Α
πό τα μέσα του περασμένου Νοέμβρη δύο αντίρροπες δυνάμεις συγκρούονται με γνώμονα τους Σύριους και τις Σύριες πρόσφυγες πολέμου και τα αιτήματά τους από το ελληνικό κράτος. Συγκρούεται η κοινωνική αλληλεγγύη με την κρατική υποκρισία, η ταξική ενότητα με τις ρατσιστικές πολιτικές, η αξιοπρέπεια και το δικαίωμα στη ζωή με τους εχθρούς της ίδιας της ζωής. Από τα μέσα του περασμένου Νοέμβρη, οι Σύροι και οι Σύριες πρόσφυγες πολέμου συνεχίζουν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους και υπάρχουν όλοι οι λόγοι του κόσμου να βρεθεί στο πλάι τους ολόκληρη η εκμεταλλευόμενη κοινωνία.Αν και αρχικά το Υπουργείο Εσωτερικών είχε δεσμευθεί πως θα δίνεται άσυλο σε δέκα ενήλικες την ημέρα μαζί με τα παιδιά τους καθώς και προτεραιότητα στις οικογένειες με παιδιά και σε όσους αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας, η Υπηρεσία Ασύλου εξετάζει λιγότερες από δέκα αιτήσεις την ημέρα συμπεριλαμβανομένων και των παιδιών. Το ζήτημα της κάλυψης στέγασης παρεμένει ανοιχτό για εκατοντάδες πρόσφυγες και είναι το κίνημα αλληλεγγύης που φιλοξενεί στις δομές του πολλούς από τους Σύριους ενώ ταυτόχρονα, το ελληνικό κράτος δηλώνει με περισσή υποκρισία πως δεν μπορεί να καλύψει την σίτιση των προσφύγων που βρίσκονται σε ξενοδοχεία.Οι δεσμεύσεις των επίσημων θεσμών, που προέκυψαν έπειτα από τις κινητοποιήσεις και την πίεση των Σύρων προσφύγων και των αλληλέγγυων που βρίσκονται στο πλάι τους, δεν τηρούνται αλλά αυτό δεν προξενεί καμία ιδιαίτερη έκπληξη. Πρόκειται άλλωστε για τους ίδιους ανθρώπους, που τα ξημερώματα της 15ης Δεκέμβρη μεθόδευσαν την κατασταλτική επιχείρηση-σκούπα στο Σύνταγμα προκειμένου να εκκενώσουν την πλατεία από τους Σύριους ώστε να μην χαλάσει το «χριστουγεννιάτικο κλίμα» της Αθήνας. Πρόκειται για το ίδιο κράτος που βρίσκει στήριγμα πάνω στην καλλιέργεια του κοινωνικού ρατσισμού και την ενίσχυση της ξενοφοβίας και του φασισμού. Πρόκειται για τις ίδιες πολιτικές που γεννάνε στρατόπεδα συγκέντρωσης, που πνίγουν μετανάστες στο Αιγαίο, που πριν δύο χρόνια οδήγησαν στην φασιστική δολοφονία του Πακιστανού εργάτη, Σεχζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα.
Δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι οι ίδιοι αυτοί μηχανισμοί πρόκειται να δώσουν λύσεις στους Σύριους πρόσφυγες. Και τώρα και πάντα, οι λύσεις δίνονται από την ενεργοποίηση της ταξικής αλληλεγγύης στον δρόμο και εκεί σκοπεύουμε να τις διεκδικήσουμε. Ενάντια στην Ευρώπη-φρούριο και την κρατική υποκρισία, ο κοινός αγώνας ντόπιων και μεταναστών εργατών είναι το μεγαλύτερο όπλο μας.