Ο φόνος των τριών εργαζομένων της Marfin κατά την διάρκεια της γενικής απεργίας στις 5-5-2010 έσκασε σαν βόμβα στα χέρια του ευρύτερου αντικαπιταλιστικού χώρου και ειδικότερα στο αναρχικό/ αντιεξουσιαστικό κομμάτι του. Η ίδια ωστόσο η πραγματικότητα, όποιον δεν την κοιτάει κατάματα και δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες που του αναλογούν, τον προσπερνά και εμείς δεν έχουμε καμία διάθεση να εθελοτυφλούμε.
Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβη στη Marfin εκείνο το μεσημέρι, ούτε θα χρησιμοποιήσουμε προσχηματικά τις εγκληματικές ευθύνες του Βγενόπουλου. Δεν θα σταθούμε καν στον τρόπο που η εξουσία χρησιμοποίησε το τραγικό γεγονός για να αναχαιτίσει τον κοινωνικό ξεσηκωμό ενάντια στα μέτρα και την πολιτική της . Θα πούμε καθαρά όμως, ότι την ώρα που διαδόθηκε η τραγική είδηση, κανείς μας δεν ήθελε να πιστέψει την πιθανότητα να έχει συμβεί αυτό που οι δικαστές των ΜΜΕ ανακοίνωναν. Ούτε όμως ήμασταν σε θέση και να το αποκλείσουμε.
Κάτι δεν πράξαμε σωστά για να μπορούν κάποιοι -στο όνομα του αγώνα για μια άλλη κοινωνία- να θεωρούν αποδεχτή την λογική των παράπλευρων απωλειών και, αναπαράγοντας των κυρίαρχο λόγο, να εξομοιώνουν τον αγώνα μας με την φρίκη και τον τρόμο της εξουσίας.
Είναι ώρα να αναλογιστούμε και να αναστοχαστούμε πάνω στις δικές μας ευθύνες σε σχέση με το ότι τέτοιες λογικές μπορούν να επικαλούνται το ίδιο με μας όραμα για έναν κόσμο απαλλαγμένο από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας: έναν κόσμο όπου η ανθρώπινη υπόσταση είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ελευθερία, την ισότητα, την αξιοπρέπεια, τον αλληλοσεβασμό, όχι ως προνόμια κάποιων, αλλά ως καθολικά δικαιώματα.
Η κινηματική αντί- βία δεν είναι αυτοσκοπός. Η άμυνα απέναντι στην βία των μονάδων καταστολής είναι νόμιμο δικαίωμα του κάθε αγωνιζόμενου, η πολιτική ανυπακοή απέναντι στα σχέδια και τις επιδιώξεις των αφεντικών και της εξουσίας είναι αναπόσπαστο κομμάτι των ταξικών και κοινωνικών αγώνων.
Είναι ωστόσο τεράστια απόσταση από αυτά μέχρι την βία ως αυτοσκοπό, η οποία ασυνείδητα ή συνειδητά αντιλαμβάνεται ως εχθρό και δεν διστάζει να στοχοποιήσει την ίδια την κοινωνία.
Και όμως η απαξίωση της ανθρώπινης υπόστασης, η ηγεμονία των μέσων έναντι του ίδιου του σκοπού της κοινωνικής απελευθέρωσης βρήκαν γόνιμο έδαφος στις ιδέες του μηδενισμού. Ανεχτήκαμε τις λογικές της «επαναστατικής πρωτοπορίας» , του φετιχισμού της βίας, του ελιτισμού της αυτοαναφορικότητας. Τέτοιες αντιλήψεις ωθούν το άτομο στο να βλέπει τον εαυτό του πέρα και πάνω από τις κοινωνικές σχέσεις.
Εδώ εντοπίζουμε και τις δικές μας ευθύνες: δεν κονταροχτυπηθήκαμε με αυτές τις αντιλήψεις και τις πρακτικές στο βαθμό που θα έπρεπε, τους αφήσαμε το ζωτικό χώρο να αναπτυχθούν και να διεκδικήσουν θέση μέσα στο κίνημα. Τους δώσαμε την ευκαιρία να έχουν την ικανότητα να βάλουν υπό αίρεση την ηθική υπόσταση της επαναστατικής υπόθεσης.
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
Αυτόνομο Στέκι