Η απόφαση του Δημοτικού συμβουλίου στο Ρέθυμνο να μην παραχωρήσει το δημοτικό κήπο στο κέντρο της πόλης για την διεξαγωγή του 2ου Pride στις 16/3 είναι μία υπόθεση που αποκαλύπτει για ακόμη μια φορά τις τοξικές (για την κοινωνία του Ρεθύμνου) πολιτικές αντιλήψεις των τοπικών αρχών.
Αρχικά κάτι που αίρεται σε αυτή τη περίπτωση είναι η έννοια του δημόσιου χώρου. Ο δημόσιος χώρος είναι συνδεδεμένος άμεσα με την κοινωνία. Είναι ένα σύμφυτο μετασχηματιζόμενο κομμάτι της καθημερινής ζωής. Οι χρήστες του δημόσιου χώρου εξοικειώνονται με το περιβάλλον και είναι αυτοί που τον καθορίζουν γι΄ αυτό και ο ενεργός κοινωνικός του προσανατολισμός αποτελεί συνταγματικό δικαίωμα. Κατά συνέπεια η αρνητική απόφαση για την διεξαγωγή του 2οu Pride είναι το σημείο στο οποίο ακριβώς αίρεται η έννοια του δημόσιου χώρου, διότι μία πληθυσμιακή ομάδα της κοινωνίας η οποία συγκροτείται με όρους κοινωνικής ταυτότητας και φύλου δεν έχει πρόσβαση στο δημόσιο πεδίο. Στην περίπτωση αυτή το δημοτικό συμβούλιο αναλαμβάνει την ευθύνη όχι μόνο μιας παράνομης άρνησης αλλά και της παραδοχής ότι πατρονάρει την κοινωνία της πόλης στις κοινωνικές / δημοκρατικές της διαδράσεις μέσω της απαγόρευσης.
Η αντιπρόταση να καταστεί αόρατο το φεστιβάλ με τον εγκλεισμό του στο κλειστό γήπεδο ή με τον εξορισμό του μακριά από το κέντρο της πόλης δεν συνιστά παραχώρηση δημόσιου πεδίου αλλά υποκρισία ακριβώς γιατί οι τοπικές αρχές κάνουν πως δεν κατανοούν πως το ζήτημα του κοινωνικού αποκλεισμού των ΛΟΑΤ ατόμων μόνο με ανοιχτή δημόσια ενημέρωση και επικοινωνία μπορεί να επιλυθεί. Ο δημοτικός κήπος είναι το μέρος που θα φιλοξενήσει αυτόν τον διάλογο αλλά και τον αντίλογο σε μια αδιαμεσολάβητη επικοινωνία μεταξύ των πολιτών. Σε αυτή την ιστορική πρόσκληση οι τοπικές αρχές δεν παραβιάζουν μόνο ένα δημοκρατικό δικαίωμα αλλά κάτι περισσότερο: το δικαίωμα της κοινωνίας να αυτορυθμίζεται ως σώμα, να αυτοενημερώνεται και να ανασυγκροτείται ως δύναμη. Είναι μια απόφαση καθαρά αντικοινωνική με το περιτύλιγμα προβιάς κοινωνικής ευθύνης.
Ακριβώς αυτό επιδιώκει και το Δημοτικό συμβούλιο του Ρεθύμνου το οποίο για να επιχειρηματολογήσει την απόφασή του αναπαρήγαγε ένα σεξιστικό-ομοφοβικό και ρατσιστικό περιεχόμενο θέτοντας τα όρια εξαρχής: την απομόνωση ενός φεστιβάλ αξιοπρέπειας το οποίο διεγείρει όλα τα συντηρητικά αντανακλαστικά μπροστά στο “προσβλητικό θέαμα” κατά τον ισόβιο Δήμαρχο της πόλης .
Για να το πούμε κάπως πιο συγκεκριμένα, το δημοτικό συμβούλιο με την απόφασή του ασκεί μία σεξιστική και ομοφοβική πολιτική. Η αρνητική αυτή απάντηση ως προς την πρωτοβουλία του φεστιβάλ τοποθετείται σε εκείνη τη κλίμακα της επιθετικότητας απέναντι σε “μη κανονικές” συμπεριφορές, όπως για παράδειγμα ένα φιλί ομοφυλόφιλων ζευγαριών στο δρόμο.
Τέλος, πάντα θυμόμαστε τον Βαγγέλη Γιακουμάκη από το Ρέθυμνο. Πριν ένα χρόνο περίπου όταν βρέθηκε νεκρός ο Βαγγέλης  πολλοί ήταν αυτοί που συγκινημένοι και σοκαρισμένοι καταδίκαζαν το bullying. Έγινε προσπάθεια να τον παρουσιάσουν ως ένα “ευαίσθητο παιδί” αλλά κανείς δεν μίλησε στα ίσια: ότι δηλαδή οι συμφοιτητές του -Κρητικοί και αυτοί- τον θεώρησαν πως είναι ομοφυλόφιλος καταδικάζοντάς τον σε ισόβια βασανιστήρια και εξευτελισμούς.
Επομένως, για να περπατάμε στα πάρκα, για να τρέχουμε στους δρόμους,  για να σκεφτόμαστε στις πλατείες, για να φιλιόμαστε στην παραλία με όποιον ή όποια ή όποιους επιθυμούμε εμείς αλλά και για να μην υπάρξουν άλλοι “Βαγγέληδες” στηρίζουμε την κινηματική απόφαση να γίνει το Φεστιβάλ Ορατότητας 2o LGBTQI+ Pride Κρήτης, Φεστιβάλ Ορατότητας και Διεκδικήσεων για την Απελευθέρωση Φύλου, Σώματος, Σεξουαλικότητας, στο δημοτικό κήπο του Ρεθύμνου.

Εργαζόμενοι / ες στο συνεταιρισμό «το Κιβώτιο»
Εργαζόμενοι/ες στο συνεταιρισμό «Τζεπέτο»

Σιχαίνομαι ν” ακολουθώ, σιχαίνομαι και να καθοδηγώ.
Να υπακούω; Όχι! Και να κυβερνώ; Ούτε και τούτο!
Όποιος δεν φοβάται τον εαυτό του, φόβο δεν προκαλεί.
Και μόνον όποιος φόβο προκαλεί, μπορεί να οδηγήσει άλλους.
Σιχαίνομαι ακόμα και να καθοδηγώ τον εαυτό μου!
Μ’ αρέσει, όπως στα ζώα του δάσους και της θάλασσας, να χάνομαι για λίγο.
Nα κάθομαι ανακούρκουδα σε μια ερημιά και να στοχάζομαι,
να ξαναφέρνω πάλι πίσω τον εαυτό μου από μακριά,
πλανεύοντάς τον για να γυρίσει ξανά σ” εμένα.

Friedrich Nietzsche

μετάφραση: Αλέξανδρος Σ. Αλεξάνδρου

Με αφορμή την κυκλοφορία του 1ου τεύχους του περιοδικού Διαγωνίως
Συζήτηση: Μία νύχτα μαγική και ένα ελικόπτερο.

Με το βλέμμα στην κυβέρνηση της “πρώτης φοράς Αριστεράς”, πως το αργεντίνικο κράτος διαχειρίστηκε την κρίση του μετά την εξέγερση του 2001.

Τετάρτη 8 Απρίλη, 20:00 στο Αυτόνομο Στέκι.

Περιοδικό Διαγωνίως
www.kinoumenoitopoi.gr/el/periodiko/diagonios

Μετάφραση από τα Ιταλικά Ν.Χ.

DAF: Θα θέλαμε να ξεκινήσουμε υπογραμμίζοντας  τη σχέση ανάμεσα στον αγώνα για την ελευθερία στο τέλος της Οθωμανικής περιόδου και τον αγώνα για την ελευθερία του Κουρδιστάν.
Κατά την Οθωμανική περίοδο, οι αναρχικοί οργάνωναν τους εργατικούς αγώνες στις κυριότερες πόλεις: Θεσσαλονίκη, Σμύρνη, Ιστανμπούλ και  Κάιρο.  Παραδείγματος χάρη, ο Μαλατέστα συμμετείχε  στην οργάνωση των βιομηχανικών εργατών στο Κάιρο. Οι απελευθερωτικοί αγώνες στην Αρμενία, τη  Βουλγαρία και την  Ελλάδα είχαν διασυνδέσεις με  αναρχικές ομάδες.  ΟAlexander Atabekian, μια σημαντική προσωπικότητα του απελευθερωτικού αγώνα της Αρμενίας, ήταν ένας αναρχικός που μετέφραζε και διακινούσε (ελευθεριακά) κείμενα στα αρμένικα.  Ήταν φίλος του Κροπότκιν του οποίου διέδιδε τα αναρχικά κείμενα.
Αναφερόμαστε σε αυτά για να υπογραμμίσουμε τη σημαντικότητα των απελευθερωτικών αγώνων και να κάνουμε ένα παραλληλισμό με τη σημαντικότητα της υποστήριξης του αγώνα των Κούρδων.

Corporate Watch: Τι συνέβη στους αναρχικούς  μετά την Οθωμανική περίοδο;
Προς το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στα τέλη του 19ου αιώνα, ο σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίτ Β’ κατέστειλε τις δράσεις των αναρχικών στην Τουρκία.  Γνώριζε ποιοι ήταν οι αναρχικοί  και τους επιφύλαξε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Σκότωσε ή εκτόπισε τους αναρχικούς και ίδρυσε γι’ αυτό το σκοπό μια ειδική αστυνομική υπηρεσία.
Οι αναρχικοί απάντησαν με επιθέσεις στο Ανάκτορο Γιλντίζ (Yildiz Sarayi) και βομβιστικές ενέργειες στην Οθωμανική Τράπεζα στη Θεσσαλονίκη.
Η μορφή όμως κυβέρνησης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν τέλειωσε με τη γέννηση της Τουρκικής δημοκρατίας (republic). Το φέσι από τότε δεν υπάρχει πια, το σύστημα όμως παρέμεινε το ίδιο.
Από την αρχή του (Κεμαλικού) Τουρκικού Κράτους το 1923, πολλοί αναρχικοί και άλλοι ριζοσπάστες αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν ή δολοφονήθηκαν. Το CHP, το κόμμα του Μουσταφά Κεμάλ, δεν ανεχόταν καμία αντιπολίτευση και συνέβησαν επίσης  σφαγές Κούρδων.
Από το 1923 έως το 1980 δεν υπήρξε ένα αξιόλογο αναρχικό κίνημα στην Τουρκία εξαιτίας της δημοτικότητας των σοσιαλιστικών κινημάτων και της καταστολής εκ μέρους του κράτους.
Το κύμα των επαναστάσεων από τη δεκαετία του ’60 έως τη δεκαετία του ’80 είχε ένα αντίκτυπο και σε αυτά τα μέρη.  Ήταν τα δραστήρια χρόνια των κοινωνικών κινημάτων. Σ’ αυτή την περίοδο υπήρξαν αντι-ιμπεριαλιστικά επαναστατικά κινήματα  ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ , οργανώσεις νέων, καταλήψεις πανεπιστημίων και αυξανώμενοι εργατικοί αγώνες. Αυτά τα κινήματα  ήταν μαρξιστικά-λενινιστικά ή μαοϊκά, όμως δεν υπήρχαν αναρχικά κινήματα.
Το 1970 ήταν η μακρά περίοδος ενός μεγάλου εργατικού αγώνα.  Εκατομμύρια εργάτες περπάτησαν πάνω από εκατό χιλιόμετρα από το Κοτσαέλι  στην Ιστανμπούλ. Τα εργοστάσια έκλεισαν και όλοι οι εργάτες κατέβηκαν στους δρόμους.

Υπήρχε κάποιο σημάδι του αναρχισμού εκείνη την περίοδο στην Τουρκία;
Εκείνα τα χρόνια μεταφράστηκαν στην τουρκική γλώσσα πολλά βιβλία του ευρωπαϊκού ριζοσπαστισμού, αλλά μόνο 5  βιβλία μεταφράστηκαν για τον αναρχισμό, εκ των οποίων τα τρία ασκούσαν κριτική στον αναρχισμό.
Όμως κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής περιόδου υπήρχαν πολλά άρθρα στις εφημερίδες. Παραδείγματος χάρη, ένας από τους τρεις εκδότες της εφημερίδας İştirak ήταν αναρχικός. Η εφημερίδα δημοσίευε κείμενα του Μπακούνιν, όπως επίσης άρθρα για τον αναρχοσυνδικαλισμό.

Διαβάστε τη συνέχεια της συνέντευξης στο oulaloum.espivblogs.net .

Ρεμπέτικο γλέντι
οικονομικής ενίσχυσης συντρόφων συλληφθέντων 15 Ιούλη 2015.
Σάββατο 2 Απρίλη στις 20:30 
στο Αυτόνομο Στέκι.

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί τον βασικό κορμό των παρουσιάσεών μας στο Ανάκατα και στο Αυτόνομο Στέκι όσον αφορά το εγχείρημα των εκδόσεων των άλλων. Το δημοσιεύουμε ως μια πιο αναλυτική επεξήγηση της ταυτότητάς μας, αλλά και για να σας βάλουμε στο κλίμα των παρουσιάσεων, αυτών που ήδη έγιναν και των άλλων που έπονται:

“Οι Εκδόσεις των Άλλων δημιουργήθηκαν με βάση την ανάγκη μας για έκφραση και δημιουργία. Κάθε κίνησή μας καθορίζεται με όρους εμπιστοσύνης μεταξύ μας, συνδιαμόρφωσης και αυτοδιάθεσης του υλικού μας. Βασικός μας στόχος είναι η εξολοκλήρου διαχείριση, έκδοση και διανομή των δικών μας γραπτών, όντας ανοικτοί με όσους και όσες μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες με μας. Με όλους τους άλλους”.

Με αφορμή το κοινό μας κείμενο που συνοδεύει την πρώτη μας έκδοση, το Σχεδόν Αδέρφια του Μπάμπη Κολτράνη, αλλά και κάθε επόμενη, προκύπτει μια επίσης κοινή διαπίστωση, ότι αυτό που ίσως να περιγράφει εγχειρήματα σαν το δικό μας και άλλα παρόμοια ή αντίστοιχα είναι η λέξη συνάντηση.

Συνάντηση για μας σημαίνει δύο πράγματα: αφενός ότι οι πιο καλές ιδέες προκύπτουν μέσα από τη συνδιαμόρφωση. Χτίζονται και υλοποιούνται πιο εύκολα όταν είναι αποτέλεσμα γόνιμου διαλόγου και ομαδικής δράσης. Αφετέρου ότι, πολλές φορές, φανταζόμαστε πως, για να δράσουμε πολιτικά ή καλλιτεχνικά, χρειάζεται να κάνουμε κάτι μεγάλο ή και ηρωικό μπορεί. Στην πραγματικότητα, όμως, ίσως δεν είναι οι μεγάλες πράξεις που οδηγούν στις αλλαγές, αλλά οι πολλές μικρές και συλλογικές.

Το «κανένας μόνος του» σκεφτήκαμε ότι ταιριάζει και στη λογοτεχνική μας έκφραση και δημιουργία. Έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον να γράφουμε, να στήνουμε και να διακινούμε τα δικά μας γραπτά, να τα βλέπουμε να γίνονται βιβλία και να τα καμαρώνουμε όλοι μαζί.

Είμαστε ένας αρχικός πυρήνας που αποτελείται από τρία άτομα, τον Θωμά Αρμπιλιά, τον Μπάμπη Κολτράνη και τη Χαρά Παπαδοπούλου. Η ομάδα μας έχει ανοιχτά χαρακτηριστικά και ο κύριος συνεκτικός της κρίκος είναι οι μεταξύ μας σχέσεις, που προϋποθέτουν την εμπιστοσύνη και πηγάζουν και από την κοινή μας κουλτούρα. Στην κουλτούρα αυτή εντάσσεται και η επιθυμία μας για εκδόσεις με αισθητική και καλή ποιότητα τόσο στο περιεχόμενο όσο και στη μορφή. Για την προσεγμένη σχεδίαση και την αισθητική της έκδοσης εγγυάται ο Φίλιππος Γαρδέλης, φίλος που σχεδιάζει και σελιδοποιεί τα βιβλία μας, πλαισιώνοντας και ενθαρρύνοντας έτσι το εγχείρημα.

Προφανώς και δεν φιλοδοξούμε στη συμμετοχή σε κάποιον λογοτεχνικό κανόνα, εξάλλου, αν αυτά που γράφουμε έχουν κάποια αξία, αυτή θα είναι αν κι εσείς βρείτε κάπου τον εαυτό σας και τις σκέψεις σας μέσα στα κείμενά μας. Ιδού και πάλι η μαγική συνάντηση. Οι ιστορίες των ανθρώπων και η αφήγησή τους δίνουν στο άτομο φωνή και αξιοπρέπεια, και αυτός είναι ακόμη ένας λόγος για να ακούγονται. Και γιατί όχι και οι φανταστικές, ή οι μετρίως αληθινές.

Άλλος ένας λόγος που μας οδήγησε να διαλέξουμε αυτόν το δρόμο, της συλλογικής και ατομικής έκφρασης ταυτόχρονα, σε μια ευτυχή εκδοχή τους, είναι για να έχουμε την ευκαιρία εμείς και άλλοι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά σε αυτά που πιστεύουμε και μας εκφράζουν να καταφέρουν να βγάλουν από τα συρτάρια τους τετράδια και από τους υπολογιστές αρχεία με τα γραπτά τους, χωρίς να χρειάζεται να ξοδέψουν μια περιουσία σε εκδοτικούς οίκους, που έχουν κάνει μόδα την έκδοση πρωτοεμφανιζόμενων με το αζημίωτο, σε μια σχέση σχεδόν εκμεταλλευτική.

Είμαστε ανοιχτοί σε όσους και όσες θέλουν να βγάλουν τη δουλειά τους προς τα έξω, πάντα με κριτήριο τη συνεργατικότητα, τις κοινές καταβολές και τη διάθεση για προσωπική εργασία, ακόμη κι αν δεν έχουν τη θέληση ή τη δυνατότητα να ενταχτούν μακροπρόθεσμα στο εγχείρημα ως νέα ενεργά μέλη. Βέβαια, δεν είναι απίθανο η πρότασή μας να ανοίξει και σε άλλους την όρεξη για κάτι ανάλογο δικό τους.

Όταν συμμετέχει πάντως κανείς μαζί με τους άλλους σε όλα τα στάδια της παραγωγής, δεν φέρει πια τον βαρύ τίτλο ενός διανοούμενου ή συγγραφέα ή ποιητή. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για να είμαστε εκτός πραγματικότητας τόσο όσο χρειάζεται για να διατηρούμε τη δημιουργική μας φαντασία, αλλά και να μην παίρνουν τα μυαλά μας αέρα.

Απόφασή μας είναι να δώσουμε έμφαση στη διανομή των εκδόσεών μας χέρι με χέρι. Εντούτοις, θεωρούμε πως σημαντική και ενισχυτική του εγχειρήματός μας είναι η συνεργασία μας με ομάδες και βιβλιοπωλεία που προωθούν αυτόνομες και ανεξάρτητες εκδόσεις, γι’ αυτό και δεν διαλέξαμε να δώσουμε αντίτυπά μας σε μεγάλα βιβλιοπωλεία.

Οι εκδόσεις μας διακινούνται σε ενιαία τιμή, τέτοια που να μας επιτρέπει να συνεχίσουμε από την πρώτη και στις επόμενες. Διαλέξαμε την ενιαία τιμή γιατί μας ταιριάζει ως εγχείρημα. Διακριτικό χαρακτηριστικό γνώρισμα της ομάδας μας είναι ότι στην ουσία η μια έκδοση θα χρηματοδοτεί την επόμενη, οπότε δεν υπάρχει προσωπικό όφελος, καθώς δεν θέλουμε να βιοποριστούμε από αυτό το εγχείρημα. Ό,τι έχουμε ως έσοδο, δηλαδή, πηγαίνει στο κόστος της επόμενης έκδοσης. Δεν επιδιώκουμε σε καμία περίπτωση να προσθέσουμε άλλον ένα εκδοτικό οίκο στους ήδη υπάρχοντες, γι’ αυτό και δεν μπήκαμε στη διαδικασία να αποκτήσουμε εμπορική ταυτότητα (ΑΦΜ κτλ.).

Κλείνοντας, θέλουμε να ξέρετε ότι είμαστε ανοιχτοί σε κάθε κριτική, καθώς και σε ιδέες και προτάσεις, τόσο σε επίπεδο συζήτησης όσο και με τα προσφερόμενα ηλεκτρονικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου μας βρίσκετε.

Οι Εκδόσεις των Άλλων
ekdoseistonallon.wordpress.com

Η ομάδα αυτομόρφωσης της Aυτοδιαχειριζόμενης Δανειστικής Βιβλιοθήκης ξεκινάει να διαβάζει το έργο του Antonio Gramsci “Για τον Μακιαβέλι, για την πολιτική και για το σύγχρονο κράτος”. Η μελέτη του συγκεκριμένου έργου γίνεται στο πλαίσιο του κύκλου συζητήσεων για το Κράτος, μετά τον “Ηγεμόνα” του Machiavelli, τη “Δεύτερη Πραγματεία περί Κυβερνήσεως” του John Locke, το “Κοινωνικό Συμβόλαιο ή Αρχές Πολιτικού Δικαίου” του J. J. Rousseau, την “Πολιτική Πραγματεία” του Baruch Spinoza, τον “Λεβιάθαν” του Thomas Hobbes, τα “Το Κράτος και ο Ιστορικός του Ρόλος” και “Αλληλοβοήθεια” του Pyotr Kropotkin και τα «Θεός και Kράτος» και «Kριτική της Yπάρχουσας Kοινωνίας» του Mikhail Bakunin, την “Έκκληση για Σοσιαλισμό” και το “Μήνυμα του Τιτανικού” του Gustav Landauer, τα «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», «Ο Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία» και το «Για το Εβραϊκό ζήτημα» του Karl Marx και το «Κράτος & Επανάσταση» του Β.Ι. Λένιν.

Η ομάδα είναι ανοικτή, πέρα από τα μέλη της ΑΔΒ, αρκεί να δηλωθούν συμμετοχές στο πρώτο μάζεμα που θα γίνει τη Δευτέρα 28 Μάρτη στις 20.30 στο Αυτόνομο Στέκι. Στο πρώτο αυτό μάζεμα θα καθοριστεί και η μέρα και ώρα που θα συναντιόμαστε.

Ομάδα Αυτομόρφωσης,
Αυτοδιαχειριζόμενη Δανειστική Βιβλιοθήκη

Προβολή: Cloud Atlas (172 λεπτά)
ώρα έναρξης 20:30 (αυστηρά)
για την οικονομική ενίσχυση του στρατοδικείου
του ολικού αρνητή στράτευσης Γ. Τσιτσιά

Έξι διαφορετικές ιστορίες, από τον Ειρηνικό του 1849 μέχρι τη Χαβάη
ενός μετα-αποκαλυπτικού μέλλοντος,
ενώνουν την κοινή μοίρα των ανθρώπων στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.

Αλληλεγγύη με τους ολικούς αρνητές στράτευσης
Κανένας φαντάρος ποτέ και πουθενά!

αρνητές/τριες