Τα ερωτήματα είναι πολλά. Καταρχάς πως τους πέρασε απο το μυαλό να το καλλιεργήσουν; Θα περίμενε κανείς ότι οι επονείδιστοι προγονοί μας, οι οποίοι βάλθηκαν στις αρχές της νεολιθικής περιόδου να καλλιεργήσουν, να χτίσουν, να καθυποτάξουν, να σφάξουν, να αφανίσουν, να καταγράψουν, κοντολογής να πιαστούνε στην πλεκτάνη του πολιτισμού, θα διάλεγαν κάτι πιο χειροπιαστό για καλλιέργεια απο αυτό το μάλλον ασήμαντο σπόρο. Φρουτόδεντρα πχ Υπάρχει βεβαίως και το ενδεχόμενο η όλη θλιβερή ιστορία της καλλιεργειας να ξεκίνησε για λόγους συμβολικούς μάλλον, παρά στομαχικούς. Κάτι που άλλωστε φαίνεται να χαρακτηρίζει το μεγαλύτερο ποσοστό του μόχθου του homo sapiens ανα τους αιώνες. Το συμβολικό δηλαδή, η αγωνία να περικλείσει και να εξηγήσει τον κόσμο, να παράξει τάξη. Αλλά και πάλι γιατί αυτός ο σπόρος και όχι καρπούζια που τρως κ ένα και τιγκώνεις.
Έπειτα είναι η ιστορία με τους μύκητες. Η ανάγκη μυκητολογικής δράσης απο τη μια και η ήρα απο την άλλη. Ισχυρό ψυχεδελικό η τελευταία απο τα πλέον κοντινά σε lsd. Μετά η υφή. Το πλάσιμο, η αλλαγή μορφής, οι μύχιες, ενδόμυχες ικανοποιήσεις καθώς κάτω απο τα χέρια σου, αλλάζουν σχήματα, κάθε κινησή σου επιφέρει αποτελέσματα, τραβάς, πατικώνεις, ζουλάς, πως και δεν έχει συνδεθεί με κάτι το σεξουαλικό όλο αυτό, ίσως γιατί η ικανοποίηση είναι άλλης τάξεως, ίσως και γιατί θα φάνταζε κάπως αηδιαστική η συνδεση μιας για πολλά χρόνια καθημερινής δραστηριότητας, με το όλο γεννετήσιο ταμπού. Βέβαια είναι και όλες αυτές οι τελετές γονιμότητας, το εαρινό αίμα, οι συμβολικοί φαλοί και αιδοία, όλη αυτή η σεξουαλική παραζάλη, που σε επίπεδο τελετουργικό έχει συνδεθεί με δαύτο, περισσότερο απο κάθε άλλο φυτό. Αλλά και η συγκομιδή του, τι πληθώρα συμβολισμών. Με την πιο διάσημη, τη μαυροφορεμένη δρεπανοφόρουσα, το Θεριστή. Και να και ο Θάνατος που συναντά τον Ερωτα, τι άλλο να επιθυμήσει κανείς, στο συμβολικό πάντα επίπεδο, και όλα αυτά σε μια καλλιέργεια που ούτε χρόνο δεν κρατά.
Α, ναι για το σιτάρι μιλάμε. Και φυσικά για το ζυμάρι, το προζύμι, τη μαγιά, τα μπέγκελς, τα ελιόψωμα, τις μπουγάτσες, την αδυσώπιτα, τα τζαπάτι, τις τηγανίτες, το ψωμί. Και ναι, όλα αυτά τα ερωτήματα απασχολούν το κεφάλι μας, σε ένα επίπεδο φιλοσοφικό, πλην όμως επειδή έχουμε και μια προτίμηση για το σωματικό και τις απολαύσεις του, έναντι του πνεύματος ας πούμε, με τις αμφιβόλου ανταπόδοσης ενασχολήσεις του και επειδή το να παίρνει κάποια τον εαυτό της πολύ στα σοβαρά, έχει ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα με το να αδυνατεί να πάρει οτιδήποτε στα σοβαρά, ήτοι σωματικό και ψυχικό εκμαυλισμό, αν και τώρα που το σκέφτομαι, δελεαστικό ακούγεται αυτό, γιαυτoύς ακριβως τους λόγους, το ντουλάπι, δίκτυο τροφοσυλλογικό, την Τρίτη, 5 ιούλη και ώρα 20:00 διοργανώνει βραδυά ζύμης. Πίτσες, τζαπάτι, μπέγκελς και τα τοιαύτα. Συνοδεία μουσικής και αφεψημάτων. Συνταγές, ιδέες, πρώτες ύλες, ευσπρόδεκτα, χέρια καθαρά χωρίς μάκα στα νυχάκια, θα πούμε και ιστορίες για την ήρα και πως πριν σχεδόν εξαληφθεί έκανε ολόκληρα χωριά να την ακούσουν συλλογικά, γέροι και παιδιά παρέα, κατά λάθος κιόλας, τι φάση κιαυτή.
Το Ντουλάπι- Συλλογική Κουζίνα Ανέργων.
Στο αυτόνομο στέκι, ζ.πηγής και ισάυρων.