DUDETTES LIVE !!!
Μουσική βραδιά με αμερικάνικα εργατικά τραγούδια
στο Αυτόνομο Στέκι, το Σάββατο 4 Απρίλη από τις 21:00.

Διοργάνωση: οι Συγκάτοικοι στο Αυτόνομο Στέκι.

Σύντροφοι/ισσες
Το Αυτόνομο Στέκι συμμετέχει στο Καραβάνι Αγώνα & Αλληλεγγύης που διοργανώνουν τα Σωματεία εργατών ΒΙΟΜΕ & Τσιμέντων Χαλκίδας, οι αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι της Ελεύθερης Αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ, οι αγωνιζόμενες καθαρίστριες του Υπ. Οικονομικών και οι σχολικοί φύλακες Θεσ/νίκης.
Στηρίζει τους αγώνες των εργαζομένων για την εργατική αυτοδιεύθυνση του εργοστασίου της ΒΙΟΜΕ, την επαναπρόσληψη  τώρα όλων των  απολυμένων, “διαθέσιμων” στο δημόσιο, την απαγόρευση των απολύσεων, την κατάργηση όλων των ελαστικών σχέσεων εργασίας και του δολοφονικού καθεστώτος των εργολαβιών, για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, την επαναλειτουργία της ΕΡΤ με όλες τις δομές της με ενσωμάτωση των αυτοδιαχειριστικών χαρακτηριστικών του πολύμηνου αυτοδιευθυνόμενου αγώνα, την  ακύρωση όλων των απολύσεων και την άμεση επαναλειτουργία του εργοστασίου  τσιμέντων στη Χαλκίδα.

Αυτόνομο Στέκι

Διαβάστε το κείμενο κάλεσμα για την πανελλαδική καμπάνια
Καραβάνι Αγώνα και Αλληλεγγύης 3-4-5-6 Απριλίου εδώ.

Το Αυτόνομο Στέκι ανταποκρινόμενο στην έκκληση του Δικτύου Αλληλεγγύης Λέρου για την συλλογή και αποστολή ειδών ρουχισμού για τους πρόσφυγες που φτάνουν καθημερινά στη Λέρο από το Φαρμακονήσι, θα πραγματοποιήσει συλλογή ρούχων τις επόμενες δύο Τετάρτες 1 & 8 Απριλίου, από τις 17.00 μέχρι της 20.00.

Η κατάσταση των προσφύγων που φτάνουν είναι δραματική καθώς, μολονότι στο νησί υπάρχει κτίριο που προορίζεται για χώρος φιλοξενίας προσφύγων, αυτό παραμένει κλειστό και δεν λειτουργεί, επειδή δεν έχει δοθεί άδεια ηλεκτροδότησης. Έτσι, στοιβάζονται στο προαύλιο του λιμεναρχείου.

Υπάρχει διαρκής ανάγκη για ρουχισμό (παντελόνια, κάλτσες, φούτερ, μπουφάν κ.α) κυρίως ανδρικό και παιδικό (αλλά και γυναικείο) και για παπούτσια, καθώς είναι συνεχής η ροή προσφύγων, περίπου 150 άτομα την εβδομάδα, που συχνά φτάνουν βρεγμένοι και σε κακή κατάσταση. Οι άνθρωποι έχουν συνήθως χάσει τα πάντα στο ναυάγιο κι ό, τι έχουν είναι τα ρούχα που φοράνε κι αυτά βρεγμένα (πολλές φορές έχουν χάσει και κάποια από αυτά). Οι κάτοικοι της Λέρου έχουν οργανώσει ένα συσσίτιο για όλο αυτό το κόσμο, αλλά δεν έχουν άλλες δυνατότητες στήριξής τους.

Η Αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!

Αυτόνομο Στέκι

Τα σαθρά επιχειρήματα που χρησιμοποιούν μέλη και φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ για να ασκήσουν κριτική στους Αναρχικούς που κάνουν την κατάληψη του ραδιοφωνικού σταθμού “στο κόκκινο”, φέρνουν στο μυαλό μας μια σειρά από επιχειρήματα που κατα καιρούς αντιτάσσει ο καθεστωτικός λόγος ενάντια σε όσους αγωνίζονται: “δεν μπορούν οι εκπαιδευτικοί να απεργούν στις εξετάσεις, οι εμποροϋπάλληλοι στις γιορτές, οι ναυτικοί στην τουριστική σεζόν κ.λπ. κ.λπ.”.

Γιατί στο “Κόκκινο” και όχι στο “Μέγα”; Γιατί στην κυβέρνηση του “ΣΥΡΙΖΑ” και όχι στην κυβέρνηση της “ΝΔ- ΠΑΣΟΚ”;… Ααα γιατί δεν τους παίρνει… Λες και τα κριτήρια που θα επιλέξει κάποιος να δώσει έναν εργατικό, κοινωνικό ή πολιτικό αγώνα είναι κριτήρια “μαγκιάς” και “τσαμπουκά”, “συμπάθειας” ή “αντιπάθειας” και όχι κριτήρια που έχουν να κάνουν με το επίδικο των αγώνων, τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς και τη συγκυρία.

Η κατάληψη στο ράδιο του κόκκινου δεν έγινε για να “διαχωριστούν” οι Αναρχικοί από το ΣΥΡΙΖΑ, καταστατικά δεν έχουν ανάγκη από έναν τέτοιο διαχωρισμό, αυτός υπάρχει a priori (εκτός ίσως από τα θολωμένα μυαλά κάποιον ΣΥΡΙΖέων). Η κατάληψη των Αναρχικών έγινε για να στηρίξει την απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων για την ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Το κόκκινο επιλέχτηκε γιατί είναι το ραδιόφωνο του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή του κόμματος, στου οποίου την κυβέρνηση στρέφονται οι διεκδικήσεις των απεργών πείνας. Τι δεν καταλαβαίνεις;

Η απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων γίνεται στη δεδομένη συγκυρία για κάποιους πολύ ουσιαστικούς λόγους. Καταρχάς γιατί υπήρξε από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς μια προσπάθεια ποινικοποίησης των σχέσεων των πολιτικών κρατουμένων με τα συγγενικά τους άτομα και έπρεπε να απαντήσουν σε αυτή την κίνηση. Από την άλλη για να πιέσουν τόσο για την συντόμευση του χρόνου κατάθεσης του νομοσχεδίο του Υπουργείου Δικαιοσύνης αλλά και τη διεύρυνση του περιεχιομένου του ως προς την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των κρατουμένων. Τι πιο φυσικό ένας αγωνας να μην δίνεται κάποια “άκυρη” στιγμή, κάποια στιγμή που το επίδικο είναι εκτός δυνατότητας διεκδίκησης, αλλά ακριβώς τη στιγμή που μπορεί να έχει μεγαλύτερα αποτελέσματα; Τι δεν καταλαβαίνεις;

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είχε την ψευδαίσθηση ότι η εκλογική του νίκη θα οδηγήσει σε σιωπητήριο τους κοινωνικούς, ταξικούς και πολιτικούς αγώνες, ότι θα δέχεται πιέσεις μονάχα από τα δεξιά του, ενώ από τα αριστερά του θα υπάρχει μια στάση αναμονής. Όμως αυτή η εκτίμηση έχει να κάνει πιο πολύ με τις ίδιες τις αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και λιγότερο με την πραγματικότητα. Αντίθετα, ένας από τους λόγους που έφεραν την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι για την επανεκκίνηση των αγώνων, ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας θεώρησε ότι πρέπει να φύγουν από την κυβέρνηση εκείνοι που δεν είχαν να λογαριάσουν το πολιτικό κόστος, που είχαν διαρρήξει τις σχέσεις αντιπροσώπευσης και δεν στηρίζονταν σε ευρείες κοινωνικές συναινέσεις, αλλά στην καταστολή και την πειθάρχηση. Για ένα κομμάτι του κόσμου, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν μεταφράζεται σε σιωπητήριο αλλά αντίθετα στην επανεκκίνηση των αγώνων. Αυτή η ιδέα είχε προεκλογικά χρησιμοποιηθεί σε ρητορικό επίπεδο και από μέρος του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα όμως θα πρέπει να σταθεί μπροστά στην πραγματικότητα και να απαντήσει εαν είναι “άλλο οι ιδέες και άλλο η πράξη”. Τι δεν καταλαβαίνεις;

Το να είσαι επαναστάτης σημαίνει να μιλάς με παρρησία σε όσους είναι ανίσχυροι.
Dan Georgakas

Ακτιβιστής του αναρχικού χώρου και της Αριστεράς, συγγραφέας, κριτικός κινηματογράφου, ιστορικός, ποιητής, ο Ελληνο-αμερικανός Dan Georgakas παραμένει ακμαίος κι οξυδερκής, παρά τα 77 του χρόνια. H συνέντευξη δόθηκε, με αφορμή το ντοκιμαντέρ του Κώστα Βάκκα “Dan Georgakas-Επαναστάτης της Διασποράς”, που προβάλλεται στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης την Πέμπτη 19 και το Σάββατο 21 Μαρτίου.

Πώς ήταν να μεγαλώνεις στη «Greektown» του Ντιτρόιτ στη δεκαετία του ’40; Ποιες είναι οι εντονότερες αναμνήσεις σου από αυτή την εποχή;

Θα χρειαζόταν ένα βιβλίο, προκειμένου να μιλήσω για τους στοχασμούς μου σχετικά με αυτή την περίοδο της ζωής μου, και το έχω γράψει. Ο τίτλος του είναι «My Detroit-Growing Up Greek and American in Motor City». Κινδυνεύοντας να φανεί ότι προωθώ τη δουλειά μου, βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να σε ενημερώσω πως η ελληνική έκδοση του βιβλίου θα κυκλοφορήσει αυτή τη χρονιά από τις «Εκδόσεις των Συναδέλφων». Συνοψίζοντας, όμως, για να απαντήσω στην ερώτησή σου, στη δεκαετία του ’40 λίγοι Έλληνες ζούσαν στην «Greektown» του Ντιτρόιτ, ή σε άλλες «Greektowns». Οι περισσότεροι ζούσαν σε πολυεθνικές γειτονιές. Στην περίπτωσή μου, σε απόσταση ενός τετραγώνου από το σπίτι μου, είχαμε Γάλλους, Βέλγους, Σικελούς, Λιβανέζους, Σέρβους, Γερμανούς, Πολωνούς, γαλλόφωνους Καναδούς, Σύρους, Σκωτσέζους, Ασκεναζί Εβραίους, λευκούς Αππαλάχιους (hillbillies) και κανονικά αμερικανικά νοικοκυριά. Δεν υπήρχαν πολλές εθνοτικές αντιπαραθέσεις, γιατί καμία ομάδα δεν ήταν αρκετά μεγάλη, ώστε να κυριαρχεί. Δε συνέβαινε το ίδιο σε όλες τις άλλες πόλεις, αλλά είναι σύνηθες για τους περισσότερους Ελληνο-αμερικανούς. Νωρίς συνειδητοποίησα ότι εμείς που προερχόμασταν από «εθνοτικές» ομάδες διαφέραμε από τον μέσο Αμερικανό. Όχι για καλύτερο ή χειρότερο, απλώς ήμασταν διαφορετικοί. Ό,τι θεωρείτο συχνά ως «φυσιολογικό» (εφηβικά ραντεβού ή διανυκτερεύσεις σε σπίτια φίλων), ήταν κάτι καινούριο για μας και φαγητά όπως το γιαούρτι κι οι ελιές φαίνονταν παράξενα σε εκείνους. Φυσιολογικά αυτό θα άλλαζε αργότερα πολύ. Πηγαίναμε σινεμά μία ή δύο φορές τη βδομάδα. Προβάλλονταν δυο ταινίες τη φορά και μπορούσες να μείνεις και να τις δεις δωρεάν. Μάθαμε πολλά για την αμερικανική κουλτούρα από εκείνες τις ταινίες. Ένας κριτικός έχει αναφερθεί στη γενιά μου ως «Αμερικανούς που διαμορφώθηκαν από τις ταινίες».

Διαβάστε τη συνέχεια της συνέντευξης στο yanniskontos.blogspot.gr.