Ντοκιμαντέρ του Christophe Guyon για την σημασία των παραδοσιακών σπόρων στην επιβίωση των ανθρώπινων κοινοτήτων και τον αγώνα που δίνεται πανευρωπαϊκά για την διάσωσή τους.
Το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε στο πλαίσιο της εκδήλωσης “Η αβάσταχτη βαρύτητα των περιφράξεων – Ο έλεγχος της τροφής: Η νέα ευρωπαϊκή νομοθεσία για τους σπόρους” που πραγματοποιήθηκε από τη συνέλευση του Αυτόνομου Στεκιού στις 21 Μαρτίου 2014.
…Σε αυτό το κείμενο θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε τις χρηματικές ροές πίσω από την διαδικασία εγκλεισμού των μεταναστών εργατών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, που τώρα πια ξεκινούν από τα διάφορα ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μπορεί να φτάνουν μέχρι και το επαρχιακό τυροπιτάδικο, τελευταίο κρίκο μιας μακράς αλυσίδας. Η αλήθεια είναι ότι η έλλειψη χρόνου και η αδυναμία εξεύρεσης στοιχείων από μέρους μας για όλο αυτό το πλήθος των διαφόρων χώρων εγκλεισμού που φαίνεται να φτάνουν τους 100 σε όλη την επικράτεια, μας οδήγησαν στο να εστιάσουμε κυρίως στην πιο φρέσκια (μέχρι στιγμής) εξέλιξη αυτής της διαδικασίας. Οπότε αυτό που ακολουθεί (θέλει να) είναι κυρίως μια σύντομη ιστορία της δημιουργίας των Κέντρων Πρώτης Υποδοχής (ΚΕ.Π.Υ.) και των Κέντρων Κλειστής Φιλοξενίας. Προφανώς αυτή η ιστορία αφήνει πάρα πολλά απ’ έξω. Παρόλα αυτά πιστεύουμε ότι τα ευρήματα είναι διαφωτιστικά…
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
Εκδήλωση-συζήτηση:
Υδάτινες περιφράξεις: ιδιωτικοποιώντας ακόμη και το νερό
και προβολή ντοκιμαντέρ
“ΣΤαγώνες” της Νέλλης Ψαρρού
Συνδιοργάνωση:
Αυτόνομο Στέκι
Το Ντουλάπι
(Δίκτυο για την Τροφοσυλλογική Δράση)
Ο πατέρας αποχαιρετά τη μικρή του κόρη και φεύγει. Το ολλανδικό τοπίο αλλάζει όπως αλλάζουν οι εποχές και μαζί τους αλλάζει και το κοριτσάκι. Γίνεται γυναίκα, φτιάχνει τη δική της οικογένεια, γερνάει. Όμως όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, η λαχτάρα να ξαναδεί τον πατέρα της παραμένει ίδια.
http://www.youtube.com/watch?v=pePhP-qRzSc
Καθώς διαδραματίζεται η μεγαλύτερη μεταπολεμικά καπιταλιστική λεηλασία στην Ελλάδα, το Υπουργείο «Οικονομίας» και Οικονομικών το Φλεβάρη του 2012 με ένα νομοσχέδιο φαστ-τρακ1 «αποφασίζει και διατάσσει» να αποχαιρετήσουμε ΚΑΙ το χώρο του πρώην αεροδρομίου.
Να ξεκαθαρίσουμε, αρχικά, πως μιλάμε για το Χασάνι, το βραχότοπο που οι πρόσφυγες μετέτρεψαν σε κήπους και από όπου εκδιώχθηκαν δύο φορές, μία κατά την κατοχή και δεύτερη το 1954, για να δημιουργηθεί ο Κρατικός Αερολιμένας Αθηνών. Αυτή είναι η περιοχή που το ελληνικό δημόσιο είχε απαλλοτριώσει τότε, με αντάλλαγμα λίγα ψίχουλα, για τη δημιουργία ενός έργου δημοσίου συμφέροντος- του αεροδρομίου- και που σήμερα ετοιμάζεται να το χαρίσει σε μεγαλοεργολάβους, που θα κερδίσουν εκατομμύρια.
Εκείνο που ισχυριζόμαστε και θα προσπαθήσουμε να καταδείξουμε στη συνέχεια είναι πως η κλοπή της γης του Αεροδρομίου δε σημαίνει μόνο την περιβαλλοντική καταδίκη ολόκληρου του Λεκανοπεδίου (με εμάς δυστυχώς ως κύριους αποδέκτες της καταδίκης αυτής). Πρόκειται συγχρόνως για μια διαδικασία που μας καταδικάζει σε υποταγή στην κερδοφορία του κεφαλαίου και υπονομεύει αντίστοιχα τη δική μας δύναμη να διαπραγματευόμαστε με την κυρίαρχη τάξη.
Eννοούμε, δηλαδή, ότι καμία λαϊκή ανάγκη δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί και καμία κοινωνική πολιτική δεν μπορεί να υφίσταται, χωρίς την ύπαρξη δημόσιας περιουσίας. Ξέρουμε, εκ πείρας, πως όταν οι επενδυτικοί όμιλοι μιλάνε για «ανάπτυξη», αναφέρονται σε αυτό που για εμάς είναι ζημιά και εκμετάλλευση, ενώ για αυτούς κέρδη.
Διαβάστε ολόκληρη τη μπροσούρα για το πρώην αεροδρόμιο Ελληνικού, που εξέδωσε η Ανοιχτή Συνέλευση Αργυρούπολης- Ελληνικού.
ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ
ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ
Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΤΙΤΙΜΟ
Το ελληνικό πωλείται. Μπορεί και αυτή την ώρα που διαβάζονται αυτές οι γραμμές να έχει ήδη ξεπουληθεί. Μια τεράστια δημόσια έκταση παραδίδεται – χαρίζεται σε ιδιωτικά συμφέροντα. Αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι πρέπει να κλάψουμε και να αποδεχτούμε μία ακόμη ήττα. Σημαίνει όμως ότι η περίοδος αναμονής τελείωσε. Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει ενωτικά, μαζικά και αποφασιστικά να ακυρώσουμε τα κυβερνητικά σχέδια.
Η άποψη που εκφράζουμε για το μέλλον του πρώην αεροδρομίου έχει ως αφετηρία την αντίληψη που έχουμε για την ίδια τη ζωή. Ολόκληρο το λεκανοπέδιο της Αττικής έχει εξελιχθεί σε ένα μη ανθρώπινο τερατούργημα. Δε χρειάζονται στατιστικά στοιχεία για να διαπιστώσει κανείς την καθολική υπεροχή της μόλυνσης και του τσιμέντου πάνω στο πράσινο. Στις γενικές τοποθετήσεις όλοι διατυμπανίζουν την ανάγκη για περισσότερο πράσινο. Πώς όμως θα γίνει αυτό αν μια τέτοια ευκαιρία για πνεύμονα πρασίνου χαθεί; Πώς θα γίνει αυτό αν αρχίσουν να ξεφυτρώνουν ξενοδοχεία, γήπεδα γκολφ, καζίνο και πολυκαταστήματα; Το Eλληνικό πρέπει να παραμείνει δημόσιο και να ξεκινήσει άμεσα η πυκνή φύτευσή του. Έχουμε κάθε δικαίωμα να είμαστε καχύποπτοι με όσα έχουν δει τα μάτια μας. Δε συζητάμε καμία άλλη χρήση του ακόμα και μη εμπορική αν δε δούμε τις δενδροφυτεύσεις να μεταμορφώνουν την περιοχή.
Για αυτό και δε ζητάμε καλύτερα παζάρια. Δε ζητάμε μεγαλύτερο αντίτιμο. Έτσι κι αλλιώς όλοι ξέρουν ότι τα ψίχουλα που θα πάρει η κυβέρνηση θα εξυπηρετήσουν τις ανάγκες των διεθνών τοκογλύφων μέσω της αποπληρωμής του χρέους. Τα σχολεία και τα ιατρεία θα συνεχίσουν να κλείνουν. Δεν μας γοητεύει το παραμυθάκι της ανάπτυξης και των θέσεων εργασίας. Θέσεις εργασίας με συνθήκες δουλοπαροικίας με πεντάμηνες ατομικές συμβάσεις εργασίας των 400€. Ας μην ξεχνάμε ότι και τα έργα πρασίνου θα έδιναν θέσεις εργασίας. Μπορεί να μην γνωρίζουμε από real estate αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε πώς η περιβαλλοντική υποβάθμιση θα ανεβάσει τις αντικειμενικές αξίες. Έτσι κι αλλιώς σε μια εποχή που κανείς δεν αγοράζει , οι μεγάλες αντικειμενικές αξίες απλώς φέρνουν μεγαλύτερα χαράτσια.
Ξέρουμε ότι έχουμε μπροστά μας ένα μεγάλο αγώνα, που υπερβαίνει τους γύρω δήμους και αγκαλιάζει όλο το λεκανοπέδιο. Μέχρι τώρα, στο θεσμικό επίπεδο, έχουν μιλήσει όλοι. Η κυβέρνηση, που φαίνεται αποφασισμένη να ξεπουλήσει τα πάντα. Οι δήμοι και τα επιμελητήρια που αντιστέκονται. Ήρθε η ώρα να μιλήσει το λαϊκό κίνημα και να αποδείξει ότι όπως στις Σκουριές και στην Κερατέα, ξέρει να οργανώνεται και να υπερασπίζεται δυναμικά το δικαίωμα για μια άλλη ποιότητα ζωής. Η ευθύνη για νικηφόρο αγώνα ανήκει σε εμάς, δεν θα κρυφτούμε πίσω από κανέναν. Με σεβασμό στη διαφορετική άποψη να οικοδομήσουμε ένα πλατύ κίνημα διαρκείας. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας και στις επόμενες γενιές.
Να αγωνιστούμε όλοι μαζί για:
Χώρος Αλληλεγγύης και δράσης ΥΠΟΣΤΕΓΟ,
25ης Μαρτίου 38, Αργυρούπολη
ypostego.wordpress.com , steki.ypostego@gmail.com
1945. To Λονδίνο της μεταπολεμικής Βρετανίας αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στέγασης.
Ξεσπάει κύμα καταλήψεων: άδεια σπίτια, ξενοδοχεία, ακόμα και στρατόπεδα μετατρέπονται σε συλλογικές κατοικίες. Η κυβέρνηση των εργατικών προχωρά σε επίταξη των ακατοίκητων ιδιοκτησιών για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Το 1950 οι κάτοικοι ενός επιταγμένου κτιρίου στην οδό Μοντικιού, καταλαμβάνουν γειτονικό αχρησιμοποίητο κήπο.
Το ντοκιμαντέρ αφηγείται με νοσταλγία το συλλογικό βίωμα και των αγώνα των ανθρώπων αυτών, μέχρι το 1954 όπου η κυβέρνηση των Συντηρητικών, εν μέσω μιας πολιτικής εκκένωσης των καταλήψεων, επαναποδίδει τον κήπο στον νόμιμο ιδιοκτήτη του. Περιέχονται πολλές συνεντεύξεις από κατοίκους που βρίσκονταν εν ζωή όταν γυρίστηκε.
Όταν η αγάπη είναι πιο δυνατή από τους θηρευτές…
…το κράτος-μαφία δεν είναι γέννημα της “πολύχρονης διαφθοράς” ή της αποσάρθρωσης του κράτους από την επικράτηση μιας “εγκληματικής λογικής”. Αντίθετα, είναι το αποτέλεσμα μιας σειράς μακροχρόνιων μετασχηματισμών και (εκεί που αναδύεται) έρχεται να απαντήσει σε βασικές ανάγκες των αφεντικών, όπως είναι η διαχείριση της εργασίας ενός όλο και μεγαλύτερου κομματιού του παγκόσμιου προλεταριάτου με όρους σκλαβιάς…
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
Εκδήλωση- Συζήτηση:
Ο έλεγχος της τροφής: Η νέα ευρωπαϊκή νομοθεσία για τους σπόρους.
και Προβολή Ντοκιμαντέρ
“Εν αρχήν ην ο Σπόρος” του Cristophe Guyon
Η αναθεώρηση του ευρωπαϊκού κανονισμού για την εμπορία σπόρων και το νομικό πλαίσιο για τις τοπικές ποικιλίες αφορά μια αγορά που τις τελευταίες δεκαετίες μετατράπηκε σε βιομηχανοποιημένο κλάδο κυριαρχούμενο από πολυεθνικές. Πρόκειται για εταιρείες η πλειοψηφία των οποίων ξεκίνησε να παράγει φυτοφάρμακα, υποστήριξε την ανάπτυξη γενετικά τροποποιημένων καλλιεργειών και την εντατική/βιομηχανικού τύπου γεωργία και προσβλέπει στον έλεγχο των φυτογενετικών σπόρων μέσω της προώθησης δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας και πατεντών. Παράλληλα, επιχειρούν η εμπορία των παραδοσιακών σπόρων να διέπεται μέσω νομοθεσίας από αυστηρούς περιορισμούς. Στην ουσία πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου ιδιωτικοποίηση των σπόρων, προσαρμοσμένων μάλιστα ώστε να απαιτούν μεγάλες ποσότητες λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων. Τα χρήματα που διακυβεύονται ανέρχονται σε τεράστια μεγέθη και προφανώς αναγνωρίζεται ως ένα πεδίο που υπόσχεται μέσω της απόλυτης εμπορευματοποίησής του υπέροχη κερδοφορία για τους εμπλεκόμενους εφόσον καταφέρουν να μοιράσουν «ειρηνικά» την πίτα.
(………………………………………………………………………………………………………)
Προωθείται ένας αυστηρός περιορισμός των τοπικών παραδοσιακών ποικιλιών που ως εμπόρευμα πλέον καθορίζονται από γραφειοκρατικά και μόνο κριτήρια. Επιπλέον ποινικοποιείται η ελεύθερη ανταλλαγή σπόρων μεταξύ παραγωγών, μια πρακτική δηλαδή χιλιετιών που δημιούργησε συγκεκριμένη κουλτούρα και δεσμούς μεταξύ των ανθρώπων που παράγουν τροφή.
Η συνέχεια την Παρασκευή, 21/03, στις 20:00 στο Αυτόνομο Στέκι.
