Το έδαφος το λείαιναν εδώ και αρκετό καιρό. Τα μ.μ.ε. μας τα΄πρηζαν για τους κρυμμένους θησαυρούς της ελληνικής υπαίθρου, διάφοροι καλοπληρωμένοι ειδικοί ανέλυαν ποσοστά κερδοφορίας και οι αναρίθμητοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης φορούσαν το μανδύα της αγανάκτησης, διερωτώμενοι πως σε τέτοιους καιρούς κρίσης και δοκιμασίας αφήνουμε τόσους θησαυρούς ανεκμετάλλευτους. Οι θησαυροί στην προκειμένη περίπτωση είναι τα κοιτάσματα μετάλλων, που διάφοροι από τους ωραιότερους ορεινούς όγκους έχουν την ατυχία να κρύβουν στο εσωτερικό τους. Το ξένο και ελληνικό κεφάλαιο θεώρησε λοιπόν ότι αρκετά με τη λείανση του εδάφους, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για την καταστροφή του.
Η αρχή έγινε με τη Βόρειο – Ανατολική Χαλκιδική. Εκεί όπου μιάμιση δεκαετία πριν υπήρξαν σφοδρότατες και μακροχρόνιες συγκρούσεις των κατοίκων με τους μπάτσους, ενάντια στην καταστροφή του βουνού και των χωριών τους από τις ληστρικές ορέξεις της tvx gold. Η Ελληνικός Χρυσός, θυγατρική της πολυεθνικής Eldorado Gold Co. και με σημαντικότερο εκ των μετόχων της την Ελλάκτωρ του γνωστού Μπόμπολα, έχοντας ήδη πάρει το οκ από την ελληνική κυβέρνηση, για τη γενικότερη λεηλάτηση της περιοχής, μάζεψε στις 20 Μάρτη, 500 μελλοντικούς εργαζόμενους στα ορυχεία της και έχοντας για επικεφαλής τον αντιδήμαρχο του δήμου Αριστοτέλη, επιτέθηκε στους περίπου 30 κατοίκους που, προσπαθώντας να αποτρέψουν την έναρξη των εργασιών, βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στο φυλάκιο του όρους Κάκκαβος, πυρπόλησε το ξύλινο φυλάκιο, τραυμάτισε 6 από τους κατοίκους και έστειλε και έναν από αυτούς στο νοσοκομείο, με σοβαρά τραύματα.
Οι καιροί κρίσης είναι μια ευκαιρία, κυρίως ώστε αυτοί που έχουν πολλά να αποκτήσουν ακόμη περισσότερα. Γλυτώνοντας π.χ. τα έξοδα από την εκμίσθωση τραμπούκων, χρησιμοποιώντας τους ίδιους τους εργαζομενούς σου γι΄αυτό το ρόλο. Η πενία κάμπτει άλλωστε τις όποιες αναστολές. Κάπως έτσι το σκέφτηκε, κυνικά πλην ορθά, στιςbusiness δε χωράνε άλλωστε συναισθηματισμοί, η Ελληνικός Χρυσός και ετοιμάστηκε για την υλοποίηση των σχεδίων της. Που με λίγα λόγια είναι το ξεκοίλιασμα του συγκεκριμένου βουνού (το οποίο φιλοξενεί ένα εξαιρετικής βιοποικιλότητας δάσος οξιάς και βελανιδιάς καθώς και μεγάλους σχετικά πληθυσμούς άγριας ζωής), τη δημιουργία τεράστιων τοξικών λάκκων, την επιμόλυνση όλων των νερών της περιοχής με τοξικά απόβλητα, τον εμπλουτισμό της θάλασσας με αρσενικό, και αφότου ολοκληρωθεί η αφαίρεση του χρυσού και χαλκού από το βουνό, το χτίσιμο ενός δεύτερου ορεινού όγκου, σε μια συγκινητική ομολογουμένως επίδειξη οικολογικής ανταποδοτικότητας, αποτελούμενο από μπάζα και τοξικά απόβλητα, σε αντικατάσταση πιθανότατα του παλιού βουνού.
Οι αυτόχθονες όμως δείχνουν να συνειδητοποιούν ότι ως είθισται, η «ανάπτυξη του τόπου μας» σημαίνει πολλά λεφτά για το κεφάλαιο και καταστροφή για τον τόπο και έτσι μετά από μια 3μερη κατάληψη του δημαρχείου, βρέθηκαν στις 30 Μάρτη, να περικυκλώνουν το δημαρχείο και μετά από πολύωρες συγκρούσεις με τις δυνάμεις των ΜΑΤ, που έσπευσαν όπως και τις προηγούμενες μέρες να προστατέψουν τα συμφέροντα των επενδυτών, έδιωξαν από το χωριό δήμαρχο και αντιδήμαρχο, οι οποίοι αποχώρησαν, για την ατομική τους προστασία, με την κλούβα των μπάτσων. Λίγες μέρες πριν, το Δασαρχείο Αρναίας είχε κρίνει παράνομη την παρουσία των μηχανημάτων της Ελληνικός Χρυσός στο βουνό, κάτι που ανάγκασε την εταιρεία να αποσύρει τους εργαζόμενους/τραμπούκους της όχι όμως και τα διάφορα μηχανήματα και κοντέινέρ της.
Η έκβαση αυτού του πλιάτσικου στη Β.Α. Χαλκιδική είναι πολύ σημαντική για το κεφάλαιο. Δρομολογούνται άλλωστε παρόμοια ξεκοιλιάσματα βουνών στη Ροδόπη, το Πάϊκο, το Κιλκίς και τον Έβρο. Καθώς και αποψίλωση των σημαντικότερων ορεινών όγκων της Ελλάδος για να τοποθετηθούν ανεμογεννήτριες, εκχώρηση δασών και βουνών στις business των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και μια γενικότερη λεηλασία του φυσικού κόσμου στο όνομα της ανάπτυξης και της παρούσας κρίσης. Γι΄αυτό ακριβώς και ο αγώνας των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής δεν αφορά μόνο αυτούς, το δάσος τους και την όποια οικολογική μας ανησυχία. η επιτυχία των σχεδίων των πολυεθνικών και των υπεργολάβων στις Σκουριές της Χαλκιδικής θα ανοίξει το δρόμο για την ευρύτερη πλιατσικολόγηση των ανθρώπινων κοινοτήτων και του φυσικού κόσμου. Όπως –ανεξαρτήτως των οιοδήποτε επιμέρους συμφερόντων- ο αγώνας των κατοίκων της Κερατέας και νωρίτερα της Λευκίμμης, παρήγαγε ένα ισχυρό παράδειγμα, σχετικά με την ικανότητα ανόρθωσης αναχωμάτων στην καταστροφική επέλαση των επενδυτών, έτσι και ο αγώνας των κατοίκων της Χαλκιδικής δύναται να είναι ένα ισχυρό μήνυμα ελπίδας στο ζοφερό μέλλον που ετοιμάζεται για όλους μας.
Οι κάτοικοι της Μεγάλης Παναγιάς και της Ιερισσού και των γύρω χωριών της Χαλκιδικής δεν πρέπει να μείνουν μόνοι. η έκβαση του αγώνα τους μας αφορά όλους, τις κοινοτητές μας, τις πόλεις, τα βουνά και τα δάση. Η αντίσταση στις αδηφάγες ορέξεις ντόπιων και ξένων επενδυτών που αντιλαμβάνονται την κρίση σαν το πλέον πρόσφορο πεδίο λεηλάτησης ανθρώπινων και φυσικών πόρων, είναι μονόδρομος. Όπως και η αλληλεγγύη μας σε όσες κόντρα στους εκβιασμούς της προελαύνουσας ένδειας συνεχίζουν να αγωνίζονται για τις ζωές, τα δάση και τα νερά τους, για το δικαίωμα δηλαδή στην αξιοπρεπή ζωή.
Το Ντουλάπι, Δίκτυο για την Τροφοσυλλογική Δράση,
tontoulapi.espivblogs.net