ΚΑΤΩ Ο ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ
ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!
Το Κράτος και η άρνησή του: Κροπότκιν και Μπακούνιν
μία παρουσίαση από την ομάδα αυτομόρφωσης της
αυτοδιαχειριζόμενης βιβλιοθήκης στο Αυτόνομο Στέκι.
Το Σάββατο 16/5 στις 19:30
στον κοινωνικό χώρο για την ελευθερία Μικρόπολις (Βασ. Ηρακλείου 18)
Διοργάνωση: la otra BIBLIOTECA
laotrabiblioteca.espivblogs.net
ΠΡΟΣΟΧΗ!
Αλλαγή ημερομηνίας της Συνάντησης Διαλόγου & Προβληματισμού με θέμα
“Κοινά, Κοινότητες & Αντικαπιταλιστικές Στρατηγικές”.
Σύντροφοι/ισσες, η ημερομηνία διεξαγωγής της Συνάντησης διαλόγου & προβληματισμού με θέμα “Κοινά, Κοινότητες Αγώνα & Αντικαπιταλιστικές Στρατηγικές” θα μεταφερθεί στις 30 & 31 Μάη. Η αλλαγή αυτή κρίθηκε απαραίτητη μιας και συλλογικότητες διατύπωσαν αυτό το αίτημα προκειμένου να προετοιμαστούν καλύτερα για τις θεματικές που τις ενδιαφέρουν. Επιπλέον, την κυριακή 3 μάη θα είναι ανοιχτά τα μαγαζιά στην αθήνα και θα υπάρχουν κινητοποιήσεις, ενδεχομένως και απεργία στον κλάδο του εμπορίου, δράσεις που πρέπει να στηριχτούν από συλλογικότητες και άτομα.
Επομένως θα παρακαλούσαμε να μας ενημερώσετε ως τις 17/5:
Ακολουθεί η πρόσκληση:
Πρόσκληση συμμετοχής σε Συνάντηση Διαλόγου & Προβληματισμού με θέμα
“Κοινά, Κοινότητες Αγώνα & Αντικαπιταλιστικές Στρατηγικές”
Σύντροφοι/-ισσες,
Το Αυτόνομο Στέκι παίρνει την πρωτοβουλία για την διοργάνωση μιας «Συνάντησης Διαλόγου και Προβληματισμού» με θέμα: «Κοινά, Κοινότητες Αγώνα & Αντικαπιταλιστικές Στρατηγικές». Στόχος μας είναι να ξεκινήσει ένας οργανωμένος διάλογος πάνω στα ζητήματα που έχει ανοίξει ο βαθύς κοινωνικός μετασχηματισμός ο οποίος συντελείται στην Ελλάδα την τελευταία πενταετία, με την μορφή της κρίσης, με στόχο την ανασύσταση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και την αύξηση της οικονομικής και πολιτικής ισχύος του ως τάξη.
Η πρόσκληση απευθύνεται καταρχάς σε συλλογικότητες που δραστηριοποιούνται στα διάφορα πεδία του κοινωνικού ανταγωνισμού, και δευτερευόντως σε μεμονωμένους συντρόφους. Δεν θέλουμε να κάνουμε ούτε μια σειρά θεωρητικών διαλέξεων, αλλά ούτε και απλώς μια βιωματική παράθεση εμπειριών από την κινηματική μας δραστηριότητα. Στοχεύουμε σε μια οργανωμένη συζήτηση πάνω στα πολιτικά ερωτήματα και διακυβεύματα που ανοίγονται μέσα από αυτή την δράση μας. Δεν υπάρχει καμία πρόθεση να αξιοποιηθεί αυτή η «Συνάντηση» για μια άλλου τύπου πολιτική συγκρότηση ή δικτύωση ανάμεσα στις ομάδες, αφού βλέπουμε αυτή την «Συνάντηση» μόνο ως βήμα πολιτικής συζήτησης, διαλόγου και προβληματισμού.
Για να μπορέσουμε να οργανώσουμε αυτό τον πολιτικό διάλογο αποφασίσαμε να τον διαρθρώσου-με γύρω από τέσσερα ξεχωριστά θεματικά τραπέζια:
«Αγώνες μέσα και έξω από την εργασία»
«Αγώνες ενάντια στις περιφράξεις για την επανανοηματοδότηση των κοινών»
«Δομές Κοινωνικής Αλληλεγγύης και κοινωνικός αποκλεισμός»
«Συνεργατική & Αλληλέγγυα Οικονομία, προς έναν άλλο τρόπο παραγωγής»
Πάνω στις θεματικές θεωρήσαμε σκόπιμο να θέσουμε κάποιους άξονες ερωτημάτων- ζητημάτων που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν βοηθητικά για την συζήτηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορούν να τεθούν και άλλοι τέτοιοι άξονες από τους συμμετέχοντες (οι άξονες της κάθε θεματικής επισυνάπτονται).
Στα τραπέζια εργασίας θα δοθεί προτεραιότητα στις τοποθετήσεις των συλλογικοτήτων- ατόμων, που θα έχουν δηλώσει συμμετοχή (10′ τοποθετήσεις, 5΄ δευτερολογίες) και σε δεύτερο χρόνο στις παρεμβάσεις ατόμων ή συλλογικοτήτων που θα έρθουν ως παρατηρη-τές.
Θα προσπαθήσουμε η διεξαγωγή των τραπεζιών εργασίας να μην είναι παράλληλη ώστε να υπάρξει η δυνατότητα συμμετοχής σε όσα επιθυμεί η κάθε συλλογικότητα ή άτομο.
Ο χρόνος διεξαγωγής του φόρουμ είχε αρχικά προσδιοριστεί για το Σαββατοκύριακο 2-3 Μάη αλλά λόγω αιτημάτων μεταφέρθηκε στο Σαββατοκύριακο 30-31 Μάη. Ο χώρος διεξαγωγής θα είναι το Αυτόνομο Στέκι στα Εξάρχεια (Ζωοδόχου Πηγής 95-97 & Ισαύρων).
Θα παρακαλούσαμε να μας ενημερώσετε ως τις 17/5:
Για παραπάνω πληροφορίες και αποστολή του φακέλου με:
επικοινωνήστε στο e-mail: autonomosteki98@gmail.com
Συντροφικά,
Αυτόνομο Στέκι
Μάρτης 2015
Ανοιξιάτικες Μουσικές
Υπόγειες Διαδρομές
(και κέρασμα χαλβά σιμιγδαλένιου)
στο Μουσικό Καφενείο
την Τετάρτη, 6 Μάη στις 21:30.
Νo Ticket Cinema
“Leviathan” του Andrey Zvyagintsev,
Παρασκευή 8 Μάη στις 20:30.
Σύντροφοι εργάτες/τριες! Οργανώσεις, συνδικάτα και σωματεία εργαζομένων!
Θερμούς χαιρετισμούς από το καντόνι του Κομπανί, το καντόνι της επανάστασης, της αντίστασης και των μαρτύρων, 1η Μάη, η μέρα μνήμης του αγώνα και της αντίστασης των εργαζομένων ενάντια στην τυρρανία, την καταπίεση και την εκμετάλλευση του καπιταλισμού!
Η επανάσταση στη Ροτζάβα, υπήρξε μια ιστορική αφετηρία στον αγώνα των εργαζομένων και των καταπιεσμένων στη μέση ανατολή και στον υπόλοιπο κόσμο, για την επαναδιεκδίκηση της πολιτικής αρχής. Και ήταν μια επανάσταση των γυναικών, των νέων και των εργαζομένων για να εγκαθιδρύσουν ένα νέο σύστημα που θα βασίζεται στη μεταφορά της εξουσίας στο λαό, μιας και αποτελεί τον πραγματικό ιδιοκτήτη της. Όπως και η αντίστασή μας ενάντια στους τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους και στους διεθνείς υποστηρικτές τους δεν διεξάγεται μόνο για την προστασία της ζωής και της αξιοπρέπειας των ανθρώπων μας, αλλά και για την υπεράσπιση των επιτευγμάτων της επανάστασης και την αυτοανάδειξη ενός συστήματος που βασίζεται στη ριζοσπαστική δημοκρατία και στην εξάλειψη των ιεραρχικών οργανώσεων.
Σήμερα, χάρη στις ηρωικές μάχες των συντρόφων μας στις “μονάδες λαϊκής προστασίας” (YPG) και στις “γυναικείες μονάδες προστασίας” (YPG), οι τρομοκράτες εκδιώχθηκαν από την πόλη, οι επιθέσεις τους όμως στα προάστια και ο αποκλεισμός των δρόμων του καντονιού συνεχίζονται. Η αντίστασή μας έχει εισέλθει σε μια νέα πιο δύσκολη φάση και αυτή είναι η φάση της αποκατάστασης της κοινωνικής ζωής στο Κομπανί, κάτω από εμπάργκο, μια κατάσταση υπό την οποία περισσότερο από 80% των δομών και των ζωτικών υποδομών της πόλης έχουν καταστραφεί.
Η ιστορία της ταξικής πάλης δείχνει ότι η ένωση των εργαζομένων δεν έχει γεωγραφικά εμπόδια, όπως αναγνωρίζουμε και από την αντίστασή μας ενάντια στην βάρβαρη τρομοκρατία και τους διεθνείς υποστηρικτές της, ως αντίσταση που υποστηρίζει όλους τους λαούς του κόσμου. Θεωρούμε ότι, η επανάσταση, καθώς παρενοχλεί τα θεμέλια της κυριαρχίας και θεμελιώνει έναν καινούριο κόσμο, εξασφαλίζοντας το σεβασμό, την ελευθερία και την ισότητα για όλους τους λαούς, απαιτεί πράξη και τρομακτικό αγώνα. Με τον ίδιο τρόπο, η διεθνής αλληλεγγύη των εργαζομένων, είναι η ιστορική αναγκαιότητα και το υλικό πεδίο για να υπερασπιστούμε τα επιτεύγματα της τάξης μας και να αγωνιστούμε χέρι με χέρι ενάντια στην κυριαρχία και στην καταπίεση του καπιταλισμού.
Εμείς οι εργαζόμενοι και η ένωση του καντονιού του Κομπανί, εις μνήμην των ελευθεριακών και εξισωτικών αγώνων των εργαζομένων και των καταπιεσμένων σε όλο τον κόσμο, και εκτιμώντας την υποστήριξη και την αλληλεγγύη στην αντίστασή μας ενάντια στην επίθεση των τρομοκρατών, καλούμε τους εργαζόμενους συντρόφους μας, τα συνδικάτα, τα σωματεία και όλους τους ελευθεριακούς, να συμμετάσχουν πρακτικά στην αλληλεγγύη στην επανάσταση στη Ροτζάβα και στο Κομπανί, και σας καλούμε να συνδράμετε σ’ αυτήν την ιστορική κατάσταση προκειμένουν να υπερασπιστούμε τα επιτεύγματα της επανάστασης!
Ζήτω οι ελευθεριακοί αγώνες των λαών του κόσμου!
Ζήτω η διεθνής ένωση των εργαζομένων του κόσμου!
Η Διοίκηση του καντονιού του Κομπανύ.
Αναδημοσίευση από: 1stmayforkobani.wordpress.com
Μεταφρασμένο από τους Στάσεις Εκπίπτοντες.
Πέντε χρόνια ΣΒΕΜΚΟ- Πέντε χρόνια αγώνας στις ΜΚΟ!
Σε μια εποχή που τα εργασιακά δικαιώματα καταστρατηγούνται και οι εργασιακές σχέσεις διαλύονται, οι άνθρωποι πίσω από το έργο των ΜΚΟ είχαμε να αντιμετωπίσουμε μια παραπάνω δυσκολία: να αποδείξουμε ότι είμαστε εργαζόμενοι! Για να απαντήσουμε σε αυτό και πλήθος άλλα οξύμωρα, τον Απρίλιο του 2010 ιδρύσαμε το Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στις ΜΚΟ (ΣΒΕΜΚΟ).
Το εργασιακό τοπίο στις περισσότερες ΜΚΟ περιελάμβανε κυρίως «συνεργάτες» ή «ωφελούμενους», «ελεύθερους επαγγελματίες» με ωράριο 9-5 και αναλώσιμους εργαζομένους που εργάζονταν μέχρι και δεκαετία με τρίμηνες συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Η μη καταβολή υπερωριών ή αποζημίωσης απόλυσης και η πρόσθετη «εθελοντική» εργασία ήταν ο κανόνας.
Παράλληλα, τα αφεντικά μάς δίδασκαν πως οι ΜΚΟ δεν έχουν χρηματικό κέρδος, άρα δεν υφίσταται εργοδοσία και εκμετάλλευση. Εάν αρνούμασταν να δουλέψουμε όντας απλήρωτοι για μήνες, ανήθικοι και αναίσθητοι ήμασταν εμείς που δεν «ενστερνιζόμασταν» τον ευγενή σκοπό της οργάνωσης. Γιατί τα αφεντικά των ΜΚΟ σέβονται και υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, αρκεί να μην είναι εργασιακά.
Τι άλλαξε τα τελευταία πέντε χρόνια; Όλα αυτά έπαψαν να θεωρούνται αυτονόητα!
Διεκδικήσαμε και σε όλες τις περιπτώσεις πετύχαμε την αναγνώριση του πραγματικού καθεστώτος εργασίας μας. Δεν είναι πια δεδομένο ότι πρέπει να περιμένουμε να πληρωθούμε όταν λάβει η ΜΚΟ τη χρηματοδότηση και πλέον απαιτούμε έγκαιρη καταβολή των δεδουλευμένων μας και υπογραφή συμβάσεων εργασίας. Καταγγέλλουμε τη «μαύρη» εργασία και επιλέγουμε εμείς πότε και αν θα εργαστούμε εθελοντικά. Αντιδράμε στις απολύσεις συναδέλφων που βαφτίζονται «μη ανανέωση σύμβασης» και πετυχαίνουμε ανάκληση απολύσεων. Οι συνάδελφοι στο ΕΣΠ απέδειξαν ότι οι εργαζόμενοι στις ΜΚΟ μπορούν και να απεργήσουν!
Και μάλλον καλά τα πάμε, αν κρίνουμε από την αυξανόμενη «ανησυχία» των εργοδοτών μας. Τα αφεντικά που χρόνια μας απειλούν ότι ο «χώρος είναι μικρός και θα φροντίσουν να μην ξαναβρούμε ποτέ δουλειά», φτάνουν πλέον στο σημείο να μας υπαγορεύουν την πολιτική μας στάση, επιβάλλοντάς μας την απάθεια για να «κρατήσουμε τη δουλειά μας».
Οι ίδιοι που «κόπτονται» για την ισότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες (στο όνομα των οποίων λαμβάνουν χρηματοδοτήσεις), θεωρούν αδιανόητη κάθε συλλογική διεκδίκηση και συνδικαλιστική δράση. Κάποιες ΜΚΟ δεν διστάζουν πλέον να στοχοποιούν συνδικαλιστές και να απειλούν, «προς παραδειγματισμό των υπολοίπων», ότι η επαφή με το Σωματείο ισοδυναμεί με απόλυση. Αλλά πάνω στον πανικό τους εκτίθενται.
Για να μην αναρωτιούνται (και χάνουν και το χρόνο τους με διερευνητικά τηλεφωνήματα σε άλλους εργοδότες), τους διαβεβαιώνουμε ότι από πλευράς μας θα φροντίσουμε στο εξής να απαντάται άμεσα και να καταγγέλλεται δημόσια η υποκρισία τους, καθώς και κάθε απειλή και απόπειρα τρομοκράτησης εργαζομένων. Επειδή ο χώρος είναι όντως μικρός.
Κι επειδή κανείς δεν θα το κάνει για εμάς, την 1η Μάη απεργούμε και διεκδικούμε:
-Σταθερή εργασία και ασφάλιση για όλους τους εργαζομένους στις ΜΚΟ
-Έγκαιρη καταβολή των δεδουλευμένων, ανεξάρτητα της ροής της χρηματοδότησης
-Να δοθεί τέλος στη «μαύρη», απλήρωτη και πρόσθετη «εθελοντική» εργασία
-Την κατάργηση των ιεραρχικών μοντέλων και των αδικαιολόγητων διακρίσεων στους όρους αμοιβής και εργασίας μας
-Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας με αγώνες στους χώρους δουλειάς και αυτο-οργανωμένες αντι-ιεραρχικές δομές
Σημείο συνάντησης στο πανό του ΣΒΕΜΚΟ,
11πμ, Πύλη Πολυτεχνείου, επί της Πατησίων
Είμαστε εργαζόμενοι, όχι εθελοντές!
Σ.Β.Ε.Μ.Κ.Ο. Blog
τηλ. 6947596967, e-mail: info@svemko.net
Η Άγνωστη Γενιά του ’20:
Ο Δημοσθένης Βουτηράς και οι περιθωριακοί συγγραφείς του μεσοπολέμου.
Η συζήτηση για την άγνωστη γενιά του ’20 είναι μία ευκαιρία να ανακαλύψουμε την πιο αθώα και γοητευτική εποχή της ελληνικής λογοτεχνίας.
Για το θέμα θα μιλήσει ο Διαμαντής Καράβολας, εκδότης του περιοδικού Ο Φαρφουλάς, στο Αυτόνομο Στέκι, την Παρασκευή 24 Απριλίου 2015, στις 8.30 μ.μ., Ζ. Πηγής 27 και Ισαύρων, Εξάρχεια.
Σημειολογία και πραγματικότητα σε όλο τους το μεγαλείο, καθαρά συναρθρωμένες σε έναν άρρηκτο επί του παρόντος ιστό σαν αυτούς που εμφανίζονται στα σπίτια όταν οι άνθρωποι αποσύρονται από αυτά: στην πορεία ενάντια στις μπίζνες της El Dorado Gold στη Χαλκιδική και στη βία της σύγχρονης αποικιοκρατίας στις παρυφές της γηραιάς ηπείρου, το κράτος ήταν εκεί. Στον περίβολο της πρυτανείας, όπως και στο παρελθόν της ακροδεξιάς κυβέρνησης, οι μονάδες καταστολής, υπερασπιζόμενες το κρατικό μονοπώλιο της βίας, επεδείκνυαν με τρόπο κυνικό πως κι όταν η κυβέρνηση περνά στα χέρια της «αριστεράς», οι ίδιες, ζωντανές ενυλώσεις της συνέχειας του κράτους, παραμένουν σταθερές στην υπεράσπιση του δόγματος νόμος και τάξη, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση έδινε στη βουλή μάχες «εκδημοκρατισμού» του πολιτικού συστήματος με αφορμή το νομοσχέδιο του υπ. δικαιοσύνης.
Το άσυλο, για μια ακόμη φορά, κινήθηκε εντός της διασταλτικής ερμηνείας του και έτσι το κράτος όφειλε να το υπερασπιστεί από εκείνες τις δυνάμεις που το αγαπούν λιγότερο, τώρα που στην κυβέρνηση υπάρχουν άνθρωποι που στο παρελθόν το υπερασπίστηκαν. Οι τελευταίοι έχουν την «ορθή» αντίληψη για τα όριά του και εφόσον δεν μπορούν να πείσουν τους αλληλέγγυους-καταληψίες για την ορθότητά της καταφεύγουν στο ύστατο μέσο: όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος. Κι έτσι από τη χαμένη τιμή της αριστεροφροσύνης παρέμεινε η επιχειρηματολογία πως στην επέμβαση για τη σημερινή εκκένωση «δεν χύθηκε αίμα». Ας αποδώσουμε λοιπόν τα θερμά μας εύσημα που, στους 3 μήνες αριστερής διακυβέρνησης, αυτή κατάφερε να «συγκρατήσει» την ελληνική αστυνομία με «ολίγον» ξύλο, πολλούς τραυματισμούς, πολλά χημικά και αγαστή συνεργασία των δυνάμεών της με τους μπράβους της El Dorado Gold στις Σκουριές (όπου κατά τη δήλωση του συνταγματολόγου πολιτικού προϊστάμενού της έκανε απλώς τη δουλειά της), περιορισμένη χρήση χημικών και κρότου λάμψης στη χθεσινή πορεία, και «υποδειγματική» για τα ελληνικά δεδομένα βαρβαρότητας πρωινή εκκένωση της πρυτανείας στη διάρκεια της οποίας, χάρη στα αριστερά φρονήματα των κυβερνώντων, δεν κακοποιήθηκε κατά το προσφιλές έθος κάποια καταληψίας (και δεν ξεχνάμε βέβαια και το ξύλο που έπεσε σε πορείες ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών).
Από την άλλη η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ ήταν στο δρόμο μαζί με τους υπόλοιπους διαδηλωτές, απέναντι στους οποίους ήταν στημένο το δεύτερο κορδόνι των μπάτσων. Συγχαρητήρια και σ’ αυτήν λοιπόν που σήμερα καταδίκασε την επέμβαση των ΜΑΤ, όταν – αμήχανη ομολογουμένως- συνέχισε το δρομολόγιό της στη χθεσινή πορεία, αντί να ενεργοποιήσει κινηματικά αντανακλαστικά απέναντι στα «κόκκινα» ΜΑΤ: την απαίτηση απόσυρσής τους πριν ξεκινήσει η πορεία. Και -μιας και είναι της μόδας οι στρεψοδικίες- είναι ζήτημα χρόνου να ακουστεί πως αυτό ακριβώς το περιστατικό (όπως και η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ Χαλκιδικής που μετά την καταστολή που δέχτηκε η πορεία στις Σκουριές ζητούσε την αποπομπή του Πανούση) αποτελεί απτή απόδειξη δημοκρατικής λειτουργίας: η κυβερνώσα αριστερά κάνει τις δεξιές μετατοπίσεις της και το κόμμα τής κάνει κριτική «από τ’ αριστερά». Με την επισήμανση φυσικά ότι η «δεξιοποίηση» της κυβέρνησης δεν ανακόπτεται από ανακοινώσεις αλλά από πρακτικές πρωτοβουλίες… Μένει ακόμα η ανακουφισμένη δημοσιοποίηση του γεγονότος ότι στην πρυτανεία δεν είχαμε βανδαλισμούς. «Ευτυχώς» όπως δηλώνουν μικρά και μεγάλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ οι υστερίες των πρυτανικών αρχών και των ΜΜΕ περί καταστροφών στο εσωτερικό της πρυτανείας δεν βρέθηκαν να έχουν βάση, μολονότι ανακοινώθηκε πως η σήμανση θα αποφανθεί για το αν έγινε χρήση ναρκωτικών στον κατειλημμένο χώρο (!).
Αυτά λοιπόν τα ολίγα συμβαίνουν εδώ και 2 εικοσιτετράωρα με εμφανείς τις πολιτικές συμπαραδηλώσεις: η «αριστερή κυβέρνηση διεξάγει διμέτωπο αγώνα και στο εσωτερικό μέτωπο -στα πλαίσια μιας εκβιασμένης ειρήνευσης- δεν πρέπει να δίνονται αφορμές περισπασμού τη στιγμή που η δεξιά σε όλες τις εκφάνσεις της διεξάγει ανηλεή πόλεμο «φθοράς». Για τη συνοχή του κυβερνητικού σχήματος και την αποστομωτική απάντηση σε όσους αμφισβητούν την κυβερνησιμότητά του, αναλαμβάνει τη βρώμικη δουλειά το τέκνο της ΔΗΜΑΡ που σαν κόμμα, από τα γεννοφάσκια του, διέθετε την πιστοποίηση ως «υπεύθυνη» αριστερά (έτσι μάλλον διασώζεται η πολιτική ορθότητα του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ). Η διολίσθηση λοιπόν ακόμα και σε «αδιαπραγμάτευτα», «αξιακά» για την αριστερά ζητήματα έχει ξεκινήσει και προφανώς όσο πιέζεται τόσο από το εξωτερικό μέτωπο όσο και από τις ακροδεξιές νεοφιλελεύθερες αντιπολιτεύσεις, μείζονες, ελάσσονες αλλά και εσωτερικές -αυτές των κυβερνητικών εταίρων του- ο ΣΥΡΙΖΑ θα ακολουθεί μια τέτοια αντιφατική αλλά δυστυχώς διόλου αλλοπρόσαλλη τακτική. Προφανώς είναι δουλειά των αριστερών συνιστωσών το αν και πώς μπορούν να δώσουν μια τέτοια μάχη και να ανακόψουν την «δεξιοποίηση» του κόμματός τους. Ωστόσο θα πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν είναι ανεξάντλητες οι ανοχές εκείνου του κομματιού του κινήματος που δεν τους αφόρισε όλα αυτά τα χρόνια, εκτίμησε την αγωνιστική τους δράση και σε μικρές ή μεγαλύτερες πρωτοβουλίες έδωσε από κοινού αγώνες. Δεν είναι στην κουλτούρα του ανταγωνιστικού κινήματος να κάνει τακτικισμούς ή να αφοπλίζει την πολιτική κριτική που συνεπάγεται η κάθε πολιτική δράση στο όνομα των «ιστορικών διακυβευμάτων» που έχουν πέσει στις πλάτες της αριστερής κυβέρνησης, γιατί πολύ απλά αυτά τα «ιστορικά διακυβεύματα» αποτελούν καρπούς ταξικών και κοινωνικών αγώνων που ξεπήδησαν μέσα από την πολυετή πολύμορφη δράση της ίδιας της κοινωνίας κι όχι του ΣΥΡΙΖΑ. Η αξιοπιστία ανθρώπων που με συνέπεια και συνέχεια βρέθηκαν στο δρόμο και σ’ αυτούς τους αγώνες όλα αυτά τα χρόνια δεν μπορεί να γίνει κανενός είδους άλλοθι «πρότερου εντίμου βίου» για να δικαιολογούνται δεξιές εκτροπές. Επιπλέον είναι εξαιρετικά κοντόφθαλμη η οπτική της συσπείρωσης των αγωνιζόμενων κομματιών υπό το κράτος των εκβιασμών και του φόβου που αναπαράγεται μέσα από τη ρητορική «αν πέσουμε εμείς θα έρθει η ακροδεξιά». Κι αυτό γιατί μια τέτοια συσπείρωση μονάχα ψευδεπίγραφη μπορεί να είναι και επομένως απολύτως αναποτελεσματική ειδικά αν υπάρχει η υποψία ακραίων σεναρίων. Άλλωστε αυτό που είναι σίγουρο είναι πως αν «πέσει» ο ΣΥΡΙΖΑ θα πέσει πρωτίστως πάνω στα δικά μας κεφάλια…
Αρετή Μουσουλιώτη, Απρίλης 2015.
Θα περίμενε κανείς με κυβέρνηση «πρώτη φορά Αριστερά» κάποια ζητήματα να τίθενται σε μια διαφορετική βάση από αυτή που είχαμε συνηθίσει με τις συντηρητικές ή σοσιαλφιλελεύθερες κυβερνήσεις. Η συζήτηση γύρω από το Πανεπιστημιακό Άσυλο είναι πολύ παλιά, τι όμως αφορά το Άσυλο;
Το Άσυλο, σαν μια σχεδόν πανανθρώπινη και πολύ παλιά κοινωνική αξία είναι ακριβώς εκείνο το όριο απέναντι στην εξουσία και την άσκησή της, είναι η δυνατότητα, αυτού που νιώθει αδικημένος και καταδιωκόμενος, να σταθεί και να μπορέσει να εκφέρει το δικό του λόγο απέναντι σ’ αυτόν που θεωρεί ότι τον αδικεί ή τον καταδυναστεύει, χωρίς να κινδυνεύει από την σιωπή που μπορεί να του επιβάλει η βία της εξουσίας.
Το Πανεπιστημιακό Άσυλο είναι ενταγμένο ακριβώς σε αυτή την παράδοση. Η ύπαρξη του Πανεπιστήμιου, ως θεσμού που παρήγαγε ή καλύτερα συγκροτούσε την γνώση, είχε ανάγκη την ανεξαρτησία από τα πρόσκαιρα και ιδιοτελή συμφέροντα του κάθε ξεχωριστού φορέα της εξουσίας, ακριβώς για να μπορέσει να λειτουργήσει μακροπρόθεσμα υπέρ της εξουσίας. Ειδικά σε περιπτώσεις αυταρχικών- βοναπαρτικών- καθεστώτων, το Πανεπιστημιακό Άσυλο είχε μεγάλη σημασία για την ίδια την πανεπιστημιακή κοινότητα.
Ωστόσο, το Πανεπιστήμιο -και η διαδικασία συγκρότησης της γνώσης γενικότερα- συνιστά και το ίδιο ένα πεδίο ταξικής αντιπαράθεσης, ειδικά από την στιγμή που άρχισε να παίρνει το χαρακτήρα του μαζικού πανεπιστήμιου. Το ίδιο το Πανεπιστημιακό Άσυλο αποτελεί λοιπόν επίδικο του ταξικού ανταγωνισμού, με πλέον ορατές τις περιόδους που το περιεχόμενο και το εύρος του Πανεπιστημιακού Ασύλου διευρύνονται και τις περιόδους που αυτά συρρικνώνονται, ανάλογα με τον ταξικό συσχετισμό.
Για την Ριζοσπαστική Αριστερά, τον Αντικαπιταλιστικό χώρο αλλά και τα κοινωνικά κινήματα, μετά την μεταπολίτευση και κάτω από την επιρροή της κατάληψης της Νομικής και του Πολυτεχνείου το 1973 (χαρακτηριστική είναι η χρησιμοποίηση του ασύλου από τους τους εργάτες της βιομηχανίας ΜΕΛ /Μακεδονική Εταιρεία Λαδόπουλου στις κινητοποιήσεις τους το 1975) το πανεπιστημιακό άσυλο αποτέλεσε ένα κομβικό σημείο των αγώνων, τόσο ως μέσο, όσο και ως περιεχόμενο.
Το Πανεπιστημιακό Άσυλο επομένως δεν αφορά μονάχα την Πανεπιστημιακή Κοινότητα. Όταν το περιορίζουμε σ’ αυτή και μάλιστα σε συνθήκες «κανονικότητας», στην πραγματικότητα το υπονομεύουμε, όχι μόνο ως γενικότερη κοινωνική κατάκτηση, αλλά και για τη χρήση του από την ίδια την Πανεπιστημιακή Κοινότητα σε συνθήκες μη-κανονικότητας. Με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα που χρησιμοποιούν σήμερα οι υπουργοί Πανούσης και Μπαλτάς ενάντια στην κατάληψη της Πρυτανείας από τους Αναρχικούς, θα στραφούν απέναντι στις φοιτητικές καταλήψεις ή στις καταλήψεις των απλήρωτων εργαζόμενων τα συστημικά ΜΜΕ και οι επόμενοι συντηρητικοί υπουργοί, ακόμα και οι υπουργοί του μεταλλασσόμενου ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά η ίδια η κατάληψη της Πρυτανείας από τους αλληλέγγυους στους πολιτικούς απεργούς πείνας, εντάσσεται, ακριβώς στο πλαίσιο της φιλοσοφίας του ασύλου. Φυσικά η κατάληψη δεν είχε σκοπό “έκνομες και αντικοινωνικές πράξεις” (ακούσαμε πολλές αστειότητες περί χρήσης ναρκωτικών κ. λ. π. που μας έφεραν στο νου την προπαγάνδα των Συνταγματαρχών για τα όργια και τα ναρκωτικά στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το ’73 αλλά και την διαχρονική ρητορεία των ΜΜΕ απέναντι σ’ αυτή την μορφή αγώνα). Επιδίωξε τη δημιουργία ενός κέντρου αγώνα το οποίο στόχο είχε να διαχύσει τον αδιαμεσολάβητο λόγο των ίδιων των απεργών πείνας. Μπορεί κανείς να διαφωνήσει με τις ταχτικές επιλογές των πολιτικών κρατουμένων, ακόμα και με τα αιτήματά τους (παρόλο που στην πραγματικότητα για το κόμμα της σημερινής κυβέρνησης ήταν πάγιες θέσεις όταν ήταν αντιπολίτευση), είναι όμως χυδαίο -και αφήνει επικίνδυνη παρακαταθήκη- να διατυπώνεται από χείλη όπως αυτά του Αριστείδη Μπαλτά ότι οι Αναρχικοί “κατέλυσαν το άσυλο”. Μόνο η εξουσία και όχι ο «ικέτης»*, μπορεί να καταλύσει και να παραβιάσει το άσυλο. Το Άσυλο είναι ένα ελάχιστο δικαίωμα για την ύπαρξη ενός «έξω» από την δικαιοδοσία της εξουσίας, και χωρίς την ύπαρξη αυτού του ελάχιστου «έξω» η εξουσία μετατρέπεται σε ολοκληρωτισμό.
*Μην παρερμηνευθεί το «ικέτης». Προφανώς ο όρος δεν έχει να κάνει καθόλου με την επιζήτηση ελέους από τους απεργούς πείνας ή τους αλληλέγγυους. Ιστορικά η λέξη περιγράφει αυτόν που κάνει χρήση του δικαιώματος απέναντι στην εξουσία, να βρει τόπο να σταθεί χωρίς να απειλείται η ίδια η ζωή του, ώστε να εκφέρει τις αντιρρήσεις του, τον λόγο του, τα επιχειρήματα του .
Κώστας Σβόλης, Απρίλης 2015
