Αποκριάτικο Party !!
το Σάββατο 5 Μάρτη, μετά τις 23:00
στο Αυτόνομο Στέκι.

οι συγκάτοικ@ στο Αυτόνομο Στέκι.

Θεατρική Παράσταση:
“Η εκδρομή των κοριτσιών που χάθηκαν”
από το ομώνυμο διήγημα της Anna Seghers
Ερμηνεία: Ιωάννα Μπιλίρη
στο Αυτόνομο Στέκι
το Σαββάτο 27 Φεβρουαρίου
Έναρξη: 21:00.

Ελεύθερη Συνεισφορά
για την οικονομική ενίσχυση της
Κατάληψης Στέγης Προσφύγων & Μεταναστών Νοταρά 26
και τα λειτουργικά έξοδα της παράστασης.

Λίγα λόγια για το διήγημα και το έργο:
Μια τάξη κοριτσιών στην προπολεμική Γερμανία πάει εκδρομή με τις δασκάλες της….
Η Άννα Ζέγκερς, εξόριστη στο Μεξικό στη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, εξιστορεί την εκδρομή των κοριτσιών που χάθηκαν και επιστρέφει…επιστρέφει στις δροσερές εποχές της εφηβείας. Στη σχολική της εκδρομή. Στις σκηνές της ανεμελιάς με τις φιλενάδες, τα γέλια τους, τα μικρά τους μυστικά, τους έρωτες με τα αγόρια. Τη μνήμη διακόπτει η θύμηση από το μέλλον. Τα θλιβερά γεγονότα που στιγμάτισαν την εποχή του Β’ παγκοσμίου πολέμου, η συντριβή που προκάλεσε ο φασισμός.
Η Ιωάννα Μπιλίρη διασκευάζει την τραγικά επίκαιρη ελεγεία και μεταφέρει σκηνικά  την αγωνία της μνήμης, την ανάγκη για δικαιοσύνη, τη λαχτάρα για δικαίωση. Την επιμέλεια έχει ο Κώστας Γκερμπεσιώτης, τη μουσική έγραψε ο Γιάννης Μπιλίρης, τον ήχο και το φωτισμό φρόντισε ο Παναγίωτης Βασσάλος.
Μια παράσταση για τα ιδανικά, τη φιλία, το νοιάξιμο, την ελευθερία. Ένας άστεγος άνθρωπος του κόσμου σε μια στάση προσμονής. Για τη ζωή, την ιστορία, τη δημιουργία. Για το τραύμα που μένει ανοιχτό ,για τους ανθρώπους που δεν πρέπει να ξεχάσουν.

Την Παρασκευή ο Δικηγορικός Σύλλογος αποφάσισε συνέχιση της αποχής,
οπότε η δίκη του Π. Καπετανόπουλου ΔΕΝ θα γίνει
την ερχόμενη Παρασκευή 12/02/2016.
Δεν είναι γνωστό το πότε θα οριστεί εκ νέου. 
Οπότε ΔΕΝ καλούμε πια σε συγκέντρωση.

Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Πέτρο Καπετανόπουλο.

    Η Αυτοδιαχειριζόμενη Δανειστική Βιβλιοθήκη στο Αυτόνομο Στέκι  αναζητά:

• Χαλιά ή μοκέτες για να ζεστάνουμε το χώρο
• Θερμαντικό σώμα (π.χ. ηλεκτρικό καλοριφέρ, θερμοπομπός) για να ζεστάνουμε τους εαυτούς μας
• Αφυγραντήρα για να τελειώνουμε με την υγρασία και
• Φωτιστικό δαπέδου για ατμόσφαιρα

Για επικοινωνία: advas@espiv.net

Ευχαριστούμε εκ των προτέρων.

Του Benjamin Julian.

(Ο Μπέντζαμιν Τζούλιαν είναι ένας από τους χιλιάδες εθελοντές που στέκονται αλληλέγγυοι στους πρόσφυγες στο μακρύ ταξίδι τους.
Στις 21 Γενάρη δημοσίευσε στο refugeetrail.wordpress.com 
το κείμενο που ακολουθεί).

Μαγειρεύουμε σούπες, διανέμουμε κουβέρτες, δίνουμε πληροφορίες, ζεστασιά, τροφή και ελπίδα. Κάποιες φορές περνάμε καλά, κάποιες άλλες ζούμε τραγωδίες. Προσπαθούμε να δώσουμε ανθρώπινο πρόσωπο στη βαλκανική οδό των προσφύγων. Είναι έντονο, μια εμπειρία που σε ανταμείβει, ανεκτίμητη. Η υποστήριξη είναι συγκλονιστική, είναι ωραίο να βλέπεις την αλληλεγγύη να ξεδιπλώνεται. Αλλά φοβάμαι ότι είμαστε σε λάθος δρόμο.

Όσο εμείς βοηθάμε και σώζουμε ζωές επί τόπου, οι πολιτικοί εκεί ψηλά στους γυάλινους πύργους των Βρυξελλών δουλεύουν σκληρά για να ξεπεράσουν τις διαφορές τους, ώστε να περιορίσουν, να ρυθμίσουν, να κλείσουν και να επιβραδύνουν την άφιξη των ξένων στην Ευρώπη. Και το κάνουν με όπλο την άγρια γραφειοκρατία, με τα παλιρροϊκά κύματα της ιστορίας να τους κινούν προς τα εμπρός, χτυπώντας τα κινήματα στήριξης αλλά και τους επισκέπτες στην ήπειρό μας, διαλύοντας την αλληλεγγύη, απομονώνοντας τους πρόσφυγες από εμάς και την κοινωνία.

Οι μετανάστες βήμα προς βήμα τοποθετούνται μακριά, σε καταυλισμούς και φυλακές, σε καραντίνα σαν να είναι ασθένεια, για να προστατευτεί η Ευρώπη από τη μόλυνση. Αυτό είναι το ωμό πρόσωπο της γραφειοκρατίας και της τάξης, της ρύθμισης και της απομόνωσης, και δεν ανέχεται καμιά ανεξάρτητη στήριξη, καμιά ανεξάρτητη ενημέρωση, καμιά ανεξάρτητη επαφή.

Διαβάστε τη συνέχεια στο aplotaria.gr .

του Σωτήρη Λυκουργιώτη.

Με αυτό τον στίχο ξεκινά ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ένα τραγούδι αναφοράς στον αναρχικό ήρωα της ταινίας των αδελφών Ταβιάνι Ο Σαν Μικέλε είχε έναν κόκκορα. Στην ταινία οι Ταβιάνι επιχειρούν να αφηγηθούν την ιστορία τού Τζούλιο Μανιέρι, ενός φλογισμένου επαναστάτη, που μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα κολλεκτιβοποίησης σε ένα μικρό χωριό, οδηγείται στην ισόβια απομόνωση. Όταν μετά από δέκα χρόνια έρχεται σε επαφή με νέους αγωνιστές διαπιστώνει πως τόσο ο ίδιος όσο και οι ιδέες τους έχουν πια ξεχαστεί. Η ιστορία τού Τζούλιο μοιάζει λίγο με τη μοίρα των αναρχικών στην Ελλάδα.

Η «Άνοιξη των Λαών» του 1848, που συγκλόνισε τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και οδήγησε τους Μαρξ και Ένγκελς να γράψουν το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, είχε και κάποιες παράπλευρες συνέπειες που αφορούν την ελληνική κοινωνία. Μετά την καταστολή των εξεγέρσεων στις ιταλικές πόλεις μεγάλος αριθμός καταδιωκόμενων ριζοσπαστών καταφεύγει στην ελληνική επικράτεια. Έτσι, την εποχή που ο Μπακούνιν στήνει οδοφράγματα στην Δρέσδη, μερικοί ομοϊδεάτες του ξεκινούν το έργο των σοσιαλιστικών ιδεών στην ελληνική κοινωνία. Για μερικές δεκαετίες, και παρά την πρωτοφανή καταστολή, οι αναρχικοί πρωταγωνιστούν τόσο στους κοινωνικούς αγώνες (σταφιδική κρίση, στάσεις, εξεγέρσεις) όσο και στην οργάνωση του πρώιμου εργατικού κινήματος. Μετά όμως τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και κυρίως μετά την ισχυροποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος στα απόνερα της Οκτωβριανής Επανάστασης, το ελευθεριακό ρεύμα σταδιακά εγκαταλείπει το προσκήνιο. Όταν επανεμφανίζεται σχεδόν 50 χρόνια μετά, στο τέλος της δικτατορίας, είναι πια ξένο σώμα για την ελληνική κοινωνία.

Διαβάστε τη συνέχεια στο e-dromos.gr .

Οι δυναμικές της χειραφέτησης
στο Αυτόνομο Στέκι.
Παρουσίαση του βιβλίου τη Δημήτρη Αργυρού
το Σάββατο 6 Φλεβάρη στις 19:00.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο συγγραφέας και ο Νίκος Τζ. Σέργης.