Πίσω στο χρόνο: Ιταλία. Δεκαετία του ’70. Το κράτος δεν έχει καρδιά
Μια χώρα βυθισμένη στον «αστερισμό της βίας». Τα περίφημα «χρόνια του μολυβιού», που άφησαν πίσω τους νεκρούς, στο βωμό μιας «Στρατηγικής της Έντασης» ενός «Κράτους της Τρομοκρατίας». Μια στρατηγική διανθισμένη με πατριωτικά λόγια, «εθνικές» εκκλήσεις, «σωτήριες» πρωτοβουλίες. Και από πίσω, το γκλομπ του μπάτσου, η βόμβα του πράκτορα, το μαχαίρι του φασιστα, τα ψέματα του δημοσιογραφου, τα φράγκα του “επιχειρηματία”, το σφυράκι του δικαστη και πάει λέγοντας, μέχρι να περιγραφεί ενδεικτικά η ανθρωπογεωγραφία ενός ολόκληρου κόσμου, του κόσμου του πλούτου. Ένας βιότοπος εκμεταλλευσης, ένα σύνολο μηχανισμών αναπαραγωγής του κέρδους, ένα πλέγμα κοινωνικών σχέσεων, ανεξάρτητων πολλές φορές, από τους φορείς αυτών των σχέσεων. Πάντα εκεί καταλήγει. Πάντα εκεί μετριέται. Στο κέρδος.
Θύμα αυτού του μυστήριου κόσμου ήταν και ο Τζιουζέπε Πινέλλι. Ο Ιταλός αναρχικός, ο οποίος συνελήφθη μαζί με το σύντροφό του Πίετρο Βαλπρέντα για τη βομβιστική επίθεση στην Αγροτική τράπεζα του Μιλάνο, στις 12 Δεκεμβρίου 1969. Τρεις μέρες συνεχών “ανακρίσεων” αργότερα, ο Πινέλλι εκπαραθυρώνεται από το τέταρτο όροφο του αστυνομικού τμήματος. Το γεγονός “σερβιρίστηκε” σαν αυτοκτονία. Άλλα δεν ήταν έτσι. Λίγες μέρες πριν, το ιταλικό κράτος έκτακτης ανάγκης είχε «προκληθεί» από μία βομβιστική επίθεση στη τράπεζα του Μιλάνο. Και αυτό δεν ήταν ετσι. Το κράτος απάντησε με ένα νεκρό, που ήταν αναρχικός, που το κράτος αποφάσισε ότι ήταν και Ληστής Τραπεζών. Ένα νεκρό όμως, για να “περάσει το μήνυμα “απέναντι”. Στον κόσμο της αντίστασης. Γιατί σήκωνε κεφάλι. Γιατί η Ιταλία έβραζε . . Δεν είχε τόσο σημασία, το αν θα γίνει πιστευτό, αν οι γνωστοί” δημοσιογράφοι θα τα καταφέρουν. Είχε σημασία να βαθύνει η διαίρεση, να σπαρθεί ο φόβος. Και η πικρή συνειδητοποίηση ότι το κράτος σκοτώνει. Εδώ άφησε το παιδί του, τον Αλντο Μόρο να πεθάνει, σε σένα θα κολλήσει; Και στο βάθος, ζυμώνονταν ο «ιστορικός συμβιβασμός» και η ήττα.
Τι είναι η ληστεία μιας Τράπεζας μπροστά στην Ίδρυση της. Τι να απέγινε ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης;
Ληστής Τράπεζας είναι ένα από τα πρόσωπά του Νίκου Ρωμανού. Αναρχικός το άλλο. Φίλος, συμμαθητής και μάρτυρας της δολοφονίας Γρηγορόπουλου. Φοιτητής, φυλακισμένος και απεργός πείνας, με ένα αίτημα δίκαιο του τυγχάνει να ήταν και νόμιμο, ως και λίγους μήνες πριν. Όμως σήμερα, με τις Φυλακές τύπου Γ’ και το νέο κόσμο σωφρονισμού που φτιάχνεται, οι άδειες κόπηκαν, μαζί με πολλά άλλα. Ως απάντηση ήρθε μια απεργία πείνας του Κωστάρη, και μια απεργία πείνας του Ρωμανού…………………….
………………………………………………………………………………………………………………………………..
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο barikat.gr