Ο Σκαντζόχοιρος επιμένει ότι είμαστε στην αυγή μιας καινούργια εποχής, αναστοχάζεται για να μπορέσει να συμμετάσχει ενεργά με την κριτική του στην διαμόρφωση της πραγματικότητας.
Σ’ αυτό το δεύτερο ταξίδι του έξι μήνες από τότε που άρχισε να περπατάει στον κόσμο των τυπωμένων σελίδων, κρατάει σταθερούς προσανατολισμούς. Η θεματολογία, η γραφή και φυσικά η αισθητική του περιοδικού δεν με απογοήτευσαν ούτε αυτή την δεύτερη φορά. Σε σχήμα τσέπης ώστε να συνδυάζεται η ανάγνωση των σύντομων σημειωμάτων με την μετακίνησης με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, μου αρκούνε τρεις με τέσσερις στάσεις του μετρό για να διαβάσω ένα από αυτά και να το έχω για τροφή για σκέψη στις πεζές μου διαδρομές σε μια πόλη που οι άνθρωποι συνθηκολογούν με την αναλλοίωτη πραγματικότητα. Κινώ σιγά σιγά από την σχέση της επιστήμης με την κριτική προς το φάντασμα του μεσαίωνα και την πάλη ανάμεσα στο φλόγιστρο και τον ζυγό. Ένώ τίποτα δεν με αφήνει να ξεχάσω το προμήνυμα κινδύνου του Βάλτερ Μπενγιαμιν ειδικά όταν αυτό έρχεται να μπει στην μάχη με υπαρξιακού όρους.
Ξανασκέφτομαι όλες τις ταινίες που έχεις δει με τον Μουρίκη κάτω από το πρίσμα που σου προσφέρει η Ασπασία Λυκουργίωτη.
Κατεβαίνω στην κόλαση για να εκστασιαστώ με την καταχθόνια χαρακτική μέθοδο του William Blake και να επιβεβαιώσω για μια ακόμα φορά ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να συνεχίσει να είναι και τεχνίτης για να μπορέσει να αναδείξει την διαλεκτική σχέση ύλης και πνεύματος: «ο Παράδεισος λαχταρά να δει τον εαυτό του σε υλική μορφή, ενώ ο κόσμος φιλοδοξεί να επανενωθεί με την πνευματική του ουσία» και αναρωτιέμαι αν τη φράση «Ο άνθρωπος επιστρέφοντας στην ένθεη φύση του- την οποία δόξασε ο Προμηθέας- θα αποκτήσει τη δύναμη να αντισταθεί στην παντοδυναμία του εξουσιαστικού θεού» θα μπορούσε να την έχει πει ο Λαντάουερ ή ο Μαρξ;
Διαβάστε τη συνέχεια της εισήγησης του Κώστα Σβόλη για την εκδήλωση της παρουσίασης του περιοδικού Σκατζόχοιρος: σημειώματα κριτικής που πραγματοποιήθηκε στο Αυτόνομο Στέκι την Παρασκευή 4/12 εδώ.