Έχει γίνει ήδη γνωστό πανελλαδικά άλλο ένα περιστατικό αστυνομικής βίας, αυτή τη φορά με θύμα φοιτητή και εργαζόμενο στο Ρέθυμνο στις 3/7. Συγκεκριμένα, ο Β. δέχτηκε απρόκλητη επίθεση από γείτονά του ασφαλίτη εκτός υπηρεσίας. Κάποιοι «φιλήσυχοι» γείτονες συμμετείχαν στο ξυλοδαρμό, ενώ άλλοι συναίνεσαν σ’ αυτόν με τη σιωπή τους.  Όταν έφτασε η αστυνομία, ο Β. προσήχθη βίαια στο τμήμα. Αφότου ξεκαθαρίστηκε το τι είχε συμβεί, τον απέτρεψαν από το να καταθέσει μήνυση και του απέκρυψαν την αστυνομική ιδιότητα του δράστη. Ο Β. κατέληξε στο νοσοκομείο, ενώ την επόμενη μέρα κατά την κατάθεση της μήνυσης, οι ασφαλίτες που τον είχαν προσαγάγει προσπάθησαν να τον αποτρέψουν εκ νέου με έμμεσες απειλές και «προσφορές».

Η Ένωση των Αστυνομικών Υπαλλήλων Ρεθύμνου, καθιστάμενη η ίδια υπερασπιστικός φορέας του επίδοξου βασανιστή, εξέδωσε χυδαία ανακοίνωση, η οποία αποκρύπτει γεγονότα και παραπλανεί. Χωρίς να αναφέρει καν το πιο σοβαρό κομμάτι του επεισοδίου, τον άγριο ξυλοδαρμό, προσπαθεί να γλιτώσει τον ασφαλίτη από τη διαπόμπευση, να  εκφοβήσει και να απομονώσει τις αλληλέγγυες/ους ή όποιον άλλον αναφέρεται στο γεγονός.

Το περιστατικό αυτό δεν είναι ούτε μεμονωμένο ούτε τυχαίο. Όλες/οι μας έχουμε άμεση ή έμμεση εμπειρία και γνώση της αστυνομικής βίας, είτε σωματικής είτε ψυχικής, σε διάφορες εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας. Πολλά τέτοια περιστατικά περιβάλλονται από ένα πλέγμα σιωπής λόγω του φόβου να κινηθεί κανείς ενάντια στα όργανα του κράτους και της έλλειψης εμπιστοσύνης στο δικαστικό σύστημα. Όπως οι ίδιοι οι αστυνομικοί είχαν πει στο Β., «όπου υπάρχει αστυνόμος δεν υπάρχει νόμος», και αυτό αποτελεί την ουσία του ολοκληρωτικού κατασταλτικού κράτους που επιδιώκει να εξοντώσει οποιονδήποτε αμφισβητεί και αντιτίθεται στην εξουσία του ή δεν χωρά στις κανονικότητες που αυτό κατασκευάζει. Τα πιστά του όργανα, οι αστυνομικοί, επικαλούμενοι την «ασφάλειά» μας, και συνεργαζόμενοι με παρακράτος-μαφία-φασίστες, βασανίζουν μετανάστες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στις γειτονιές, κυνηγάνε τρανς, άστεγους και οροθετικές, δέρνουν διαδηλωτές, χτυπούν απεργούς και συνταξιούχους και  πραγματοποιούν εξευτελιστικούς σωματικούς ελέγχους και εξακριβώσεις στοιχείων σε όποιαν/ον δεν τους αρέσει, βαφτίζοντας όλες αυτές τις κοινωνικές ομάδες ως «μειοψηφία».

Καμία ανυπόστατη δικαιολογία κλοπής ή παρακολούθησης δεν νομιμοποιεί την κρατική αστυνομική βία ή τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Σε αλληλεγγύη στον Β., πραγματοποιήθηκε μαζική δυναμική διαδήλωση. Το θέμα καλύφθηκε από τον ημερήσιο τύπο, έγιναν παρεμβάσεις σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, ενώ πολλές συλλογικότητες και φορείς έχουν εκδώσει κείμενα υποστήριξης (ΕΛΜΕ Ρεθύμνου, Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού Παν. Κρήτης, το Πανεπιστήμιο Κρήτης, ο Σύλλογος Μεταπτυχιακών Φοιτητών, Παν. Κρήτης, η νομαρχιακή επιτροπή του Σύριζα, ο συνεταιρισμός «Το Κιβώτιο ΣΥΝ.ΠΕ», το τμήμα Κοινωνιολογίας). Συνεχίζουμε με ακόμη περισσότερες κινητοποιήσεις ενάντια στη σιωπή, την κοινωνική ανοχή και το φόβο, και καλούμε όλο τον κόσμο να δείξει την αλληλεγγύη του και να καταδικάσει ανάλογα περιστατικά. Καμία συγκάλυψη, καμία ανοχή. Η σιωπή είναι συνενοχή.

Ας μην περιμένουμε να γίνει θύμα αστυνομικού ξυλοδαρμού το παιδί μας, ο αδερφός μας, η φίλη μας, ο μετανάστης γείτονάς μας για να αντιδράσουμε.

Καλούμε σε εκδήλωση-συναυλία
το Σάββατο 18/7 στις 20:00 στην Πλατεία Μικρασιατών:
Ενάντια στο θόρυβο από τις μπότες και τη σιωπή από τις παντόφλες!

Πρωτοβουλία ενάντια στην αστυνομική βία

του Γιώργου Λιερού.

Οι ψηφοφόροι την Κυριακή 5/7 έγιναν λαός γιατί ανέλαβαν τον κίνδυνο της ρήξης με την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν τάχθηκαν φυσικά υπέρ του εθνικού νομίσματος ή υπέρ της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ωστόσο, ο καθένας που ψήφιζε «όχι» λάμβανε σοβαρά υπόψη του και δεν δείλιαζε πλέον ακόμη και μπροστά σ’ αυτά τα ενδεχόμενα. Και δεν φοβόταν παρόλο που όλοι καταλάβαιναν ότι το δημοψήφισμα ήταν μάλλον μια κίνηση απεγκλωβισμού  της τελευταίας στιγμής και όχι ένα μέρος μιας καλά προετοιμασμένης και σχεδιασμένης στρατηγικής. Οι έχοντες και κατέχοντες, το πολιτικό κατεστημένο μαζί με το λεγόμενο ΚΚΕ, τα ΜΜΕ, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, όλοι αυτοί που το 2011 συγκέντρωσαν πάνω τους την οργή των «πλατειών» εμφανίζονταν τώρα απέναντι στον λαό ενωμένοι σε ένα τερατόμορφο σύμπλεγμα. Από την μια αυτοί που μπορούν να διασωθούν από τη δρομολογημένη καταστροφή της χώρας σε θύλακες ανεπτυγμένης οικονομίας, από την άλλη αυτοί που δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να δημιουργήσουν εξ αρχής έναν καινούριο, έναν καλύτερο τόπο.

Η διαίρεση σε δεξιά και αριστερά ξεπεράστηκε. Για πρώτη φορά στην πρόσφατη νεοελληνική ιστορία είδαμε με τόσο καθαρό τρόπο να διχάζεται το πολιτικό σώμα όχι σε δεξιά και αριστερά αλλά σε τάξη εναντίον τάξης. Οι από πάνω εξαπολύοντας μια πρωτόγνωρη εκστρατεία φόβου πρόσβαλλαν την τιμή των αποκάτω, τους έθιξαν στο φιλότιμο. Έτσι χωρίς να το θέλουν ξύπνησαν κάτι πολύ περισσότερο, κάτι πολύ πιο μεγάλο απ’ ό,τι είχαν απέναντί τους για να χειραγωγήσουν μέχρι εκείνη τη στιγμή. Μνήμες αγώνα και αντίστασης, φαντασιακές σημασίες που η καταγωγή τους χάνεται στο βάθος χρόνου, η περηφάνια από τις παλιές νίκες, η ξεχασμένη ευφορία από τις γιορτές και τα πανηγύρια, ένα ολόκληρο λαϊκό ασυνείδητο, μια λαϊκή ιδιοπροσωπία που μέχρι πρότινος έφτανε  στην επιφάνεια μόνο κρυπτογραφημένη σε θραύσματα της σχολικής παιδείας, στις αφηγήσεις των παππούδων και στα επεισόδια στις παρυφές των διαδηλώσεων έγιναν πλειοψηφική λαϊκή θέληση μέσα από ένα βροντερό όχι στον φόβο. Συμβάν με τη φιλοσοφική έννοια του όρου απεκάλεσε ο Αλαίν Μπαντιού ό,τι έγινε την Κυριακή 5/7/2015. Οι αποκάτω απέκτησαν «πρόσωπο», ένα «πρόσωπο» για όλη την κοινωνία, ξέπλυναν την ντροπή των τελευταίων δεκαετιών, δεν είναι πια οι τεμπέληδες και οι διεφθαρμένοι Έλληνες αλλά ένας λαός, ένας μεγάλος λαός που τον θαυμάζουν οι λαοί όλου του κόσμου. Πως φράσαμε όμως σ’ αυτό το συμβάν; Ποια είναι τα πραγματικά επίδικα σήμερα;

Στην Ελλάδα συμπίπτει η κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού με την κρίση του εγχώριου μοντέλου ανάπτυξης και μείζονες γεωπολιτικές ανακατατάξεις (άνοδος της Ασίας, υποβάθμιση της Ευρώπης, Γερμανική ηγεμονία). Δεν πρόκειται μόνο για μια από τις συνηθισμένες οικονομικές κρίσεις τις οποίες αντιμετωπίζει το ΔΝΤ με το «δόγμα του σοκ» και τα προγράμματα δομικής αναπροσαρμογής –πάνω σ’ αυτό το σημείο ο Σόιμπλε έχει απόλυτα δίκιο.  Ένα πρόγραμμα δομικής αναπροσαρμογής στοχεύει στη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και στην καταστροφή των λιγότερο παραγωγικών κεφαλαίων ώστε να αυξηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου συνολικά και να ξεκινήσει ένας νέος ανοδικός κύκλος συσσώρευσης. Αυτό ακριβώς έκανε ο Πινοσέτ ή η Θάτσερ. Το πρόγραμμα όμως που απέρριψε ο Τσίπρας στις 26/6 στρεφόταν εναντίον όλων ανεξαιρέτως των παραγωγικών κλάδων της ελληνικής οικονομίας (εναντίον  της γεωργίας, της μεταποίησης τροφίμων και του τουρισμού, ενώ ωθούσε σε μετεγκατάσταση το εξαιρετικά ευκίνητο και πανίσχυρο εφοπλιστικό κεφάλαιο). Δεν επρόκειτο για τη δημιουργική καταστροφή του Σουμπέτερ, αλλά για σκέτη καταστροφή. Πώς είναι δυνατό το ΔΝΤ, παραβιάζοντας το ίδιο του το καταστατικό, να αναλάβει τη δανειοδότηση μιας χώρας πριν το χρέος της κουρευτεί και καταστεί βιώσιμο; Εάν οι δανειστές ενδιαφέρονται πράγματι για την αποπληρωμή των δανείων πώς είναι δυνατό να προτείνουν ένα πρόγραμμα το οποίο σε ορίζοντα τετραετίας θα προκαλέσει επιπλέον ύφεση 12% κατά τον Münchau και 10% κατά τον Ν. Χριστοδουλάκη; Και εάν το μόνο πρόβλημα είναι η αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί οι δανειστές δεν διευκόλυναν την πολύ πιο φιλική σε αυτούς συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, πολύ περισσότερο μάλιστα που η οικονομία τα τέλη του 2013 και το πρώτο εξάμηνο του 2014 άρχισε να δείχνει κάποια πρώτα δειλά σημάδια ανάκαμψης;

Οι «παραδοξότητες» του ελληνικού προγράμματος δομικής αναπροσαρμογής μπορούν να γίνουν κατανοητές  μόνο αν αντιμετωπίσουμε αυτό το πρόγραμμα σαν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου το οποίο δεν είναι απλώς οικονομικό αλλά επίσης και γεωπολιτικό. Εάν αληθεύει ότι στην Ευρώπη αναλογούν  το 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ και το 50% των δαπανών στην κοινωνική πρόνοια, τότε τα προγράμματα δομικής αναπροσαρμογής που έχουν εφαρμοστεί στις ευρωπαϊκές χώρες μέχρι σήμερα δεν είναι παρά μόνο η αρχή. Παντού εκτός Ευρώπης η πλήρης εφαρμογή τέτοιων προγραμμάτων οδήγησε όχι μόνο στη δημιουργία πολλών κοινωνιών μέσα στην ίδια  κοινωνία και στη διάσπαση του εθνικού πολιτικού σώματος αλλά επίσης στην κατάτμηση του εθνικού χώρου σε ζώνες. Στη συνέχεια αυτής της κατάτμησης η κάθε εθνική επικράτεια, ή καλύτερα η κάθε μητρόπολη περιέχει και μια Ευρώπη και μια Αφρική, ζώνες μιας ανεπτυγμένης οικονομίας , ειδικές οικονομικές ζώνες, ζώνες από τις οποίες έχει αποσυρθεί η πολιτεία και επικρατεί ο νόμος των οπλισμένων συμμοριών κτλ. Προφανώς ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο άκρα υφίστανται πολλές ενδιάμεσες βαθμίδες. Στην Ευρώπη η κατάτμηση σε ζώνες φαίνεται ότι θα πάρει επίσης τη μορφή μιας ιεραρχίας εθνικών κρατών υπό την ηγεμονία της Γερμανίας· η Ελλάδα μαζί με την Αλβανία, το Κόσσοβο κτλ προορίζεται για μια από τις τελευταίες βαθμίδες σαν χώρα σκουπίδι. Αν δούμε το πρόγραμμα της δομικής αναπροσαρμογής όχι σαν μια ελληνική αλλά σαν μια ευρωπαϊκή διαδικασία –που βρίσκεται μόνο στα πρώτα στάδια– τότε μπορούμε να καταλάβουμε ότι, όπως στα εθνικά προγράμματα δομικής αναπροσαρμογής καταστρέφονται βιομηχανικές περιοχές, πόλεις ή κλάδοι της οικονομίας, έτσι και στην ευρωπαϊκή περίπτωση μπορούν να καταστραφούν και ολόκληρες χώρες. Χωρίς να σημαίνουν όλα αυτά βέβαια ότι δεν θα διασωθούν παντού, περισσότερο ή λιγότερο ευρείς, θύλακες ανεπτυγμένης οικονομίας. Η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αποτελέσει το αντικείμενο μιας παραδειγματικής καταστροφής χωρίς να έχουν προηγηθεί οι τελευταίες τρεις δεκαετίες στις οποίες εξανεμίστηκαν τα επιτεύγματα της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης, χωρίς την είσοδο τη χώρας στο ευρώ που εξάρθρωσε ό,τι είχε απομείνει από τον παραγωγικό ιστό της χώρας (την είσοδο σε μια νομισματική ένωση με εξαιρετικά άνισες οικονομίες και χωρίς ένα αναδιανεμητικό μηχανισμό που να ανακυκλώνει τα εξ αιτίας του κοινού νομίσματος ελλείμματα των αδυνάτων με τα πλεονάσματα των ισχυρών).

Τέλος, πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας ότι το γερμανικής έμπνευσης σχέδιο δομικής αναπροσαρμογής που σκιαγραφήσαμε συνδέεται στενά με τις γερμανικές γεωπολιτικές φιλοδοξίες και θα μπορούσε να προκαλέσει την σφοδρή αντίδραση άλλων πιο ισχυρών γεωπολιτικών κέντρων. Στον πυρήνα του βρίσκεται η αναβίωση του γερμανικού εθνικισμού· η εφαρμογή του θα αναζωπυρώσει συμμετρικά και πολλούς άλλους ευρωπαϊκούς εθνικισμούς. Τα πραγματικά μεγέθη στα οποία στηρίζεται το κοινωνικό και πολιτισμικό του δυναμικό είναι μικρά και ανεπαρκή αν συγκριθούν  με εκείνα  των άλλων παγκόσμιων παικτών. Η επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος δεν πρέπει να θεωρείται καθόλου δεδομένη. Μια δομική αναπροσαρμογή σε αυτή την έκταση και βάθος, συνυφασμένη μάλιστα με τους εθνικισμούς που ρήμαξαν δυο φορές την Ευρώπη τον 20ο αιώνα, δύσκολα μπορεί να διαπραγματευτεί μια σχέση με εγχειρήματα του είδους ΣΥΡΙΖΑ[1] ή του Podemos, με λύσεις οι οποίες εφαρμόστηκαν με επιτυχίας τη Λ. Αμερική αλλά και στις ίδιες τις ΗΠΑ χωρίς να απειλήσουν το κεφάλαιο. Η Ευρώπη αποποιείται τα πλεονεκτήματα –κυρίως την σταθερότητα– που δίνει ένα διπολικό σύστημα και ωθεί έτσι τις κοινωνικές συγκρούσεις στα άκρα.

Ο λαός ο οποίος εμφανίστηκε με δυναμικό τρόπο στη σκηνή την Κυριακή 5/7/2015 θα καταφέρει με την αυτοοργάνωσή του να δώσει μόνιμο χαρακτήρα στην παρουσία του; Τα πολλαπλά διακυβεύματα  της κοινωνικής σύγκρουσης στη  Ελλάδα σήμερα δεν έχουν να κάνουν απλά με σημειακές επαναδιαπραγματεύσεις στα πλαίσια του νεοφιλελεύθερου παραδείγματος, δεν μπορούν να έχουν μια αίσια έκβαση για τους από κάτω αν οι τελευταίοι αφήσουν την πολιτική στην αριστερά και τις κοινωνικές λειτουργίες στους κρατικούς θεσμούς.

8-7-2015

[1] Για ένα μετριοπαθή ΣΥΡΙΖΑ, για ένα ΣΥΡΙΖΑ που δεν ήταν αποφασισμένος και προετοιμασμένος για ρήξη, η πιο συνετή επιλογή θα ήταν να επιλέξει την άνοδό του στην κυβερνητική εξουσία μόνο όταν θα έχει ολοκληρωθεί η δομική αναπροσαρμογή και θα έχει αρχίσει η ανάπτυξη.

Το άρθρο του Γιώργου Λιερού “Κατάτμηση σε ζώνες”
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ο Δρόμος της Αριστεράς,
στη στήλη Παρεκκλίσεις, το Σάββατο 11 Ιουλίου.

Ανοικτή Συνέλευση
όταν λέμε ΟΧΙ εννοούμε ΟΧΙ
κοινωνικά μέτωπα παντού ! 

Νομική Σχολή Αθηνών,
Ακαδημίας 45 Αθήνα
Δευτέρα, 13 Ιούλη στις 19:30

Παρασκευή, δροσερό πρωινό ξύπνημα στο σπίτι σου… ας υποθέσουμε στον Ευλιγιά. Οι καιροί όμως δύσκολοι και οι υποχρεώσεις βουνό στο κέντρο της πόλης. Ανεβαίνεις στη μηχανή -σαν κάθε μέρα –δεν παίρνει μπρος- σαν κάποιες μέρες- σαν να αρνείται να κατέβει για κάποιο λόγο την κατηφόρα που περνά μπροστά από το σπίτι του άγνωστου μέχρι σήμερα για σένα γείτονα και αστυνομικού. Καθώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος μετακίνησης, προσπαθείς να της αλλάξεις γνώμη τσουλώντας τη αθόρυβα λίγο πιο κάτω. Πριν καλά καλά διανύσεις τα πρώτα 100 μέτρα, σταματάς μπροστά του.

Ο αστυνομικός (μάχιμης και νευραλγικής Υπηρεσίας) σου παίρνει τα κλειδιά χωρίς προειδοποίηση και αρχίζει να σε χτυπάει με τις γροθιές του στο κεφάλι . Πέφτεις κάτω. «Όρμα του» ακούς να φωνάζει στο σκύλο του που υπακούει και αρχίζει να σε δαγκώνει όπου βρει. Οι φωνές σου ξεσηκώνουν τη γειτονιά.
« Δεν μπορεί κάποιος θα υπάρχει τριγύρω να σταματήσει αυτό τον εφιάλτη» είπες από μέσα σου. Πράγματι κάποιοι γείτονες πλησιάζουν και μόλις ρωτάνε τι έγινε ο μάχιμος και νευραλγικός αστυνομικός του τμήματος Ρεθύμνου, εκτός υπηρεσίας, ξεστομίζει«Ληστής!». Ψέμα! Δεν είσαι ληστής, είναι ψέμα! Γνωστό το κόλπο… Τότε όσοι βρίσκονται εκεί , γείτονες , άγνωστοι σε σένα και συ άγνωστος σε αυτούς, ορμούν πάνω σου να βοηθήσουν τον θηριώδη μάχιμο στο έργο του. Πρώτη γνωριμία με τη γειτονιά με μπουνιές και κλωτσιές. Στο κεφάλι..

« Μα τι συμβαίνει ;» Πρόλαβες να σκεφτείς. Όλα δείχνουν πως πρόκειται για επίθεση καλά σχεδιασμένη. Αλλά για ποιο λόγο; Δεν πείραξες ποτέ κανένα…
Το ξύλο συνεχίζεται παντού: στα πόδια, στα πλευρά , στο πρόσωπο και στον αυχένα. Τώρα προσπαθείς να σώσεις το κρανίο σου. Τα άλλα διορθώνονται (;).
Το περιπολικό άργησε να φανεί –σου φάνηκε αιώνας. Θα το κάλεσε φαίνεται κάποιος που παρακολουθούσε να σε δέρνουν. Τουλάχιστον τώρα όλα θα σταματήσουν: ο «μάχιμος», οι γείτονες, ο σκύλος. Πριν λιποθυμήσεις. Οι αστυνομικοί βγαίνουν από το περιπολικό, μαύρα άρβυλα πρώτα γύρω σου και δυο στιγμές μετά στο σώμα σου, λύσσα και φωνές.

Χειροπέδες. Στο περιπολικό για το τμήμα Ρεθύμνου, αιμόφυρτος. Εκεί ο υπάλληλος σε κερνάει μπυρίτσα και είναι συμβουλευτικός: « Προσπάθησε να το ξεχάσεις, νεαρέ» σου προτείνει στοργικά. «Γύρνα στο σπίτι σου και ξεκίνα τη μέρα σου από την αρχή σαν να μη συνέβη τίποτα…» . Στο νοσοκομείο διαπιστώνεται ο ξυλοδαρμός και σου ζητούν να ξαναπεράσεις γιατί θα χρειαστεί αξονική. Στο τμήμα την επόμενη μέρα καταθέτεις μήνυση υπό την απειλές των φίλων και συναδέλφων του μάχιμου αστυνομικού.

Ο ιατροδικαστής διαπιστώνει τραύματα 2 σελίδων. Ο «μάχιμος» καταθέτει μήνυση, φυσικά (!)
Την Τρίτη 7 του Ιούλη κάποιοι άνθρωποι αποδεικνύουν πως δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα – πως, αγαπητέ αναγνώστη διότι στη θέση του Β. θα μπορούσες να ήσουν εσύ. Ναι και σήμερα και κάθε μέρα όσο όργανα διατήρησης της τάξης- σαν τον μάχιμο αστυνομικό της ιστορίας σου – κυκλοφορούν ανάμεσά μας οπλισμένα και έτοιμα να σε τραμπουκίσουν χωρίς λόγο. Όσο οι γείτονες του Ευλιγιά θα κάνουν το καθήκον τους δράττοντας την ευκαιρία να βγάλουν τα απωθημένα τους και όσο η μαύρη αρβύλα του αστυνομικού θα ποδοπατά τον πολίτη.

Αγαπητέ αναγνώστη, ο Β. , εργαζόμενος στο συνεταιρισμό «το Κιβώτιο ΣΥΝ.ΠΕ» είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής του φρικαλέου περιστατικού που διάβασες που- δυστυχώς- δεν ενέχει ίχνος μυθοπλασίας. Ο Β. έπεσε θύμα ξυλοδαρμού το πρωί της Παρασκευής 3 Ιουλίου λίγο έξω από το σπίτι του. Ο Β. βρέθηκε στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή εκείνη την ηλιόλουστη μέρα. Ο Β. ξυλοκοπήθηκε άγρια από αστυνομικό εκτός υπηρεσίας που κυκλοφορεί ελεύθερος.
Θα μπορούσαμε να είμαστε όλοι εμείς στη θέση του. Θα είμαστε όλοι εμείς στη θέση από δω και στο εξής.
Σαν συνεταιρισμός στηρίζουμε τον Β. μέχρι την τελική του δικαίωση-για να μην υπάρξει άλλο θύμα.

Καλούμε τους κατοίκους του Ρεθύμνου να μην σωπαίνουν απέναντι σε τέτοιου είδους φαινόμενα.

Ενώνουμε τις φωνές μας και αντιστεκόμαστε συλλογικά. Πώς αλλιώς;

Εργαζόμενοι /ες στο συνεταιρισμό “το Κιβώτιο Συν.Πε” 
                                    9/7/2015

Εκδήλωση- Συζήτηση *, 

“Τα κοινωνικά κινήματα και οι αντιστάσεις των από κάτω στην Ιβηρική Χερσόνησο της κρίσης απέναντι στην αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος”.

* με τη συμμετοχή συντροφών/ ισσών από Ισπανία και Πορτογαλία

Παρασκευή 19 Ιουνίου στις 20:00 στο Αυτόνομο Στέκι.

Υπάρχουν χειρότερα πράγματα από το κάψιμο των βιβλίων, όπως το να μην τα διαβάζεις.                                                                                                                                      Ray Bradbury

άρθρο του Γιώργου Λιερού

Μάιος 1963, λίγο μετά την ανάληψη του ελέγχου της Δυτικής Παπούα από την Ινδονησία. Τζαγιαπούρα, πρωτεύουσα της Δυτικής Παπούα. 10.000 Παπούα αναγκάζονται από τους Ινδονήσιους να συγκεντρωθούν γύρω από μια τεράστια πυρά που καίει μπροστά στην υπουργό Πολιτισμού της Ινδονησίας Rusiah Saidjono. Έργα τέχνης, σχολικά βιβλία, οι σημαίες των Παπούα -η «αποικιακή τους ταυτότητα» κατά την υπουργό- ρίχνονται τελετουργικά στις φλόγες.

Το δημοψήφισμα, το οποίο σύμφωνα με τον ΟΗΕ θα επικύρωνε την προσάρτηση της Δ. Παπούα στην Ινδονησία ή θα αποφάσιζε την ανεξαρτησία, έγινε το 1969. Υπό την απειλή των όπλων ψήφισαν 1.054 πρεσβύτεροι που επέλεξε το ινδονησιακό κράτος ανάμεσα σ’ έναν πληθυσμό 800.000 ψυχών.Μεταξύ των ετών 1963-1983, θα δολοφονηθούν, σύμφωνα με επίσημες πηγές, 150.000 Παπούα. Το καθεστώς Σουχάρτο που επιβλήθηκε το 1965 μετά από τη σφαγή ενός έως τρία εκατομμύρια Ινδονήσιων κομμουνιστών, έκανε τα πάντα να εξαλείψει τα ήθη και τα έθιμα των Παπούα. Τους απαγόρευσε να ασκούν τις πατροπαράδοτες τελετές τους, να φορούν τα περίφημα τελετουργικά καλύμματα πέους, τα κοτέκα, ενώ τα αεροπλάνα βομβάρδισαν με ναπάλμ τα χωριά στα υψίπεδα. Σήμερα οι στρατιωτικές επιχειρήσεις συνεχίζονται παρ’ όλο που μετά την πτώση της δικτατορίας του Σουχάρτο το 1998, ξεκίνησε η συζήτηση για την παραχώρηση μιας περιορισμένης αυτονομίας. Δεν περνάει ούτε ένας μήνας χωρίς οι διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις να αναφέρουν διώξεις, βιασμούς, βασανιστήρια, εξωδικαστικές δολοφονίες, εκτοπίσεις, καταστροφές βιοτόπων κ.ά. Σήμερα, πλέον, λόγω του συστηματικού επoικισμού, ο πληθυσμός των Ινδονησίων μεταναστών, πλησιάζει εκείνο των Παπούα. (Στην Δ. Παπούα που έχει έκταση 420.540τ.χλμ., κατοικούν 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι – η Παπούα, Δυτική και Ανατολική μαζί, είναι το δεύτερο σε μέγεθος μετά την Γροιλανδία,νησί του κόσμου. Το τροπικό δάσος της Παπούα, είναι το δεύτερο σε σπουδαιότητα στον πλανήτη μετά από εκείνο της Αμαζονίας. Η ινδονησιακή κυβέρνηση, προγραμματίζει την αξιοποίηση των 21 από τα 42 εκατομμύρια εκταρίων. Δεν υπολογίζονται τα 9 εκατομμύρια εκτάρια στα οποία καλλιεργούνται φοίνικες για την παραγωγή λαδιού (στο Βόρνεο της Ινδονησίας, τα τέλη της δεκαετίας του 1960, το τροπικό δάσος κάλυπτε το 76% της επιφάνειας· πλέον, με την επέκταση των αγροτοβιομηχανικών φυτειών, καλύπτει μόνο το 34%). Το υπέδαφος της Παπούα είναι εξαιρετικά πλούσιο, περιέχει χρυσό, ουράνιο, χαλκό, νίκελ, πετρέλαιο, φυσικό αέριο. Και όμως, η φτώχεια στην Παπούα είναι διπλάσια του εθνικού μέσου όρου και η παιδική θνησιμότητα δύο με έξι φορές υψηλότερη ανάλογα με την περιοχή. Η εταιρεία εξόρυξης «Φένιξ», ο μεγαλύτερος ξένος επενδυτής στην Ινδονησία, κέρδισε 18 δισεκατομμύρια δολάρια το 2008, εν μέρει εκτοπίζοντας τους Αμούνγκμε οι οποίοι αναγκάστηκαν να μετακινηθούν από τα δροσερά τους οροπέδια σε βάλτους γεμάτους ελονοσία, σε χαμηλότερο υψόμετρο στην Τιμικά.

Διαβάστε τη συνέχεια στο e-dromos.gr.