Ογδόντα χρόνια μετά τη ματωμένη επανάσταση των «Κόκκινων Αστουριών», μια από τις ηρωικότερες και συνάμα τραγικότερες στιγμές του εργατικού ισπανικού κινήματος, η αξία της και τα διδάγματά της έρχονται επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε στο σήμερα.
Στις 5 Οκτωβρίου του 1934 ολόκληρη η Ισπανία συγκλονίζεται από την πανεθνική απεργία που έχουν κηρύξει τα συνδικάτα, οι εργατικές ενώσεις και τα κόμματα της Αριστεράς. Η χώρα δείχνει, και είναι, εξαιρετικά διχασμένη και η νεαρή Β΄ Ισπανική Δημοκρατία δεν μπορεί να συμβιβάσει την επαναστατική έξαρση του προλεταριάτου, το οποίο διεκδικεί αποφασιστικά καλύτερους όρους ζωής, αλλά ταυτόχρονα αναζητά με ζέση νικηφόρα άλματα στον ουρανό, και από την άλλη τη λυσσαλέα προσπάθεια της αστικής τάξης, των γαιοκτημόνων – φεουδαρχών και του κλήρου, οι οποίοι επί αιώνες νέμονται εξουσία και πλούτη να μην συμβιβαζοστούν με την παραμικρή απώλεια των προνομίων τους. Είχαν άλλωστε χάσει ήδη έναν από τους παραδοσιακούς πυλώνες εξουσίας, δηλαδή το θεσμό της βασιλείας.
Αυτή η μεταβατική αστική δημοκρατία, όπως τη βλέπουν τόσο τα πιο επαναστατικά όσο και τα πιο αντιδραστικά τμήματα των δύο αντιμαχόμενων στρατοπέδων, φυσικά γίνεται συνώνυμη του αστικού κράτους.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Μάκη Γεωργιάδη εδώ.