«Το ένα δέκατο του 8»:
έφταιγε η μουσική που άκουγε από μικρός…
Του Κώστα Σβόλη
Διαβάζοντας το πρώτο μυθιστόρημα του βα.αλ., το μόνο που δεν μπόρεσα να αποκρυπτογραφήσω ήταν ο παράξενος τίτλος του. Το ένα δέκατο του 8. Πρέπει κανείς να το διαβάσει οποιοσδήποτε, αλλά μόνο αν, είναι λάτρης του αιρετικού αστυνομικού μυθιστορήματος. Ξέρετε, αυτού του είδους λογοτεχνίας που οι μπάτσοι είναι, σχεδόν πάντα, κακοί, ανύπαρκτοι ή στην καλύτερη περίπτωση αδιάφοροι, που το happyend είναι apriori απαγορευμένο και οι σφαίρες πέφτουν σαν χαλάζι, στη συγκεκριμένη περίπτωση χορεύοντας στους ρυθμούς του garage και του rock n” roll.
Ο βα.αλ. γράφει με μαεστρία ένα εξωπραγματικό «προλεταριακό» νουάρ, με άφθονες ρεαλιστικές αναφορές στη σύγχρονη κοινωνική συνθήκη της Ελλάδας. Ναρκέμποροι, μαυραγορίτες, μπράβοι, χρυσαυγίτες και μπάτσοι, που κάνουν πλάτες με το αζημίωτο, αποτελούν ένα παράλληλο σύμπαν από αυτό που ζει ο Νικήτας, ως ένας κακοπληρωμένος πρεκάριος, οδηγός φορτηγού σε μια εταιρία.
Το πέρασμά του σε αυτό το παράλληλο σύμπαν θα γίνει αναπάντεχα, αλλά στην πραγματικότητα χωρίς να προβάλει αντιστάσεις. Δεν είναι μόνο οι συγκυρίες, που θα τον οδηγήσουν να βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο, αλλά και οι δικές του επιλογές. Ο συγγραφέας, ακολουθώντας το «φορμάτ» των νουάρ, θα κατασκευάσει έναν ακόμα «μοναχικό λύκο», ο οποίος θα αποφασίσει να καθαρίσει μόνος του, ακόμα και εάν χρειαστεί να τα κάνει όλα πουτάνα. Όσο όμως ο Νικήτας μπλέκεται σε αυτό το δαιδαλώδες παράλληλο σύμπαν, αρχίζει κανείς να αμφιβάλει εάν η κινητήριος δύναμη είναι το αρχικό κίνητρο της εκδίκησης για τη δολοφονία της κοπέλας του. Σε κάθε στροφή που παίρνει, σε κάθε ξέφρενο κυνηγητό, μεταμορφώνεται, από θύμα μετατρέπεται σε θύτης, από κυνηγός της αλήθειας σε δολοφονική μηχανή. Τα περάσματα κλείνουν γύρω του και, αντί να αναζητήσει την έξοδο κινδύνου, χώνεται στα σκατά μέχρι το κεφάλι. Η γεύση του αίματος και η μυρωδιά από το μπαρούτι ξυπνάνε μέσα το ένστικτο του θανάτου και ο οργισμένος Βαλκάνιος στις αρχές του 21ου σαν παγιδευμένο αγρίμι ξεγλιστρά, για να αναζητήσει το δόκανο στην επόμενη συνοικία του κέντρου της Αθήνας, Κυψέλη, Γαλάτσι, Πατήσια. Χάνει το μέτρο, καθώς μετρά αντίστροφα.
Η γραφή του βα.αλ. παραμένει πιστή στο στιλ και το ύφος του νουάρ από την αρχή μέχρι το τέλος. Τα κλισέ είναι επιλεγμένα προσεκτικά και τοποθετημένα εύστοχα μέσα στην πλοκή. Δεν είναι υπεκφυγές μιας αδύναμης γραφής, αλλά μια συνειδητή επιλογή για τη συγγραφή ενός καλού κλασικού νουάρ. Το μόνο ίσως αδύναμο σημείο «οι σκηνές σεξ», που είναι παραπάνω περιγραφικές από όσο χρειαζόταν, και καθόλου υπαινικτικές.
Όπως κάθε αξιόλογο μυθιστόρημα του είδους, θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει μια πολύ καλή ταινία με ένα υπέροχο soundtrack, ένα δείγμα του οποίου μπορείτε να ακούσετε εδώ: https://www.mixcloud.com/zoundmine/το-ένα-δέκατο-του-8-eight-track-edition/
Το ένα δέκατο του 8 κυκλοφορεί από τις πολύ ενδιαφέρουσες κινηματικές εκδόσεις Κινούμενοι Τόποι και είναι το πρώτο μυθιστόρημα που εκδίδουν. Ο βα.αλ.γεννήθηκε το 1977 στην Κέρκυρα και σπούδασε κοινωνικός λειτουργός στο Ηράκλειο Κρήτης, έχει κάνει καμά δεκαριά δουλείες του ποδαριού, όπως όλοι μας, και βγάζει πολύ όμορφες φωτογραφίες. Του την έχουμε στημένη στη γωνία, περιμένοντας το επόμενο λογοτεχνικό του πόνημα.