εκμετάλλευσης, της λεηλασίας, της εμπορευματοποίησης και της ιδιωτικοποίησης του φυσικών και ενεργειακών πόρων (γη, αέρας, νερό, ήλιος), φέρνοντας τον πλανήτη με ταχύτητα στο όριο της αντοχής του.
Η «ανάπτυξή» τους είναι στην πραγματικότητα μια μορφή ληστείας του πλούτου της φύσης και της εκμετάλλευσης των ανθρώπων (ανθρώπινη εργασία). Η φύση, γίνεται αντιληπτή μόνο ως πεδίο κερδοσκοπίας, μόνο ως εμπόρευμα. Ο κεντρικός πυρήνας της λογικής τους είναι η ακόρεστη δίψα για περισσότερα κέρδη και νέες «ελεύθερες» αγορές. Στον αγοραίο επεκτατισμό τους, τα δημόσια κοινωνικά αγαθά μετατρέπονται σε χυδαία εμπορεύματα…
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ