Δικάζεται ένας άνθρωπος που δεν κοίταξε την πάρτη του.
Ρεμπέτικο γλέντι με τους ΓΙΑΒΑΣ ΓΙΑΒΑΣ
για τα δικαστικά έξοδα του Πέτρου Καπετανόπουλου
την Κυριακή 7 Φλεβάρη από τις 14:00 και για όσο αντέξουμε.
Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Πέτρο Καπετανόπουλο.
Ρεμπέτικο γλέντι οικονομικής ενίσχυσης
με τους ΤΕΚΕΡΩΣ (τραγούδια του τεκέ και του έρωτα)
το Σάββατο 30 Γενάρη από τις 21:30.
Σύλλογος Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών, smed.gr
Από τον Ευγένιο Αρανίτση.
Aυτό για το οποίο δεν μιλούν οι στατιστικές είναι όλες εκείνες οι λησμονημένες δυνατότητες, κάτω απ’ τον αστερισμό των οποίων είχαμε κάποτε αγαπήσει τη θλίψη μας, την τρυφερή, ευαίσθητη, πνευματώδη και μυστικοπαθή θλίψη.
Ανάμεσα σε όλα τα θεάματα που κυριαρχούν στη σφαίρα του μεταμοντέρνου σύμπαντος, κανενός η πραγμάτευση δεν είναι πιο παραπειστική απ’ ό,τι αυτή της κατάθλιψης. Όσο πλησιέστερα βρίσκονται οι άνθρωποι στη διαπίστωση πως η κατάθλιψη προσβάλλει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σχεδόν τους πάντες, κάτι που θα τους επέτρεπε να συμπεράνουν την ενοχή του συνολικού τρόπου ζωής της εποχής μας, τόσο πιο απόμακρος και τεχνητός καταλήγει ο χειρισμός των περίφημων «δεδομένων» που την αφορούν: εφόσον, σου λέει, διαγνώστηκες με κατάθλιψη, τι πιο παρήγορο απ’ το να υπολογίζεις τον εαυτό σου σαν μια τυχαία μονάδα σ’ ένα στατιστικό αποτέλεσμα! Σπεύδοντας κανείς στο ραντεβού με τους αριθμούς, αποφεύγει, παρεμπιπτόντως, και το ενδεχόμενο κάποιας υπερβολικά αγέρωχης δυσπιστίας απέναντι στην πανάκεια των φαρμάκων. Ως επακόλουθο των παραπάνω, η αυταπάτη σύμφωνα με την οποία αιχμαλωτίζει κανείς τη σημασία του πράγματος, εφόσον συλλάβει τη στατιστική του συμπεριφορά, ποτέ δεν απόλαυσε τόσες τιμές, όσες με την τάχα επιστημονική εμβάθυνση στα στεγανά της συγκεκριμένης παθολογίας: αξιοποιώντας την αρωγή της στατιστικής, η επιστήμη περνάει στην αντεπίθεση, σαρώνοντας, πολύ αμερικανικά, όλες τις υποψίες περί βαθύτερων ιστορικών αιτιών, μαζί με τις ιδέες που εξαρτώνται από ένα τέτοιο σκανδαλώδες βάθος, οπότε εξελίσσεται με τη σειρά της σ’ ένα πνευματικό σύμπτωμα της ίδιας εκείνης αρρώστιας στην οποία καλείται να παράσχει τις πρώτες βοήθειες. Δειγματοληπτικά μιλώντας, τέτοιο κρούσμα ήταν το ντοκιμαντέρ με τον πομπώδη τίτλο The Sad People Factory – Κατάθλιψη: H σιωπηλή επιδημία που πρόβαλλε η ΕΡΤ, προϊόν γερμανοϊαπωνικού κυρίως ενδιαφέροντος, όπου η προσοχή εστιάστηκε αποκλειστικά στους δείκτες, στα ποσοστά, στους συσχετισμούς, στις στατιστικές καμπύλες και στα ερωτηματολόγια, εν ολίγοις σε οτιδήποτε εκτός απ’ την ουσία του ζητήματος. Για να μη μακρηγορώ, κανείς δεν έδειξε να γνωρίζει πως η κατάθλιψη αποτελούσε σήμερα την αλήθεια μας γιατί, απλούστατα, η αλήθεια ήταν καταθλιπτική.
Έτσι, ο Σεκάρ Σαξένα, διευθυντής του Τμήματος Ψυχικής Υγείας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, ο Ούλριχ Χέγκερλ, διευθυντής του ψυχιατρικού τμήματος στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας, ο δρ. Ζερόμ Γουέικφιλντ του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, ο δρ. Άλεν Φράνσες, πρόεδρος της ομάδας εργασίας DSM-IV και οι υπόλοιποι διαπρεπείς τιτλούχοι, όλοι υπαινίχθηκαν ή διακήρυξαν ανοιχτά τη βλακώδη πεποίθηση ότι η κατάθλιψη υπήρχε ανέκαθεν, με τη διαφορά ότι, τώρα, είχαν βελτιωθεί θεαματικά τα συστήματα διάγνωσης! Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Στιβς Ντεμαζέ, φιλόσοφος της Φυσικής, ισχυρίστηκε περίπου ότι η κατάθλιψη (δεν υφίσταται αλλά) είναι μόνο μια μεθόδευση, ώστε να νομιμοποιείται κανείς να ομολογεί ότι αισθάνεται θλίψη! Πάντως, το γιατί να είναι, αίφνης, απελπιστικά κατηφείς 400 εκατομμύρια πολίτες στις λεγόμενες προηγμένες δυτικές χώρες δεν φαίνεται να προβληματίζει τον σοφό καθηγητή. Για να το πούμε χωρίς περιστροφές, εκείνο που σταθερά αποσιωπάται εδώ είναι ότι, προφανώς, κάτι τόσο δυσοίωνο όσο το «σύνδρομο της στάχτης», όπως ονόμασαν την έλλειψη ζωτικότητας που προσβάλλει τα μεσαία και ανώτερα στελέχη επιχειρήσεων στις ΗΠΑ, ισοδυναμεί με τα σήματα της θανατηφόρου αδιαφορίας και εξάντλησης που στέλνει επίμονα η κοινωνία στον εαυτό της, ειδοποιώντας για την κατάρρευση των φυσικών και πολιτισμικών αντιστάσεων στην αλλοτρίωση και στη διαρκή αιμορραγία του νοήματος απ’ τα πράγματα. Καταθλιπτικοί είμαστε λίγο-πολύ όλοι, με την έννοια ότι πάψαμε να αντιδρούμε σ’ αυτό που συμβαίνει γύρω μας, και με το οποίο έχουμε πια αμετακλήτως εξοικειωθεί, συνθηκολογώντας με τις τρομώδεις αλήθειες και απογοητεύσεις του καταναλωτικού μηδενισμού και των προσποιήσεων που απλώνονται σαν ένας μόνιμος ίσκιος πάνω απ’ τις φωτεινές σημασίες της ανθρώπινης περιπέτειας, σημασίες όπως ήταν η αγάπη, ο έρωτας, η ευσπλαχνία, η πρωτοτυπία ή ο λυρισμός. Διότι αυτό για το οποίο δεν μιλούν οι στατιστικές είναι όλες εκείνες οι λησμονημένες δυνατότητες, κάτω απ’ τον αστερισμό των οποίων είχαμε κάποτε αγαπήσει τη θλίψη μας, την τρυφερή, ευαίσθητη, πνευματώδη και μυστικοπαθή θλίψη, τη θλίψη που νιώθαμε ενστικτωδώς στη διαπίστωση ότι ο χαρακτήρας των προσώπων και των καταστάσεων που συναντούσαμε στη ζωή μας ήταν πάντοτε αποχαιρετιστήριος – με δυο λόγια, τη σχεδόν απόκοσμη θλίψη των δειλινών του καλοκαιριού, αυτήν που εναντιωνόταν στην κατάθλιψη και που ακόμη σήμερα την περιμένουμε να επιστρέψει από τους θρύλους της παιδικής μας ηλικίας και να μεταμορφωθεί σε δίδαγμα.
(Αναδημοσίευση από lifo.gr)
Η Δανία ψηφίζει για την κατάσχεση τιμαλφών
και μετρητών από τους πρόσφυγες.
του Παύλου Κιρκασίδη.
Θέμα χρόνου είναι τελικά, και όπως όλα δείχνουν, η υλοποίηση από πλευράς της Δανικής Κυβέρνησης να κατάσχει μετρητά και αντικείμενα αξίας από τους πρόσφυγες που καταφθάνουν στη χώρα και παρά τις διεθνείς επικρίσεις που αντιμετωπίζει για το συγκεκριμένο μέτρο, το οποίο, σύμφωνα με αμερικανική εφημερίδα, «παραπέμπει ευθέως σε πρακτικές της ναζιστικής Γερμανίας».
Η σχετική αναφορά που εδώ και αρκετές ημέρες είχε κάνει τον γύρο του διαδικτύου και έμοιαζε περισσότερο με ένα ακόμη κακόγουστο «hoax» σαν τα χιλιάδες που, κατά καιρούς, κυκλοφορούν, είναι πλέον θέμα λίγων ημερών να αποτελέσει νόμο του κράτους της Δανίας, ενταγμένο μέσα στο συνολικό μεταναστευτικό νομοσχέδιο που θα σταλεί σε κοινοβουλευτική επιτροπή για να συζητηθεί στις 21 Ιανουαρίου και να υποβληθεί προς ψήφιση στις 26 του ίδιου μήνα.
Η εξαιρετικά εύθραυστη δεξιά κυβέρνηση του Ράσμουσεν που, έχοντας μόνο 34 από τις 179 έδρες της Βουλής της Δανίας, στηρίζεται κυρίως από το ακροδεξιό DF, γνωστό για τις σκληρές θέσεις του κατά προσφύγων και μεταναστών, παρά τις, σε επίπεδο ρητορείας, «διαφοροποιήσεις» του, δείχνει να συντάσσεται τελικά με το «μέτρο», καθορίζοντας μάλιστα την προηγούμενη εβδομάδα και το μέγιστο ποσόν το οποίο ο κάθε πρόσφυγας θα δικαιούται να κρατά, το οποίο θα ξεκινά από τις 3.000 κορώνες (402 ευρώ) και θα φτάνει το μέγιστο των 10.000 δηλαδή 1.340 ευρώ.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο thepressproject.gr .
Εξαρτημένη εργασία ή εργολαβία και μίσθωση έργου;
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται στο χώρο των ΜΚΟ, ολοένα και συχνότερα, η απασχόληση εργαζομένων με αυτασφάλισή τους στον ΟΑΕΕ, σαν να επρόκειτο για εργολάβους.
Τι ισχύει:
Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, υποκρύπτεται σχέση εξαρτημένης εργασίας. Όταν ο/η εργαζόμενος/-η παρέχει την εργασία του/της υπό τις εντολές και οδηγίες του εργοδότη ως προς το χρόνο, τον τόπο και τον τρόπο παροχής, η εργασία είναι εξαρτημένου χαρακτήρα, ανεξαρτήτως της τυπικής συμβατικής σχέσης με τον εργοδότη.
Παράδειγμα: πλήρης ή μερική απασχόληση σε τόπο και χρόνο που ορίζει ο εργοδότης, κατά την οποία δεν ενδιαφέρει το αποτέλεσμα (λ.χ. εξυπηρέτηση συγκεκριμένου αριθμού ωφελούμενων ή παρακολούθηση ορισμένου πληθυσμού ορνιθοπανίδας), αλλά η ίδια η διαθεσιμότητα και παροχή της εργασίας.
Ο/η εργαζόμενος/η θα πρέπει να ασφαλίζεται στο ΙΚΑ, να λαμβάνει επιδόματα Χριστουγέννων, Πάσχα, αδείας, λοχείας κ.λπ., καθώς και τις άδειες και την αποζημίωση απόλυσης, που προβλέπονται από το νόμο.
Tι δεν ισχύει:
Κανείς χρηματοδότης δεν επιβάλλει στη διοίκηση της ΜΚΟ συγκεκριμένο τύπο συμβάσεων με τους εργαζομένους. Αντίθετα, όλοι οι χρηματοδοτικοί οργανισμοί απαιτούν από τη συμβαλλόμενη ΜΚΟ τη συμμόρφωσή της με την εργατική και ασφαλιστική νομοθεσία.
Η αυτασφάλιση στον ΟΑΕΕ δεν «εξυπηρετεί» τους εργαζομένους. Εξυπηρετεί αποκλειστικά τον εργοδότη, που προτιμά αναλώσιμους εργαζoμένους, τους οποίους μπορεί να απολύει όποτε θέλει, χωρίς αποζημίωση ή άλλες υποχρεώσεις
Τίτλος κτήσης (πρώην «απόδειξη επαγγελματικής δαπάνης»).
Προβλέπεται για άτομα που δεν είναι υπόχρεα τήρησης βιβλίων και στοιχείων και παρέχουν τις υπηρεσίες τους περιστασιακά και όχι συστηματικά σε έναν εργοδότη. Επιπλέον, εκδίδεται από τον τελευταίο για αμοιβή έως 10.000 ευρώ. Για να θεωρείται μη συστηματική, η εργασία θα πρέπει να παρέχεται έως δύο φορές ανά εξάμηνο. Συχνή απασχόληση με αυτό το καθεστώς συνιστά απλώς ανασφάλιστη -και παράνομη- εργασία.
Συμβάσεις ορισμένου αντί αορίστου χρόνου.
Από την πλειονότητα των ΜΚΟ προτιμώνται οι συμβάσεις μίσθωσης έργου για ορισμένο χρόνο, αντί συμβάσεων αορίστου χρόνου.
Τι ισχύει:
Στην πραγματικότητα, οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου, σε σύνδεση με κάποιο πρόγραμμα χρηματοδότησης, εξυπηρετούν μόνο την εκταμίευση της εκάστοτε δόσης. Συχνά, οι διαδοχικές συμβάσεις μίσθωσης έργου συνιστούν μία ενιαία σύμβαση αορίστου χρόνου, καθώς οι εργαζόμενοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες της οργάνωσης (παρέχουν δηλαδή πάντα τις ίδιες υπηρεσίες ανεξαρτήτως του προγράμματος στο οποίο απασχολούνται).
«Διαδοχικές» θεωρούνται οι συμβάσεις μεταξύ του ίδιου εργοδότη και του ίδιου εργαζόμενου, με τους ίδιους ή παρεμφερείς όρους εργασίας, όταν δε μεσολαβεί μεταξύ τους χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των 45 ημερολογιακών ημερών.
Πώς κατοχυρώνεται: συνεχόμενη εργασία στον ίδιο εργοδότη, για τουλάχιστον δύο χρόνια, ανεξαρτήτως του αριθμού ανανεώσεων των συμβάσεων, ή τρεις τουλάχιστον ανανεώσεις συμβάσεων πέραν της αρχικής.
Διαβάστε τη συνέχεια του εργασιακού οδηγού για εργαζομένους σε ΜΚΟ στο svemko.espivblogs.net
Το “έργο” το έχουμε ξαναδεί: κλείνουν το εργοστάσιο της Σόφτεξ τα αφεντικά, πετώντας στο δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενους. Αυτοί που την πήραν από το δημόσιο, αφού πρώτα την “εξυγίανε”, για να τη βάλουν στο …σωστό δρόμο της αγοράς. Άλλη μια πετυχημένη ιδιωτικοποίηση! Το υπουργείο Εργασίας λέει ότι “θα εξαντλήσει κάθε νόμιμο τρόπο για την επαναλειτουργία του εργοστασίου”. Δε γνωρίζουμε να υπάρχει κανείς νόμιμος τρόπος για να εμποδιστεί κάποιος να κλείσει μια επιχείρηση. Τα εκατοντάδες κλειστά, παρατημένα ή χρεοκοπημένα εργοστάσια αυτό δείχνουν.
Μόνο ένας τρόπος υπάρχει: ο τρόπος του αγώνα, συλλογικά και αμεσοδημοκρατικά οργανωμένου, και μάλιστα ενός αγώνα μαχητικού, με κατάληψη του εργοστασίου και περιφρούρηση των εγκαταστάσεων, και αποφασισμένου να φτάσει μέχρι το τέλος, μέχρι την ντε φάκτο επαναλειτουργία του εργοστασίου από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος αν μιλάμε πράγματι για επαναλειτουργία και όχι απλώς για την αυτονόητη διεκδίκηση των δεδουλευμένων και των αποζημιώσεων.
Ας κάνουμε πράξη το “χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά”, κάνοντας σαφές ότι αυτοί μπορεί να φύγουν αλλά το εργοστάσιο θα μείνει στα χέρια των πραγματικών παραγωγών, κι αυτή τη φορά θα λειτουργήσει για τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι για τα κέρδη των αφεντικών. Για πρώτη φορά παράγοντας χωρίς εκμετάλλευση, με ισότιμη συνεργασία όλων, βασικά αγαθά που θα είναι ποιοτικά και προσιτά για τον καθένα.
Όπως έδειξε και το παράδειγμα της ΒΙΟΜΕ, που φέτος κλείνει τρία χρόνια λειτουργίας στα χέρια των εργαζομένων, ο δρόμος αυτός μπορεί να αγκαλιαστεί και να στηριχτεί από μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, δίνοντας του τη δύναμη να αναμετρηθεί με τις απαιτήσεις των αφεντικών, του κράτους και της αγοράς.
Να μην εγκαταλείψουμε αυτά που μας ανήκουν.
Αν δεν μπορούν αυτοί, μπορούμε εμείς!
Όλοι μαζί για να περάσουν τα εργοστάσια στα χέρια των εργαζομένων και η παραγωγή στα χέρια της κοινωνίας.
Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας) στη ΒΙΟΜΕ
protviome@gmail.com
biom-metal.blogspot.com
Ένας αποχαιρετισμός στον David Bowie
Πέμπτη 21 Γενάρη / 21.00 / Aυτόνομο Στέκι
glam rock/punk / art rock / kraut / synth pop / experimental
από το cafenais politique
της συνέλευσης για την κυκλοφορία των αγώνων
skya.espiv.net
Παρασκευή 22/1 στις 19:00 Μικροφωνική στο Μοναστηράκι
Σάββατο 23/1 στις 12:00 Συγκέντρωση- πορεία, Πλ. Βικτωρίας
Τρίτη 26/1 στις 09:00 Συγκέντρωση για τη δίκη της Σαναα Ταλεμπ
στα Δικαστήρια Ευελπίδων, κτίριο 2.
Αλληλεγγύη στη ΣΑΝΑΑ ΤΑΛΕΜΠ και σε όλες/ους τις/ους μετανάστριες/ες!
Αλληλέγγυες/οι στο πλευρό της Σαναα Ταλεμπ
και των έγκλειστων μεταναστριών.
Ο Ντίμα είναι ένας τίμιος και ιδεαλιστής υδραυλικός, ο οποίος επιθεωρώντας τη διαρροή μιας πολυώροφης πολυκατοικίας αντιλαμβάνεται πως αυτή είναι έτοιμη να γκρεμιστεί. Προσπαθεί επειγόντως να ειδοποιήσει τη δήμαρχο και τις αρχές, αλλά συναντά μια διεφθαρμένη γραφειοκρατία στρέφεται εναντίον του.
Παρουσίαση- συζήτηση
με αφορμή την επανέκδοση του βιβλίου του Μάρεϊ Μπούκτσιν
“Ισπανοί Αναρχικοί τα ηρωικά χρόνια 1868- 1936” 
Εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος
Αυτόνομο Στέκι.
