Η διαπραγμάτευση…
Αυτό που η διαπραγμάτευση της νέας ελληνικής κυβέρνησης με την ευρωπαϊκή κοινωνικοπολιτική ελίτ κάνει όλο και πιο ορατό είναι ότι ,εντός της Ε.Ε. και μέσα στο κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας, συγκρούονται -μολονότι συνυπάρχουν και συνεργάζονται- δύο τάσεις:
Η πρώτη, διαπνεόμενη από ένα άκρατο νεοφιλελευθερισμό, προσπαθεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας (άρα και της κερδοφορίας του κεφαλαίου) δημιουργώντας έναν Νότο μέσα στον ευρωπαϊκό Βορά. Το σχέδια αυτό απαιτεί τη μετατροπή ολόκληρων χωρών(εθνών-κρατών) πρώτα σε αποικίες χρέους και εν συνεχεία σε Ειδικές Οικονομικές Ζώνες. Με αυτή την έννοια ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΑΙΤΙΑ. Είναι ο ΜΟΧΛΟΣ μέσω του οποίου μπαίνει σε κίνηση η επιχειρούμενη καπιταλιστική αναδιάρθρωση, με ό, τι αυτή συνεπάγεται: απορρύθμιση εργασιακών σχέσεων, διάλυση του κράτους πρόνοιας, βίαιη προλεταριοποίηση μεσαίων στρωμάτων, υπέρβαση του εθνικού κράτους και ενσωμάτωσής του σε έναν νέο υπερεθνικό μηχανισμό εξουσίας.
Η δεύτερη τάση, ένα ιδιότυπο κράμα νεοκεϋνσιανισμού και φιλελευθερισμού, επιχειρεί να δώσει απαντήσεις στις ακραίες αντιφάσεις που δημιουργεί η πρώτη. Εκτός Ε.Ε την βλέπουμε να εκφράζεται από την πολιτική Ομπάμα στις ΗΠΑ.
Στην πραγματικότητα αυτές οι δύο τάσεις συνυπάρχουν σε όλη την ιστορική διάρκεια του καπιταλιστικού συστήματος. Η πρώτη θέλει περισσότερη Αγορά ή -αν προτιμάτε- περισσότερο εμπόρευμα. Η δεύτερη περισσότερο Κράτος.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Ν.Σ εδώ.