Αυτή τη μέρα την περιμένουμε κάθε χρόνο, και κάθε χρόνο είμαστε εδώ, σε αυτό το κομμάτι του κέντρου της Αθήνας. Κάθε χρόνο διεκδικούμε την ορατότητά μας, μαζί με όσους και όσες συμμετέχουν, και κάθε χρόνο, έστω για λίγο, αυτό το κομμάτι της πόλης γίνεται δικό μας. Φέτος ακούσαμε για μια Αθηνά, και κυρίως για μια Αθήνα που είναι “δικιά μας”. Νιώσαμε αμηχανία, και προσπαθήσαμε να την εξηγήσουμε. Κοιτάξαμε τις δικές μας διαδρομές που για την ώρα έχουν καταλήξει σε αυτή την πόλη – όλες διαφορετικές, μα όλες να έχουν περάσει από τους ίδιους κόμβους: το (λάθος) φύλο, την (προβληματική) σεξουαλικότητα, την (ανώμαλη) επιθυμία. Τη βία που, με διάφορους τρόπους, στερεί το σώμα από τον εαυτό, τη βία που κλείνει την επιθυμία στον εαυτό, που λέει “αυτό είναι δικό σου θέμα, δεν υπάρχει έξω από εσένα, κι αν υπάρχει, αυτό είναι πρόβλημα”. Μέσα από τις διαφορετικές μας διαδρομές στην ελληνική κοινωνία, μέσα σε αυτή την πόλη, μιλήσαμε και μιλάμε για τα δικά μας προβλήματα, νιώθοντας έτσι κάπως λιγότερο μόνες. Μέσα σε αυτή την ελληνική κοινωνία και τη βία που ασκεί, αναγνωρίσαμε επίσης τη θέση και τα προνόμιά μας, ως νόμιμοι πολίτες…
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ