…Εν αρχή είναι η ζωή. Κι όταν λέμε ζωή, δεν εννοούμε βέβαια μια στοιχειώδη επιβίωση, μια «γυμνή ζωή», μια «ζωή» υπό αίρεση, μια «ζωή» υπό το καθεστώς του φόβου και της απειλής της θανάτωσης (όπου θανάτωση εννοούμε, συμφωνώντας με τον Φουκώ, όχι μόνο την άμεση δολοφονία, αλλά και όλες τις μορφές έμμεσης δολοφονίας: έκθεση σε θανάσιμο κίνδυνο, πολλαπλασιασμός των θανάσιμων κινδύνων, πολιτικός θάνατος, εξοστρακισμός, απόρριψη, αποκλεισμός, βίαιη αφομοίωση, στρατοαστυνομική διαχείριση, απόγνωση και απελπισία, οριακή επιβίωση κ.λπ.). Υπάρχει λοιπόν μια απόσταση που μας χωρίζει από τους μετανάστες, μια ριζική ετερότητα, κι αυτή δεν είναι άλλη από την ιδιότητα του πολίτη. Αυτή η αφηρημένη ιδιότητα που τόσο κατακεραυνώθηκε από ριζοσπάστες -και ορθά-, ενέχει καλώς ή κακώς και κάποια «προνόμια»…
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο Κάποιες σκόρπιες σκέψεις για τα «θεμέλια» της πράξης μας