Σημειολογία και πραγματικότητα σε όλο τους το μεγαλείο, καθαρά συναρθρωμένες σε έναν άρρηκτο επί του παρόντος ιστό σαν αυτούς που εμφανίζονται στα σπίτια όταν οι άνθρωποι αποσύρονται από αυτά: στην πορεία ενάντια στις μπίζνες της El Dorado Gold στη Χαλκιδική και στη βία της σύγχρονης αποικιοκρατίας στις παρυφές της γηραιάς ηπείρου, το κράτος ήταν εκεί. Στον περίβολο της πρυτανείας, όπως και στο παρελθόν της ακροδεξιάς κυβέρνησης, οι μονάδες καταστολής, υπερασπιζόμενες το κρατικό μονοπώλιο της βίας, επεδείκνυαν με τρόπο κυνικό πως κι όταν η κυβέρνηση περνά στα χέρια της «αριστεράς», οι ίδιες, ζωντανές ενυλώσεις της συνέχειας του κράτους, παραμένουν σταθερές στην υπεράσπιση του δόγματος νόμος και τάξη, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση έδινε στη βουλή μάχες «εκδημοκρατισμού» του πολιτικού συστήματος με αφορμή το νομοσχέδιο του υπ. δικαιοσύνης.
Το άσυλο, για μια ακόμη φορά, κινήθηκε εντός της διασταλτικής ερμηνείας του και έτσι το κράτος όφειλε να το υπερασπιστεί από εκείνες τις δυνάμεις που το αγαπούν λιγότερο, τώρα που στην κυβέρνηση υπάρχουν άνθρωποι που στο παρελθόν το υπερασπίστηκαν. Οι τελευταίοι έχουν την «ορθή» αντίληψη για τα όριά του και εφόσον δεν μπορούν να πείσουν τους αλληλέγγυους-καταληψίες για την ορθότητά της καταφεύγουν στο ύστατο μέσο: όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος. Κι έτσι από τη χαμένη τιμή της αριστεροφροσύνης παρέμεινε η επιχειρηματολογία πως στην επέμβαση για τη σημερινή εκκένωση «δεν χύθηκε αίμα». Ας αποδώσουμε λοιπόν τα θερμά μας εύσημα που, στους 3 μήνες αριστερής διακυβέρνησης, αυτή κατάφερε να «συγκρατήσει» την ελληνική αστυνομία με «ολίγον» ξύλο, πολλούς τραυματισμούς, πολλά χημικά και αγαστή συνεργασία των δυνάμεών της με τους μπράβους της El Dorado Gold στις Σκουριές (όπου κατά τη δήλωση του συνταγματολόγου πολιτικού προϊστάμενού της έκανε απλώς τη δουλειά της), περιορισμένη χρήση χημικών και κρότου λάμψης στη χθεσινή πορεία, και «υποδειγματική» για τα ελληνικά δεδομένα βαρβαρότητας πρωινή εκκένωση της πρυτανείας στη διάρκεια της οποίας, χάρη στα αριστερά φρονήματα των κυβερνώντων, δεν κακοποιήθηκε κατά το προσφιλές έθος κάποια καταληψίας (και δεν ξεχνάμε βέβαια και το ξύλο που έπεσε σε πορείες ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών).
Από την άλλη η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ ήταν στο δρόμο μαζί με τους υπόλοιπους διαδηλωτές, απέναντι στους οποίους ήταν στημένο το δεύτερο κορδόνι των μπάτσων. Συγχαρητήρια και σ’ αυτήν λοιπόν που σήμερα καταδίκασε την επέμβαση των ΜΑΤ, όταν – αμήχανη ομολογουμένως- συνέχισε το δρομολόγιό της στη χθεσινή πορεία, αντί να ενεργοποιήσει κινηματικά αντανακλαστικά απέναντι στα «κόκκινα» ΜΑΤ: την απαίτηση απόσυρσής τους πριν ξεκινήσει η πορεία. Και -μιας και είναι της μόδας οι στρεψοδικίες- είναι ζήτημα χρόνου να ακουστεί πως αυτό ακριβώς το περιστατικό (όπως και η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ Χαλκιδικής που μετά την καταστολή που δέχτηκε η πορεία στις Σκουριές ζητούσε την αποπομπή του Πανούση) αποτελεί απτή απόδειξη δημοκρατικής λειτουργίας: η κυβερνώσα αριστερά κάνει τις δεξιές μετατοπίσεις της και το κόμμα τής κάνει κριτική «από τ’ αριστερά». Με την επισήμανση φυσικά ότι η «δεξιοποίηση» της κυβέρνησης δεν ανακόπτεται από ανακοινώσεις αλλά από πρακτικές πρωτοβουλίες… Μένει ακόμα η ανακουφισμένη δημοσιοποίηση του γεγονότος ότι στην πρυτανεία δεν είχαμε βανδαλισμούς. «Ευτυχώς» όπως δηλώνουν μικρά και μεγάλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ οι υστερίες των πρυτανικών αρχών και των ΜΜΕ περί καταστροφών στο εσωτερικό της πρυτανείας δεν βρέθηκαν να έχουν βάση, μολονότι ανακοινώθηκε πως η σήμανση θα αποφανθεί για το αν έγινε χρήση ναρκωτικών στον κατειλημμένο χώρο (!).
Αυτά λοιπόν τα ολίγα συμβαίνουν εδώ και 2 εικοσιτετράωρα με εμφανείς τις πολιτικές συμπαραδηλώσεις: η «αριστερή κυβέρνηση διεξάγει διμέτωπο αγώνα και στο εσωτερικό μέτωπο -στα πλαίσια μιας εκβιασμένης ειρήνευσης- δεν πρέπει να δίνονται αφορμές περισπασμού τη στιγμή που η δεξιά σε όλες τις εκφάνσεις της διεξάγει ανηλεή πόλεμο «φθοράς». Για τη συνοχή του κυβερνητικού σχήματος και την αποστομωτική απάντηση σε όσους αμφισβητούν την κυβερνησιμότητά του, αναλαμβάνει τη βρώμικη δουλειά το τέκνο της ΔΗΜΑΡ που σαν κόμμα, από τα γεννοφάσκια του, διέθετε την πιστοποίηση ως «υπεύθυνη» αριστερά (έτσι μάλλον διασώζεται η πολιτική ορθότητα του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ). Η διολίσθηση λοιπόν ακόμα και σε «αδιαπραγμάτευτα», «αξιακά» για την αριστερά ζητήματα έχει ξεκινήσει και προφανώς όσο πιέζεται τόσο από το εξωτερικό μέτωπο όσο και από τις ακροδεξιές νεοφιλελεύθερες αντιπολιτεύσεις, μείζονες, ελάσσονες αλλά και εσωτερικές -αυτές των κυβερνητικών εταίρων του- ο ΣΥΡΙΖΑ θα ακολουθεί μια τέτοια αντιφατική αλλά δυστυχώς διόλου αλλοπρόσαλλη τακτική. Προφανώς είναι δουλειά των αριστερών συνιστωσών το αν και πώς μπορούν να δώσουν μια τέτοια μάχη και να ανακόψουν την «δεξιοποίηση» του κόμματός τους. Ωστόσο θα πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν είναι ανεξάντλητες οι ανοχές εκείνου του κομματιού του κινήματος που δεν τους αφόρισε όλα αυτά τα χρόνια, εκτίμησε την αγωνιστική τους δράση και σε μικρές ή μεγαλύτερες πρωτοβουλίες έδωσε από κοινού αγώνες. Δεν είναι στην κουλτούρα του ανταγωνιστικού κινήματος να κάνει τακτικισμούς ή να αφοπλίζει την πολιτική κριτική που συνεπάγεται η κάθε πολιτική δράση στο όνομα των «ιστορικών διακυβευμάτων» που έχουν πέσει στις πλάτες της αριστερής κυβέρνησης, γιατί πολύ απλά αυτά τα «ιστορικά διακυβεύματα» αποτελούν καρπούς ταξικών και κοινωνικών αγώνων που ξεπήδησαν μέσα από την πολυετή πολύμορφη δράση της ίδιας της κοινωνίας κι όχι του ΣΥΡΙΖΑ. Η αξιοπιστία ανθρώπων που με συνέπεια και συνέχεια βρέθηκαν στο δρόμο και σ’ αυτούς τους αγώνες όλα αυτά τα χρόνια δεν μπορεί να γίνει κανενός είδους άλλοθι «πρότερου εντίμου βίου» για να δικαιολογούνται δεξιές εκτροπές. Επιπλέον είναι εξαιρετικά κοντόφθαλμη η οπτική της συσπείρωσης των αγωνιζόμενων κομματιών υπό το κράτος των εκβιασμών και του φόβου που αναπαράγεται μέσα από τη ρητορική «αν πέσουμε εμείς θα έρθει η ακροδεξιά». Κι αυτό γιατί μια τέτοια συσπείρωση μονάχα ψευδεπίγραφη μπορεί να είναι και επομένως απολύτως αναποτελεσματική ειδικά αν υπάρχει η υποψία ακραίων σεναρίων. Άλλωστε αυτό που είναι σίγουρο είναι πως αν «πέσει» ο ΣΥΡΙΖΑ θα πέσει πρωτίστως πάνω στα δικά μας κεφάλια…
Αρετή Μουσουλιώτη, Απρίλης 2015.