Συνοπτική παρουσίαση του βιβλίου
Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι αποτέλεσμα της δουλειάς ενός δικού μας ανθρώπου που δεν είναι ειδικός επιστήμονας, δεν διεκδικεί καμιά ιστορική αντικειμενικότητα αλλά ως μάχιμος αγωνιστής συνθέτει με αξιοθαύμαστη μεθοδολογία την αφήγηση ενός -αποσιωπημένου φυσικά από την επίσημη ιστοριογραφία – επεισοδίου από τους ταξικούς αγώνες που δόθηκαν στην ελλάδα του μεσοπολέμου. Και σ’ αυτή την καταγραφή είναι πρόδηλη η περηφάνια της υποκειμενικότητας του γράφοντος ως ανθρώπου που αναγνωρίζει εαυτόν στην εργατική τάξη τόσο καθ’ εαυτή όσο και δι’ εαυτή κι αυτό πολύ μας αρέσει! Από την άλλη προσεγγίζει με νηφαλιότητα τα στοιχεία εκείνα που καθόρισαν τη δυναμική των δυο οργανώσεων αλληλεγγύης τοποθετώντας τες στην ιστορική συγχρονία μιας ελπιδοφόρας αλλά και ταραγμένης περιόδου του επαναστατικού ρεύματος. Δεν αποσιωπά μεν τις οδυνηρές πτυχές τους αλλά αντιμετωπίζει το υλικό του με τη στοργή και την τρυφεράδα που αρμόζει σε εκείνους που μιλούν για τους μακρινούς προγόνους τους δίχως εξιδανικεύσεις αλλά και χωρίς την αυταρέσκεια του διδακτισμού που συχνά ακολουθεί την ανάλυση προγενέστερων εποχών, αυταρέσκεια βασισμένη στη βεβαιότητα του συντελεσμένου γεγονότος, αν μπορεί να υπάρχει κάποια τέτοια βεβαιότητα…
Στο βιβλίο λοιπόν παρουσιάζονται οι οργανώσεις Εργατική βοήθεια και Κοινωνική Αλληλεγγύη μέσα από ενδιαφέρουσες και εύστοχες θεματικές που αφορούν την ίδρυση, την οργανωτική δομή τους, τον τρόπο με τον οποίο αναπτύχθηκαν, τις μεθόδους εξασφάλισης των πόρων τους, την καταστολή που δέχτηκαν, τη σχέση τους με αυτό που εύστοχα αποκαλείται «οι άλλοι» και αφορά μειοψηφικές πολιτικές τάσεις και γραμμές του ελληνικού ταξικού επαναστατικού ρεύματος, τις διεθνείς διασυνδέσεις τους αλλά και τις καθαρά πολιτικές πρωτοβουλίες που κατά καιρούς πήραν.
Πρόκειται για δυο οργανώσεις ταξικής αλληλεγγύης που έδρασαν την περίοδο του μεσοπολέμου και οι οποίες παρά τις επί μέρους διαφορές τους έθεσαν με ξεκάθαρο τρόπο στην εργατική τάξη το καθήκον των εκμεταλλευόμενων να αλληλοϋποστηρίζονται σε ένα περιβάλλον έντονων ταξικών συγκρούσεων και οξυμμένης κρατικής καταστολής, της επονομαζόμενης «λευκής τρομοκρατίας». Η αλληλεγγύη αυτή, απαραίτητη είτε ως μέσο επιβίωσης των αγωνιζόμενων και χειμαζόμενων από την κρατική τρομοκρατία κομματιών της εργατικής τάξης, είτε ως αναγκαία συνθήκη για τη φυσική επιβίωση του ίδιου του εργατικού πληθυσμού σε περιόδους βίαιων αποκλεισμών του από τα πιο στοιχειώδη μέσα κοινωνικής αναπαραγωγής του, είναι κατηγορικά διάφορη και εξ αρχής προγραμματικά διακηρυγμένη ως ανταγωνιστική της «αστικής φιλανθρωπίας».