Συνέντευξη με τον Ντιμίτρι Μράτσνικ, μέλος της Αυτόνομης Ένωσης Εργατών Κιέβου. Του κάναμε κάποιες ερωτήσεις και αυτός μας απάντησε και μας εξήγησε την παρούσα κατάσταση στην Ουκρανία. Οι απαντήσεις του είναι ενδιαφέρουσες όχι μόνο για όσους εξακολουθούν να υπερασπίζονται τον Πούτιν και τη Ρωσία, αλλά και για την Θεωρία. Η οπτική μας για την εποχή των ταραχών επιβεβαιώνεται. Φαίνεται ότι όλες οι εξεγέρσεις του καιρού μας παρά τις διαφορές τους, έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Είναι οι εξεγέρσεις της μεσαίας τάξης (ή της πρώην μεσαίας τάξης) μαζί με τους εργάτες που διεκδικούν “περισσότερη δημοκρατία”. Επιπλέον φαίνεται ότι ο εθνικός λόγος και οι ακροδεξιοί παίζουν σημαντικό ρόλο σε όλες αυτές τις εξεγέρσεις, αν και οι ακροδεξιοί αλλά και οι αριστεροί φαίνεται να μην μπόρεσαν να επηρεάσουν σημαντικά την πλειοψηφία των διαδηλωτών…

Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ

…τα μπλουζ και οι μαύρες μουσικές γενικότερα έχουν μια ιστορική αφετηρία. Τη δουλεία των αφρικανών και τη βίαιη μεταφορά τους στην αμερική από τις αρχές του 17ο αιώνα και έπειτα. Είναι σημαντικό ότι οι αφρικανοί που μεταφέρθηκαν στην αμερική ήταν από διαφορετικές φυλές, άρα προφανώς και είχαν κοντινές, αλλά διαφορετικές αναφορές. Εκεί, οι νέγροι σκλάβοι είχαν μια διαφορά από τους υπόλοιπους σκλάβους ανά τον κόσμο. Δεν λογίζονταν ως ανθρώπινα όντα. Δηλαδή, πέραν της βίαιης υποτίμησης της εργασίας τους, υποτιμούνταν ολοκληρωτικά ως ύπαρξη. Κάθε πρώτη γενιά σκλάβων στην αμερική, γιατί η μετάβαση τους ήταν σταδιακή, είχε νωπές τις μνήμες από την αφρική. Κι αν αποζητούσαν ένα πράγμα, αυτό ήταν να γυρίσουν πίσω. Κάθε δεύτερη ή τρίτη γενιά, όμως, δεν είχε δει ποτέ της την αφρική, παρά μονάχα την άκουγε μέσα από ιστορίες από τους παλιότερους. Σ’ αυτούς, το αίσθημα να γυρίσουν πίσω ήταν αποδυναμωμένο, ενώ εκείο που ήθελαν ήταν να καλυτερέψουν τη ζωή τους στην αμερική. ‘’Οι αφρικανικές κουλτούρες, η διατήρηση ορισμένων κομματιών τους στην αμερική και το βάρος της υιοθετημένης εκεί κουλτούρας παρήγαγαν τον αμερικάνο νέγρο. Μια νέα φυλή”…

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ και συνεχίστε στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος για τα blues.

https://www.youtube.com/watch?v=_mmZFox4Rkg

Όλοι σε αυτή τη χώρα γεννήθηκαν λεβέντες
πρόσχαροι με μεγάλες καρδιές που αγαπάν
όλοι καμώθηκαν με μάρμαρο και ήλιο
όλοι καμώθηκαν τίμιοι και γενναίοι.
Θάνατος στους ποιητές, θάνατος σ’ αυτούς
που τα σκατά τα κάνουν ήλιο και θάλασσα.
Θάνατος στους ποιητές, θάνατος σ’ αυτούς
που συντηρούν τους σχολικούς μας μύθους.
Όλες εδώ γεννήθηκαν με τιμημένους κόρφους
όλες περήφανες καλόκαρδες μανάδες
ακούραστες εργάτριες της σπιτικής μας ευτυχίας.
Θάνατος στους ποιητές, θάνατος σ’ αυτούς
που τα σκατά τα κάνουν ήλιο και θάλασσα.
Θάνατος στους ποιητές, θάνατος σ’ αυτούς
που συντηρούν τους σχολικούς μας μύθους.

[αντιγράψαμε τους στίχους των Όρα Μηδέν -καθώς και το βίντεο και τη φωτό- από την αντίστοιχη ανάρτηση στο Τεφλόν που με τη σειρά του τους αντέγραψε από το Πουστιά & όλεθρος, ενάντια στην ελληνική εμπειρία, ένα από τα έντυπα που μοιράστηκαν στο πρώτο What queer fest?]

…Εν αρχή είναι η ζωή. Κι όταν λέμε ζωή, δεν εννοούμε βέβαια μια στοιχειώδη επιβίωση, μια «γυμνή ζωή», μια «ζωή» υπό αίρεση, μια «ζωή» υπό το καθεστώς του φόβου και της απειλής της θανάτωσης (όπου θανάτωση εννοούμε, συμφωνώντας με τον Φουκώ, όχι μόνο την άμεση δολοφονία, αλλά και όλες τις μορφές έμμεσης δολοφονίας: έκθεση σε θανάσιμο κίνδυνο, πολλαπλασιασμός των θανάσιμων κινδύνων, πολιτικός θάνατος, εξοστρακισμός, απόρριψη, αποκλεισμός, βίαιη αφομοίωση, στρατοαστυνομική διαχείριση, απόγνωση και απελπισία, οριακή επιβίωση κ.λπ.). Υπάρχει λοιπόν μια απόσταση που μας χωρίζει από τους μετανάστες, μια ριζική ετερότητα, κι αυτή δεν είναι άλλη από την ιδιότητα του πολίτη. Αυτή η αφηρημένη ιδιότητα που τόσο κατακεραυνώθηκε από ριζοσπάστες -και ορθά-, ενέχει καλώς ή κακώς και κάποια «προνόμια»…

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο Κάποιες σκόρπιες σκέψεις για τα «θεμέλια» της πράξης μας

you tell me
why I am on fire like old dry
garbage.

Γιατί όχι: από την τάξη στην ύπαρξη.
Γιατί όχι: ξεκούρδιστα πιάνα στο κέντρο μη-τόπων.
Γιατί όχι: ανυπόκριτη αμβλύνοια, σειρές πορτραίτων σε τοίχους.
Γιατί όχι: ατέρμονες διορθώσεις μα καμία δυνατότητα επανεκκίνησης.

Όλοι σε συγχωρούν·
πράγμα για το οποίο εσύ
δε θα συγχωρήσεις ποτέ τον εαυτό σου.

Ο Ομάρ, ένας νεαρός Παλαιστίνιος αντιστασιακός, παγιδεύεται
από τη μυστική υπηρεσία των Ισραηλινών ώστε να δουλέψει για αυτούς.
Ένα στιγμιότυπο του καθημερινού πολέμου στη Παλαιστίνη.

5 χρόνια πέρασαν από το πρωί της 18ης Μαρτίου του 2009 που η Κατερίνα Γκουλιώνη βρέθηκε νεκρή στο τέλος της μεταγωγής της με πλοίο από τον Πειραιά στις φυλακές Νεάπολης Λασιθίου. Κατά τη διάρκεια της μεταγωγής, σύμφωνα με μαρτυρίες, την είχαν χωριστά από τους άλλους κρατούμενους και τα χέρια της ήταν δεμένα πισθάγκωνα. Σύμφωνα με αναφορές, οι άλλοι κρατούμενοι δήλωσαν ότι έδειχνε χτυπημένη στο πρόσωπο.

Μέχρι σήμερα η κρατική δολοφονία της Κατερίνας, της Κατερίνας του αγώνα, της απομόνωσης, που τόσο πάλεψε για να βελτιώσει τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης στις γυναικείες φυλακές, έχει μείνει ατιμώρητη. Η Κατερίνα που δεν φοβήθηκε να καταγγείλει με ονοματεπώνυμο όσα είδε και βίωσε μέσα στις φυλακές, να παλέψει για την κατάργηση της κολπικής εξέτασης, να είναι εκεί και να υποδέχεται τις νέες κρατούμενες χρήστριες και να τους κρατά το κεφάλι, για να μην πνιγούν από τον εμετό τους, όταν βασανίζονταν από συμπτώματα στέρησης. Κανείς δεν έχει λογοδοτήσει μέχρι σήμερα, κανείς υπεύθυνος δεν κρίθηκε ένοχος, ούτε καν έφτασε ποτέ η υπόθεσή της στα δικαστήρια, έτσι απλά κουκουλώθηκε και παραμερίστηκε.

Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ

ΑΝΟΙΚΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ
Την Τρίτη 1 Απρίλη και ώρα 19.00, στην Τσαμαδού 15 ανοικτή συνέλευση με θέμα τη δημιουργία αλληλέγγυας δομής τροφίμων.

Η κρίση δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις, ούτε αριθμοί ή δείκτες σε πίνακες στατιστικής.

Κρίση είναι: 

-η καθημερινότητα που ζούμε μέσα σε συνθήκες γενίκευσης της φτώχειας,
-η αδυναμία που έχουν ολοένα και πιο πολλοί από εμάς να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους σε υγεία, στέγη, τροφή,
-η χαμένη βεβαιότητα ότι δεν θα βρεθούμε στην θέση του άλλου, ότι δεν θα περάσουμε το κατώφλι που οδηγεί από την φτώχεια στην εξαθλίωση που μας επιβάλλουν,
-να χάνουμε το κουράγιο και την αξιοπρέπειά μας, να στεκόμαστε μόνοι και αδύναμοι απέναντι στο κοινωνικό πρόβλημα της περιθωριοποίησης και του αποκλεισμού.

Απάντηση στην κρίση είναι: 

-να οργανώσουμε συλλογικά την αντίσταση και τον αγώνα μας,
-να απορρίψουμε τους ρόλους τόσο του παθητικού θεατή, όσο και του ανήμπορου αναξιοπαθούντα,
-να μην αποδεχόμαστε την ελεημοσύνη και την φιλανθρωπία, να ξεπερνάμε τη διαδικασία της ανάθεσης, να αυτοοργανώνουμε τις κοινωνικές άμυνες απέναντι στις πολιτικές της εξαθλίωσης, ενάντια σ’ όσους τις επιβάλουν και επωφελούνται από αυτές.

Παίρνουμε το ζήτημα της εξασφάλισης της τροφής στα χέρια μας. 

Η πρόσβαση στην τροφή είναι δικαίωμα και όχι προνόμοιο. Όσοι ήδη αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα, και αυτοί που βλέπουμε ότι μπορεί και να είμαστε οι επόμενοι που θα μας αγγίξει, άμεσα ή έμμεσα, το αντιπαραθέτουμε την άμεση δράση μας.

Δημιουργούμε μια αυτοοργανωμένη δομή για να απαντήσουμε στο κοινωνικό πρόβλημα της εξασφάλισης της τροφής, όλοι μαζί, με όρους συμμετοχής και αγώνα, μέσα από την συλλογική δράση.

* Κάθε Δευτέρα στις 18.00 στο Αυτόνομο Στέκι (Ζ. Πηγής 95-97 & Ισαύρων) οργανώνουμε την διανομή των τροφίμων, καταγράφουμε τις ανάγκες, κουβεντιάζουμε και σχεδιάζουμε τις επόμενες δράσεις μας.

* Κάθε 1η Τρίτη του μήνα στις 19.00 στην Τσαμαδού 15 πραγματοποιούμε τη γενική μας συνέλευση και προγραμματίζουμε τη συλλογική μας δράση.