Όλα στη ζωή είναι ένα στοίχημα. Ανάμεσα από καθε περαστικό, ξεφυτρώνει η μανία του σαν αύρα, να γίνει κάτι, να έχει θέση. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Γκοντάρ δεν μας αποκαλύπτει τα πρόσωπα στην αρχή της ταινίας, παρά μόνο τις πλάτες τους, γιατί είναι η εποχή που ακόμα το στοίχημα δεν έχει μπει. Ο πρώτος φόβος του στοιχήματος είναι ο θάνατος, που μπορεί να συναντήσει κανείς κάθε στιγμή, το νιώθει η ηρωίδα από την ταινία του Ντράγερ που μόλις είδε στο σινεμά. Το τελικό στοίχημα του Γκοντάρ όμως είναι η ταινία-συνέντευξη, για όλους και για όλα, για τις επιλογές και την κατάληξη της ζωής, εν είδει της “Στέλλας” του Κακογιάννη επτά χρόνια νωρίτερα, μέσα από μια φρέσκια, “σημερινή” ταινία, μέσα από μια διαρκή εξομολόγηση, χωρίς ποτέ τίποτα να απαντά στην ερώτηση “Γιατί”.