Την Τετάρτη 22 Οκτώβρη, μετά την πορεία ενάντια στην κατάργηση της
κυριακάτικης αργίας, στρώνουμε τα τραπέζια μας στο Αυτόνομο Στέκι.

Τα έσοδα από το κουτί μας θα δοθούν ως έμπρακτη οικονομική ενίσχυση
στο Συντονιστικό Δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας
και στα “απελευθερωμένα” ωράρια.

Συλλογική Κουζίνα της Τετάρτης.

Κάλεσμα για μια διεθνή συνάντηση για τη δημιουργία
του Μπλοκ για την Ολοκληρωμένη Επανάσταση.

Αυτό είναι ένα κάλεσμα για όλα τα άτομα, τις συλλογικότητες και
τους λαούς του κόσμου που εργάζονται για τη δημιουργία μιας άλλης
κοινωνίας από τα κάτω, με σκοπό να πραγματοποιηθεί μια διεθνή
συνάντηση. Ο στόχος είναι να δημιουργηθεί το Μπλοκ για την
Ολοκληρωμένη Επανάσταση.

Πλαίσιο
Πολλοί από εμάς συμφωνούμε στις μέρες μας ότι ο τρόπος κοινωνικής οργάνωσης που έχει εγκαθιδρυθεί στις περισσότερες περιοχές του πλανήτη μας οδηγεί σε κρίσεις σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, αποσυνδέοντάς μας από την λήψη αποφάσεων ζωτικής σημασίας σε σχέση με την κοινωνία, υποβιβάζοντάς μας σε μια μορφή νομίσματος ως εργατικό
δυναμικό, ενώ μας εξατομικεύει, μας αποξενώνει και καταστρέφει όλες τις μορφές ζωής και τους πόρους της Γης. Θεωρούμε πως αυτή η καταστροφή, το εσωτερικό μας κενό και ο
διαχωρισμός από αυτό που θα μπορούσε να γίνει ο καθένας μας, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα κάποιων κακών ηγεμόνων ή κάποιων αδίστακτων καπιταλιστών αλλά κάτι εγγενές στο σύστημα, που φτάνει μέχρι τους θεσμούς και τις αξίες της
κυριαρχίας που το διαμορφώνουν. Η κυριαρχία είναι υπακοή, που ασκείται μέσω της εξουσίας και εκδηλώνεται με εμφανή τρόπο στο μονοπώλιο της φυσικής βίας (γενοκτονίες, δολοφονίες, βασανιστήρια, καταστολή, κ.λπ. που ασκούν οι δυνάμεις καταστολής), και με έναν πιο αποδεκτό τρόπο δια μέσου άλλων μορφών δομικής βίας και
κοινωνικού ελέγχου: μισθωτή εργασία, ατομική ιδιοκτησία, ΜΜΕ, διαφημίσεις, πατερναλιστικές κοινωνικές υπηρεσίες κ.λπ.
Σε γενικές γραμμές, μπορούμε να πούμε ότι η κυριαρχία και η συγκέντρωση εξουσίας αυξάνονται όλο και περισσότερο στις περισσότερες περιοχές του κόσμου.

Διαβάστε τη συνέχεια του καλέσματος.

Άκολουθεί το κείμενο της Συνέλευσης Φοιτητών/Καθηγητών του Ινστιτούτου Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών Επιστημών (ICSYH) του πανεπιστημίου της Πουέμπλα (BUAP) του Μεξικού σχετικά με τις δολοφονίες/απαγωγές φοιτητών στο Γκερέρο του Μεξικού:

χρι σήμερα και κανείς δεν γνωρίζει πού βρίσκονται, παρά τις αγωνιώδεις εκκλήσεις γονιών, συγγενών, καθηγητών και μεγάλου αριθμού αλληλέγγυων ώστε να βρεθούν ζωντανοί, καθώς και τις υποτιθέμενες αντίστοιχες ενέργειες των δημοτικών αρχών της Πολιτείας του Guerrero.

Η αστυνομική βία έχει υπερβεί κάθε όριο! Η οργή και η αγανάκτησή μας ξεσπάει μπροστά στον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει τα κυρίαρχα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα  ενάντια στον μεξικανικό λαό. Τα συνεχή εγκλήματα, τώρα προς τους φοιτητές (νορμαλίστας) της Αγιοτσινάπα, με σειρά επιθέσεων και δολοφονιών ενάντια σε πολλούς από εμάς, μπορούν να γίνουν κατανοητά μέσα στο πλαίσιο της όξυνσης του αυταρχισμού, ελέγχου, υποταγής που προσδιορίζεται από το τρίπτυχο: μαφιόζικο κράτος – κεφάλαιο – ναρκοβιομηχανία. Οι πρόσφατες θηριωδίες  της κρατικής καταστολής δείχνουν ξεκάθαρα ότι μέσα στο νεοφιλελεύθερο σχέδιο της καπιταλιστικής αγοράς δεν υπάρχει χώρος για κανέναν εκτός από την υποταγμένη εργατική δύναμη!

Ο κοινωνικός αγώνας των αγροτικών παιδαγωγικών σχολών (Νορμάλες) είναι μέρος μιας παράδοσης αντίστασης που εκτείνεται σε όλο το Μεξικό και την οποία το κράτος/κεφάλαιο πάντοτε προσπαθούσε να εξαφανίσει. Τώρα είναι εμφανές πως έχει πραγματικά τελειώσει οποιαδήποτε ανοχή απέναντι στους αγώνες και πως οι κοινωνικές διαμαρτυρίες αντιμετωπίζονται με σφαίρες! Θεωρούμε τον εαυτό μας ενεργό κομμάτι αυτής της παράδοσης, με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.

Γνωρίζουμε πως οι επιθέσεις ενάντια στον μεξικανικό λαό, την Λατινική Αμερική και τον υπόλοιπο τον κόσμο, ανταποκρίνονται στην επιτακτική ανάγκη του κεφαλαίου να αναδιαρθρωθεί και να βρει λύσεις στην κρίση αναπαραγωγής του.
Η εμπορευματοποίηση των ζωτικών μας χώρων, η σύνδεση της βιομηχανίας-αγοράς των ναρκωτικών με τις πολυεθνικές, η εξαφάνιση ολόκληρων χωριών από αναπτυξιακά έργα τεράστιας εμβέλειας, η στρατιωτικοποίηση, οι κρατικές μεταρρυθμίσεις για την πλήρη ιδιωτικοποίηση της υγείας, της εκπαίδευσης κλπ. είναι μέρος της προσπάθειας αναδιάρθρωσης που βάζει σε κίνδυνο τη ζωή όλων μας. Συμμετέχουμε στον αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και για την οργάνωση διαφορετικών μορφών αναπαραγωγής της ζωής. Να βάλουμε φρένο στην εμπορευματοποίηση της ζωής μας και τη δολοφονική βία του κράτους.

Η πάλη για τη ζωή είναι το στοιχείο σύγκλισης ανάμεσα στις πολλαπλές εκφράσεις αντίστασης και αξιοπρέπειας που ξεδιπλώνονται σε ολόκληρο το Μεξικό. Να σταματήσει η καταστολή ενάντια στα λαϊκά κινήματα και τους κοινωνικούς αγώνες.

Είμαστε όλοι Αγιοτσινάπα!
Θέλουμε πίσω ζωντανούς τους αγνοούμενους φοιτητές!

18/10/2014.

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΑΡΓΙΑΣ
ΤΕΤΑΡΤΗ 22 ΟΚΤΩΒΡΗ, 18:00 ΧΑΥΤΕΙΑ (Σταδίου και Αιόλου)

Kαι την Κυριακή 2 Νοέμβρη απεργία στον κλάδο του εμπορίου.

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση
της Κυριακάτικης αργίας και τα “απελευθερωμένα” ωράρια.

Το 3ο Φεστιβάλ Αλληλέγγυας & Συνεργατικής Οικονομίας
θα πραγματοποιηθεί για τρίτη συνεχόμενη χρονιά
στο Πολιτιστικό Κέντρο Ελληνικού στις 10-11-12 Οκτώβρη.

Την Κυριακή στις 13.00 στην αίθουσα Γ το Αυτόνομο Στέκι
θα διοργανώσει εργαστήριο συζήτησης:
Κοινά, Κοινότητες Αγώνα και Αντικαπιταλιστικές στρατηγικές.

Οι ομάδες που συνδιοργανώνουμε και συμμετέχουμε στο Φεστιβάλ Αλληλέγγυας και Συνεργατικής Οικονομίας δεν περιμένουμε να εξαργυρώσουμε με ψήφους, μελλοντικές απολαβές ή κοινωνική αναγνώριση τη δράση μας, όπως διάφορες φιλανθρωπικές ή μισάνθρωπες οργανώσεις που διατυμπανίζουν τη δήθεν κοινωνική δράση τους. Βαθιά επιδίωξη μας είναι η δημιουργία κοινωνικών, και άρα και οικονομικών, δομών με γνώμονα τον άνθρωπο και όχι το κέρδος. Όχι μόνο δεν προσδοκούμε την προ-μνημονίου εποχή αλλά αντίθετα έχουμε το βλέμμα στραμμένο στην ενίσχυση της αυτοοργάνωσης, της αυτάρκειας και της πραγματικής ευημερίας ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των οικονομικών δεικτών.

Το πρώτο και το δεύτερο Φεστιβάλ Αλληλέγγυας και Συνεργατικής Οικονομίας που πραγματοποιήθηκε με ευρεία συμμετοχή, μας άφησε χαμόγελα, πολλή τροφή για σκέψη και όρεξη για περισσότερη δράση. Σήμερα ετοιμαζόμαστε για τη συνέχεια της προσπάθειας αυτής με στόχο τη δικτύωση και την ανταλλαγή εμπειριών και προβληματισμών μεταξύ των ομάδων αλλά και την ενημέρωση των πολιτών για έναν κόσμο διαφορετικό, για έναν κόσμο, που δεν είναι απλά εφικτός και αναγκαίος, αλλά και υπαρκτός.

Περισσότερες πληροφορίες: http://www.festival4sce.org

Ογδόντα χρόνια μετά τη ματωμένη επανάσταση των «Κόκκινων Αστουριών», μια από τις ηρωικότερες και συνάμα τραγικότερες στιγμές του εργατικού ισπανικού κινήματος, η αξία της και τα διδάγματά της έρχονται επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε στο σήμερα.

Στις 5 Οκτωβρίου του 1934 ολόκληρη η Ισπανία συγκλονίζεται από την πανεθνική απεργία που έχουν κηρύξει τα συνδικάτα, οι εργατικές ενώσεις και τα κόμματα της Αριστεράς. Η χώρα δείχνει, και είναι, εξαιρετικά διχασμένη και η νεαρή Β΄ Ισπανική Δημοκρατία δεν μπορεί να συμβιβάσει την επαναστατική έξαρση του προλεταριάτου, το οποίο διεκδικεί αποφασιστικά καλύτερους όρους ζωής, αλλά ταυτόχρονα αναζητά με ζέση νικηφόρα άλματα στον ουρανό, και από την άλλη τη λυσσαλέα προσπάθεια της αστικής τάξης, των γαιοκτημόνων – φεουδαρχών και του κλήρου, οι οποίοι επί αιώνες νέμονται εξουσία και πλούτη να μην συμβιβαζοστούν με την παραμικρή απώλεια των προνομίων τους. Είχαν άλλωστε χάσει ήδη έναν από τους παραδοσιακούς πυλώνες εξουσίας, δηλαδή το θεσμό της βασιλείας.

Αυτή η μεταβατική αστική δημοκρατία, όπως τη βλέπουν τόσο τα πιο επαναστατικά όσο και τα πιο αντιδραστικά τμήματα των δύο αντιμαχόμενων στρατοπέδων, φυσικά γίνεται συνώνυμη του αστικού κράτους.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Μάκη Γεωργιάδη εδώ.

Εκδήλωση- Συζήτηση:
“Περιφερειακές συγκρούσεις & κοινωνικός ανταγωνισμός: το Ουκρανικό ζήτημα”
εισηγητές:
Α. Νοταράς (κοινωνικός ανθρωπολόγος) και
Κ.Ράπτης (Δημοσιογράφος) μέλος της αντιφασιστικής καμπάνιας για την Ουκρανία.

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου στις 20.00

Αυτόνομο Στέκι Ζ. Πηγής 95-97 & Ισαύρων

Το 2002, ο John Holloway εκδίδει ένα βιβλίο αναφοράς:
“Να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία.” Εμπνευσμένος από το ¡Ya basta! των ζαπατίστας, από την κοινωνική έκρηξη της Αργεντινή το 2001/2002, και το  κίνημα της αντι-παγκοσμιοποίησης, ο Holloway συζητά μια υπόθεση: δεν είναι η ιδέα της επανάστασης ή της αλλαγής του κόσμου που έχει αμφισβητηθεί από την κατάρρευση του αυταρχικού κομμουνισμού, αλλά η ιδέα της επανάστασης ως κατάληψης της εξουσίας και αυτή του κόμματος ως κατεξοχήν πολιτικού εργαλείου.

Μια άλλη έννοια σχετικά με την κοινωνική αλλαγή υποδεικνύεται από τα κινήματα, και γενικά από όλες τις, περισσότερο ή λιγότερο, ορατές πρακτικές που ακολουθούν μια διαφορετική λογική από αυτή του κέρδους: της διάρρηξης του καπιταλισμού, δηλαδή της δημιουργίας χώρων, στιγμών και δραστηριοτήτων που προεικονίζουν έναν διαφορετικό κόσμο. Εξεγερτικότητες σε κίνηση. Από αυτή τη σκοπιά, το ζήτημα της οργάνωσης δεν συμπίπτει πλέον με το κόμμα αλλά περνά μέσα από το ερώτημα του πώς αναγνωρίζονται και συγκλίνουν οι ρωγμές που προχωρούν σχίζοντας τον καπιταλιστικό ιστό.
(………………………………………………………………………………………….)

Αρχικά, John, θα ήθελα να σε ρωτήσω από πού προέρχεται, πού βασίζεται, η ηγεμονική ιδέα της επανάστασης κατά τον 20ο αιώνα, δηλαδή η ιδέα της κοινωνικής αλλαγής μέσω της κατάληψης της εξουσίας.

John Holloway: Νομίζω ότι το κεντρικό στοιχείο είναι η εργασία, η εργασία νοούμενη ως μισθωτή εργασία, δηλαδή, αποξενωμένη ή αφηρημένη εργασία. Η μισθωτή εργασία ήταν και είναι ηβάση του συνδικαλιστικού κινήματος, των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων –που ήταν η πολιτική τους πτέρυγα– και, επίσης, των κομμουνιστικών κινημάτων. Η έννοια αυτή διαμόρφωνε την επαναστατική θεωρία του εργατικού κινήματος: ο αγώνας της μισθωτής εργασίας ενάντια στο κεφάλαιο. Αλλά ο αγώνας της ήταν περιορισμένος, επειδή η μισθωτή εργασία είναι το συμπλήρωμα του κεφαλαίου και όχι η άρνηση της.

Δεν καταλαβαίνω τη σχέση ανάμεσα σε αυτή την ιδέα της εργασίας και στην επανάσταση μέσω της κατάληψης της κρατικής εξουσίας…

John Holloway: Ένας τρόπος για να κατανοηθεί αυτή η σχέση είναι ο εξής: αν ξεκινάς με βάση τον ορισμό της εργασίας ως μισθωτής ή αποξενωμένης εργασίας, ξεκινάς από την ιδέα ότι οι εργαζόμενοι είναι θύματα και αντικείμενα του συστήματος κυριαρχίας. Και ένα κίνημα που αγωνίζεται για να βελτιώσει της συνθήκες ζωής των εργαζομένων (που θεωρούνται θύματα και αντικείμενα) απευθύνεται άμεσα στο κράτος. Γιατί; Επειδή το κράτος, εξαιτίας του ίδιου του διαχωρισμού του από την κοινωνία, είναι ο ιδανικός θεσμός, εφόσον επιδίωξη είναι να εξασφαλιστούν οφέλη για το λαό. Έτσι σκέφτεται η παράδοση του εργατικού κινήματος και η παράδοση των αριστερών κυβερνήσεων αυτή τη στιγμή στην Λατινική Αμερική.

Αλλά δεν είναι η μόνη παράδοση για να σκεφτούμε την χειραφετητική πολιτική…

Διαβάστε τη συνέχεια της συνέντευξης εδώ.