Πηγή: http://autonomia71.files.wordpress.com/2012/02/afisa_roma.jpg

Όπως σε κάθε γενική απεργία η Συλλογική Κουζίνα της Τετάρτης αλλάζει τους ρυθμούς της. Μαγειρεύουμε από τις 11.30 ώστε το φαγητό να είναι έτοιμο στις 14.30 και τρώμε μαζί μέχρι να μας τελειώσει…Ας κρατηθούμε μακριά από μαγαζιά γιατί η ταξική αλληλεγγύη προς τους εργαζόμενους στον τομέα του επισιτισμού περνάει και μέσα απ’ το στομάχι.

Αδέρφια δυνατά!

Η ΒΙΟ.ΜΕ., θυγατρική εταιρεία της πολυεθνικής Φίλκεραμ Τζόνσον στη Θεσσαλονίκη, επί χρόνια παρήγε δομικά υλικά (κόλλες, αρμούς για πλακάκια, όξινα καθαριστικά κ.λπ.) απασχολώντας περί τους 70 εργαζόμενους. Το Φεβρουάριο του 2011 η Φίλκεραμ, αφού έχει ήδη αφαιμάξει την κερδοφόρα ΒΙΟ.ΜΕ., διακόπτει τη λειτουργία της και εγκαταλείπει το εργοστάσιο…

Διαβάστε ολόκληρη τη μπροσούρα Μπροσούρα_Πρωτοβουλία_Αλληλεγγύης_ΒΙΟΜΕ

Μάθετε περισσότερα για το πρώτο αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο στην Ελλάδα εδώ

Η ταξική δομή του καπιταλισμού ενθαρρύνει τους άντρες που κατέχουν δύναμη στο πολιτικό και το οικονομικό πεδίο να γίνουν φορείς σεξουαλικής εκμετάλλευσης. Η σύγχρονη επιδημία βιασμών εμφανίζεται σε μια περίοδο όπου η τάξη των καπιταλιστών ψάχνει να επανεδραιώσει λυσσασμένα την ισχύ της σε ένα περιβάλλον διεθνών και εσωτερικών προκλήσεων. Ο ρατσισμός και ο σεξισμός, κεντρικά στοιχεία στην εγχώρια στρατηγική της αυξανόμενης οικονομικής εκμετάλλευσης, γνωρίζουν ώθηση πέρα από κάθε προηγούμενο.

Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι καθώς το φαινόμενο του βιασμού γιγαντώνεται, η θέση των εργατριών επιδεινώνεται με εμφανέστατο τρόπο. Είναι τόσο σοβαρές οι οικονομικές απώλειες των γυναικών, που οι μισθοί τους σε σχέση με αυτούς των αντρών έχουν πέσει πιο χαμηλά από ό,τι μια δεκαετία πριν. Ο πολλαπλασιασμός της σεξουαλικής βίας είναι το βάρβαρο πρόσωπο μιας γενικευμένης εντατικοποίησης του σεξισμού που συνοδεύει την ταξική αυτή επίθεση.

Διαβάστε όλο το κείμενο εδώ

Το PARTY γίνεται σε συνδιοργάνωση με τις ομάδες που στεγάζονται
στο Στέκι και τα έσοδα προορίζονται αποκλειστικά για την οικονομική ενίσχυση του χώρου.

Στις προλεταριακές πρακτικές, περισσότερο από τη συνειδητή υιοθέτηση της προλεταριακότητας ως πηγής πολιτικής υποκειμενοποίησης και οργάνωσης, επιβιώνει η μνήμη της επιθυμίας εξόδου από την αυτοκρατορική κατάταξη σε αυτήν. Ή, πράγμα που είναι το ίδιο με άλλα λόγια, η μνήμη της αξιοποίησης των ίδιων των μηχανισμών πληθυσμιακής ταξινόμησης στην κατεύθυνση της εξουδετέρωσης και της υπονόμευσής τους. Ένα στοιχείο χαρακτηριστικά queer.

Στο λόγο του ελληνικού κράτους (καθώς και του λαού του –αν έχει κάποιο νόημα να κάνουμε τη διάκριση αυτή) γύρω από το περιστατικό, είναι φανερό ότι το άγχος τους από την ανεύρεση ενός ξανθού παιδιού μεταξύ των Ρομά συνδέεται με αυτή την κατάργηση των ορίων, με την πληθωρική δήλωση πολλών ταυτοτήτων που ισοδυναμεί με αναίρεση της έννοιας της ταυτότητας και έτσι οδηγεί στο μπλοκάρισμα της ληξιαρχικής καταγραφής.

Ολόκληρο το άρθρο είναι διαθέσιμο εδώ

Λέμε ότι είναι σωστό και αναγκαίο να κάνεις αλυσίδες στις διαδηλώσεις και ακόμη σωστότερο να κάνεις αλυσίδες στις αντιφασιστικές διαδηλώσεις. Και λέμε επίσης ότι δεν πρόκειται, τουλάχιστον καταρχήν, για ζήτημα στρατιωτικής «αποτελεσματικότητας»· η «αποτελεσματικότητα», ένας όρος πιο σύνθετος απ’ ό,τι φαίνεται, είναι ένα ζήτημα που θα κριθεί στην πράξη και μέχρι τότε ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Πέρα από την «αποτελεσματικότητα» όμως, αυτό που έχουμε μπρος μας όταν μιλάμε για αλυσίδες στις διαδηλώσεις είναι ένα ζήτημα πολιτικής φερεγγυότητας, ένα ζήτημα εμπιστοσύνης, ισοτιμίας και αυτοοργάνωσης. Όταν μιλάμε για τις αλυσίδες δε μιλάμε για τίποτα λιγότερο από την αδιαμεσολάβητη αυτόνομη δράση στο δρόμο…

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ