Ποιοι φοβούνται την Στρούγκα…;

Στις 10/11 δημοσιεύθηκε το σχέδιο τεχνικού προγράμματος και προϋπολογισμού του Δήμου Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας για το οικονομικό έτος 2015, το οποίο θα κατατεθεί προς ψήφιση στο επόμενο δημοτικό συμβούλιο. Είναι η πρώτη φορά που μπαίνει στον προϋπολογισμό του Δήμου κατ’ αυτό τον τρόπο, η κατεδάφιση της Στρούγκας.

Λίγες μέρες αργότερα κληθήκαμε να συμμετάσχουμε σε συζήτηση με τη δημοτική αρχή,«για να μας ενημερώσουν για τις προθέσεις τους σχετικά με το χώρο». Φυσικά στη συνάντηση δεν πήγαμε, γιατί η Στρούγκα, πάντοτε, απέναντι στις κλειστές συναντήσεις σε γραφεία δημάρχων, είχε να αντιτάξει τη δημόσια συζήτηση και την απεύθυνση στην τοπική κοινωνία της Φιλαδέλφειας.

Σίγουρα θα σπεύσουν να βρουν δικαιολογίες. Η ύπαρξη όμως, αυτή καθαυτή της κατεδάφισης, δείχνει την πολιτική βούληση του Δήμου. Η νέα δημοτική αρχή, που μετρά μόλις τρεις μήνες ζωής, δείχνει ότι θέλει να τελειώνει στα γρήγορα με τη Στρούγκα, γκρεμίζοντάς τη, για να μπορέσει μετά απερίσπαστη, να συνεχίσει το «έργο» της.

Η επίθεση αυτή δε μας εκπλήσσει. Έρχεται, μάλιστα, σε μία στιγμή που μόνο ως τυχαία δεν μπορεί να εκληφθεί. Από την άνοιξη του 2014, η Στρούγκα, αναλαμβάνοντας αρχικά πρωτοβουλίες με τη δράση της και στη συνέχεια συμμετέχοντας στο Συντονιστικό Κατοίκων Ν.Φ. – Ν.Χ. και γύρω περιοχών, δίνει έναν απ’ τους σημαντικότερους αγώνες που έχει δώσει στα σχεδόν έξι χρόνια λειτουργίας της, ενάντια στα επιχειρηματικά συμφέροντα και στον κατακερματισμό του Άλσους από τον μεγαλοεπιχειρηματία Μελισσανίδη. Στοχοποιήθηκε, χτυπήθηκε και τώρα ξαναχτυπιέται.

Με την επίθεση αυτή, επιβεβαιώνεται η πεποίθηση ότι η δημοτική αρχή του Βασιλόπουλου, έρχεται απλά να διαδεχτεί τις προηγούμενες, χωρίς να διαφοροποιείται στην πράξη σε τίποτα, όσο κι αν θέλει να πείσει για το αντίθετο. Αν τη δει κανείς και μέσα στο πλαίσιο των επιθέσεων που δέχονται η Βίλα Ζωγράφου και το «Πατινάζ» στο Αιγάλεω, από τις τοπικές δημοτικές παρατάξεις που στηρίχθηκαν από το ΣΥΡΙΖΑ, δε θα δυσκολευτεί να καταλάβει ότι πρόκειται για τη συνολικότερη πολιτική των παρατάξεων της «ριζοσπαστικής αριστεράς», απέναντι στις καταλήψεις και τους ελεύθερους χώρους. Με το που μύρισαν λίγο εξουσία, σπεύδουν να τσακίσουν οτιδήποτε μπορεί να τους δυσκολέψει ή να σταθεί απέναντί τους, ακριβώς όπως έκαναν οι προκάτοχοί τους.

Η Στρούγκα, όμως, είναι ένας χώρος ελευθερίας. Ένας χώρος έκφρασης, μέσα στην καρδιά της πόλης, ανοιχτός για όλους. Ένας χώρος πολιτικών και κοινωνικών δράσεων, που προτάσσει την αντίσταση, την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη.

Από το Μάρτη του 2009, νέοι άνθρωποι της περιοχής, ενεργοί στα κινήματα, με βλέψεις σε ένα καλύτερο αύριο, με εκατοντάδες ώρες εργασιών, μετέτρεψαν το χώρο της παλιάς ταβέρνας, από ερείπιο, σε έναν χώρο ζεστό, φιλόξενο και πάνω απ’ όλα ζωντανό. Από τότε και σε καθημερινή βάση, γίνονται ανοιχτές συνελέυσεις, πολιτικές εκδηλώσεις και συζητήσεις, συναυλίες και γλέντια οικονομικής ενίσχυσης, θεατρικές παραστάσεις, προβολές ταινιών, παιδικά εργαστήρια με δεκάδες γονείς και παιδιά.

Ένας χώρος σαν τη Στρούγκα, ριζοσπαστικός, ελεύθερος και δημόσιος, αφήνει το στίγμα του σε όλη τη γειτονιά. Δίνει διαφορετική πνοή σε ολόκληρη την πόλη, παραμένοντας ο μόνος ζωντανός κοινωνικός και πολιτικός χώρος. Σίγουρα, ένας τέτοιος χώρος, δε χωράει μέσα στην πόλη-εμπόρευμα που ήδη έχουν αρχίσει να φτιάχνουν.

Μία τέτοια κίνηση λοιπόν, μέσα στο πλαίσιο που περιγράψαμε παραπάνω, μόνο ως επιθετική μπορεί να γίνει αντιληπτή και μόνο ως τέτοια θα αντιμετωπιστεί. Δε θα τους αφήσουμε να γκρεμίσουν τη Στρούγκα. Θα σταθούμε απέναντί τους, σε οποιαδήποτε προσπάθεια κατεδάφισης του χώρου.

ΗΜΑΣΤΑΝ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΜΕ ΕΔΩ.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος Στρούγκα
Δεκελείας 116, Νέα Φιλαδέλφεια

αναδημοσίευση από strouga.espivblogs.net

Posted in 9. Άλλων | Leave a comment

Αφίσα που κολλιέται στην πόλη της Καλαμάτας

kalamataΣυντρόφισσες/Σύντροφοι από Καλάματα.

Posted in 2. Διαβάσαμε | Leave a comment

No Ticket Cinema: “2 Μέρες 1 Νύχτα” των αδερφών Dardenne, Παρασκευή 21/11, 20:30

Η Σάντρα έχει ένα σαββατοκύριακο να πείσει τους εργάτες συναδέλφους της να αλλάξουν γνώμη και να αποποιηθούν το μπόνους τους, όρο τον οποίο έχει θέσει η εργοδοσία ώστε να μη χάσει τη δουλειά της εκείνη….

2_1

Posted in 5. Προβολές | Leave a comment

ΤροφοΣυλλέκτες: γλέντι οικονομικής ενίσχυσης, Σάββατο 22/11 από τις 21:00

θα έχουμε λαϊκή- ρεμπέτικη κομπανία
                         πολυεθνική μουσική
                             και βέβαια πολυεθνική κουζίνα

ο μόνος χορηγός μας είστε εσείς! 

από τις 21:00 και για όσο αντέξουμε!
Στο Αυτόνομο Στέκι.

trofo

 

ΤροφοΣυλλέκτες
Αλληλέγγυα Δομή Αξιοπρέπειας για την Τροφή.
τηλ. επικοινωνίας: 6971755712

Posted in 8. Υλικό Ομάδων στο Στέκι | Leave a comment

The last taboo

Dokimanter του Alexander Freeman, 2012

https://www.youtube.com/watch?v=fHgGMKVAPOg

“The body is our general medium for having a world” Merleau Ponty

To σώμα είναι ένα εννοιολογικό εργαλείο, ένας φορέας μηνυμάτων, ένα πεδίο πολιτικής διαμάχης που πάνω του χαράσσονται οι κυρίαρχοι εξουσιαστικοί λόγοι της πατριαρχικά και καπιταλιστικά δομημένης κοινωνίας.

Μιας κοινωνίας που για να συντηρείται έχει ανάγκη να δημιουργεί νόρμες, να μας χώνει σε καλούπια και να μας κατατάσσει σε κλίμακες αξιολόγησης. Στήνει τα σώματά μας στον τοίχο, τα μετράει, τα ζυγίζει, τα υποβάλει σε έλεγχο ως προς την λειτουργικότητα και την παραγωγικότητά τους ώστε να τα διαχωρίσει σε ικανά και μη. Σ’ αυτή τη διαδικασία, η έννοια της αρτιμέλειας αποδεικνύεται χρήσιμο εργαλείο της κανονιστικής ρύθμισης των σωμάτων, αφού συνυποδηλώνει ικανότητα, ενεργητικότητα, δυναμισμό, υγεία, σεξουαλικότητα, ομορφιά, συμμετρία και ευστροφία. Ο κυρίαρχος λόγος επιλέγει να στιγματίσει την αναπηρία σχετίζοντάς την με την παθογένεια, την αδυναμία, την παθητικότητα, τη μη παραγωγικότητα/ χρησιμότητα. 

Η αναπηρία διαμορφώνει μία άλλη πραγματικότητα για το άτομο και τους οικείους του, γεμάτη αρχιτεκτονικούς περιορισμούς, κοινωνικούς αποκλεισμούς και αντιξοότητες. Συγκεκριμένες εικόνες, συγκεκριμένες αναπαραστάσεις σωμάτων αντιστοιχούν σε συγκεκριμένες σεξουαλικότητες: η αναπηρία συχνά αποσεξουαλικοποιείται ή συνδέεται με την απουσία σεξουαλικής ζωής κι άλλοτε πάλι θηλυκοποιείται λόγο των “κοινών” χαρακτηριστικών με το γυναικείο πρότυπο της παθητικότητας, της αδυναμίας, της ευαισθησίας, της εξάρτησης. Χαρακτηριστικά τα οποία αποδίδονται με ένα σχεδόν αυτόματο τρόπο αν αναλογιστούμε πόσο βαθιά ριζωμένα είναι τα κοινωνικά χαρακτηριστικά του φύλου. Και καθώς οι σχέσεις εξουσίας διαπλέκονται όσο περισσότερο συνδυάζονται οι αποκλίσεις με βάση το φύλο, τη σεξουαλικότητα, τη φυλή, το έθνος και τη τάξη, τόσο κατασκευάζονται “αόρατες” κατηγορίες. Η θέση του ορατού υποκειμένου μέσα στα συστήματα εξουσίας φέρει συγκεκριμένα προνόμια, η ύπαρξη των οποίων συνεπάγεται αποδοχή και περισσότερες δυνατότητες για το υποκείμενο, ενώ αντίθετα, η απουσία τους συντηρεί και αναπαράγει εγκλωβισμούς και γεννά πολλαπλές καταπιέσεις. Αρκεί να σκεφτούμε το παράδειγμα ενός στρέιτ, λευκού, αρτιμελούς, ετεροκανονικού άντρα δίπλα σε αυτό μιας μετανάστριας, τετραπληγικής, μαύρης λεσβίας.

Θα ήταν ίσως απλοϊκό αν όχι επικίνδυνο, να ισχυριστούμε ότι τα άτομα με αναπηρίες είναι μία διαφορετική εκδοχή των μη ανάπηρων. Ζουν σε μία κοινωνία κανονικών και αρτιμελών, εντός της οποίας πρέπει να επινοήσουν νέους τρόπους λειτουργικότητας και να επαναπροσδιορίσουν τα “αυτονόητα”. Εμείς με τη σειρά μας επιχειρούμε να ανοίξουμε ένα διάλογο γύρω από την ποικιλομορφία του σώματος και της σεξουαλικής έκφρασης. Αντιλαμβανόμαστε ότι στο μέχρι τώρα πολιτικό μας λόγο, αλλά και στις δράσεις μας δεν έχουμε ενσωματώσει ως εργαλείο την crip θεωρεία. Είμαστε εδώ για θέσουμε ειλικρινή ερωτήματα για όλα αυτά τα ζητήματα και όχι για να προσφέρουμε σταθερές απαντήσεις. Να αναγνωρίσουμε με ποιο τρόπο τα κανονιστικά πρότυπα διεισδύουν στις ζωές όλων μας, να διερευνήσουμε πως από ένα σύστημα υποχρεωτικής σωματικής ικανότητας (able-bodiedness) προκύπτει η crip θεωρία και πως μέσα και ενάντια σε μία ετεροκανονική κοινωνία γεννιέται το queer.

Να μην αφήσουμε σε κανέναν το περιθώριο να (περι)ορίσει το πεδίο των δυνατοτήτων μας. Να επαναοικειοποιηθούμε τις ζωές, το φύλο, τη σεξουαλικότητα, τη σωματικότητά μας από την πιο ανεπαίσθητη κίνηση μέχρι την πιο συγκροτημένη έκφραση. Να δώσουμε και πάλι στα σώματά μας την ελευθερία που τους χρωστάμε.

Μωβ Καφενείο, Νοέμβρης 2014

Posted in 3. Είδαμε και Ακούσαμε | Leave a comment

Αφίσα που κολλήθηκε σε κεντρικά σημεία της Σπάρτης.

17

Posted in 9. Άλλων | Leave a comment

Κόκκινη η θάλασσα στο Στρατώνι την Πέμπτη: Μια προσφορά της Ελληνικός Χρυσός

H θάλασσα του Στρατωνίου την Πέμπτη, 13 Νοεμβρίου.
Tο κόκκινο χρώμα είναι από τα όξινα νερά του μεταλλείου που θεωρούνται υγρά βιομηχανικά απόβλητα.

στρατώνι_1

στρατώνι_2

Aναδημοσίευση από Left.gr

Posted in 3. Είδαμε και Ακούσαμε | Leave a comment

No Ticket Cinema: “Jimmy’s Hall” του Ken Loach, Παρασκευή 14/11, 20:30

noticket_foto

    Η ιστορία ξεκινά από πολύ παλιά κι αυτό το ξέρουμε τόσο εμείς όσο και οι εχθροί μας.
    Στην ταινία του «Jimmys Hall» o Ken Loach δίνει με το γνωστό- στις στρατευμένες του ταινίες- ύφος ένα στιγμιότυπο της σύγκρουσης ανάμεσα στην εργατική τάξη και στους στυλοβάτες της άγριας καπιταλιστικής συνθήκης: εκκλησία, γαιοκτήμονες, κατασταλτικοί μηχανισμοί, πολιτικάντηδες νεόκοποι με το ήθος των παλιών.
    Στην Ιρλανδία του ’ 30 παρακολουθούμε στον καμβά της βιογραφίας ενός σημαντικού πολιτικού ακτιβιστή, του James Gralton και σε σχεδόν διπλό αφηγηματικό χρόνο –αυτόν του πρώτου και αυτόν του δεύτερου κύκλου λειτουργίας της- την εσωτερική ζωή μιας λέσχης, ενός πρώιμου κοινωνικού κέντρου, σε μια μικρή αγροτική κοινότητα. Ξεδιπλώνονται οι σχέσεις που διαμορφώνονται με άξονα τις δραστηριότητές της, καταγράφεται με τρυφεράδα και χιούμορ η αλλαγή συνειδήσεων αλλά και ο εμμονικός κηρυγμένος και ακήρυκτος πόλεμος που ασκείται στους ανθρώπους που το στηρίζουν, προκειμένου να εξαλειφθεί μια επικίνδυνη εστία αντίστασης και αμφισβήτησης της δεδομένης τάξης πραγμάτων. Εικόνες τόσο κοντινές και αναγνωρίσιμες όσο κι ο αγώνας για ελευθερία και χειραφέτηση που δίνουν σε κάθε εποχή οι αντιστεκόμενοι άνθρωποι…

Η νέα ταινία του Ken Loach «Jimmy’s Hall» θα προβληθεί στο Αυτόνομο Στέκι
(Ζ. Πηγής 95-97 & Ισαύρων), την Παρασκευή 14 Νοέμβρη στις 20.30.

Posted in 5. Προβολές | Leave a comment

«Φτάνει πια, κουράστηκαν» με τα καρτέλ ναρκωτικών..

«Κράτος είναι το μονοπώλιο
της νομιμοποιημένης φυσικής βίας
ή του φυσικού καταναγκασμού»
(Georg Jellinek, 1851 – 1911)

mexico

Ιγκουάλα, Σεπτέμβριος 2014. Σε μια μικρή πόλη της επαρχίας Γκερέρο 127 χλμ. νοτιοδυτικά της μεξικανικής πρωτεύουσας, φοιτητές του πανεπιστημίου Ayotzinapa, υψώνουν φωνή διαμαρτυρίας ενάντια στην κρατική διαφθορά και τη διαπλοκή της κυβέρνησης με τα καρτέλ ναρκωτικών.

Το τελευταίο διάστημα η φτωχή αυτή επαρχία του Μεξικού έχει μετατραπεί σε πεδίο σφοδρότατων συγκρούσεων μεταξύ αστυνομικών δυνάμεων και φοιτητών, οι οποίοι διαμαρτύρονται για την ατιμωρησία των ενόχων πίσω από την απαγωγή και τη δολοφονία 43 φοιτητών του πανεπιστημίου στις 26 Σεπτεμβρίου.
(……………………………………………………………………………………………………………………………….)
«Έχουμε να αντιμετωπίσουμε δύο πράγματα: το κράτος και το οργανωμένο έγκλημα», λέει χαρακτηριστικά ένας φοιτητής του πανεπιστημίου Ayotzinapa, το οποίο κατά τους φοιτητές, θεωρείται ως το τελευταίο προπύργιο της Μεξικανικής Επανάστασης, ενώ κατά τις τελευταίες εβδομάδες έχει μετατραπεί σε σύμβολο της κρατικής καταστολής αλλά και σε συνώνυμο των κοινωνικών αγώνων.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου εδώ.

Posted in 2. Διαβάσαμε | Leave a comment

Ντοκιμαντέρ για την απαγωγή των 43 φοιτητών

Μεξικό – Ayotzinapa

Posted in 3. Είδαμε και Ακούσαμε | Leave a comment