H οικονομική κρίση που βιώνουμε φέρνει στα όρια της εξαθλίωσης μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού και αποκαλύπτει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τις μεθόδους αύξησης της κερδοφορίας και υπέρβασης των – εγγενών προς τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και ανάπτυξης- κρίσεων.
Πρόκειται για την ωμή εφαρμογή εκ μέρους των κυρίαρχων της κοινωνικής ευγονικής που ποτέ δεν έλειψε από τα συρτάρια των σχεδιασμών της οικονομικής και πολιτικής ελίτ που ασκεί την εξουσία. Σ’ αυτή τη γη δεν χωράμε όλοι. Κάποιοι-πολλοί- περισσεύουν, αποτελώντας ένα φορτίο που ο καπιταλισμός θεωρεί ζημιογόνο και, ως τέτοιο, ασύμφορο στην αναπαραγωγή του.
Αν δούμε την ιστορία της ανάπτυξης του καπιταλισμού όχι μόνο στα στενά όρια της ευρώπης και της βόρειας αμερικής, διαβάζουμε τις σελίδες μιας αέναης γενοκτονίας λαών που καταδικάστηκαν σε οικονομικές εξαρτήσεις, λεηλασία των φυσικών τους πόρων, αρρώστιες, λιμοκτονίες, πολέμους. Έφτασε η ώρα αυτό το μοντέλο να εισαχθεί και στη γηραιά ευρώπη, αρχής γενομένης από τις παρυφές της, τις νότιες και ανατολικές «επαρχίες» της. Ο νεοφιλελευθερισμός, αυτή η άγρια καπιταλιστική λεηλασία της φύσης και της ζωής μας έχει πολύ συγκεκριμένες στρατηγικές, επιδιώξεις και νομοθετικά και εκτελεστικά επιτελεία για να υλοποιηθούν οι πολιτικές και οικονομικές επιλογές των κυρίαρχων.
Σε τέτοια λοιπόν συγκυρία ξεδιπλώνονται μια σειρά από κινήσεις που μεταβάλλουν συθέμελα –ανάμεσα στα υπόλοιπα πεδία- τους όρους ύπαρξης και επιβίωσης των φτωχών και φτωχοποιούμενων κομματιών της ελληνικής επικράτειας.
Κομβικό αναδεικνύεται, όπως είναι φυσικό, το θέμα της τροφής. (…………………………………………………………………………………………………..)
Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου της Συλλογικής Κουζίνας της Τετάρτης.
ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ,
ιούνης 2014