Ακολουθεί κείμενο μελών μας (ΣΒΕΜΚΟ) και εργαζομένων σε ΜΚΟ, οι οποίες δραστηριοποιούνται στην Ειδομένη τουλάχιστον το τελευταίο επτάμηνο.
Τα κύματα προσφύγων ήταν γεγονός στο χωριό της Ειδομένης από πολύ νωρίτερα, ωστόσο η δράση των ΜΚΟ οργανώθηκε πιο συστηματικά από το Σεπτέμβρη του 2015. Οι οργανώσεις αρχικά παρατηρώντας τις ενέργειες εθελοντών και αλληλέγγυων πολιτών στα σημεία διαφυγής ανέλαβαν βαθμηδόν καθήκοντα στο πεδίο δράσης, καταλήγοντας σήμερα να έχουν αναλάβει εργολαβικά την κάλυψη η κάθε μία ενός τομέα αναγκών (διανομή φαγητού, καταγραφή περιστατικών, φύλαξη ανηλίκων), εκτοπίζοντας κατά κάποιο τρόπο τους εθελοντές και αλληλέγγυους, που λόγω και της αύξησης του πληθυσμού των προσφύγων δεν ήταν σε θέση να καλύψουν το σύνολο των αναγκών.
Η παρουσία των προσφύγων στην Ειδομένη άνοιξε ένα τεράστιο πεδίο επιχειρηματικής δραστηριότητας για τις διάφορες οργανώσεις, κυβερνητικές και μη, όσο και για ιδιωτικές επιχειρήσεις και πάντα με την ανοχή ως και την εύνοια των ελληνικών αρχών.
Για παράδειγμα, καθώς ο πληθυσμός στο λεγόμενο καταυλισμό στα σύνορα της Ειδομένης αυξανόταν και οι υπάρχουσες υποδομές ήταν ανεπαρκείς για τη φιλοξενία όλων, τα λεωφορεία που κατέφθαναν στο Νομό Κιλκίς παρέμεναν στάσιμα σε ένα ιδιωτικό πρατήριο βενζίνης περίπου 20χλμ μακριά από την Ειδομένη, το οποίο χρησίμευσε ως ενδιάμεσος προσωρινός σταθμός έως ότου μεταβούν στα σύνορα. Ωστόσο, καθώς διέσχιζαν τα σύνορα ολοένα λιγότεροι πρόσφυγες και με ολοένα επιβραδυνόμενους ρυθμούς, η προσωρινή παραμονή των προσφύγων στο πρατήριο διαρκούσε σταδιακά από πολλές ώρες ως πολλές μέρες, φέρνοντάς τους αντιμέτωπους με την κόπωση, το κρύο, την πείνα και μία σειρά δυσκολιών που σχετίζονταν άμεσα με την έλλειψη καταλύματος .
Σε απόπειρες εθελοντών, αλληλέγγυων πολιτών αλλά και εργαζομένων σε ΜΚΟ να προσεγγίσουν το πρατήριο για να μοιράσουν τρόφιμα στους πρόσφυγες, ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης αρνήθηκε, επικαλούμενος το δικαίωμα προστασίας του κέρδους και της επιχείρησής του. Η μοναδική επιλογή που έμενε για τους πρόσφυγες ήταν η κατανάλωση των προϊόντων που πωλούνταν στο πρατήριο, το οποίο έλαβε διαστάσεις μονοπωλίου στην περιοχή. Η επιλογή των αρχών να παρατείνουν την αναμονή των ανθρώπων σε μία ιδιωτική επιχείρηση, η οποία μάλιστα αρνήθηκε την παροχή βοήθειας, εφόσον αυτή θα επέφερε ζημία στη δραστηριότητά της, δε μας αφήνει έκπληκτους…………………………..
Διαβάστε τη συνέχεια της ανακοίνωσης του Σωματείου Βάσης Εργαζομένων σε ΜΚΟ (ΣΒΕΜΚΟ) εδώ.