Παρά τις αρλούμπες που ακούγονται περί διαχειρισιμότητας του ΟΧΙ από το καθεστώς,
η κυβέρνηση διαχειρίζεται το ΝΑΙ και μάλιστα με εθνική ομοψυχία.
Tου Νώντα Σκυφτούλη (μέλος στην Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας).
Ολόκληρος ο οργανωτικός ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε να γίνει λαϊκός, μεγάλη αντιμνημονιακή παράταξη εθνική ΚΑΙ κυβερνώσα; Εγινε. Και να τώρα: η καθολική απογοήτευση και ο βοναπαρτισμός έχουν εγκατασταθεί για τα καλά στην κοινωνία.
Βοναπαρτισμός για τους «αμύητους» είναι η κατάσταση όπου τα συμφέροντα όλων των τάξεων των στρωμάτων των κομμάτων αλλά και των κινημάτων (κι ας κάνουν τον ψόφιο κοριό) διαθλώνται στο πρόσωπο του ηγέτη. Με δύο γλώσσες με δύο σκεπτικά, καθόλου εύκολος για εσωκομματικούς και εξωκομματικούς αντιπάλους. Μάλιστα.
Οι υπόλοιποι είναι αλήθεια ότι κάτι είχατε ακούσει από τον σύγχρονο κόσμο του αισθητού, αλλά η ιδεολογική ηγεμονία βλέπετε και η επιστημονικότητα (!!!) του ιστορικού υλισμού αυτή η φενάκη που και «γριές ομπυασμένες τις μετατρέπει σε καλλονές» και μας ταράξατε στον «εξηλεκτρισμό» και στον εθνικισμό, στις γνωστές φούσκες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Δεν μπορούμε εμείς, μπορεί το Κράτος. Οχι σχέδιο εξόδου, αλλά το κράτος θα τα κάνει όλα. Καλός ο Τσίπρας, αλλά τώρα που «έφυγε» από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι κακός. Δεν υπάρχει εναλλακτική; Πέσατε από τα σύννεφα; Δεν υπάρχει δικαιολογία. Πάλι από την αρχή δεν γίνεται. Οσοι το σκέφτονται ματαιοπονούν. Παρακολουθήστε λοιπόν πού θα τον πάει «ΤΟ ΚΥΜΑ» τον Αλέξη.
Οι υπόλοιποι, στα γνωστά ήθη της λέξης σύντροφος: μαχαιρώματα πισώπλατα, συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, φράξιες, ανταγωνισμοί και ό,τι άλλο διαθέτει η φαρέτρα της ιεραρχίας του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δηλαδή του συγκεντρωτισμού και της ιδεολογίας. Και αυτό συμβαίνει χρόνια είτε αφορά ένα αντάρτικο είτε μια συντροφική κουζίνα (γνωστά και πέραν της Αριστεράς). Αυτά.
Ολα αυτά όμως και πολλά άλλα που δεν μας επιτρέπει η έκταση του κειμένου να επεκταθούμε συγκροτούν την κοινοτοπία του καλού (μιας και το πρόσημο είναι αριστερό και καλά) εκτός από ένα: το ΟΧΙ.
Το ΟΧΙ που δεν ήταν διαχειρίσιμο. Και παρά τις αρλούμπες που ακούγονται περί διαχειρισιμότητας του ΟΧΙ από το καθεστώς, η κυβέρνηση διαχειρίζεται το ΝΑΙ και μάλιστα με εθνική ομοψυχία.
Σε αυτά τα καθολικά ΟΧΙ δεν συμμετέχουν όλοι, γιατί διαισθάνονται ότι αυτό που απελευθερώνει είναι πέρα από τις δυνάμεις τους. Και αυτή η πλειοψηφία που διαμορφώθηκε τρομοκράτησε και θα τρομοκρατεί πλέον τις ιθύνουσες τάξεις, τις κυβερνήσεις αλλά και τα συστημικά ανατροφοδοτούμενα κινήματα και όλους που έχουν να χάσουν την ιδιωτική τους φύση ή τη βολική μιζέρια τους.
Δημιούργησε κοινωνικό και πολιτικό δεσμό για απρόβλεπτες μελλοντικές αναστατώσεις (που σύντομα θα δούμε).
Τώρα που αυτή η ψευτοπόλωση μνημόνιο-αντιμνημόνιο (αυτός ο ρεφορμισμός του υπάρχοντος) έχει οριστικά ξεπεραστεί και οι κονκισταδόρες της Αριστεράς επέστρεψαν από τον Ατλαντικό με βρεγμένα τουλάχιστον τα παπούτσια (για να πούμε και του στραβού το δίκιο που λένε όλοι) διακόπτοντας το σύντομο καλοκαίρι της Αριστεράς, θα επαναλάβω μερικά πράγματα που συλλογικά έχουν καταγραφεί γιατί η επανάληψη βοηθά στη μάθηση.
Αλλά προϋπόθεση η σύγχρονη αντιεξουσιαστική κριτική και ο αντίστοιχος σχεδιασμός του χώρου που διαπερνά χρόνια τώρα όλα τα οριζόντια εγχειρήματα στην Ευρώπη έξω από την αγορά το κράτος και τα κόμματα να είναι η επαρκής συνθήκη οποιασδήποτε κοινωνικής πρακτικής έξω από την ανάθεση. Και αυτή η σύγχρονη αναρχική-αντιεξουσιαστική κριτική όχι σαν αφήγημα αλλά σαν κοινωνικό πράττειν αποκατάστασης του αισθητού κόσμου.
1. Το Πέρα από την ΕΥΡΩΠΗ υποδηλώνει ότι η Ευρώπη δεν είναι δημοκρατική. Εδώ και χρόνια έχει εγκατασταθεί το καθεστώς του ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ με αιχμή του δόρατος το κράτος ελέγχου και τους νόμους-φίμωτρο.
Όχι, δεν έχει σχέση με τον παλιό ολοκληρωτισμό της ιδεολογίας και της παραγωγής αφαιρέσεων που νομιμοποιούνταν από τη φύση ή την κοινωνία. Πρόκειται για τον σύγχρονο ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ όπου ο ρόλος της ιδεολογίας αντικαταστάθηκε με τον ρόλο της οικονομίας του χρήματος και των αγορών ως φυσική νομοτέλεια.
Ο ολοκληρωτισμός είναι ένα πλαίσιο που ΔΕΝ διαπραγματεύεται. Αποδιοργανώνεται ή καταστρέφεται.
Και οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι έχουν τρομάξει από τον Λεβιάθαν που από τον ΧΟΜΠΣ και μετά οικοδομούν.
Να επαναφέρουμε την αστική δημοκρατία είναι ματαιοπονία μιας επανάληψης.
Ήρθε ο καιρός για τη ριζοσπαστικοποίηση της δημοκρατίας και να μιλήσουμε ανοικτά για την Άμεση δημοκρατία εκτοπίζοντας τον μύθο της ανάθεσης.
2. Η κοινωνική οικονομία που ανακάλυψε πρόσφατα η Αριστερά και άλλοι δεν θα κρατικοποιηθεί και οι προσπάθειες κομματικοποίησης και κρατικοποίησης θα μας βρουν μπροστά τους. Αυτοθέσμιση όλων των εγχειρημάτων τυπικών και άτυπων έξω από το κράτος και τους ιδιώτες και ό,τι αφορά τα εγχειρήματα αυτά καμιά μεσολάβηση από υπουργεία, δήμους και λοιπούς συγγενείς.
Για εμάς τα εγχειρήματα κοινωνικής οικονομίας που πρώτοι τα εισαγάγαμε πολιτικά στην Ελλάδα είναι το ορμητήριο, το έδαφος, μιας αναμέτρησης με το υπάρχον κοινωνικό-οικονομικό σύστημα που διεξάγεται καθημερινά με το εντός και το εκτός αυτής της διαδρομής. Δεν αρκεί η τροποποίηση του παλιού νόμου όπως έγινε με τις καθαρίστριες και την ΕΡΤ, αλλά η ενεργός συμμετοχή και η ΔΙΚΤΥΩΣΗ από τα κάτω.
3. Η αναδιάρθρωση των γεωργικών καλλιεργειών τώρα, με βάση τη βιοποικιλότητα, η απεξαρτημένη τοπική καλλιέργεια, τα νέα μοντέλα συνεργατικής συνείδησης, τα σύγχρονα μοντέλα οριζόντιας διακίνησης των προϊόντων είναι η απάντηση στα πολυεθνικά λόμπι αγροεφοδίων, παραγωγής και εμπορίας τροφίμων. Διεπαγγελματικές ελεύθερες ενώσεις αγροτών, γεωπόνων, ειδικών τεχνολόγων, καταναλωτών, σε τοπικό επίπεδο, με αντικείμενο τον τοπικό γεωργικό σχεδιασμό και την ορίζοντια διακίνηση των προϊόντων. Αυτά αφορούν τους νέους και εκεί απευθυνόμαστε για μια νέα αθωότητα στη γεωργική παραγωγή.
Συνοψίζοντας: Τα μεγάλα μέτωπα που είναι το νερό και τα φράγματα, η ενέργεια, τα απορρίμματα, ο επανοικειοποιημένος δημόσιος χώρος, τα σύγχρονα υλικά, κοινωνικά και διανοητικά Κοινά, η αλληλέγγυα και συνεργατική οικονομία, η άμεση διάθεση αγαθών, η Χαλκιδική, η ΒΙΟΜΕ, η αυτοδιαχείριση όλων των οπτικοακουστικών μέσων και οι ψηφιακές άδειες δεν καλύπτονται απ’ την επίκληση της νομιμότητας, γιατί ο ίδιος ο αγώνας έχει δημιουργήσει το δικό του δίκαιο και θέτει σοβαρά προβλήματα στο πρόταγμα της ανάπτυξης και στις επενδύσεις.
Οι νέες επαναστάσεις έχουν ξεκινήσει, ο σχεδιασμός του χώρου (χωρικότητας) και της εξόδου από τον κρατισμό και τον καπιταλισμό προϋπόθεση στερέωσης της επερχόμενης γενικευμένης αυτονομίας.
ΥΓ.: Κύριε Πανούση, στις 18-25 Αυγούστου θα είμαστε στην Ιερισσό και θα κάνουμε βόλτα στις Σκουριές. Επιτρέπετε;
Αναδημοσίευση από efsyn.gr .