Καθημερινή ιστορία νούμερο 1: μετανάστης, εργάτης σε διασκεδαστήριο, με αποδοχές 10 ευρώ τη 12ωρη βάρδια μένει απλήρωτος.
Καθημερινή ιστορία νούμερο 2: το αφεντικό στη διεκδίκηση των δεδουλευμένων απαντά με τον ξυλοδαρμό του εργαζόμενου στη διάρκεια του οποίου μάλιστα βουτάει έγγραφα και χρήματα που ανήκουν στον Γ. (έτσι, για να μην ξεχνάμε και ποιος κάνει κουμάντο στο μαγαζί).
Τα παραπάνω συμβαίνουν σε προάστιο των αθηνών. Οι μικρές μανωλάδες της πρωτεύουσας επωάζονται μέσα στην κρίση, στο νομιμοποιημένο ρατσισμό, στην ανοχή και τη σιωπή.
Ωστόσο, στο σημείο αυτό, η εξέλιξη δεν είναι η αναμενόμενη για τους νταήδες της επιχειρηματικότητας: ο Γ. δεν υποκύπτει, δεν μαζεύεται και δίνει μαζί με το σωματείο του (Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων) και συλλογικότητες εδώ και 2 μήνες αγώνα επιβίωσης και αξιοπρέπειας υπερασπιζόμενος αυτονόητα εργατικά δικαιώματα. Φυσικά, επειδή όπως λέει και η παροιμία «ο νόμος είναι σαν το φίδι, δαγκώνει μονάχα τους ξυπόλητους», αντιμετωπίζει και μήνυση από την πλευρά του πρώην αφεντικού για συκοφαντική δυσφήμιση και παρακίνηση σε διαδηλώσεις. Η δημοσιοποίηση της ακραίας εκμετάλλευσης προφανώς αποτελεί μεγαλύτερο έγκλημα από τη βάναυση παραβίαση στοιχειωδών εργατικών δικαιωμάτων στο νομικό και πολιτικό πολιτισμό του άγριου νεοφιλελευθερισμού που επελαύνει στη δημοκρατική και ευνομούμενη ελλάδα.
Ο δρόμος της έμπρακτης ταξικής αλληλεγγύης μάς φέρνει λοιπόν για μια ακόμα φορά πάνω από τις κατσαρόλες μας.
Την Τετάρτη 7 του Μάη το μαγείρεμά μας θα είναι για τον εργάτη Γ. στα πλαίσια του πολύμορφου αγώνα που διεξάγεται όλον αυτόν τον καιρό. Με το κουτί μας θα συνεισφέρουμε στην κάλυψη των δικαστικών εξόδων γιατί όπως όλες γνωρίζουμε, στον καπιταλισμό η απονομή δικαιοσύνης (όπως και τόσα άλλα) δεν είναι τσάμπα…
Στρώνουμε το τραπέζι μας γύρω στις 17.30 στο Αυτόνομο Στέκι, Ζωοδόχου Πηγής 95-97 και Ισαύρων, στα Εξάρχεια.
Η Συλλογική Κουζίνα της Τετάρτης