Έχουμε συνηθίσει και θεωρείται πλέον κοινοτοπία να συνδέεται η έκρηξη της αστικοποίησης τους προηγούμενους δύο αιώνες με τη βιομηχανική επανάσταση και τελικά τη διαδικασία της καπιταλιστικής ανάπτυξης και συσσώρευσης. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, όντας, όμως, ένα αντιφατικό σύστημα, κάθε τόσο οδηγείται σε κρίσεις, κρίσεις που προκύπτουν από τις ίδιες του τις αντιφάσεις. Ενώ, λοιπόν, θεωρείται προφανής η αύξηση της αστικοποίησης κατά τις αναπτυξιακές φάσεις του καπιταλισμού, αφού αύξηση της κεφαλαιακής συσσώρευσης, συνεπάγεται και αντίστοιχη γεωγραφική πόλωση, δεν έχει δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στη σχέση της όλης διαδικασίας με τις περιοδικές καπιταλιστικές κρίσεις.
Σε κάθε κρίση που ξεσπάει, το κεφάλαιο, με τη βοήθεια του Κράτους του, προσπαθεί να άρει τα εμπόδια στην ανάπτυξή του, εντείνοντας την εκμετάλλευση ή επεκτείνοντας το πεδίο δράσης του ή και τα δύο, ενώ παράλληλα αναδιαρθρώνει τις κοινωνικές σχέσεις έτσι ώστε αυτές να ανταποκρίνονται στις ανάγκες του. Με τον τρόπο αυτό μπορεί να ξεπεράσει προσωρινά τα εμπόδια, ενώ υψώνει τις αντιφάσεις του σε όλο και υψηλότερα επίπεδα. Σε αυτή την εισαγωγή στο θέμα, θέλουμε να δείξουμε τη στενή σχέση που υπάρχει ανάμεσα στη διαδικασία της αστικοποίησης και τις προσπάθειες του Κεφαλαίου για ξεπέρασμα των κρίσεών του. Θα σταθούμε σε κάποιους σημαντικούς σταθμούς της διαδικασίας αστικοποίησης, σε περιπτώσεις που οι «αλλαγές παραδείγματος» γίνονται σαφείς. Γι’ αυτό τα παραδείγματα θα αφορούν στα ανεπτυγμένα καπιταλιστικά κέντρα, χωρίς να σημαίνει πως δεν μπορούμε σκεπτόμενοι με τον ίδιο τρόπο να βρούμε αναλογίες και με την ελληνική περίπτωση.
Διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου εδώ