Κατ’ αρχάς θέλουμε να ευχαριστήσουμε πολύ τους αλληλέγγυους που στήριξαν την προσπάθεια της παρεμπόδισης του πλειστηριασμού των οικοπέδων όπου στεγάζεται η ΒΙΟ.ΜΕ. (τα οποία υπάγονται στα οικόπεδα της Φιλκεραμ).
Καταφέραμε με τη μεγάλη δική σας συμμετοχή να εμποδισουμε την διενεργεια των πλειστηριασμών επί τρεις φορές και να δείξουμε στην δικαστική και πολιτική εξουσία πως δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε ούτε βήμα πίσω στην απόφασή μας να κρατήσουμε το εργοστάσιο σε λειτουργία πάση θυσία.
Στον τελευταίο πλειστηριασμό, παρ’ όλο που δεν κάναμε πλατύ κάλεσμα –ξέραμε πως λόγω αποχής των δικηγόρων, μάλλον δεν θα γινόταν ο πλειστηριασμός – υπήρξε ικανοποιητική συμμετοχή από συναγωνιστές και αλληλέγγυους στην ΒΙΟ.ΜΕ. Αποδείξαμε έτσι για μια ακόμη φορά την δυναμικότητα που βγάζει προς την κοινωνία το να περνάμε τα εργοστάσια στα χέρια των εργαζομένων κάτω από κοινωνικό έλεγχο του παραγόμενου προϊόντος και της λειτουργίας του εργοστασίου.
Για την επομένη Πέμπτη 17/12, όπου θα είναι ο τελευταίος πλειστηριασμός για το 2015 και θα έχει μεγάλη σημασία να καταφέρουμε να τον ανατρέψουμε, θα βγει κάλεσμα στην επομένη ανοιχτή συνέλευση της επιτροπής αλληλεγγύης.
Για τα υπόλοιπα θέματα πρέπει να ενημερώσουμε τους αλληλέγγυους υποστηρικτές αλλά και συναγωνιστές που δεν έχουν την ευκαιρία να ενημερώνονται πολύ συχνά για τις εξελίξεις:
• Άλλοι τρεις συνάδελφοι με γνώσεις μπήκαν στο σχήμα: δυο χημικοί μηχανικοί, και ένας τεχνικός Η/Υ – προγραμματιστής και δυναμώνουμε ακόμη περισσότερο την ομάδα.
• Έχουμε βάλει στόχο την περεταίρω βελτίωση των υπαρχόντων προϊόντων, την προσαρμογή στην παραγωγή των οικολογικών προϊόντων και μέχρι το καλοκαίρι να μπορέσουμε να βάλουμε μπροστά και τα επαγγελματικά καθαριστικά που θα απευθύνονται σε ξενοδοχεία και εστιατόρια.
• Οι εξαγωγές αποκτούν μια μεγαλύτερη δυναμικότητα και ακόμη μπαίνουμε με την βοήθεια των αγορών χωρίς μεσάζοντες και σε ακόμη περισσότερες αλληλέγγυες αγορές .
• Παράλληλα βάζουμε μπροστά και το e-shop όπου προσπαθούμε να φτάνουν τα προϊόντα σε κάθε γωνία της Ελλάδας, αλλά και πανευρωπαϊκά.
• Πρόσφατα ξεκίνησε η ασφάλιση των εργαζομένων και ο στόχος που έχει τεθεί είναι από το νέο έτος να πραγματοποιηθούν περισσότερες προσλήψεις. Αυτό όμως προϋποθέτει την επίλυση των νομικών κωλυμάτων που στέκονται εμπόδιο.
Αυτά είναι τα νέα μας και να ξέρουμε πολύ καλά, όπως είπαμε και στην υπουργό αλληλέγγυας οικονομίας που μας επισκεύτηκε: πως για να μείνει ζωντανή η ΒΙΟ.ΜΕ. και η έμπνευση που έχει δώσει στην κοινωνία θα πρέπει να βρίσκεται στα χέρια των εργαζομένων. Για να συνεχίσει να γίνεται αυτό θα πρέπει να δοθεί και νομική λύση. Και αν αυτό το βάρος δεν μπορεί να το σηκώσει η πολιτική εξουσία, εμείς λέμε πως μπορούμε. Με σύμμαχο την κοινωνία μπορούμε να το κάνουμε και να επιβάλουμε τα δικά μας θέλω.

Αγωνιστικά και αλληλέγγυα οι εργαζόμενοι- νες στην ΒΙΟ.ΜΕ.
biom-metal.blogspot.gr

Την Παρασκευή 18/12
Άνοιξη Καλοκαίρι Φθινόπωρο Χειμώνας και Άνοιξη του Kim Ki duk (2003).

«Νομίζουν ότι θέτουν στόχους και αγωνίζονται να τους πραγματοποιήσουν. Νομίζουν ότι μπορούν να αλλάζουν κατεύθυνση κατά βούληση. Θέλουν να πιστεύουν ότι ζουν μια συναρπαστική ζωή ή τουλάχιστον προσπαθούν γι’ αυτό.
Μα δεν βλέπουν ότι κάνουν συνέχεια το ίδιο, το οποίο είναι κάτι άλλο από αυτό που έχουν στο νου τους; Ότι τελικά κυνηγάνε ο ένας τον άλλο παγιδευμένοι στον αέναο κύκλο;»

Έτσι σκεφτόταν το ποντίκι, αμέσως μετά την πρωινή του αφόδευση κι ενώ απολάμβανε την αγαπημένη του άσκηση στον τροχό του τρεξίματος.

στις 20:30 στο Αυτόνομο Στέκι (Ζ. Πηγής και Ισαύρων)
ομάδα προβολών Palinka

Μικροφωνική Σάββατο 12/12, 12:00, Μοναστηράκι
Έναρξη δίκης Πέμπτη 16/12, 12:00, Πρωτοδικείο Αθηνών (οδός Δέγλερη)

Υπόθεση Θοδωρή Σίψα: η επινόηση του αδιανόητου
(κείμενο του Αυτόνομου Στεκιού)

∆εν είναι πρώτη φορά- και δυστυχώς φανταζόµαστε- ούτε η τελευταία που ως Αυτόνοµο Στέκι στεκόµαστε αλληλέγγυοι σε αγωνιστές και συντρόφους που βρίσκονται αντιµέτωποι µε πολιτικές διώξεις και κατασκευές σκευωριών.
Ήδη, από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, η διαρκής αναβάθµιση των τροµονόµων και των καταστάσεων δικονοµικής εξαίρεσης δεν είχε ως στόχο µόνο την κατασταλτική αντι-µετώπιση της ένοπλης πολιτικής δράσης ή ακόµη και των συγκρουσιακών πρακτικών που υιοθετούσε κυρίως ο αναρχικός/ αντιεξουσιαστικός χώρος. Παράλληλα, στην συνεχή διεύρυνση του «νοµικού οπλοστασίου» ήταν εµφανής η στόχευση της µετατροπής σε ποινικά κολάσιµο αδίκηµα κάθε κινηµατικής πρακτικής, κάθε κοινωνικού αγώνα, κάθε πολιτικής αµφισβήτησης τόσο του υπάρχοντος συστήµατος κυριαρχίας και εκµετάλ-λευσης, όσο και των ταξικών πολιτικών που αυτό εφαρµόζει.
Έτσι, πλέον η καταστολή δεν αφορά µόνο ριζοσπαστικά τµήµατα της κοινωνίας αλλά γίνεται εργαλείο διαχείρισης της φτώχειας και των επαπειλούµενων κοινωνικών συγκρούσεων µέσω της ποινικοποίησης ή καλύτερα της «εγκληµατοποίησης» της εξαθλίωσης.
Η κρατική βία νοµιµοποιείται -πέρα ακόµη και από το δεδοµένο πλαίσιο των αστικών δηµοκρατικών δικαιωµάτων- µέσα από την αναδιάρθρωση του νοµικού, οικονοµικού, διοικητικού δικαίου: µια σειρά από δοµικές έννοιες του αστικοδηµοκρατικού δικαϊκού συστήµατος όπως το τεκµήριο αθωότητας, οι λαϊκοί δικαστές(ένορκοι), η έννοια του πολιτικού αδικήµατος, οι επώνυµοι µάρτυρες, η πρόσβαση στη δικογραφία κ.ά. καταργούνται µε έκτακτα και φωτογραφικά νοµικά πλαίσια. Εισάγονται ειδικές ανα-κριτικές πράξεις (αστυνοµική διείσδυση, άρση απορρήτου, καταγραφή µε συσκευές ήχου και εικόνας, έλεγχος της κίνησης λογαριασµών), θεσµοθετούνται ειδικά δικαστήρια.
Απονοµιµοποιούνται -στο νοµικό αλλά και στο κοινωνικό πεδίο- όχι µόνο οι κοινωνικοί αγώνες και οι επαναστατικές πρακτικές αλλά και ο ίδιος ο λόγος που αµφισβητεί τον καπιταλισµό.
Ανακεφαλαιώνοντας, µπορούµε να πούµε ότι η συντεταγµένη απόπειρα του κράτους και των δικαϊκών θεσµών του να προσδώσει ποινική διάσταση στους πολιτικούς αγώνες έχει ως σαφή στόχο την απονοµιµοποίηση και την περιθωριοποίηση των εξωθεσµικών και αντιθεσµικών πολιτικών αντιλήψεων τόσο στο επίπεδο λόγου όσο και σ’ αυτό της δράσης. ∆ιότι εν τέλει, στη δικονοµική κατάσταση εξαίρεσης δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Η κατα-σκευή και ταυτόχρονα η πειθάρχηση του εσωτερικού εχθρού, απαιτεί από την µεριά του Κράτους την επινόηση του αδιανόητου.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.

Διαβάστε, επίσης, το κείμενο της συνέλευσης αλληλεγγύης
στο σύντροφο Θοδωρή Σίψα:  ts-solidarity.espivblogs.net .

Συζήτηση
με αφορμή Το Ημερολόγιο ενός Εργάτη της Renault,
Εργαρτική Εμπειρία, Αυτονομία της Τάξης, Κοινωνικός Ανταγωνισμός
την Πέμπτη 17/12, στις 19:00 στο Αυτόνομο Στέκι.

Απόσπασμα από το βιβλίο:
Είμαστε όλοι σύμφωνοι για γενική απεργία μαζί με κατάληψη του εργοστασίου…». Ο R. εκθέτει τις λεπτομέρειες: «Πάμε κατευθείαν και στήνουμε οδοφράγματα στις πόρτες. Παίρνουμε ομήρους τους διευθυντές κλπ…». Οι συνάδελφοί μου θέλουν να ξεκινήσουν την ίδια κιόλας μέρα. «Κάνουμε στάση εργασίας, πηγαίνουμε στα άλλα συνεργεία και όλοι οι υπόλοιποι έρχονται μαζί μας. Έτσι γίνονται αυτά τα πράγματα: τα υπόλοιπα είναι μαλακίες». Η μόνη ένσταση είναι ότι δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα μας ακολουθήσουν οι υπόλοιποι. […] Μαζευόμαστε, όπως αναμενόταν, στις 13:00. Ο ένας μετά τον άλλο αρχίζουν να έρχονται, κάποιοι διστάζουν, μετά από λίγο όμως παρατάνε και αυτοί την μηχανή τους. […] Τελειώνοντας την συνέλευσή μας, αποφασίζουμε να μοιράσουμε μια προκήρυξη στο εργοστάσιο, προκειμένου να καλέσουμε σε ευρεία παράσταση όλων των εργατών και σε σύσταση απεργιακών επιτροπών ανά συνεργείο. […] Συνέταξα το προσχέδιο της προκήρυξης φροντίζοντας να αντανακλά την γνώμη των συναδέλφων μου. Όταν γράφτηκε, μου είπαν ότι έκανα καλή δουλειά. Ποιος όμως θα την μοιράσει; Ποιος θα μιλήσει στην συνέλευση που καλούμε; Με κοιτούν με κάποια έκπληξη, σαν να τους έθετα μια ηλίθια ερώτηση. – Φυσικά και θα πάμε… – Ναι, αλλά ποιος; – Ε… Εγώ μένω στα προάστια. Όλοι έχουν και από μια δικαιολογία. Με κοιτάζουν και αντιλαμβάνομαι ότι με έχουν χρίσει εκπρόσωπό τους. Εγώ είμαι αυτός που πρέπει να πάει πάλι να μοιράσει 10.000 προκηρύξεις σε κάθε πόρτα του εργοστασίου.
Ντανιέλ Μοτέ, 1959

Εκδόσεις Κινούμενοι Τόποι.
kinoumenoitopoi.gr

Η ομάδα αυτομόρφωσης της Aυτοδιαχειριζόμενης Δανειστικής Βιβλιοθήκης στο πλαίσιο του κύκλου συζητήσεων για το Κράτος, μετά τον “Ηγεμόνα” του Machiavelli, τη “Δεύτερη Πραγματεία περί Κυβερνήσεως” του John Locke, το “Κοινωνικό Συμβόλαιο ή Αρχές Πολιτικού Δικαίου” του J. J. Rousseau, την “Πολιτική Πραγματεία” του Baruch Spinoza, τον “Λεβιάθαν” του Thomas Hobbes, τα “Το Κράτος και ο Ιστορικός του Ρόλος” και “Αλληλοβοήθεια” του Pyotr Kropotkin και τα «Θεός και Kράτος» και «Kριτική της Yπάρχουσας Kοινωνίας» του Mikhail Bakunin, την “Έκκληση για Σοσιαλισμό” και το “Μήνυμα του Τιτανικού” του Gustav Landauer, τα «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», «Ο Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία» και το «Για το Εβραϊκό ζήτημα» του Karl Marx, θα συνεχίσει μελετώντας το «Κράτος & Επανάσταση» του Β.Ι. Λένιν

Η ομάδα θα είναι ανοικτή, πέρα από τα μέλη της ΑΔΒ, αρκεί να δηλωθούν συμμετοχές στο πρώτο μάζεμα που θα γίνει τη Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου στις 20.00 στο Αυτόνομο Στέκι (Ζ. Πηγής 97 & Ισαύρων). Στο πρώτο αυτό μάζεμα θα καθοριστεί και η μέρα και ώρα που θα συναντιόμαστε.

Τo Σάββατο 12/12 Νοσταλγία του Andrei Tarkovsky (1983)

Το περιβάλλον επιτάσσει βραδύτητα.
Δεν έχει να κάνει με τη διάρκεια·
δεν πρόκειται για κάποιο αίτημα επιστροφής·
δεν είναι ακριβώς μια αποποίηση ευθυνών.

Απλώς να, αναρωτιέται κανείς:
πού θα μπορούσα να βρεθώ και να δηλώσω
με μια σαρωτική φυσικότητα
πως αυτή είναι η πέτρα, αυτό είναι το νερό, αυτός είναι ο ήλιος
και πως ο ήλιος, το νερό, η πέτρα είναι τα πάντα;

Οι ποιητές, ακόμα και οι πλέον πνευματικοί,
οφείλουν να ανήκουν στον κόσμο.
Hölderlin.

στις 20:30 στο Αυτόνομο Στέκι (Ζ. Πηγής και Ισαύρων)
ομάδα προβολών Palinka

Εκδήλωση- συζήτηση
με αφορμή τα βιβλία του Karl Marx:
Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη
Για το εβραϊκό ζήτημα
Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία

Την Παρασκευή 11/12, στις 20:30, στο Αυτόνομο Στέκι

Κύκλος συζητήσεων στην αυτοδιαχειριζόμενη δανειστική βιβλιοθήκη.

Η θετικιστική φιλοσοφία που κινεί το μεγαλύτερο μέρος της μοντέρνας επιστήμης και τεχνολογίας (και το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης φιλοσοφίας) αντιλαμβάνεται τη «μεταφυσική» ως μια άνευ νοήματος αναζήτηση απαντήσεων σε ερωτήσεις που δεν επιδέχονται απάντηση· αλλά ο Karl Popper, ακολουθώντας το δρόμο που άνοιξε ο Emil Meyerson, έδειξε ότι δεν υπάρχει κανενός είδους επιστημονικό (ή, επιπλέον, τεχνολογικό) ερευνητικό πρόγραμμα που να μην εδράζεται σε ένα σύνολο γενικών υποθέσεων σχετικά με τη δομή του κόσμου. Σίγουρα, αυτές οι μεταφυσικές αντιλήψεις δεν είναι εμπειρικά ελέγξιμες και δεν υπόκειται σε «διάψευση». Ωστόσο, αυτό δεν συνεπάγεται ότι δεν είναι ενδιαφέρουσες, ουσιώδης και ότι δεν παίζουν έναν θεμελιώδη ρόλο στην πρόοδο της επιστήμης. Αυτοί που αρνούνται τη μεταφυσική απλά την καθιστούν αόρατη και είναι πολύ πιθανόν, η δική τους κρυμμένη μεταφυσική να είναι κακή ή δίχως συνοχή. Προς έκπληξη όσων τον εξέλαβαν λανθασμένα ως θετικιστή, ο Karl Popper ισχυρίστηκε ότι το καθήκον του φιλόσοφου ή του ιστορικού της επιστήμης είναι διπλό: πρώτον, να αποκαλύψει και να καταστήσει ορατές τις μεταφυσικές ιδέες που υπόκεινται κάθε ερευνητικού προγράμματος προκειμένου να τις κάνει δεκτικές στην κριτική· δεύτερον, να προχωρήσει σε μια κριτική εξέταση αυτών των μεταφυσικών θεωριών, κατά ένα τρόπο που είναι διαφορετικός από την κριτική που ασκούν οι επιστημονικές θεωρίες, μιας και αν και κανενός είδους εμπειρικός έλεγχος δεν είναι εν προκειμένω δυνατός, παρόλα αυτά δεν παύει να είναι ορθολογικός.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Jean-Pierre Dupuy,
σε μετάφραση Γιώργου Περτσά στο respublica.gr

Φωτό από μαχητική διαδήλωση στην Καμπούλ για το λιθοβολισμό μέχρι θανάτου 20χρονης στο κεντρικό Αφγανιστάν, αυτήν τη φορά λόγω μοιχείας (5/11/2015). Η δεύτερη διαδήλωση που πραγματοποιείται μέσα σε λίγους μήνες από ακτιβίστριες/ακτιβιστές των δικαιωμάτων των γυναικών. Η συμμετοχή γυναικών, και κυρίως νέων, μάλλον ανησύχησε την κυβέρνηση και ο πρόεδρος της χώρας Α. Γάνι χαρακτήρισε την εκτέλεση της νέας γυναίκας «αντιισλαμική και εγκληματική πράξη». Υποσχέθηκε, δε, ότι θα διεξαχθούν έρευνες και θα τιμωρηθούν αυστηρά οι ένοχοι.

Της Σύλβια Αγιούσο
(δημοσιογράφος, ειδική απεσταλμένη της ισπανικής εφημερίδας «Εl Pais»
στην Καμπούλ, 7/11/2015).

Στο Αφγανιστάν, από τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’80, γυναίκες που οι σύζυγοί τους είχαν σκοτωθεί στις πολύχρονες πολεμικές συγκρούσεις άρχισαν να αψηφούν τις παραδόσεις που καταδικάζουν τις χήρες σε μια ζωή υποταγής στις οικογένειές τους (την πατρική και του πρώην συζύγου). Κάποιες από αυτές, σε διάφορες περιοχές της χώρας, το έσκασαν από τις οικογένειές τους, πήραν μαζί τα παιδιά τους και μετά από πολύ δύσκολο ταξίδι έφτασαν στην πρωτεύουσα Καμπούλ. Εκεί, στο λόφο μιας φτωχής περιοχής έχτισαν οι ίδιες τα σπίτια τους με τούβλα ψημένα στον ήλιο και δημιούργησαν τη δική τους κοινότητα – συνοικία, γνωστή ως Ζαναμπάντ (κατασκευασμένη από γυναίκες) ή ως ο λόφος με τις χήρες. Σήμερα η Ζαναμπάντ, με τα ανηφορικά χωμάτινα δρομάκια, είναι πυκνοκατοικημένη και πολυπληθής: οι χήρες είναι πάνω από 1.000, ενώ είναι άγνωστος ο αριθμός των παιδιών τους και των πολυμελών οικογενειών τους.

Τίποτα δεν ήταν εύκολο:
Ο λόφος, όμως, ανήκει στο στρατό και απαγορεύεται η οποιαδήποτε χρήση του από τρίτους. Έτσι, οι γυναίκες αναγκάστηκαν να χτίζουν τα σπίτια τους τις νύχτες, αφού κατά τη διάρκεια της ημέρας η αστυνομία τις χτυπούσε και τις εμπόδιζε να συνεχίσουν το χτίσιμο. Ακόμα και σήμερα η οικοδόμηση του λόφου θεωρείται παράνομη και καμία/κανείς δεν κατέχει τίτλους ιδιοκτησίας. Μόλις πριν 5 χρόνια τα σπίτια απέκτησαν νερό και μόλις πριν 1 χρόνο ηλεκτρικό.
Για να επιβιώσουν αυτές και τα παιδιά τους δουλεύουν ως πλύστρες και καθαρίστριες. Τα εισοδήματά τους μόλις που επιτρέπουν μια στοιχειώδη επιβίωση. Για αρκετά χρόνια και μέχρι πέρυσι, ελάμβαναν έναν αριθμό μερίδων φαγητού από μια ΜΚΟ. Ποτέ, όμως, δεν έλαβαν την οποιαδήποτε βοήθεια από την κυβέρνηση.

Διαβάστε τη συνέχεια στην epohi.gr.